Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W małym ksenofobicznym miasteczku Partegeuse nikt nie ocenia tych,którzy doprowadzili do tragedii młode małżeństwo z małym dzieckiem.Nikt nie chce ukarania winnych,którzy doprowadzili do tego,ze owej nocy Frank musiał uciekać z małym dzieckiem wypływając łódką w morze,gdzie zmarł.Wszyscy skupieni są na tym,by ukarać Isabel i Toma.Tylko rodzina i nieliczni przyjaciele sa z nimi.Czyż to nie ma odbicia w czasach dzisiejszych.Dla społeczeństwa nieważne,co doprowadziło do tragedii.Liczą się tylko popełnione grzechy.

W małym ksenofobicznym miasteczku Partegeuse nikt nie ocenia tych,którzy doprowadzili do tragedii młode małżeństwo z małym dzieckiem.Nikt nie chce ukarania winnych,którzy doprowadzili do tego,ze owej nocy Frank musiał uciekać z małym dzieckiem wypływając łódką w morze,gdzie zmarł.Wszyscy skupieni są na tym,by ukarać Isabel i Toma.Tylko rodzina i nieliczni przyjaciele sa z...

Opowieść saudyjskiej księżniczki o świecie, w którym wolności ciesz się

tylko mężczyźni i pustynny wiatr
Sultana to wnuczka saudyjskiego króla i żona saudyjskiego księcia.
Mimo że niewyobrażalnie bogata i uprzywilejowana, to jednak nigdy nie zaznała prawdziwej wolności. Mieszka bowiem w kraju, w którym obowiązujące prawa i obyczaje zmieniają w niewolnice wszystkie kobiety, nawet te, które wywodzą się z królewskiego rodu.
Nawet teraz, w XXI wieku.
Ta książka to wstrząsające historie z życia samej Sultany i jej znajomych kobiet: Fatimy, której mąż chce odebrać dzieci, Szady, oskarżonej o czary, Farii, młodej Saudyjki poddanej obrzezaniu, a także Dalal i Amal, dziewczynek nękanych i zabitych przez własnych ojców.

Opowieść saudyjskiej księżniczki o świecie, w którym wolności ciesz się

tylko mężczyźni i pustynny wiatr
Sultana to wnuczka saudyjskiego króla i żona saudyjskiego księcia.
Mimo że niewyobrażalnie bogata i uprzywilejowana, to jednak nigdy nie zaznała prawdziwej wolności. Mieszka bowiem w kraju, w którym obowiązujące prawa i obyczaje zmieniają w niewolnice wszystkie kobiety,...

Nie ma winy bez kary.
Nie ma tajemnic, których nie można odkryć.
Nie ma słów, czynów, decyzji, których konsekwencji można uniknąć.

Nie ma winy bez kary.
Nie ma tajemnic, których nie można odkryć.
Nie ma słów, czynów, decyzji, których konsekwencji można uniknąć.

"Biała gardenia" to wzruszająca opowieść o losach Ani Kozłowej, pochodzącej z arystokratycznej rodziny Rosjanki, urodzonej w Harbinie. Trzynastoletnia dziewczynka, wciągnięta w wir historycznych wydarzeń, zostaje rozdzielona z matką. Rozpoczyna długą i pełną niebezpieczeństw drogę. Najpierw los rzuca ją do Szanghaju. Wychowana przez przyjaciela rodziny, dorasta wśród świateł nocnych klubów. Tam spotyka wielką miłość, wychodzi za mąż i przeżywa równie wielkie rozczarowanie. Przez obóz przejściowy dla uchodźców na Filipinach dociera aż do Australii, która staje się jej nową ojczyzną. Po wielu latach odnajduje wreszcie wewnętrzny spokój i prawdziwe szczęście, dopełnione odszukaniem matki, z którą po latach spotyka się w Moskwie. Belinda Alexandra jest córką rosyjskiej emigrantki i Australijczyka. Mieszka w Sydney.

"Biała gardenia" to wzruszająca opowieść o losach Ani Kozłowej, pochodzącej z arystokratycznej rodziny Rosjanki, urodzonej w Harbinie. Trzynastoletnia dziewczynka, wciągnięta w wir historycznych wydarzeń, zostaje rozdzielona z matką. Rozpoczyna długą i pełną niebezpieczeństw drogę. Najpierw los rzuca ją do Szanghaju. Wychowana przez przyjaciela rodziny, dorasta wśród...

