Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść o Poli i Busterze jest przepiękną opowieścią o przyjaźni, o byciu "innym" i dyskryminacji.
Sally Rippin przedstawiła w swojej powieści świat, w którym żyją wiedźmy i maszkarony. Wiedźmy i wiedźmacy są "lepsi": eleganccy, wykształceni, umieją się zachować i potrafią czarować. Maszkarony są potworami, które są brzydkie, nieokrzesane i niebezpieczne. Żadna porządna wiedźma nie zadaje się z maszkaronami będącymi "gorszym sortem" mieszkańców.
W tym świecie rodzi się i trwa przyjaźń wiedźmy Poli i maszkarona Bustera. Przyjaciele spotykają się w sekrecie. Obydwoje czują, że nie pasują do swoich światów: Pola kiepsko sobie radzi w szkole magii, a Buster kurczy się i rośnie pod wpływem emocji (takich rzeczy nie robią maszkarony). Tylko w swoim towarzystwie czują się dobrze.
Niestety, konflikt między wiedźmami i maszkaronami narasta, a Pola będzie musiała wybrać: przyjaźń czy akceptacja innych wiedźm?
Książka w przepiękny i nienachalny sposób pokazuje, że każdy człowiek (wiedźma i maszkaron) jest inny i nie ma nic w tym złego. Przynależność do danej grupy nie determinuje zachowania i upodobań danej osoby, a posiadanie prawdziwego przyjaciela jest ważniejsze niż fałszywa "przyjaźń" grupy.

Powieść o Poli i Busterze jest przepiękną opowieścią o przyjaźni, o byciu "innym" i dyskryminacji.
Sally Rippin przedstawiła w swojej powieści świat, w którym żyją wiedźmy i maszkarony. Wiedźmy i wiedźmacy są "lepsi": eleganccy, wykształceni, umieją się zachować i potrafią czarować. Maszkarony są potworami, które są brzydkie, nieokrzesane i niebezpieczne. Żadna porządna...

Powieść "Lilana" przypomina trochę baśnie, ale nie takie dla dzieci. "Liliana" jest opowieścią mroczną, niespokojną i wywołującą nieprzyjemne dreszcze.
Początkowo wszystko wydaje się być idealne: piękne miejsce, piękny dom, szczęśliwa rodzina. Ale, kto raz zamieszka w Lilanie, musi w niej zostać na zawsze...
W powieści kłamstwo miesza się z prawdą, fikcja z rzeczywistością. A zakończenie jest jak uderzenie obuchem. Bo baśń się kończy.... Czym ta opowieść była: urojeniem nastolatki czy może prawdą?

Powieść "Lilana" przypomina trochę baśnie, ale nie takie dla dzieci. "Liliana" jest opowieścią mroczną, niespokojną i wywołującą nieprzyjemne dreszcze.
Początkowo wszystko wydaje się być idealne: piękne miejsce, piękny dom, szczęśliwa rodzina. Ale, kto raz zamieszka w Lilanie, musi w niej zostać na zawsze...
W powieści kłamstwo miesza się z prawdą, fikcja z...

„Opowieści to nie tylko pusta rozrywka, która ma nas zająć w deszczowe dni. (…) Opowieści to rodzaj magicznych zaklęć, być może najsilniejszych, jakie istnieją, a ich celem jest przywołanie możliwości. (…) Z każdym rzucanym zaklęciem niemożliwe staje się trochę bardziej możliwe.”
Jonathan Auxier rzucił na mnie zaklęcie: zaczarował mnie książką o Peterze Nimble’u i zaskoczył opowieścią o Sophie Quire. Ponieważ te dwie książki niejako łączą się, to nie sposób uniknąć porównań. Opowieść o Peterze Nimble’u jest okrutną baśnią z nieprawdopodobną fabułą i jeszcze niezwyklejszym zakończeniem. Liczyłam, że historia Sophie będzie taka sama, ale… Przeliczyłam się. „Sophie Quire” jest opowieścią dla grzecznych dzieci opartą na szablonie: zwyczajna dziewczyna odkrywa, że nie jest zwyczajna i musi wyruszyć w pełną niebezpieczeństw podróż, by uratować świat.
Co więcej, mam mieszane uczucia odnośnie Sophie. Na samym początku Sophie dała się poznać jako odważna 12-latka, która ryzykując własne bezpieczeństwo postanawia ukraść książki ze Stosu, by uratować je przed śmiercią w płomieniach. Zrozumiałam jej odmowę naprawy książki w trosce o bezpieczeństwo swojego ojca i zaimponowała mi, gdy wreszcie się na nią zgodziła. A później? Później Sophie jest prowadzona za rączkę przez Petera, profesora Placka, a później Akrazję. Umie zadawać pytania i naprawiać książki. Jednak od ostatniej strażniczki książek wymagałabym więcej… zaangażowania? samodzielnego myślenia? Ba! W finałowej scenie to Akrazja wymyśliła sposób na pokonanie Ducha Czasu. Owszem, po zaakceptowaniu planu, Sophie w heroiczny sposób go wykonała, lecz… Właśnie. Czy to nie strażniczka książek powinna odkryć odpowiedź na pytanie: jak pokonać Ducha Czasu? Czy strażniczka książek powinna zadawać tylko pytania i czekać, aż ktoś poda jej odpowiedź?
Jeśli mam tyle krytycznych uwag dotyczących książki, to dlaczego dałam tak dużo gwiazdek? Ponieważ „Sophie Quire – ostatnia strażniczka książek” jest dobrze napisaną, mimo wszystko ciekawą opowieścią, o wartościach, jakie dają książki. Przekonuje ona, że książki nie są nonsensem, lecz zawierają w sobie magię, bez której życie byłoby nudne, monotonne i pozbawione smaku. Jonathan Auxier wywyższył książki dając im niezwykłe możliwości. I nie mówię tu tylko o Księgach Kto, Co, Gdzie i Kiedy, ale o zwykłych książkach ze zwykłymi opowiadaniami; to te zwykłe tomy są magiczne dając czytelnikom nadzieję, odwagę, możliwości, marzenia i wzory do naśladowania.
A co daje czytelnikowi „Sophie Quire – ostatnia strażniczka książek”? Daje nam cudowną opowieść o książkach, nienawiści do magii, miłości do książek i ślepym podążaniu tłumu. Jeden człowiek przekonał całą krainę, że książki to nonsens i, to właśnie bezwolny tłum, prawie nie zniszczył świata. Więc jeśli ktoś będzie wołał: „Precz z nonsensem”, bądźmy jak Sophie Quire – zwyczajna, niedoskonała 12-latka, która, mimo wszystko uratowała świat.

„Opowieści to nie tylko pusta rozrywka, która ma nas zająć w deszczowe dni. (…) Opowieści to rodzaj magicznych zaklęć, być może najsilniejszych, jakie istnieją, a ich celem jest przywołanie możliwości. (…) Z każdym rzucanym zaklęciem niemożliwe staje się trochę bardziej możliwe.”
Jonathan Auxier rzucił na mnie zaklęcie: zaczarował mnie książką o Peterze Nimble’u i...