Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiem ani o czym było to dzieło, ani nawet o czym nie było. Symbolizm? Niedopowiedzenia? Do mnie to nie przemawia. Do tego przekombinowana kreska. Nie polecam

Nie wiem ani o czym było to dzieło, ani nawet o czym nie było. Symbolizm? Niedopowiedzenia? Do mnie to nie przemawia. Do tego przekombinowana kreska. Nie polecam

Pozycja nic nie wnosząca do mojego życia. Bohaterowie bezbarwni, tytułowy kot bez charakteru. Ta książka stała się przyczyną mojego zastoju czytelniczego, nudna, pozbawiona iskry. Skąd ta opinia hitu, nie rozumiem totalnie. Aż żałuję, że poświęciłam jej tyle swojego czasu, ostatnie sto stron ciągnęło się jak flaki z olejem. Rozczarowanie.

Pozycja nic nie wnosząca do mojego życia. Bohaterowie bezbarwni, tytułowy kot bez charakteru. Ta książka stała się przyczyną mojego zastoju czytelniczego, nudna, pozbawiona iskry. Skąd ta opinia hitu, nie rozumiem totalnie. Aż żałuję, że poświęciłam jej tyle swojego czasu, ostatnie sto stron ciągnęło się jak flaki z olejem. Rozczarowanie.

Drugi tom zdecydowanie słabszy niż pierwszy. Zbyt wiele banału, mało tajemnicy i grozy. Pomysł z dzieciakami rozwiązującymi tajemnicę z przeszłości dobry, jednak sam proces odkrywania nie satysfakcjonuje. Zakończenie również pozostawia niedosyt. Jest jeszcze tom trzeci, który przeczytam, rzecz jasna, by zakończyć serię. Na plus fakt, że w książce poruszone są tematy z rodzaju trudnych (uchodźcy, kłopoty finansowe). Warto o tym z dziećmi rozmawiać i ta powieść może być właśnie punktem wyjścia, by taką rozmowę przeprowadzić.

Drugi tom zdecydowanie słabszy niż pierwszy. Zbyt wiele banału, mało tajemnicy i grozy. Pomysł z dzieciakami rozwiązującymi tajemnicę z przeszłości dobry, jednak sam proces odkrywania nie satysfakcjonuje. Zakończenie również pozostawia niedosyt. Jest jeszcze tom trzeci, który przeczytam, rzecz jasna, by zakończyć serię. Na plus fakt, że w książce poruszone są tematy z...

Zachęcona zachwytami czytelników sięgnęłam po powieść z dużą otwartością. Czyta się bezproblemowo, rozdziały niedługie, postaci dające się lubić, zwłaszcza Parvaneh, w której odnajduję kilka swoich cech. Optymistyczna lektura o zwycięstwie dobra nad złem. Sam Ove fantastycznie nakreślony, kilkakrotnie doprowadził mnie do śmiechu swoimi komentarzami. Przeczytałam z przyjemnością i chętnie obejrzę ekranizację.

Zachęcona zachwytami czytelników sięgnęłam po powieść z dużą otwartością. Czyta się bezproblemowo, rozdziały niedługie, postaci dające się lubić, zwłaszcza Parvaneh, w której odnajduję kilka swoich cech. Optymistyczna lektura o zwycięstwie dobra nad złem. Sam Ove fantastycznie nakreślony, kilkakrotnie doprowadził mnie do śmiechu swoimi komentarzami. Przeczytałam z...

Miałam wielką radość czytając tę książkę. O małomówności i poczuciu wyobcowania wiele już napisano, ale ujęcie tego tematu przez autorkę jest ujmujące, zwłaszcza rozwiązanie problemu, który z tytułowej niewidzialności wynika. Zakończenie świetne, postać głównej bohaterki oryginalna, postaci poboczne również wyśmienicie nakreślone. Do tego rysunki, dzięki którym kilkakrotnie się roześmiałam podczas lektury. Polecam z całego serca.

Miałam wielką radość czytając tę książkę. O małomówności i poczuciu wyobcowania wiele już napisano, ale ujęcie tego tematu przez autorkę jest ujmujące, zwłaszcza rozwiązanie problemu, który z tytułowej niewidzialności wynika. Zakończenie świetne, postać głównej bohaterki oryginalna, postaci poboczne również wyśmienicie nakreślone. Do tego rysunki, dzięki którym kilkakrotnie...