Wszystko już chyba zostało powiedziane na temat tek książki.Chciałam tylko dodać,że dziwię ,że przy takim bogactwie państw Zatoki Perskiej,uchodzcy wybierają Europę.

Wszystko już chyba zostało powiedziane na temat tek książki.Chciałam tylko dodać,że dziwię ,że przy takim bogactwie państw Zatoki Perskiej,uchodzcy wybierają Europę.

Hong Ying (inaczej Mała Szóstka) opisuje swoje życie w slumsach bardzo, bardzo szczegółowo, aż do bólu. Ten obraz jest przerażający: głód, ciasnota, wyzyskiwanie pracowników, warunki sanitarne urągające godności człowieka.
Dziewczyna zadręcza się i próbuje rozwikłać tajemnicę swych narodzin. Urodziła się w czasie wielkiego głodu (lata 1959-61), kiedy dochodziło nawet do kanibalizmu i zabijania z premedytacją swoich dzieci. (Według różnych szacunków z głodu umarło 20-40 mln osób). W tym czasie urodzenie i przeżycie noworodka graniczyło z cudem. Organizmy kobiet były tak wyniszczone, że często ciąży nie donaszały. A gdy nawet urodziły dziecko, to nie miały je czym wykarmić. Mała Szóstka dorasta w przeświadczeniu, że matka jej nie kocha i jest zawadą w rodzinie. Jedynie ojciec daje jej odczuć, że jest dzieckiem dla niego ważnym i kochanym. Wkrótce po 18 urodzinach dowiaduje się, że była właśnie dzieckiem zrodzonym z prawdziwej wielkiej miłości. Natomiast człowiek, który ją wychowuje i którego uważa za swego ojca, tak naprawdę tym ojcem nie jest. Dziewczyna jest w szoku. Spotyka się po namowach matki z prawdziwym ojcem, ale nie akceptuje go. Ten prawdziwy ojciec przez 18 lat nie mógł widywać córki, ale odkładał dla niej pieniądze. Było to ogromnym wyrzeczeniem w warunkach takiej biedy.

Hong Ying (inaczej Mała Szóstka) opisuje swoje życie w slumsach bardzo, bardzo szczegółowo, aż do bólu. Ten obraz jest przerażający: głód, ciasnota, wyzyskiwanie pracowników, warunki sanitarne urągające godności człowieka.
Dziewczyna zadręcza się i próbuje rozwikłać tajemnicę swych narodzin. Urodziła się w czasie wielkiego głodu (lata 1959-61), kiedy dochodziło nawet do...

"Czerwona Azalia" to nie tylko tytuł autobiografii, ale także rola w jaką wcielała się główna bohaterka. Kiedy jej marzenia zaczynają się spełniać, ryzykuje wszystko przez własne opinie. Kilka niepoprawnych politycznie słów pcha Anchee na różne ścieżki życia, które nie należą do najprostszych.


Fabuła rozwija się zgrabnie, mamy wrażenie, że czytamy bardzo osobisty pamiętnik. Choć nie ma tu niewiadomo jak wiele akcji, to zrozumiałe dla powieści realistycznej, tym bardziej autobiografii. Momentami nie działo się nic ciekawego, a kiedy indziej miałam kłopoty z nadążeniem. Nawet w chwilach wolniejszych, bardziej opisowych, nie mogłam oderwać się od książki.

"Strach dodaje słodyczy. Jesteśmy równie blisko śmierci jak raju."

Relacja z życia młodej dziewczyny, dorosłej w wieku pięciu lat, która nie miała łatwo, ale przetrwała. Książka o wszystkim; miłości, nadziei, sile, samotności, poniżeniu, wytrwałości.
Uderzające różnice kulturowe sprawiają, że zaczynamy doceniać nasze warunki życia, a przede wszystkim wolność. Życie obywateli było całkowicie kontrolowane przez rząd. My, nie musimy się obawiać, że złe słowo na temat władzy, podsłyszane przez niewłaściwą osobę, zrujnuje naszą karierę czy pośle nas do grobu. Odsyłanie co najmniej jednego członka w rodzinie do przymusowej pracy na roli to coś niewyobrażalnego, tak samo jak zakaz bliższych kontaktów z mężczyznami czy nawet błahe rzeczy jak posiadanie lusterka. Wszystko co oddala od bycia perfekcyjnym rewolucjonistą jest karane.

