Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A good book but it should be called "The history of witch trials", not the witchcraft itself.

A good book but it should be called "The history of witch trials", not the witchcraft itself.

Finley to spokojny i małomówny chłopak żyjący w małym miasteczku razem z ojcem i dziadkiem. Codziennie spotyka się ze swoją dziewczyną Erin. Chyba że trwa akurat sezon koszykarski - wtedy jego dziewczyną staje się koszykówka. Jednak już na pierwszych stronach książki czytelnik dowiaduje się, że jego dziadek stracił nogi i jeździ na wózku, a mama Finleya nie żyje. Ma jednak swoją podporę, Erin, która pomaga mu jak tylko może. Razem trenują przed sezonem, chodzą do szkoły i leżą na dachu domu Finleya obserwując gwiazdy. Właśnie dlatego kiedy pewnego dnia trener powierzył mu tajemnicę pod warunkiem, że nie powie o niej absolutnie nikomu, nawet Erin, było to dla niego takie trudne. A tajemnicą okazał się chłopak. Proszący o to żeby nazywać go Numerem 21 chłopak. A obowiązkiem Finleya staje się zajmowanie się Numerem 21 24/7.

To była pierwsza książka Quicka którą przeczytałam, ale już teraz wiem ,co jest dla niego charakterystyczne. Lekkość. Matthew Quick nie przytłacza. Nie ważne jak dramatyczne rzeczy opisuje lub co przytrafia się głównym bohaterom. Potrafi przekazywać trudne sprawy w sposób łatwy do przyswojenia i bez zbędnego patetyzmu. Wie, co chce powiedzieć i jak chce to zrobić. A czytelnik się przy tym nie męczy. Co wprowadza, pomimo trudnych wydarzeń opisywanych przez autora, atmosferę spokoju.

Bohaterowie są prawdziwi, sympatyczni i czarujący w niewymuszony sposób. Nie traktuje się ich jak postaci z książki, a jak przyjaciół. Chcesz wiedzieć co u nich, martwisz się o nich i chcesz dla nich jak najlepiej. Dlatego nie mogę określić fabuły jako wciągającej. Nie czytałam "Niezbędnika" jak kryminału i nie czytałam z zapartym tchem kolejnego rozdziału. Czułam się bardziej jakbym otwierając książkę spotykała się z przyjaciółmi. Czytanie kolejnych rozdziałów przypominało słuchanie snutych przez nich opowieści, a każde smutne wydarzenie martwiło mnie i żałowałam, że nie mogę ich pocieszyć.

Bardzo ważna jest nadzieja widoczna w każdym jednym słowie. Nadzieja Finleya i Erin na wyrwanie się z miasteczka. Na polepszenie się stanu Numeru 21. Nadzieja na szczęśliwe życie i spokój. To właśnie ona towarzyszy nam przez cały czas niczym cień. I to właśnie z nią zostajemy, kiedy już zamkniemy ostatecznie książkę. Ponieważ zawsze może być gorzej, jasne. Ale również zawsze może być lepiej. Odnoszę wrażenie, że Matthew Quick próbował przekazać po prostu to, że każdy z nas powinien zawsze mieć nadzieję. Bo nie wiadomo co przeczytamy w kolejnym otrzymanym liście.

„Niezbędnik obserwatorów gwiazd” czytało mi się cudownie. Od razu przywiązałam się do bohaterów, a lekki styl pisania autora pozwalał na delikatne zatopienie się w opisywanym świecie i nawet nie zauważałam, a już byłam 50 stron do przodu. „Niezbędnik obserwatorów gwiazd” poleciłabym absolutnie wszystkim, niezależnie od wieku czy płci. Na prawdę warto sięgnąć po tą książkę ... a później po wszystkie kolejne Matthew Quick'a. Ja właśnie tak zamierzam zrobić.

Finley to spokojny i małomówny chłopak żyjący w małym miasteczku razem z ojcem i dziadkiem. Codziennie spotyka się ze swoją dziewczyną Erin. Chyba że trwa akurat sezon koszykarski - wtedy jego dziewczyną staje się koszykówka. Jednak już na pierwszych stronach książki czytelnik dowiaduje się, że jego dziadek stracił nogi i jeździ na wózku, a mama Finleya nie żyje. Ma jednak...

Libby Day przez calkiem sporą część książki odpowiada na pytanie jak pomimo bycia bezrobotną i niewykształconą, mieć pieniądze na życie. Po pierwsze, warto przeżyć jakąś masakrę, choćby małą i najlepiej aby zamordowana była twoja rodzina. Do drugie, dobrze by było alby winnym był członek rodziny, na przykład brat, a idealnie gdy jest przy okazji posądzony o satanizm. I po trzecie, powinny zainteresować się tobą media, co skutkuje napływem gotowki od współczujących małemu dziecku osób.
Jednak Libby nie jest już 7 letnią dziewczynką, której zamordowano całą rodzinę, tylko 31 letnią kobietą. A pieniądze się kończą. Staje w tedy przed nią problem: iśc do pracy i zacząć na siebie zarabiać, czy wykombinować skądś pieniądze, najlepiej jak najmniej się przy tym wysilając. Wtedy na jej drodze staje Lyle Wirth należący do Klubu Zbrodni, który oferujej jej pieniądze wzamian za ponowne przyjrzenie się dawnej zbrodni i porozmawianie z osobami z jej przeszlości. Oznacza to niestety że jednak trzeba się wysilić. Z drugiej strony to lepsze niż pójście do pracy.

