Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Klimat, jak w innych książkach tej serii, gdzieniegdzie przewijają się znani nam już bohaterowie, niektórzy pod nowym imieniem, choć czytelnik musi się domyślić dość szybko, kim jest pewien duży mężczyzna o niewinnym imieniu OWCA.
To, co mi się w tych książkach podoba, to mniej lub bardziej wyrazisty happy end za każdym razem. Czarne charaktery dostają zwykle to, co im się należy i nie są to bynajmniej delikatne pieszczoty. Podoba mi się to, że jak należy się jakiejś kreaturze krwawa jatka, to „ci dobrzy”, których lubimy, czynią tą jatkę bez charakterystycznych dla innych pisarzy „skrupułów” i „marksomoralnych”, idiotycznych, irytujących zachowań, które w realnym świecie byłyby nie tylko nieskuteczne, ale wręcz nawet niebezpieczne, gdy jest oczywiste, że należy jakiś wredny łeb po prostu uciąć albo odstrzelić.
Na przestrzeni czasu trwania opowiadanej w pięciu tomach historii możemy zauważyć, że nikt nie jest tak samo zły czy dobry cały czas. Niektórzy ludzie ewoluują w kierunku pozytywnym, inni wchodzą w całkowitą degrengoladę, jak choćby pewien alkoholik. Trudne wydarzenia niektórych hartują i czynią lepszymi, innych zamieniają w kreatury do odstrzału.
Książka warta polecenia, a pan Joe Abercrombie zaczyna awansować powoli do grona moich bardziej lubianych autorów.

Klimat, jak w innych książkach tej serii, gdzieniegdzie przewijają się znani nam już bohaterowie, niektórzy pod nowym imieniem, choć czytelnik musi się domyślić dość szybko, kim jest pewien duży mężczyzna o niewinnym imieniu OWCA.
To, co mi się w tych książkach podoba, to mniej lub bardzie...

Rozwiń

Zwiń

Wydaje mi się, że autor w tej książce chciał pokazać, jak odrażająca jest wojna. Jest wystarczająco odrażająca, gdy walczący używają w miarę prostych narzędzi do robienia sobie krzywdy, jednak nie trudno sobie wyobrazić jak straszne są nowoczesne środki zagłady w porównaniu do tych prostych, używanych przez bohaterów książki, a już wystarczająco strasznych.
Książkę zaczyna cytat z Brechta: „Nieszczęśliwy kraj, który potrzebuje bohaterów”. Jakże dobrze pasuje do naszej rodzimej historii…
Wydawało mi się, że w pewnym momencie ktoś w książce sugeruje, że oprócz rozlicznych minusów wojny ma ona mieć tę jedną zaletę, że czyni POSTĘP.
Cóż, nie uważam tego za zaletę. Tego typu zbyt szybki postęp technologiczny wprowadza całe cywilizacje w świat kulturowo nieprzygotowany. Gdyby postęp technologiczny odbywał się wolniej, wcale nie byłoby gorzej. I tak prędzej czy później odkryto by to, co jest do odkrycia, a bez wojen więzi społeczne mogłyby być siłą kulturotwórczą, a przynajmniej kulturozachowawczą, której obecnie brakuje w agresywnie marksistowskim świecie.
Wojna jest także stanem, w którym na wierzch wypływają najgorsze psychopatyczne, złodziejskie i bandyckie śmieci tudzież szumowiny. Umierają wszelkie zasady i zaczyna działać marksistowskie marzenie pana O.: „róbta, co chceta”.
Sporo niezłych przemyśleń autora w tej książce skłania mnie do tego, by ją polecać.

Wydaje mi się, że autor w tej książce chciał pokazać, jak odrażająca jest wojna. Jest wystarczająco odrażająca, gdy walczący używają w miarę prostych narzędzi do robienia sobie krzywdy, jednak nie trudno sobie wyobrazić jak straszne są nowoczesne środki zagłady w porównaniu do tych prostyc...