Nie spodziewałam się, że tak zainteresuje mnie historia autorki. Jednak już po kilku rozdziałach wczułam się w jej postać. Pisarka zgrabnie przekazuje nam swoje losy, doprawione odrobiną fikcji literackiej. Nie zagłębiam się w szczegóły, bo zgodność z faktami nie ma dla mnie większego znaczenia. Kultura Azji od zawsze była dla mnie intrygująca i po każdej kolejnej lekturze pogłębia się moja fascynacja. Wydaje mi się, że ten tytuł może umknąć na tle innych tego typu, a nie powinien.

Polecam nie tylko miłośnikom literatury chińskiej, ale i osobom, które nie miały z nią wcześniej do czynienia, gdyż ta pozycja może zapoczątkować nową pasję.

"Czerwona Azalia" to nie tylko tytuł autobiografii, ale także rola w jaką wcielała się główna bohaterka. Kiedy jej marzenia zaczynają się spełniać, ryzykuje wszystko przez własne opinie. Kilka niepoprawnych politycznie słów pcha Anchee na różne ścieżki życia, które nie należą do najprostszych.


Fabuła rozwija się zgrabnie, mamy wrażenie, że czytamy bardzo osobisty...

Kilkakrotnie przerywałam czytanie książki,ze względu na drastycznie i nierealne opisy tortur.Myślałam,że fabuła książki jest zmyślona,dopóki nie zobaczyłam zdjęć głównej bohaterki i jej rodziny wewnątrz książki.Szkoda,że nie ma dalszych losów głównej bohaterki,

Kilkakrotnie przerywałam czytanie książki,ze względu na drastycznie i nierealne opisy tortur.Myślałam,że fabuła książki jest zmyślona,dopóki nie zobaczyłam zdjęć głównej bohaterki i jej rodziny wewnątrz książki.Szkoda,że nie ma dalszych losów głównej bohaterki,

Książkę poleciłabym szczególnie młodzieży, żyjącej w wolnym kraju, która może się uczyć, bawić, spełniać swoje marzenia. To wszystko zastało odebrane bohaterce tej wstrząsającej książki i jej rówieśnikom

Książkę poleciłabym szczególnie młodzieży, żyjącej w wolnym kraju, która może się uczyć, bawić, spełniać swoje marzenia. To wszystko zastało odebrane bohaterce tej wstrząsającej książki i jej rówieśnikom

Narratorką jest Herra, której ojcem był Tadżyk, a matka Rosjanką. Kobieta inteligentna, wykształcona (studiowała prawo w Moskwie), znająca kilka języków, poślubia mężczyznę pochodzącego z rodziny afgańskich mudżahedinów. Bardzo długo nie może się odnaleźć w nowym środowisku. Mąż zmusza ją do takiego zachowania i postępowania, którego nie rozumie i nie akceptuje. Za nieposłuszeństwo jest karana.

Friszta – tytułowa bohaterka jest szwagierką Herry. Bita, lekceważona i poniżana przez męża nie znajduje nigdzie wystarczającej pomocy nawet od ojca i brata. Mężowie chcą ustrzec żony przed pożądliwymi spojrzeniami obcych, a więc rządzą nimi żelazną ręką. Kobiety muszą chodzić w burkach, żadna nie może wyjść na ulicę sama. Są bite i zamykane w komórkach, gdy przychodzą goście. Rozmowa z nieznajomym, wymawianie jego imienia to skandal i śmiertelny grzech, a podróż taksówką to coś niemoralnego. W przypadku rozwodu dzieci zostają przy ojcu, bez sądu- decyduje rodzina, którą cechują silne więzi, wzajemna pomoc i duże poszanowanie starszych.

Są jednak kobiety, które uważają, że należą im się godne prawa do życia. Nafisa – lekarka wywalczyła sobie prawne swobody. Friszta, mimo, że bardzo się boi, ucieka od sadystycznego męża.W tle książki ukazana jest historia Afganistanu,min.pobyt Międzynarodowych Sił Pokojowych.

Narratorką jest Herra, której ojcem był Tadżyk, a matka Rosjanką. Kobieta inteligentna, wykształcona (studiowała prawo w Moskwie), znająca kilka języków, poślubia mężczyznę pochodzącego z rodziny afgańskich mudżahedinów. Bardzo długo nie może się odnaleźć w nowym środowisku. Mąż zmusza ją do takiego zachowania i postępowania, którego nie rozumie i nie akceptuje. Za...

