Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie słyszałem nigdy o śmierci Pyjasa i nie znałem zupełnie tej historii. Autor analizuje dokładnie co wydarzyło się w 1977 roku gdy umarł w Krakowie student polonistyki. Był on kompletnie pijany, spadł ze schodów i się zabił, nigdy nie znaleziono żadnych dowodów pobicia, zepchnięcia, mordu, nic. Śledztwo wznawiano wielokrotnie, byli nowi prokuratorzy, nowe analizy, ekshumacja zwłok- dalej nie ma żadnych śladów zbrodni. A jednak pewne obrzydliwe środowiska podtrzymują ten mit zabójstwa przez komunistów, by dzięki zmarłemu studentowi legitymizować swoją niby wielką walkę z poprzednim ustrojem i przypisywać sobie jakieś wielkie role. Ci ludzie mają klapki na oczach, są zapluci w swojej nienawiści i warcholstwie. Niczym tonący chwytają się brzytwy, do samego końca będą mataczyć i nazywać białe czarnym. Wiadomo, że część osób to łyknie, na bank nie ja. Kilka lat temu Pyjas doczekał się nawet pomnika za 100 tysięcy złotych. Oczywiście z publicznych pieniędzy, bo jakżeby inaczej. Jak to jest, że rokrocznie ginie tysiące młodych ludzi i nimi nikt się nie przejmuje? Nawet tymi bestialsko zamordowanymi, gdzie jest wykryty sprawca. Im się pomników nie stawia, bo nie pasują komuś do mitu i narracji. Wydaję mi się, że Łazarewicz starał się obiektywnie i rzetelnie podejść do tematu. Najciekawszym wątkiem był tajny współpracownik SB Ketman, czyli Lesław Maleszka. Prowadził on podwójną grę i był bardzo sprawnym agentem na pasku służb przez wiele lat. Ogólnie cała ta historia mnie nie poruszyła.

Nie słyszałem nigdy o śmierci Pyjasa i nie znałem zupełnie tej historii. Autor analizuje dokładnie co wydarzyło się w 1977 roku gdy umarł w Krakowie student polonistyki. Był on kompletnie pijany, spadł ze schodów i się zabił, nigdy nie znaleziono żadnych dowodów pobicia, zepchnięcia, mordu...

Rozwiń Zwiń

Zanim sięgnąłem po ten reportaż miałem bardzo mgliste pojęcie o Jimie Jones`ie, jego sekcie i zbiorowym samobójstwie. Po lekturze wiem już na ten temat wszystko i jestem ciężko zszokowany tą historią. Autor reportażu wykonał niesamowitą robotę, rozebrał wszystko na czynniki pierwsze. Jim Jones od dzieciństwa był dziwakiem, który miał obsesję na punkcie seksu i przebiegły charakter. Dość szybko odkrył w sobie talent oratorski i był przekonywany przez porąbaną matkę, że jest stworzony do wielkich rzeczy. Obdarzony charyzmą robił błyskotliwą karierę jako kaznodzieja i zaczął zwabiać do siebie swoich wiernych. Pod płaszczykiem religijnych wartości Jones chciał w USA doprowadzić do rewolucji komunistycznej, imponowali mu Lenin i Marks (twierdził, że jest ich kolejnym wcieleniem), chciał przemycać socjalizm, wszędzie węszył spisek amerykańskiego rządu. Ludzi jednak przyciągał takimi wartościami jak pomoc biednym i potrzebującym, zwłaszcza upodobał sobie konflikty rasowe i rekrutację wśród czarnych z najbardziej biednych rejonów. Początkowo działał w Indianie, później struktury się rozrastały, miał epizod w Brazylii, przenosił się do Los Angeles, San Francisco, aż z grupą prawie tysiąca wiernych osiadł w Gujanie w Ameryce Południowej. Tam właśnie założono osadę sekty nazwaną Jonestown. Doszło tam do masowego samobójstwa, ponad 900 ofiar jest przerażającym wynikiem. Jones był człowiekiem chorym, fałszywym, dwulicowym. Miał manię boskości, był narcyzem, megalomanem, wymagał bezwzględnego posłuszeństwa i uległości. Omamił mnóstwo osób, zabierał rodzinom dzieci, łajdaczył się z kobietami, mężczyznami i nawet małoletnią, dopuszczał się gwałtu, kazał oddawać swoje oszczędności i domy, był uzależnionym od leków i amfetaminy hipokrytą. A jednak ludzie dalej mu ufali i szli za nim w ogień aż do tragicznego końca. Opisałem tu ledwie skrawek tej historii, która była równie przerażająca, co fascynująca. Nie mogłem się oderwać od czytania, chcę jeszcze obejrzeć dokument na ten temat. Klasyka reportażu.

