Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gra środkowa łączy urban fantasy z opowieścią poniekąd superbohaterską, historią o dorastaniu i… wątkami alchemicznymi. Na pewnym poziomie jest tak: dawno, dawno temu była sobie alchemiczka, najlepsza alchemiczka w historii, której jednak nie pozwolono się wybić tak, jak zasługiwała. Asphodel Baker wplotła całą swoją wiedzę o konstrukcji świata i alchemicznych przemianach w serię książeczek dla dzieci, zaś jej ostatnim wielkim czynem było stworzenie swojego następcy i pogromcy. Marzeniem, celem i planem tegoż następcy, Jamesa Reeda, jest kontynuowanie jej dzieła, w tym poskromienie Doktryny Etosu, idei spajającej świat, poprzez… wcielenie jej. Na tym etapie nie brzmi to może zbyt porywająco, więc może…

Na innym poziomie: pewnego dnia w głowie siedmioletniego Rogera, ślęczącego nad zadaniem domowym z matematyki, która zupełnie go nie interesuje, odzywa się głos. Głos rozwiązuje za niego nawet dodatkowe przykłady. Zanim Roger się obejrzy, ma przyjaciółkę, która mieszka po drugiej stronie kraju – a może tylko w jego głowie? – i korzysta z jego wybitnych zdolności językowych, by zaliczyć wreszcie sprawdzian z ortografii. Czy dzieci mają wymyślonych, ale bardzo przekonujących przyjaciół, czy też w jakiś sposób doszło między nimi do połączenia? Tylko dlaczego? I w jaki sposób?

Cała recenzja tutaj: https://whosome.pl/inne-planety/recenzje-inne-planety/recenzja-gra-srodkowa-seanan-mcguire

Gra środkowa łączy urban fantasy z opowieścią poniekąd superbohaterską, historią o dorastaniu i… wątkami alchemicznymi. Na pewnym poziomie jest tak: dawno, dawno temu była sobie alchemiczka, najlepsza alchemiczka w historii, której jednak nie pozwolono się wybić tak, jak zasługiwała. Asphodel Baker wplotła całą swoją wiedzę o konstrukcji świata i alchemicznych przemianach w...

Marika Echidnas jest, jak wskazuje jej nazwisko, echidną: kobietą-wężem, a raczej istotą, która może przybierać obie te formy wedle woli. Mitologiczna Echidna była matką wielu potworów – dwugłowych i trzygłowych psów, smoków, hydr i sfinksów. W powieści Agnieszki Szmatoły jest natomiast… nieśmiertelną boginką mieszkającą w niedużym amerykańskim miasteczku i pracującą jako policjantka.

Echidna jest ni to serią opowiadań, ni to powieścią złożoną z rozdziałów prezentujących luźno powiązane ze sobą epizody kręcące się wokół kolejnych spraw, które próbują rozwiązać bohaterowie, jak w proceduralu. Osią fabuły jest Marika Echidnas, jej kariera – nadająca sens temu etapowi jej bardzo, bardzo długiego życia – i tęsknota za kimś, kto odszedł. Dramatyzmu tej tęsknocie dodaje fakt, że Marika pamięta osobę, za którą tęskni, nie ma jednak w pamięci pożegnania – ani nawet pomysłu, dlaczego do niego doszło, dlaczego pewnego dnia została sama. Taka jest cena jej nieśmiertelności: zawsze gdy, co kilkadziesiąt lat, zmienia skórę, płaci za to jednym wspomnieniem. A że los nie jest łaskawy, zazwyczaj nie zapomina tego, co jadła na śniadanie, lecz coś istotnego: twarz matki, swoje siostry, partnerów. Ostatnim razem zapomniała, dlaczego odszedł Sōami. Teraz boi się, że następna zmiana skóry, do której już się zbliża, odbierze jej całą pamięć o ukochanym, który był dla niej niezwykle ważny, wokół którego jej istnienie owijało się niczym wąż.

Warstwa emocji, uczuć, rozterek, tęsknoty, poszukiwań, odzyskiwania siebie, uniezależniania się – to wielka i ważna część tej powieści oraz bardzo mocny jej aspekt. Sprzyjają temu solidnie napisane postacie na drugim i trzecim planie.

O queerowej reprezentacji, wyidealizowanym obrazie policji i podstępnym cozy piszę w dalszej części recenzji: https://whosome.pl/inne-planety/recenzje-inne-planety/recenzja-echidna-agnieszka-szmatola/

Marika Echidnas jest, jak wskazuje jej nazwisko, echidną: kobietą-wężem, a raczej istotą, która może przybierać obie te formy wedle woli. Mitologiczna Echidna była matką wielu potworów – dwugłowych i trzygłowych psów, smoków, hydr i sfinksów. W powieści Agnieszki Szmatoły jest natomiast… nieśmiertelną boginką mieszkającą w niedużym amerykańskim miasteczku i pracującą jako...

Michał Książek – reportażysta, leśnik, ornitolog i poeta, wszystkie te oblicza pokazujący w książce – uczy, jak patrzeć. Przysiada na ławce i przez kilkadziesiąt minut czeka na znajomą sikorkę. Idzie ulicami tropem drzew i ptasich gniazd w załomach murów. Przez lupę przygląda się mchom, dostrzegając życie toczące się między mikrolistkami. Wie, co skrywa się pod płytą chodnikową, w bliźnie po uciętym konarze, w dziurce od klucza i porzuconym już gnieździe. Tu właśnie pojawia się czułość – w cierpliwości obserwatora, w jego współczuciu, zachwycie każdym przejawem życia walczącego o przetrwanie na betonowej pustyni, którą sobie tworzymy, i wreszcie w jego eksperckiej wiedzy, bo nie tylko widzi, nie tylko dostrzega, ale też rozumie – co zdaje się być zupełnie unikatowe. Nie ma chyba większej czułości niż ta u podstaw tak głębokiego, aktywnego postrzegania.

Cała recenzja tutaj: https://whosome.pl/inne-planety/recenzje-inne-planety/recenzja-atlas-dziur-i-szczelin-michal-ksiazek/

Michał Książek – reportażysta, leśnik, ornitolog i poeta, wszystkie te oblicza pokazujący w książce – uczy, jak patrzeć. Przysiada na ławce i przez kilkadziesiąt minut czeka na znajomą sikorkę. Idzie ulicami tropem drzew i ptasich gniazd w załomach murów. Przez lupę przygląda się mchom, dostrzegając życie toczące się między mikrolistkami. Wie, co skrywa się pod płytą...