Wspomnienia Shirin Ebadi to opowieść o losach odważnej kobiety, której przyszło żyć w czasach przełomu, to napisane z pasją wspomnienia jednej z pierwszych kobiet-sędziów w Iranie. Autorka uczestniczyła w najtrudniejszych procesach o charakterze politycznym; w ciągu całej swojej kariery zawodowej broniła praw kobiet i dzieci.

Shirin Ebadi pisze o głębokim rozczarowaniu polityką prowadzoną przez twardogłowych duchownych. O upokorzeniu, jakiego doznała, gdy zdegradowano ją do roli urzędniczki w sądzie, któremu niegdyś przewodniczyła. O systemie patriarchalnym panującym w Iranie, gdzie rządzący konserwatyści pozbawili kobiety podstawowych praw, a wszystkich obywateli – wolności politycznych.

Shirin Ebadi była więziona, zastraszana, próbowano ją zabić. Nie wyrzekła się jednak swych poglądów. O tym właśnie jest „Broniłam ofiar”.

Wspomnienia Shirin Ebadi to opowieść o losach odważnej kobiety, której przyszło żyć w czasach przełomu, to napisane z pasją wspomnienia jednej z pierwszych kobiet-sędziów w Iranie. Autorka uczestniczyła w najtrudniejszych procesach o charakterze politycznym; w ciągu całej swojej kariery zawodowej broniła praw kobiet i dzieci.

Shirin Ebadi pisze o głębokim rozczarowaniu...

„Niewierna” Ayaan Hirsi Ali. Hirsi Ali została wychowana w surowej (żeby nie rzec: wręcz zacofanej) muzułmańskiej rodzinie. Kiedy miała pięć lat została obrzezana. Przez większość dzieciństwa była bita przez matkę i indoktrynowana. Uciekając przed małżeństwem z przymusu, trafiła do Holandii, gdzie poprosiła o azyl.
W drugiej części „Niewiernej” Hirsi Ali podnosi problem izolacji imigrantów (szczególnie muzułmanów), tworzenia enklaw religijnych i kulturowych, traktowania islamskich kobiet, powstawania szkół religijnych. Przede wszystkim zaś uświadamia wszelkim entuzjastom islamu, że nie jest to religia pokojowa. Opisuje też powstanie pierwszej części „Poddania”, krótkiego filmu wyreżyserowanego przez Theo van Gogha. Van Gogh został w niedługi czas potem zabity przez islamskiego fanatyka, a Hirsi Ali musiała się ukrywać.
Wspomnienia Somalijki są lepsze i bardziej wyraziste niż niejedna powieść. Niby człowiek się przyzwyczaja do tego, że autorzy epatują okrucieństwem i krwią, bo przecież to tylko fikcja. Tymczasem Hirsi Ali opisuje prawdziwe życie, prawdziwe zdarzenia i prawdziwych fanatyków.
Jej świat to świat mężczyzn, którym wolno wszystko i kobiet urodzonych tylko po to, by służyć. I nie dzieje się to w jakiejś dalekiej przeszłości, lecz tu i teraz, kilkaset lub kilka tysięcy kilometrów od centrum Europy.

„Niewierna” Ayaan Hirsi Ali. Hirsi Ali została wychowana w surowej (żeby nie rzec: wręcz zacofanej) muzułmańskiej rodzinie. Kiedy miała pięć lat została obrzezana. Przez większość dzieciństwa była bita przez matkę i indoktrynowana. Uciekając przed małżeństwem z przymusu, trafiła do Holandii, gdzie poprosiła o azyl.
W drugiej części „Niewiernej” Hirsi Ali podnosi problem...

Dina Ahmad nawet przez chwilę nie pomyślała, że jej szczęśliwe i bezpiecznie życie może zmienić się w ciągu jednej chwili. Kobieta od lat prowadzi luksusową kwiaciarnię, ma przystojnego męża Karima oraz troje dzieci – najstarszego Jordana i ośmioletnie bliźniaki Suzy i Alego. Od czasu tragicznych wydarzeń z jedenastego września 2001 roku jej rodzina musi radzić sobie z falą niechęci wobec Arabów, złośliwymi docinkami na ulicy czy fałszywymi uśmiechami ze strony współpracowników. Dina stara się ignorować te zachowania i czuje, że stopniowo wszystko zaczyna wracać do normy. Niestety jej mąż nie jest tego samego zdania. Na dodatek twierdzi, że dzieci powinny wychowywać się w jego ojczyźnie, aby ustrzec się przed zgubnymi wpływami zachodniej kultury. Pewnego dnia Karim po prostu zabiera bliźnięta i wywozi je do Jordanii bez zgody Diny. Zrozpaczona i przerażona kobieta postanawia odzyskać ukochane dzieci za wszelką cenę.

