Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kupiłam tę książkę pod wpływem impulsu - trochę dlatego, że ze względu na pandemię postanowiliśmy odpuścić urlopowy wyjazd w góry i spędzić dwa tygodnie u rodziny na wsi (podwarszawskiej, sypialnianej, trzody chlewnej ani rogacizny nie uświadczysz), a trochę dlatego, że spodobał mi się jej fragment, który przeczytałam na jednym z portali internetowych. A po lekturze “Wołania w górach” doszłam do dwóch sprzecznych wniosków: po pierwsze, chciałabym jak najszybciej znaleźć się w Tatrach (mieszkam w centralnej Polsce), po drugie, chyba już nigdy nie pójdę na górską wędrówkę, bo to zbyt niebezpieczne, a ja nie jestem jakąś super doświadczoną piechurką…

Oczywiście prawda jest taka, że ani wypadki nie zdarzają się tak często, ani nie zawsze są śmiertelne, a autor, jak sam zaznaczył, wybrał te, które gwarantują większy dramatyzm opowieści - czyli bardziej przyciągają (i utrzymują) uwagę czytelników. “Wołanie w górach” skupia się na pracy ratowników TOPR - ciężkiej, w trudnych warunkach, często improwizowanej - bo sam autor był przez większość swojego życia z Pogotowiem związany. Poza wypadkami, czy też przy ich okazji, opisuje jak zmieniała się praca ratowników, jak bardzo usprawnia działania wykorzystywanie śmigłowca, ale też jak bardzo ważny jest wciąż sam człowiek i jego umiejętności oraz wytrzymałość psychiczna.

Książka chyba bardziej dla pasjonatów niż dla wszystkich (ostatnie wydanie ma ponad 900 stron!), aczkolwiek czyta się dobrze, bo jest napisana lekko i trochę poetycko, nie ogranicza się do samych suchych faktów - widać, że byłemu ratownikowi pisanie nie było obce (Michał Jagiełło zmarł w 2016 r.). Może czasem ujawnia pewną egzaltację, ale nie razi to aż tak bardzo jak mogłoby, bo autor zdaje sobie z tego sprawę i próbuje z tego jakoś wybrnąć.

Polecam spróbować, może to lektura akurat dla Was.

Kupiłam tę książkę pod wpływem impulsu - trochę dlatego, że ze względu na pandemię postanowiliśmy odpuścić urlopowy wyjazd w góry i spędzić dwa tygodnie u rodziny na wsi (podwarszawskiej, sypialnianej, trzody chlewnej ani rogacizny nie uświadczysz), a trochę dlatego, że spodobał mi się jej fragment, który przeczytałam na jednym z portali internetowych. A po lekturze...

Chyba spodziewałam się czegoś innego, czegoś bardziej reportażowego. Trochę za mało jest w tej książce ludzi, ale może miała ona być pretekstem do napisania o samej kolei transsyberyjskiej, a ja naiwnie założyłam, że to podróż będzie pretekstem do pisania o ludziach. Książka nie spełniła moich oczekiwań, ale to nie znaczy, że jest zła - po prostu ja się z nią rozminęłam.

Chyba spodziewałam się czegoś innego, czegoś bardziej reportażowego. Trochę za mało jest w tej książce ludzi, ale może miała ona być pretekstem do napisania o samej kolei transsyberyjskiej, a ja naiwnie założyłam, że to podróż będzie pretekstem do pisania o ludziach. Książka nie spełniła moich oczekiwań, ale to nie znaczy, że jest zła - po prostu ja się z nią rozminęłam.

Żyjemy w niespokojnych czasach, w których spora doza nienawiści koncentruje się na najliczniej odwiedzanej przez turystów stolicy świata - Paryżu. Byłam w tym mieście tylko raz, ale bardzo chciałabym tam wrócić - i może powinnam, pomimo strachu, bo jeżeli pozwolimy, żeby zawładnął nami lęk, to tak jakbyśmy od razu wywiesili białą flagę i poddali się terrorowi.

Historia, którą opowiada nam Edward Rutherfurd, w większości toczy się w drugiej połowie XIX w. i w pierwszej połowie XX w., ale autor wielokrotnie zabiera nas do czasów wcześniejszych kiedy to przodkowie głównych bohaterów, na tle ważnych wydarzeń historycznych kształtujących współczesny Paryż i całą Francję, przeżywają swoje dramaty i radości. Śledząc losy rodziny Gascon, Blanchard, de Cygne, Renard czy Le Sourd cofamy się do XV, a nawet do XIII wieku, w którym Paryż zaczął się szybko rozwijać. Bohaterowie pracują przy budowie Statuy Wolności oraz wieży Eiffla, obserwują upadek zakonu Templariuszy, uczestniczą w nocy św. Bartłomieja, a także biorą udział w Wielkiej Rewolucji Francuskiej oraz w I i w II wojnie światowej. A autor tak prowadzi narrację, aby przez wieki historie stworzonych przezeń rodów wciąż mogły się ze sobą krzyżować.

Nie sposób napisać o wszystkim, co na kartach powieści "Paryż" się znalazło.
To fascynująca proza mimochodem wplatająca historię miasta w wydarzenia z życia bohaterów. A może na odwrót? Całość wciągnęła mnie na długie godziny - tak, że odkładając książkę wciąż byłam myślami te 1500 km od domu. Czułam, że ta książka może mi się spodobać i tym razem się nie zawiodłam. To wszystko sprawia, że bardzo chciałabym Wam "Paryż" polecić - szczególnie jeśli lubicie na długo zatapiać się w świecie powieści i nie jest Wam straszne niemal 1000 stron tejże.

Żyjemy w niespokojnych czasach, w których spora doza nienawiści koncentruje się na najliczniej odwiedzanej przez turystów stolicy świata - Paryżu. Byłam w tym mieście tylko raz, ale bardzo chciałabym tam wrócić - i może powinnam, pomimo strachu, bo jeżeli pozwolimy, żeby zawładnął nami lęk, to tak jakbyśmy od razu wywiesili białą flagę i poddali się terrorowi.

Historia,...