Zanim sięgnąłem po ten reportaż miałem bardzo mgliste pojęcie o Jimie Jones`ie, jego sekcie i zbiorowym samobójstwie. Po lekturze wiem już na ten temat wszystko i jestem ciężko zszokowany tą historią. Autor reportażu wykonał niesamowitą robotę, rozebrał wszystko na czynniki pierwsze. Jim J...

Rozwiń Zwiń

Podchodziłem do tej pozycji z pewnymi nadziejami, chociaż nigdy nawet nie obiło mi się o uszy nazwisko autora. Moje oczekiwania zostały bardzo przebite podczas lektury. Zajdel przede wszystkim idealnie trafił do mnie z podgatunkiem sci-fiction, wchodząc ze swoją wizją świata w tematy socjologiczne i polityczne. Można tutaj znaleźć pewne punkty wspólne z Orwellem i "Rokiem 1984", a przede wszystkim z twórczością Phillipa K. Dick`a. Gdyby Dick napisał tę powieść dałbym ją w top 3 jego dorobku. Znakomicie poprowadzona fabuła, bardzo ciekawy główny bohater, wielka wyobraźnia autora, by klasowość społeczną i zewnętrzną kontrolę ubrać w taką formę, rozważania na temat samopoznania, świadomości. Również temat tego kto rzeczywiście wszystkim steruje i jakie są motywy zarządców. I jaka w tym wszystkim rola zwykłego zjadacza chleba. Ocenę końcową podwyższam o jedno oczko, ze względu na ponadczasowość powieści. W wyjaśnieniu końcowym można przeczytać o ukrytych analogiach fabuły do schyłkowej ery Gierka. Ale jak czytam o kolonii sterowanej przez obcych, to natychmiast myślę o dzisiejszej sytuacji kraju, w którym żyję. Niesamowita książka.

Podchodziłem do tej pozycji z pewnymi nadziejami, chociaż nigdy nawet nie obiło mi się o uszy nazwisko autora. Moje oczekiwania zostały bardzo przebite podczas lektury. Zajdel przede wszystkim idealnie trafił do mnie z podgatunkiem sci-fiction, wchodząc ze swoją wizją świata w tematy socjo...

Rozwiń Zwiń

Zachwycony twórczością du Maurier sięgnąłem szybko po jej kolejną powieść i okazała się znakomita, co nie jest dla mnie żadnym zaskoczeniem. To zdecydowanie jeden z najlepszych romansów jakie czytałem w życiu. Może nie tak wybitny poziom jak "Anna Karenina", ale stawiałbym na tej półce co "Co wydarzyło się w Madison County". Angielska matka i żona, której niedługo miała stuknąć trzydziestka, była znudzona londyńskim życiem, nudnym życiem i codzienną rutyną. Chcąc odpocząć od zgiełku miasta i odnaleźć siebie postanowiła wyjechać z dziećmi, delektować się przyrodą i leniwym rozmyślaniom. Okazało się jednak, że jej wioska jest napadana przez francuskich piratów, a bohaterka w ich przywódcy odnalazła swoją bratnią duszę i się zakochała z wzajemnością. Postanowiła dołączyć do szajki złoczyńców i postawić wszystko na jedną kartę. Jak potoczy się ta historia? Dowiecie się z lektury. Pisarka raz jeszcze pokazała jak doskonałym piórem dysponuje i jak potrafi budować fabułę i charakter postaci. To była historia o przeznaczeniu, utraconym pierwotnym wartościom, zgodzie z własnym "ja", szukaniem wewnętrznego spokoju. Czy czytelnik może kibicować hulaszczej kobiecie, która za nic ma swoją rodzinę i dzieci, dopuszcza się zdrady i jest gotowa do zbrodni? Czy może trzymać kciuki za napadającego na niewinnych ludzi pirata, który za nic ma prawo i porządek? Okazuje się, że jest to możliwe, ale tylko gdy fabułę tworzy wybitny twórca. Powieść nie była długa, ale wciągnęła mnie całkowicie, nie dało się od tego oderwać. Jestem zachwycony lekturą.