Powieść porusza bardzo ważny i trudny temat, jakim jest asymilacja w obcej kulturze. Stany Zjednoczone uchodzące za symbol wolności i niezależność, nie są tak przyjaznym miejscem do życia, jak głosi obiegowa opinia.

Dina Ahmad nawet przez chwilę nie pomyślała, że jej szczęśliwe i bezpiecznie życie może zmienić się w ciągu jednej chwili. Kobieta od lat prowadzi luksusową kwiaciarnię, ma przystojnego męża Karima oraz troje dzieci – najstarszego Jordana i ośmioletnie bliźniaki Suzy i Alego. Od czasu tragicznych wydarzeń z jedenastego września 2001 roku jej rodzina musi radzić sobie z falą...

Marina Nemat jako szesnastoletnia dziewczyna została aresztowana za publiczne zaprotestowanie przeciwko propagandzie politycznej w Iranie. Za to przewinienie trafiła do najbardziej znanego więzienia Evin w Teheranie. Tam wzięła ślub z zakochanym w niej strażniku, który uratował ją przed egzekucją. W zamian za opiekę Miarina musiała przejść z katolicyzmu na islam. Z więzienia udało jej się wydostać po śmierci męża, który zginął z rąk rywala z przeciwnej frakcji. W 1991 roku Nemat wyjechała do Kanady, gdzie mieszka do tej pory.

Marina Nemat jako szesnastoletnia dziewczyna została aresztowana za publiczne zaprotestowanie przeciwko propagandzie politycznej w Iranie. Za to przewinienie trafiła do najbardziej znanego więzienia Evin w Teheranie. Tam wzięła ślub z zakochanym w niej strażniku, który uratował ją przed egzekucją. W zamian za opiekę Miarina musiała przejść z katolicyzmu na islam. Z...

"Gdy byłam maltretowana ,poniżana i krzywdzona,wyłam nieraz z bezsilności i przysięgłam sobie,że wykrzyczę kiedyś światu swój bunt przeciw niesprawiedliwości i deptaniu elementarnych praw człowieka -w majestacie algierskiego prawa!Chciałabym aby moje wspomnienia stały się ostrzeżeniem dla młodych kobiet,zbyt łatwo nieraz podejmujących decyzję o związaniu swojego losu z człowiekiem obcej narodowości,kultury i wyznania".Anna Brahimi

"Gdy byłam maltretowana ,poniżana i krzywdzona,wyłam nieraz z bezsilności i przysięgłam sobie,że wykrzyczę kiedyś światu swój bunt przeciw niesprawiedliwości i deptaniu elementarnych praw człowieka -w majestacie algierskiego prawa!Chciałabym aby moje wspomnienia stały się ostrzeżeniem dla młodych kobiet,zbyt łatwo nieraz podejmujących decyzję o związaniu swojego losu z...

Kaspijskie marzenia są trzecią powieścią Giny Nahai, jaką przeczytałam. Mam wrażenie, że ta opowieść na dłużej zostanie w mojej pamięci, podobnie jak wcześniejszy Pawi krzyk. Treść jest zbyt przejmująca, by o niej szybko zapomnieć i, mimo że kreśli losy, jakich zapewne wiele w krajach Wschodu, nie staje się przez to mniej ważna. Nie jest to tylko opowieść o odmiennej kulturze – to także widziana oczami dziecka codzienność w niekochającej się rodzinie, to problemy dziecka odtrącanego, niemającego oparcia w najbliższych, dziecka, od którego wymaga się rzeczy niemożliwych, rujnujących psychikę i prowadzących do rozpaczy i poczucia beznadziei. Bo kiedy czytam o kobiecie, młodej kobiecie 16 czy 17 letniej o imieniu Bahar, która wychodzi za mąż za starszego i bogatego mężczyzna Omida i ma nadzieję że przez to jej życie stanie się lepsze a tak nie jest, bo nadzieja matką głupich i nadzieja złudną jest, to szlag trafia.