Rozwiń

Zwiń

Miałem do czynienia z audiobookiem czytanym przez panią Annę Szymańczyk. Ma ona bardzo przyjemną barwę głosu, ale w odbiorze moim jej interpretacja – bez szału.
Książkę tłumaczył inny tłumacz, niż pierwsze tomy serii i wyraźnie pojawiły się niespójności. W tomach 1-3 umierający specyficznie-urokliwie „wracali do błota”, w tym tomie „wracali do ziemi”. Podobnie „Krwawa Dziewiątka” był w audiobooku czytany tym razem jako Krwawy Dziewięć”, co było w odbiorze dziwaczne.
Wydaje mi się, że tłumacz powinien najpierw przeczytać tomy 1-3, zanim zabrał się za tłumaczenie „Zemsty”. Nie byłoby tak irytujących elementów w książce.
Jeśli chodzi o fabułę, to jak u tego autora często bywa – świetna, a nawet zaskakująca klamrą na końcu.
Trochę dużo filozofowania, ale nieraz z sensem.
Pojawia się pewien zamęt aksjologiczny, ale to autorowi zawsze wolno w świecie fantasy.
Książkę polecam.

Miałem do czynienia z audiobookiem czytanym przez panią Annę Szymańczyk. Ma ona bardzo przyjemną barwę głosu, ale w odbiorze moim jej interpretacja – bez szału.
Książkę tłumaczył inny tłumacz, niż pierwsze tomy serii i wyraźnie pojawiły się niespójności. W tomach 1-3 umierający specyficzni...

Rozwiń

Zwiń

Trzeci tom najlepszy. Świetne postacie, dużo dobrej akcji.
Momentami rewelacyjne u autora, aczkolwiek specyficzne poczucie humoru.
Polecam.

Trzeci tom najlepszy. Świetne postacie, dużo dobrej akcji.
Momentami rewelacyjne u autora, aczkolwiek specyficzne poczucie humoru.
Polecam.

Świetne. Podobało mi się. Coraz więcej akcji i sytuacja się zagęszcza. Mamy jedną regułę występującą przed każdą potyczką: gdy walka jest już tuż tuż, naszym bohaterom zawsze, niezmiennie, koniecznie – chce się siusiać.
A wrogowie grają znaczonymi kartami.
Pojawiają się nadzwyczaj ciekawe relacje damsko-męskie i chciałoby się im kibicować, bywa nieźle, choć czasem nadchodzi smutny koniec.
Świetny jak zawsze Mistrz Filip Kosior.
Polecam.

Świetne. Podobało mi się. Coraz więcej akcji i sytuacja się zagęszcza. Mamy jedną regułę występującą przed każdą potyczką: gdy walka jest już tuż tuż, naszym bohaterom zawsze, niezmiennie, koniecznie – chce się siusiać.
A wrogowie grają znaczonymi kartami.
Pojawiają się nadzwyczaj ciekaw...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszy tom jakiejś historii, bez zakończenia nawet jakiegokolwiek zawartego w tej opowieści wątku.
Trzeba chyba potraktować tę książkę, jako prezentację postaci dramatu, który zacznie się chyba dopiero w drugim tomie, bo w tym działy się wyłącznie zdarzenia epizodyczne, pozwalające poznać owe postaci dramatu, a właściwie jedynie sposób, w jaki mogą się one zachować wobec nadchodzących wydarzeń.
Gdzieniegdzie wspaniałe stwierdzenia, jak to, w którym autor mówi, że wojna to nie jest walka dobra ze złem, tylko walka złego z jeszcze gorszym. Genialne, prawda?
Wobec powyższego aż dziw bierze, jak dobrze się słucha audiobooka, który czytany jest przez mistrza Filipa Kosiora.

Pierwszy tom jakiejś historii, bez zakończenia nawet jakiegokolwiek zawartego w tej opowieści wątku.
Trzeba chyba potraktować tę książkę, jako prezentację postaci dramatu, który zacznie się chyba dopiero w drugim tomie, bo w tym działy się wyłącznie zdarzenia epizodyczne, pozwalające pozn...