Gillian Flynn opowiada historię z perspektywy 3 osób. Co więcej, tylko ta opowiadana przez Libby ma miejsce w teraźneijszość, dwie pozostałe opowiadane są przez jej mamę Patty i 15 letniego brata Bena w przeddzien zbrodni. Daje to czytelnikowi możliwość zobaczenia, jak jedno wydarzenie wygląda w oczach różnych osób. Sama fabuła z początku wolno sie rozkręcająca, z czasem nabiera rozpędu, a dezorientacja czytelnika sięga zenitu. Tym bardziej, że to wszystko w cale nie jest tak proste jakby się początkowo wydawało, a powoli odkrywane przez autorkę tajemnice, coraz bardziej szokują i utrudniają ocenę sytuacji.

Najwiekszą zaletą powieści są genialnie stworzone portrery psychologiczne postaci. Nie zdarza się tu, aby czytelnik miał "zgrzyt", ponieważ postać robi coś, czego nie powinna, a robi to tylko dlatego, że autorce skończyły się pomysły, bądź właśnie wpadła na pomysł szybkiej przemiany postaci. Najwięcej uwagi zostało oczywiście poświęcone głównej bohaterce, Libby Day. Jest ona postacią, którą ciężko polubić. Nieprzystosowana do życia w społeczeństwie, zrezygnowana, leniwa i ochoczo zrzucająca winę na innych ludzi kleptomanka. Ciężko jej z rana wstać z łóżka, bywa że przez kilka dni w ogóle tego nie robi. Z radośćią, jesli w jej przypadku można w ogóle mówić o takim uczuciu, żeruje na pieniądzach innych ludzi, współczujących jej z powodu przeżytej tragedii. Jednak od momentu przyjęcia od Lyle'a pierwszych pieniędzy za rozmowę z członkami Klubu Zbrodni zaczyna się zmieniać. Co więcej, jej transformacja jest poprowadzona wystarczająco wiarygodnie, aby czytelnik nieczego nie zauważył, aż do momentu w którym Libby jest już zupełnie innym człowiekiem niż na początku powieści i nawet jeśli w dalszym ciągu się jej nie lubi, ponieważ ciężko ją polubić, to mimo wszystko zczyna się jej kibicować.
Postaci drugoplanowe są stworzone równie dobrze. Łatwo uwierzyć w niezdarność i potrzebę miłości i akceptacji Bena. W jego niechęć do sportowców ze szkoły i potrzebę wyrwania się z miasteczka w którym mieszka. Patty, mama czwórki dzieci siedząca po uszy w kłopotach finansowych i użerająca się z już byłym mężem pijakiem. Stara sie jednak w miarę możliwości wszystko pozbierać, ułożyć jako-tako swoje życie i zapewnić dobry byt swoim dzieciom, co niestety nie zawsze się udaje, a na pewno nie było by w ogóle możliwe, gdyby nie pomoc jej siostry, Diane. Jest ona podporą tej rodziny. W najodpowiedniejszych momentach wpada z torbami po brzegi wypełonymi jedzeniem i albumami na naklejki dla dziewczynek. Kiedy trzeba przytemperuje też Bena i podniesie na duchu swoją siostrę.

Ksiązka zostala wyknana przepięknie. Stosunkowo minimalistyczna jednolicie połyskliwa okladka, którą aż żal zagiąć aby zacząć czytać. Delikatnie zapraszające pierwsze strony i bardzo wygodna do czytania czcionka. Oprawa ksiazki zachowana od początku do końca w jednolitym stylu, co skutkuje jednym z najporządniejszych wykonań na rynku. Jedynym zarzutem mogą być zbyt szerokie marginesy, jednak to już jest kwestia gustu.

Bardzo dobrze czytało mi się tą powieść, jednak nie jestem w stanie powiedzieć, że była wciągająca. Początkowo fabuła była przerysowana ale realistyczna, jednak od pewnego momentu nie mogłam się nadziwić, ze właśnie w taki a nie inny sposob rozwiązuje wątki Pani Flynn. Najmocniejszą częścią książki są zdecydowanie genialnie stworzone postaci którym, w przeciwieństwie do fabuły, wierzyłam od poczatku do końca. Pomimo sprzecznych uczuć książka wypada w mojej ocenei pozytywnie i chociaż zapewne do niej nei wrócę, to na pewno czas spędzony na czytaniu jej nie był stracony.

Libby Day przez calkiem sporą część książki odpowiada na pytanie jak pomimo bycia bezrobotną i niewykształconą, mieć pieniądze na życie. Po pierwsze, warto przeżyć jakąś masakrę, choćby małą i najlepiej aby zamordowana była twoja rodzina. Do drugie, dobrze by było alby winnym był członek rodziny, na przykład brat, a idealnie gdy jest przy okazji posądzony o satanizm. I po...