Kobieta która marzy o tym by skończyć szkołę, potem zostać nauczycielką, stać się kobietą nowoczesną, normalną, a za męża mieć partnera a nie ‚pana’ – a dostaje tylko sygnały że powinna siedzieć w domu, usługiwać, gotować i sprzątać no bo „jest tylko żoną”, a „żony nie mają innego wyboru, jak być posłuszne. Nikt nie oczekuje od życia, że będzie szczęśliwe”.

Bahar staje się powoli smutna, zduszona w swoich pragnieniach i marzeniach i zagubiona. Mając 16 lat obserwuje rodzinę swojej matki gdzie kobiety są poniżane, bite i drżą z przerażenia.

„Niegdyś nie przeszkadzało mi, że członkowie rodziny mojej matki są dziwni. Ta dziwność czyniła ich zarazem fascynującymi, zupełnie jakby byli bohaterami jakiejś opowieści, tragicznymi i przykuwającymi uwagę. Nie przyszło mi nawet na myśl – przynajmniej z początku – że to cecha dziedziczna, że i ja będę inna niż wszyscy i dziwna, że poznam, co to samotność żyjących z klątwą”.

Po ślubie, myśli sobie „Trzymaj oczy mocno zamknięte”. Dlaczego? Dlatego że wyobraźnia pozostaje jej jedynym sposobem na spełnienie marzeń… Jaki kolor uwielbia Bahar? Kaspijską zieleń. Kiedy dostaje jeszcze wtedy od narzeczonego piękny zielony materiał na suknię łudzi się że to nadzieja na lepsze życie, bo jest to materiał „zielony jak szmaragdy, jak las nad Morzem Kaspijskim, jak wody tego morza w samo południe. Nigdy nie była poza Teheranem; nie ma pojęcia jak wygląda Morze Kaspijskie – widziała je tylko na zdjęciach. Nie wie, jak to jest oddychać przesyconym solą powietrzem, spać pod prześcieradłem nasiąkniętym rosą i budzić się z piaskiem we włosach. Potrafi sobie to jednak wyobrazić, w czym wydatnie pomaga jej lektura wielu książek. Oczyma wyobraźni widzi cień gór, gładką niczym szkło wodę, srebrzyście połyskującą w promieniach słońca i odbijającą złotożółte łodygi rosnącego wzdłuż brzegów ryżu”

Niestety po ślubie, kiedy mąż zaczyna ją zdradzać z piękną Nijaz napotkaną przypadkiem w sklepie jubilerskim, Bahar stwierdza że „wciąż stoi u bram wymarzonej krainy i raczej nigdy ich nie przekroczy, gdyż również marzenia – a może przede wszystkim one – mają swoje ograniczeni. „

To dlatego rodzi się w niej gniew. Próbuje dotrzeć do serca męża, próbuje walczyć ze swoją rywalką, zachodzi nawet w ciążę by dać Omidowi upragnionego potomka, niestety rodzi się córka Yass. Dziewczynki jak wiadomo są tylko dziewczynkami „nie ma z nich żadnego pożytku, a wiąże się z nimi wstyd i kłopoty”.

Potem, już z perspektywy córki oglądamy historię Bahar i jej męża. Bahar powoli zrzuca wszelką winę i niepowodzenia na córkę, która to próbuje stać się świadomie i nieświadomie spoiwem między matką a ojcem, niemniej jednak to niej skupiają się ciosy, rany, smutki i krzywdy.

Książka przepięknie napisana z wielką dbałością o detale, język, nie jest to historia optymistyczna niemniej jednak cały czas ukazująca marzenia i nadzieję. Pokazująca współczesny Iran, gdzie tradycja miesza się z nowoczesnością, gdzie widzimy jak szybko można założyć i zniszczyć rodzinę bo pewne rzeczy są zakorzenione jeszcze w kulturze, głowach, myśleniu, gdzie cały czas trwa walka kobiety o swoją niezależność.

Piękna książka, mimo smutku, piękna. Bardzo dobrze się czyta. Bardzo polecam.

Kaspijskie marzenia są trzecią powieścią Giny Nahai, jaką przeczytałam. Mam wrażenie, że ta opowieść na dłużej zostanie w mojej pamięci, podobnie jak wcześniejszy Pawi krzyk. Treść jest zbyt przejmująca, by o niej szybko zapomnieć i, mimo że kreśli losy, jakich zapewne wiele w krajach Wschodu, nie staje się przez to mniej ważna. Nie jest to tylko opowieść o odmiennej...