Zdecydowanie nie jestem adresatem powyższej pozycji, zbyt wiele wody upłynęło od czasów gdy byłam w szkole średniej. Czy wówczas byłabym fanką? Nie przypuszczam. Trochę zbyt schematycznie tu jak dla mnie. Z pozytywów wspomnę, że książka jako lekkie czytadło spełnia swą rolę dość dobrze. Czy przeczytam kontynuację? Pewnie zacznę kolejny tom, bo nie odmawiam autorce lekkości pisania oraz inteligencji. Czy poleciłabym? Jeśli ktoś ma w planach np. podróż pociągiem i chce, żeby szybciej minęła, czemu nie?

Zdecydowanie nie jestem adresatem powyższej pozycji, zbyt wiele wody upłynęło od czasów gdy byłam w szkole średniej. Czy wówczas byłabym fanką? Nie przypuszczam. Trochę zbyt schematycznie tu jak dla mnie. Z pozytywów wspomnę, że książka jako lekkie czytadło spełnia swą rolę dość dobrze. Czy przeczytam kontynuację? Pewnie zacznę kolejny tom, bo nie odmawiam autorce lekkości...

Jak dla mnie przesłanie ok, jednak nieczytelne obrazki utrudniają jego odczytanie. Kilka razy musiałam się nieźle nagłowić, by zrozumieć co przedstawiają. Nie odmawiam komiksowi nastroju, jednak zbyt krótka forma nie pozwala się w nim odnaleźć. Ledwie otworzyłam, a już zamykałam. Niedosyt pozostał.

Jak dla mnie przesłanie ok, jednak nieczytelne obrazki utrudniają jego odczytanie. Kilka razy musiałam się nieźle nagłowić, by zrozumieć co przedstawiają. Nie odmawiam komiksowi nastroju, jednak zbyt krótka forma nie pozwala się w nim odnaleźć. Ledwie otworzyłam, a już zamykałam. Niedosyt pozostał.

Rzecz na chwilę. Kilka nazwisk naukowców, dla chętnych do pogłębienia wiedzy. Ilustracje takie jakieś naiwne, zakończenie nawet fajne. Ot, dobre na krótkie oczekiwanie w kolejce do dentysty.

Rzecz na chwilę. Kilka nazwisk naukowców, dla chętnych do pogłębienia wiedzy. Ilustracje takie jakieś naiwne, zakończenie nawet fajne. Ot, dobre na krótkie oczekiwanie w kolejce do dentysty.

Pewnie, że książka ma szereg niedociągnięć i nielogiczności, choćby stosunek rodziców do zniknięcia dziecka, dziwnie jak na mój gust stoicki. Pewnie, że zakończenie jakieś takie nie do końca. Pewnie, że można wymieniać dalej, ale przecież to Masterton. Chcesz się pobać łap za "Dom stu szeptów". Ja uwielbiam być straszona przez pana Grahama. Celowo czytałam go ciemną nocą i wierzcie lub nie, ale słyszałam coś jakby szept.

Pewnie, że książka ma szereg niedociągnięć i nielogiczności, choćby stosunek rodziców do zniknięcia dziecka, dziwnie jak na mój gust stoicki. Pewnie, że zakończenie jakieś takie nie do końca. Pewnie, że można wymieniać dalej, ale przecież to Masterton. Chcesz się pobać łap za "Dom stu szeptów". Ja uwielbiam być straszona przez pana Grahama. Celowo czytałam go ciemną nocą i...

Moja opinia o tej książce jest wysoka nie tyle z powodu jej treści, lecz za przyczyną formy, w jakiej została wydana. Niezwykłe, targające wyobraźnię ilustracje, przyjemny, gruby papier, fantastyczna okładka. Aż żałowałam, że tak szybko ją przeczytałam. No i świetne posłowie, które wyjaśnia pewne niuanse dotyczące treści. Polecam, sama wrócę, żałuję, że nie można drugi raz przeczytać książki po raz pierwszy ;)

Moja opinia o tej książce jest wysoka nie tyle z powodu jej treści, lecz za przyczyną formy, w jakiej została wydana. Niezwykłe, targające wyobraźnię ilustracje, przyjemny, gruby papier, fantastyczna okładka. Aż żałowałam, że tak szybko ją przeczytałam. No i świetne posłowie, które wyjaśnia pewne niuanse dotyczące treści. Polecam, sama wrócę, żałuję, że nie można drugi raz...