Zachwycony twórczością du Maurier sięgnąłem szybko po jej kolejną powieść i okazała się znakomita, co nie jest dla mnie żadnym zaskoczeniem. To zdecydowanie jeden z najlepszych romansów jakie czytałem w życiu. Może nie tak wybitny poziom jak "Anna Karenina", ale stawiałbym na tej...

Rozwiń Zwiń

Sięgnąłem po ten reportaż, bo kilka lat temu oglądałem znakomity film "Sprawa Gorgonowej", który uważam za jeden z najlepszych polskich filmów w historii. Cezary Łazarewicz niezwykle rzetelnie podszedł do tej książki. W najdrobniejszych szczegółach przedstawił cały zarys historii, tajemniczą zbrodnię popełnioną na nastolatce, niezwykle głośny proces sądowy, podejrzanych, poszlaki, najróżniejsze teorie i motywy. Do dzisiaj są wątpliwości czy Gorgonowa rzeczywiście była zbrodniarką, chociaż wszystko na to wskazuje. To była najgłośniejsza sprawa sądowa w II RP. Minęło już prawie 100 lat od tej zbrodni, ale jak ktoś interesuje się kryminalistyką, to jest to cały czas równie ciekawe i pobudzające wyobraźnię jak przed wiekiem. Zdecydowanie warto przeczytać i poznać tę historię od podszewki. Świetna robota.

Sięgnąłem po ten reportaż, bo kilka lat temu oglądałem znakomity film "Sprawa Gorgonowej", który uważam za jeden z najlepszych polskich filmów w historii. Cezary Łazarewicz niezwykle rzetelnie podszedł do tej książki. W najdrobniejszych szczegółach przedstawił cały zarys historii...

Rozwiń Zwiń

Namierzyłem tę książkę, nie było jej w mojej Bibliotece i kupiłem ją Mamie na prezent. Przyszła pora weryfikacji i okazała się ona zdecydowanie pozytywna. Równie ciekawa jak powieść jest historia jej niedocenienia. W USA sprzedała się początkowo w mikroskopijnym nakładzie 2 tysięcy egzemplarzy. Dopiero lata po śmierci pisarza przyniosły dziełu większy i zasłużony rozgłos i przekłady na wiele języków. Tytułowy William Stoner nie wyróżniał się niczym szczególnym. Porzucił on rodziców, którzy ciężko pracowali na roli i poszedł na studia. Okazało się, że nauka jest jego powołaniem i po ukończeniu doktoratu ponad 40 lat przepracował na uczelni. Był on wierny sobie i swojemu powołaniu. Nie miał zawrotnej kariery naukowej, jego książka nie wywróciła świata nauki do góry nogami, małżeństwo przynosiło prawie same rozczarowania, a romans ze studentką dość szybko się skończył. Stoner dożył emerytury jako dziwak, był też wątek jego wieloletniego sporu z dyrektorem wydziału. Podoba mi się jak pisarz nie tworzy historii o superbohaterze, tylko pozwala zrozumieć zwykłego człowieka. Do mnie takie treści zawsze trafią. John Williams wzorem chociażby Steinbeck`a stosował prostą i skuteczną narrację, bez żadnych udziwnień, opisów, ale nienagannym stylem. Zdecydowanie książka warta przeczytania, dla miłośników literatury amerykańskiej pozycja obowiązkowa.

Namierzyłem tę książkę, nie było jej w mojej Bibliotece i kupiłem ją Mamie na prezent. Przyszła pora weryfikacji i okazała się ona zdecydowanie pozytywna. Równie ciekawa jak powieść jest historia jej niedocenienia. W USA sprzedała się początkowo w mikroskopijnym nakładzie 2 tysięcy egzempl...

Rozwiń Zwiń

Reportaż był krótki, ale dość ciekawy i solidny. Historia patologicznej rodziny, gdzie przemoc , chciwość i bestialstwo wzięły górę. Zawsze mnie zastanawia, że patusy tak się rozmnażają jak króliki. Dla nich kolejne dziecko w tą czy tamtą stronę to żadna różnica. Od zapłodnienia do zapłodnienia, byle się nachlać i wziąć zasiłek. To według mnie obraz przeważającej części Polski i Polaków. Głupotą tego społeczeństwo można obdzielić wiele innych krajów. Brak jakiekolwiek świadomości, prostactwo, nazwałbym to wręcz plugastwem. I kogoś jeszcze dziwi, że większość Polaków w ogóle nie czyta? Mnie w ogóle. Reportaż też przybliża tzw Zagłębie, do którego należy Będzin, w którym rozegrała się historia. Nigdy nie wiem jaka to różnica między Zagłębiakami i Ślązakami. Szybko się czytało, ciekawa lektura, ale bez najmniejszego podjazdu do klasycznych reportaży.