Opowieść rozpoczyna i zamyka historia Pawicy – leciwej Żydówki, handlującej biżuterią. Jej kolorowe stroje przyciągają uwagę przechodniów, a bogaty życiorys mógłby posłużyć jako ilustracja do wykładu na temat dwudziestowiecznej historii Iranu. Autorka celowo akcję książki umieszcza w dużych aglomeracjach miejskich – nie chce przeoczyć ani jednego wydarzenia politycznego, które choć w najdrobniejszym stopniu wpłynęło na obecny wizerunek i sytuację kraju. Powieści, oprócz walorów artystycznych, nie można odmówić wartości poznawczych. Narratorka wiernie opisuje tło społeczne i zwyczaje panujące w kraju szacha. Szczególnie skupia się na losach potępianej żydowskiej mniejszości narodowej i na tłamszonych obywatelach drugiej kategorii czyli kobietach. Wspaniała i przejmująca saga rodziny żydowskiej uwikłanej w burzliwą historię ziem dzisiejszego Iranu. Pozwala poznać wycinek historii najnowszej Bliskiego Wschodu, a także źródła wzajemnej wrogości kolejnych pokoleń Żydów i muzułmanów.

Opowieść rozpoczyna i zamyka historia Pawicy – leciwej Żydówki, handlującej biżuterią. Jej kolorowe stroje przyciągają uwagę przechodniów, a bogaty życiorys mógłby posłużyć jako ilustracja do wykładu na temat dwudziestowiecznej historii Iranu. Autorka celowo akcję książki umieszcza w dużych aglomeracjach miejskich – nie chce przeoczyć ani jednego wydarzenia politycznego,...

Postacie z powieści Giny B. Nahai to osoby o bardzo skomplikowanym wnętrzu. Na każdą z nich składają się w rzeczywistości dwie różne postacie – jedna, żyjąca zgodnie z duchem czasu, konwenansem, tradycją i druga – niespokojna, targana sprzecznymi uczuciami, NIERZECZYWISTA. Taka jest Roksana Anielica, takie są jej siostry, teściowie, znajomi. Wszyscy oni ukrywają w sobie niezwykle silne uczucia i pragnienia, emocje, które w końcu znajdują ujście i zmieniają całe ich życie i dotychczasowy wizerunek, zadziwiając i zaskakując wszystkich przyglądających się tej przemianie, jakby te zmiany nie były nieuchronne. Młodsza siostra Roksany, Tala’at, której ciało jeszcze kiedy była małą dziewczynka rozpierała namiętność i tęsknota do nieznanej rozkoszy, po kilku latach małżeństwa z oziębłym mężczyzną (związek społecznie pochwalany, gdyż największym szczęściem kobiety jest być czyjąś małżonką. Fakt, czy czuje się w małżeństwie szczęśliwa, jest rzeczą uboczną i niewartą uwagi...) zdradza go i oddaje się szaleńczej miłości. Złamawszy wszelkie reguły życia wpajane jej od urodzenia, zyskała miano Zdrajczyni. Szusza Urodziwa – matka głównej bohaterki – rozkochana w swoich dzieciach, w obawie przed przekleństwem, jakim ponoć obarczone jest jedno z nich, aby ustrzec pozostałe dzieci przed jego negatywnymi skutkami próbuje zamordować własną córkę. Jakby na przekór stanowiącej sens jej istnienia matczynej miłości, pozbywa się obarczonej klątwą ośmioletniej Roksany z domu. Sama Roksana, która za wszelką cenę pragnęła stać się matką, zostawiła pięcioletnią córkę, by ulecieć – dosłownie – w nieznane i całkiem o niej zapomnieć.
Roksana Anielica to młoda Iranka wychowana według prastarych zasad, zgodnie z którym kobieta zawsze jest czyjąś własnością - najpierw ojca, potem męża, i tylko w ten sposób – będąc kobietą swojego mężczyzny - może nadać swemu życiu jakieś znaczenie. Jednocześnie jest to postać obciążona fatalnym przeznaczeniem, które kolejnym kobietom z jej rodu każe zrywać więzy narzucone przez tradycję i w poszukiwaniu swobody, oddawać się szaleństwu. Roksana wraz z przekleństwem otrzymała dar – anielskie skrzydła. Nocą w snach niosły ją one w odległe, ale bardzo rzeczywiste, kraje, nad wielkie morze. Rano budziła się wśród zgniecionych na poduszce piór i zapachu słonej wilgoci, przekonując się, że ów sen stanowi bardzo realny fragment rzeczywistości.
Przekleństwo kobiet z rodziny Roksany stanowiło poczucie wolności, na tyle silne, że kazało Roksanie, podobnie jak wielu jej przodkiniom, zerwać rodzinne więzy, zostawić za sobą całe dotychczasowe życie, aby móc zrealizować marzenie o wolności, o prawdziwym locie nad niebieskim pachnącym solą morzem, locie, w którym rozpostarłszy skrzydła mogła zostawić za sobą strzeżony przez psy zakratowany mężowski dom.

