Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsza połowa dzieła, ok. 100 stron, to wprowadzenie do tematu, czyli Teoria względności i mechanika kwantowa - podana dość wyrywkowo i powierzchownie. Jeśli ktoś czytał już książki w tym temacie, to raczej niczego nowego się nie dowie, a jeśli nie czytał, to również niewiele wyniesie. Po przerywniku socjologicznym, druga połowa o podobnej objętości to opis badań and czarna materią i energią z perspektywy autora. Ta część niestety jest dość chaotyczna, a poziom jest naprawdę słabo wyrównany. Można wręcz odnieść wrażenie, że to jest taki język ezoteryki naukowej.

Perspektywa autora, to perspektywa członka mniejszości etnicznej w kręgu naukowym. Autor sugeruje, że to daje mu inną perspektywę, gdyż często nie czuje się członkiem grupy, z którą pracuje. Może to jest ciekawa perspektywa, ale w żaden sposób nie przyczynia się do jakości popularyzacji nauki.

Nie polecam. Jestem przekonany, że główny temat można by podjąć zdecydowanie bardziej klarownie. Np. Pętlowa Grawitacja Kwantowa – po przeczytaniu książki w zasadzie nic więcej nie wiem w temacie niż przed jej przeczytaniem. A to jest jeden z głównych nurtów badań autora.

Mam wrażenie, autor postawił siebie (i osoby z którymi się kontaktuje) jako główną treść książki, a popularyzacja nauki jest trochę tłem dla pokazania swojego losu. (Włącznie z tytułem?) Projekt ten mnie osobiście nie przekonał.

Pierwsza połowa dzieła, ok. 100 stron, to wprowadzenie do tematu, czyli Teoria względności i mechanika kwantowa - podana dość wyrywkowo i powierzchownie. Jeśli ktoś czytał już książki w tym temacie, to raczej niczego nowego się nie dowie, a jeśli nie czytał, to również niewiele wyniesie. Po przerywniku socjologicznym, druga połowa o podobnej objętości to opis badań and...

“Człowiek w erze sztucznej inteligencji”, to jest dobry podtytuł dla tej pozycji, gdyż książka nie zajmuje się jak tym jak zbudowane są algorytmy sztucznej inteligencji, ale jakie są możliwe konsekwencje powstania superinteligentnych „maszyn”. Czyli z książki nie zdobędziemy popularnonaukowej wiedzy jak realizowana jest magia obecnych i przeszłych algorytmów SI (AI), a książka w zasadzie jest z gatunku filozoficzno-humanistyczno-fantastycznej.
Dla mnie powyższy fakt był nieco zaskakujący, ale pomimo tego nie żałuję, że sięgnąłem po tę pozycję. To był dobrze spędzony czas na rozważaniach w jakim kierunku idziemy, jakie jest ryzyko przed nami, jakie alternatywy (to w sumie to dylemat klasycznie dramatycznie, nie ma jakichś bardzo optymistycznych alternatyw). To jest najbardziej wartościowa część ok 400 stronicowego tomiku i jest naprawdę dość solidnie dopracowana.
Uwaga, autorem jest fizyk, więc wszystko co obserwuje w świecie musi w jakiś sposób być redukowalne do zasad fizyki lub inaczej nie istnieje. Więc jeśli autor zajmuje się świadomością, to tak jak by zajmował się zjawiskiem fizycznym, więc siłą rzeczy pomija cała tradycję intelektualną w tym temacie. W oczywisty sposób trzeba takie fragmenty czytać z rezerwą… i na pewno nie wolno poprzestać na tej treści jako jedynym źródle naszej wiedzy.
Co do uwag (zawartych w jednym z komentarzy), że autor często odwołuje się do nazwisk sobie znanych uczonych i biznesmenów lub opisuje spotkania z nimi, to nie przeszkadzało mi to wcale. Taka praktyka jest i była bardzo częsta wśród uczonych i do dziś mamy w konsekwencji np. System Kopernika, Zasady Newtona Dynamiki, Darwinizm, czy równania Schrodinger. Takie podejście wręcz ociepla lekturę…

“Człowiek w erze sztucznej inteligencji”, to jest dobry podtytuł dla tej pozycji, gdyż książka nie zajmuje się jak tym jak zbudowane są algorytmy sztucznej inteligencji, ale jakie są możliwe konsekwencje powstania superinteligentnych „maszyn”. Czyli z książki nie zdobędziemy popularnonaukowej wiedzy jak realizowana jest magia obecnych i przeszłych algorytmów SI (AI), a...

12 lat wcześniej Pruszyński wydał „Stąd do wieczności i z powrotem”. Teraz dostajemy w zasadzie kolejna odsłonę tego samego. Styl pierwszej pozycji jest zdecydowanie bardziej precyzyjny (ale może miejscami nieco trudniejszy). Dodatkowo, nie zauważyłem, by czas który upłynął pomiędzy wydaniami coś wniósł do treści drugiej pozycji. Ja preferuję bardziej precyzyjny i jasny styl Seana Carolla, choć przypuszczam, że bardziej przystępny styl Willa Kinneyego może odpowiadać mniej zaawansowanym czytelnikom. (choć patrząc na komentarze, autor chyba jednak nie trafia w cel z dotarciem do szerokiego grona, więc nie wiem już dla kogo ten styl jest adresowany).
Czytając tę książkę, po raz pierwszy lepiej zrozumiałem hipotezę inflacji. Popularyzacja nauki wciąga w zakresie kosmologii wciąga temat inflacji bardzo często, ale nigdzie nie znalazłem tak jasnego wyjaśnienia.
Jednak, jeśli ktoś ma już obie książki na półce i niestraszne mu takie pojęcia jak logarytm, to chyba lepiej jednak przeczytać pierwszą.

12 lat wcześniej Pruszyński wydał „Stąd do wieczności i z powrotem”. Teraz dostajemy w zasadzie kolejna odsłonę tego samego. Styl pierwszej pozycji jest zdecydowanie bardziej precyzyjny (ale może miejscami nieco trudniejszy). Dodatkowo, nie zauważyłem, by czas który upłynął pomiędzy wydaniami coś wniósł do treści drugiej pozycji. Ja preferuję bardziej precyzyjny i jasny...