Reportaż był krótki, ale dość ciekawy i solidny. Historia patologicznej rodziny, gdzie przemoc , chciwość i bestialstwo wzięły górę. Zawsze mnie zastanawia, że patusy tak się rozmnażają jak króliki. Dla nich kolejne dziecko w tą czy tamtą stronę to żadna różnica. Od zapłodnienia do zapłodn...

Rozwiń Zwiń

Ekranizację Spielberga z debiutem świetnego Bale`a widziałem już dawno temu i mnie nie porwała. Powieść wymęczyłem. II wojna światowa z perspektywy Chin, kontynentu azjatyckiego, a głównym bohaterem był angielski dzieciak Jim. Został on rozdzielony w Szanghaju ze swoimi rodzicami i przez lata wojenne błąkał się niczym bezpański kundel. Był takim typowym dzieckiem wojny, dopasowywał się do okoliczności żeby przetrwać, podczepiał się pod różnych ludzi, był w obozie internowania etc. Powieść była napisana bezbarwnym językiem. Tragiczne okoliczności zostały opisane tak, że nie wzbudzały żadnych emocji podczas lektury. To było najzwyczajniej w świecie bardzo nudne. Do mojego życia ta książka niczego nie wniosła, czuję ulgę, że już mam ją za sobą.

Ekranizację Spielberga z debiutem świetnego Bale`a widziałem już dawno temu i mnie nie porwała. Powieść wymęczyłem. II wojna światowa z perspektywy Chin, kontynentu azjatyckiego, a głównym bohaterem był angielski dzieciak Jim. Został on rozdzielony w Szanghaju ze swoimi rodzicami i przez l...

Rozwiń Zwiń

Jestem miłośnikiem pióra Daphne du Maurier, więc spodziewałem się świetnej powieści i taką dostałem. Ciekawie skonstruowana fabuła. Mimo nikłego czy wręcz zerowego prawdopodobieństwa takiej historii w prawdziwym życiu, to czytając dałem się pochłonąć tej iluzji. Motyw przybrania nowej tożsamości przez głównego bohatera pociągnął za sobą konsekwencję, zarówno w życiu ludzi, których poznał, jak i w nim samym. Pierwszoosobowa narracja znakomicie się tu sprawdziła. Stopniowe odkrywanie historii, poznawanie postaci, aż do ciekawego finału. Powieść potrafiła zaintrygować, wciągnąć i dostarczyć relaksu. Zdecydowanie trafiła w mój gust.

Jestem miłośnikiem pióra Daphne du Maurier, więc spodziewałem się świetnej powieści i taką dostałem. Ciekawie skonstruowana fabuła. Mimo nikłego czy wręcz zerowego prawdopodobieństwa takiej historii w prawdziwym życiu, to czytając dałem się pochłonąć tej iluzji. Motyw przybrania nowej tożs...

Rozwiń Zwiń

W przerwie między ambitniejszymi pozycjami przeczytałem sobie tę powieść i się nie zawiodłem, solidnie spędziłem czas. Intryga szpiegowska, ale pisana w taki prosty i przystępny sposób, że bez trudu się można połapać. Oczywiście to lata świetlne od Fredericka Forsyth`a. Główna bohaterka to emerytowana oficerka CIA, za którą ciągnie się sprawa z przeszłości, przez którą odeszła ze służby. Minione życie przypomina o sobie i zmusza ją do ponownego starcia z wrogiem. Szybko się czytało, akcja była dosyć wciągająca, przyjemny zapełniacz czasu.

W przerwie między ambitniejszymi pozycjami przeczytałem sobie tę powieść i się nie zawiodłem, solidnie spędziłem czas. Intryga szpiegowska, ale pisana w taki prosty i przystępny sposób, że bez trudu się można połapać. Oczywiście to lata świetlne od Fredericka Forsyth`a. Główna bohaterka to...

Rozwiń Zwiń