Rozwiń

Zwiń

Zastanawiam się, czy to jakiś błąd tłumacza, czy nieuctwo samego autora, ale po raz kolejny zostało także w tym tomie użyte stwierdzenie, że poprzednia wojenka naszych bohaterów odbywała się „w innej galaktyce”. Takich bzdur autor czy też tłumacz (nie wiem, kto jest winny) powinien unikać. Tysiąc lat świetlnych, to niewielka odległość w skali kosmicznej i nie ma w tak bliskiej odległości „innej galaktyki”.
Jeśli spuścić zasłonę milczenia na tę bzdurę, to bawiłem się przy tej książce rozkosznie, tak bardzo, że już nie mogę się doczekać na kolejny tom tej serii. I dlatego, bardzo subiektywnie, dałem dziewięć gwiazdek.
Końcowe sceny jak w Hitchcocku, zgodnie z zasadą, że powieść winna zaczynać się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie tylko rośnie. Tu w zakończeniu mamy apogeum trzęsienia ziemi.
Jednakże niniejszego tomu nie kończy jakiś straszliwy cliffhanger: można uznać, że pewne wątki zostały pomyślnie doprowadzone do końca, a czytelnik wie, że walka będzie musiała toczyć się dalej, choć nikt z naszych bohaterów nie jest w momencie zakończenia tomu bezpośrednio zagrożony. Zagrożone jest wszystko, co kochają i będą musieli coś z tym zrobić, choć mogliby gdzieś uciec i schować się na drugim końcu Galaktyki, z dala od kłopotów.
Polecam książkę wielbicielom kosmicznych awanturników.

Zastanawiam się, czy to jakiś błąd tłumacza, czy nieuctwo samego autora, ale po raz kolejny zostało także w tym tomie użyte stwierdzenie, że poprzednia wojenka naszych bohaterów odbywała się „w innej galaktyce”. Takich bzdur autor czy też tłumacz (nie wiem, kto jest winny) powinien unikać....

Rozwiń

Zwiń

Mamy wiele zaskakujących zwrotów akcji. Zamiarem tych „dobrych” ma być dopadnięcie Hitlerko-Stalina, skopanie mu tyłka i dokonanie terapii ołowiem. Takie zamiary drzemią przynajmniej w głowach kilku głównych bohaterów tej książki. Inni mają bardziej „humanitarne” zamiary. Czy komuś się coś z tego udało – czytelnicy dowiedzą się dopiero po przeczytaniu książki. Pomysły na akcje wojskowe czy specjalne w tej książce nie są tak błyskotliwe, jak to zdarza się u kilku innych autorów pomysłów bijatyk kosmicznych podobnego typu, ale wszystko jest bardzo dramatyczne i niemal do końca naprawdę nie wiadomo, jak to się skończy.
Podobało mi się to czytadło w sześciu tomach, zwłaszcza, że ta opowieść jest tematycznie odpowiednio zamknięta. Daje mimo to szerokie możliwości kontynuowania serii, w tym samym uniwersum, ale w innym miejscu kosmosu.

Mamy wiele zaskakujących zwrotów akcji. Zamiarem tych „dobrych” ma być dopadnięcie Hitlerko-Stalina, skopanie mu tyłka i dokonanie terapii ołowiem. Takie zamiary drzemią przynajmniej w głowach kilku głównych bohaterów tej książki. Inni mają bardziej „humanitarne” zamiary. Czy komuś się coś...