Co kierowało Roksaną – czy ucieczka od córki i uświęconego tradycją sposobu życia to świadome, przemyślane działanie, czy los? Realizowanie własnych pragnień czy przeznaczenie? Tak czy inaczej, był to czyn samostanowienia o sobie osoby, która oficjalnie należała do drugiego człowieka i stanowić o sobie nie mogła. Dlatego właśnie zakładam, że bohaterem tej powieści nie mógł być mężczyzna. Mężczyźni – niezależnie od miejsca, w którym się urodzą – do nikogo nie należą.

Postacie z powieści Giny B. Nahai to osoby o bardzo skomplikowanym wnętrzu. Na każdą z nich składają się w rzeczywistości dwie różne postacie – jedna, żyjąca zgodnie z duchem czasu, konwenansem, tradycją i druga – niespokojna, targana sprzecznymi uczuciami, NIERZECZYWISTA. Taka jest Roksana Anielica, takie są jej siostry, teściowie, znajomi. Wszyscy oni ukrywają w sobie...

Fatima Mernissi prowadzi nas w świat własnych wspomnień oraz w świat marzeń i fantazji otaczających ją kobiet. To cudowne, mądre i pogodne indywidualistki, próbujące zapomnieć o granicach i barierach, o murze oddzielającym je od reszty świata. Nauczyły się cieszyć widzianym nad dziecińcem skrawkiem nieba, melodią usłyszaną w niedozwolonym dla nich radiu. Ich ulubioną bohaterką jest Szeherezada, toteż autorka układa swe wspomnienia, na wzór "Księgi tysiąca i jednej nocy", w pełną humoru i metafor przypowieść, wzbogaconą na maseczki piękności oraz zasadami sztuki uwodzenia.

Fatima Mernissi prowadzi nas w świat własnych wspomnień oraz w świat marzeń i fantazji otaczających ją kobiet. To cudowne, mądre i pogodne indywidualistki, próbujące zapomnieć o granicach i barierach, o murze oddzielającym je od reszty świata. Nauczyły się cieszyć widzianym nad dziecińcem skrawkiem nieba, melodią usłyszaną w niedozwolonym dla nich radiu. Ich ulubioną...

Miraże” to opowieść pochodzącej z Al.-Remal arabskiej księżniczki, o życiu w społeczeństwie zdominowanym przez mizoginicznie interpretowaną religię i brutalnych, niemal odhumanizowanych ludzi. Główna bohaterka, Amira, inteligentna i ciekawa świata dziewczynka, później coraz bardziej świadoma siebie kobieta, porywająco przedstawia świat podzielony na dwa piętra: piętro wyższe i słoneczne przeznaczone dla mężczyzn i śmierdzące poniżeniem piwnice dla kobiet. Amira dorasta w pałacu, opływając w luksusy, ma guwernantkę, może i chce się uczyć, jednak akceptuje fakt, że z racji swej płci nigdy nie będzie mogła kontynuować edukacji. Jest obecna przy ukamienowaniu swej przyjaciółki, która dopuściła się cudzołóstwa, widzi codzienną tragedię swej matki, której mąż wziął sobie „nową” żonę, jednak godzi się z tym, że pewnego dnia będzie musiała poślubić mężczyznę, którego wybierze dla niej ojciec. Poślubia sadystę, który mści się na niej za swe homoseksualne skłonności, który biją ją do nieprzytomności, a jednak stara się być dobrą, posłuszna żoną i nie dopuszcza do siebie myśli o rozwodzie…

Miraże” to opowieść pochodzącej z Al.-Remal arabskiej księżniczki, o życiu w społeczeństwie zdominowanym przez mizoginicznie interpretowaną religię i brutalnych, niemal odhumanizowanych ludzi. Główna bohaterka, Amira, inteligentna i ciekawa świata dziewczynka, później coraz bardziej świadoma siebie kobieta, porywająco przedstawia świat podzielony na dwa piętra: piętro...