Ilekroć czytam książkę o tematyce obozowej zdumiewa mnie to, do jakiego bestialstwa potrafią się posunąć ludzie w pewnych okolicznościach. Pani Stefania Perzanowska jawi się w książce jako osoba niezłomnego ducha, która nawet w tym piekle na ziemi służy drugiemu człowiekowi z bezinteresowną miłością bliźniego. W takich pozycjach jak ta można poszukiwać wzorów do naśladowania, autorytetów. Choć nie przypuszczam, żeby książka trafiła do szerokiego grona odbiorców chciałabym, żeby tak było. Dodatkowym atutem tej pozycji są zdjęcia oraz listy zamieszczone w drugiej części. Pozwalają na dostrzeżenie, że obozowy koszmar przytrafił się prawdziwym ludziom, nie zaś postaciom wymyślonym jak to ma miejsce w literaturze inspirowanej prawdziwymi wydarzeniami. I za ten realizm moja wysoka ocena. Polecam.

Ilekroć czytam książkę o tematyce obozowej zdumiewa mnie to, do jakiego bestialstwa potrafią się posunąć ludzie w pewnych okolicznościach. Pani Stefania Perzanowska jawi się w książce jako osoba niezłomnego ducha, która nawet w tym piekle na ziemi służy drugiemu człowiekowi z bezinteresowną miłością bliźniego. W takich pozycjach jak ta można poszukiwać wzorów do...

Warto czytać książki, które wzbogacają nasze życie. Moje ta pozycja wzbogaciła o tyle, że w trakcie jej czytania coraz wyraźniej dostrzegałam siebie. To nie tak, że mnie oświeciła, gdyż nie przedstawia ona prawd objawionych. Bardziej mi przypomniała, jak ważna jestem sama dla siebie i jak często zapominam w codziennym biegu zwyczajnie o siebie zadbać. A że zrobiła to w sposób nienachalny- polecam.

Warto czytać książki, które wzbogacają nasze życie. Moje ta pozycja wzbogaciła o tyle, że w trakcie jej czytania coraz wyraźniej dostrzegałam siebie. To nie tak, że mnie oświeciła, gdyż nie przedstawia ona prawd objawionych. Bardziej mi przypomniała, jak ważna jestem sama dla siebie i jak często zapominam w codziennym biegu zwyczajnie o siebie zadbać. A że zrobiła to w...

Niezaprzeczalnie jest to książka, która może poprawić nastrój i w takim celu po nią sięgnęłam. Nie zmieniła mojego życia ale autor ma świetne poczucie humoru i jeśli pozwolimy się mu ponieść to i parsknięcie śmiechem w trakcie lektury może się przytrafić. Ja się bawiłam fajnie, więc czasu nie zmarnowałam.

Niezaprzeczalnie jest to książka, która może poprawić nastrój i w takim celu po nią sięgnęłam. Nie zmieniła mojego życia ale autor ma świetne poczucie humoru i jeśli pozwolimy się mu ponieść to i parsknięcie śmiechem w trakcie lektury może się przytrafić. Ja się bawiłam fajnie, więc czasu nie zmarnowałam.

Książkę czyta się łatwo, początek obiecujący. Porwanie dziecka zawsze wzbudza emocje. Potem było już tylko gorzej. Nie do końca zrozumiałam zamysł autora, kto tu kogo wielbił? Jakoś po łebkach przedstawiono to, co mogło być esencją tej pozycji, ale to moje zdanie.

Książkę czyta się łatwo, początek obiecujący. Porwanie dziecka zawsze wzbudza emocje. Potem było już tylko gorzej. Nie do końca zrozumiałam zamysł autora, kto tu kogo wielbił? Jakoś po łebkach przedstawiono to, co mogło być esencją tej pozycji, ale to moje zdanie.

Dużo obiecywałam sobie po tej książce. Słyszałam, że trup ściele się gęsto, a od krwi w oczach robi się czerwono. No i ok, dostałam trochę krwistych opisów, jednakże realia dotyczące pracy policji sprawiły, że książka dłużyła się jak zużyta guma do żucia. Może zbyt wysoko umieściłam poprzeczkę. Jednak tym, co zdecydowało o mojej niskiej ocenie książki jest to, że rozwiązanie znałam już przed połową książki.

Dużo obiecywałam sobie po tej książce. Słyszałam, że trup ściele się gęsto, a od krwi w oczach robi się czerwono. No i ok, dostałam trochę krwistych opisów, jednakże realia dotyczące pracy policji sprawiły, że książka dłużyła się jak zużyta guma do żucia. Może zbyt wysoko umieściłam poprzeczkę. Jednak tym, co zdecydowało o mojej niskiej ocenie książki jest to, że...