Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla mnie ta książka jest bardziej nie o miłości a o wyobrażeniu swoim - miłości- pościgu za wyobrażeniem i próbie zmiany przeszłości - której nie da się zmienić, a tak, że o nie możności się pogodzenia się z czymś co przeminęło np pierwszym idealnym uczuciem czy czymś czego nigdy nie będzie się miało. Gatsby wierzy, że może mieć i przynależeć gdzieś - do świata, który widzi za szybą - jednak nigdy nie będzie jego częścią - bo nie rozumie go - gdyż jego charakter determinuje przeszłość - tak samo jak osobowości pozostałych bohaterów. Na tym styku powstaje przepastna dziura nieporozumienia - nie do przekroczenia. Gatsby nie kocha Daisy kocha swoją projekcję jej osoby, którą pamięta. Pamięta swoje wyobrażenie - nie prawdę o osobie. To tak jakby szukać w każdej kolejnej osobie tego uczucia, którego doświadczyło się mając 16 lat. Dla mnie jest to bardzo aktualna i smutna opowieść - o czymś co wszystkim nam ucieka i o rzeczach, które trzeba odpuścić bo i tak się ich nie znajdzie. Oczywiście poza pierwszą warstwą czysto treściową - oblicze epoki, realia, american dream itd. Ale kocham ją właśnie za ten metaforyczny wydźwięk, który tam odnajduję.

Dla mnie ta książka jest bardziej nie o miłości a o wyobrażeniu swoim - miłości- pościgu za wyobrażeniem i próbie zmiany przeszłości - której nie da się zmienić, a tak, że o nie możności się pogodzenia się z czymś co przeminęło np pierwszym idealnym uczuciem czy czymś czego nigdy nie będzie się miało. Gatsby wierzy, że może mieć i przynależeć gdzieś - do świata, który...