Rozwiń

Zwiń

Stawka zostaje podniesiona. Coraz dramatyczniejsze wydarzenia. Ludobójstwo zbrodniczego Hitlerko-Stalina udającego cesarza.
Cena wolności staje się coraz wyższa.
Autor ma dar opowiadania, jakkolwiek w najbardziej dramatycznych momentach akcja jest w irytujący sposób rozciągana w czasie. Czytelnik odnosi wrażenie, że padają rozwlekłe komendy i odpowiedzi na komendy w czasie niemożliwym. Nie da się zrealizować przemówienia w trzy sekundy, a ten autor usiłuje coś takiego raz po raz nam zaserwować.
Trochę jestem zawiedziony, że pomysł z napędem skokowym nie został konsekwentnie pociągnięty dalej, na przykład mogłyby to być torpedy obdarzone napędem skokowym, które meldowałyby się od razu we wnętrzu wrażego okrętu i tam eksplodowały. Skoro z taką dokładnością można było sterować skokami wielkiego statku, to czemu by nie zastosować tej sztuczki z pociskami, gdy ma się do dyspozycji całą masę naukowców pewnej planety i jej możliwości techniczno – przemysłowe. To wydaje się mniej skomplikowane, niż strzelanie dronami.
Inną rzeczą, nasuwającą się w sposób oczywisty byłoby konstruowanie pojazdów bezzałogowych z napędem nadświetlnym, które mogłyby zostać używane zamiast torped. Zaletą takich pocisków byłaby ich niewidzialność dla ofiary, gdyż uderzałyby wcześniej, niż mogłyby być widoczne.
Oczywiście wszystko to są rozważania w uniwersum autora, nie w realnej fizyce, która nie uznaje podobnych bzdur. Odnosi się także wrażenie, że jak na tak rozwinięte cywilizacje, komputery w tej baśni wypadają blado. Z prawdopodobieństwem bliskim pewności można powiedzieć, że napędy „naświetlane” będą niemożliwe do skonstruowania nawet za tysiące lat, natomiast komputery w tak długim czasie staną się niewyobrażalne pod względem nie tylko samej mocy obliczeniowej, ale i pod względami, których nawet nie umiemy sobie wyobrazić.
W tej książce komputery są cienkie, jak żebro bakterii. :)
Kilka osób ma jakąś mroczną tajemnicę, choć ja zaczynam się domyślać, co się w niej kryje.
Nadal nie widać perspektyw powrotu Ziemian do domu.
Wciąż jest dramatyczna robota do wykonania: aż się prosi, żeby dorwać Hitlerko-Stalina i poczęstować go ołowiem.

Stawka zostaje podniesiona. Coraz dramatyczniejsze wydarzenia. Ludobójstwo zbrodniczego Hitlerko-Stalina udającego cesarza.
Cena wolności staje się coraz wyższa.
Autor ma dar opowiadania, jakkolwiek w najbardziej dramatycznych momentach akcja jest w irytujący sposób rozciągana w czasie. Cz...

Rozwiń

Zwiń

Mamy tu kilka opowiadań umieszczonych w realiach uniwersum cyklu demonicznego autora. Są one dość obszerne, prawie jak mini-powieści i uzupełniają bądź poszerzają wątki obecne w książkach głównego cyklu uniwersum demonicznego.
Z moich refleksji, to pisarz powinien chyba zdecydować się na przykład w jaki sposób uśmierca się księcia demonów, bo w jednym przypadku wbicie włóczni w serce czy w mózg księcia uśmierca, w innym nie i trzeba mu odciąć głowę runicznym sznurem, itd. Pewne drobne niekonsekwencje wciąż się pojawiają także w metodach zabijania innych rodzajów demonów.
Opowiadania ciekawe, wciągające, talent narracyjny autora objawia się w nich w całej pełni.
Fanom cyklu demonicznego książkę jak najbardziej polecam.

Mamy tu kilka opowiadań umieszczonych w realiach uniwersum cyklu demonicznego autora. Są one dość obszerne, prawie jak mini-powieści i uzupełniają bądź poszerzają wątki obecne w książkach głównego cyklu uniwersum demonicznego.
Z moich refleksji, to pisarz powinien chyba zdecydować się na p...

Rozwiń

Zwiń