Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fio, Kostek, Hanna, Wenus i Robin decydują się po ukończeniu szkoły średniej pojechać do domku położonego głęboko w lesie, w którym mieszka przyrodni brat Kostka - Adam. Hipochondryczna Fio odczuwa pełen wachlarz emocji gdy poznaje ekscentrycznego właściciela Domku z Drewna i Szkła. Ekscytacja miesza się z niepewnością, wszechobecna natura okazuje się być zarówno kojąca jak i niepokojąca, a nastolatkowie w oparach alkoholu i olejków do opalania poszukują siebie, nieświadomi, że te wakacje odmienią ich życie.

Gdy pierwszy raz usłyszałam o "Muchomorach w cukrze", nie byłam do tego tytułu przekonana - ot młodzieżówka o wakacjach grupy przyjaciół jakich wiele. Oj w jakim ja błędzie żyłam. Gdzieś rzuciły mi się w oczy słowa, że ta wyjątkowa pozycja naprawdę zaskakuje czytelnika, a zakończenie jest miażdżące, więc zdecydowałam się dać jednak szansę twórczości Marty Bijan. Po lekturze na usta cisną mi się słowa piosenki Eda Sheerana "End of Youth" "Is this the ending of our youth when pain starts taking over?" (tłum. Czy to koniec naszej młodości, kiedy ból zaczyna przejmować kontrolę?)

Pierwszym co rzuciło mi się w oczy, było lekkie pióro autorki. Dzięki niemu, czytanie było tak naturalne i przyjemne, że nie mogłam oderwać się od tej historii. To jedna z tych książek, które czytają się same. Sama fabuła natomiast zostawiła we mnie odrobinę niedosytu. Uważam, że sporą wadą jest długość książki, ponieważ jakieś 90% stron czytałam o niemal typowych wczasach paczki znajomych, a można by dodać/zmienić np 50 stron na rozwinięcie kulminacyjnych momentów. Mimo to zakończenie "Muchomorów" było tak druzgocące, że miałam po nim książkowego kaca. Przecież nie tak miało być...

Dzięki dobrej kreacji bohaterów, nawet te momenty, które były "zwyczajne" czytałam z zaciekawieniem. Fio, jako narratorka, jest oczywiście najbliższa czytelnikowi, i obserwowanie jej zmagań z własnym lękiem było przejmujące. Reszta grupy również przyciągała moją uwagę, ale nie skłamię gdy powiem, że intrygowali mnie głównie Kostek z Adamem. Widząc, że autorka nie chce mieć typowych schematycznych postaci byłam ciekawa jak przedstawi ich na kolejnych stronach i się nie zawiodłam.

Nie jest to książka, którą poleciłabym każdemu - porusza ona tematy takie jak śmierć, psychodeliki i choroby/zaburzenia psychiczne, więc zdecydowanie młodszej młodzieży zalecam wstrzymać się z lekturą. Jeśli czujecie po powyższej recenzji, że coś Was przyciąga do "Muchomorów w cukrze", to zachęcam Was do sięgnięcia po tę powieść, choćby dla tego nietuzinkowego twistu pod koniec. Marta Bijan sprawnie połączyła trudne tematy z delikatnością nastoletnich umysłów, które w bolesny sposób żegnają własną niewinność i brutalnie wkraczają w dorosłość.

"A ja płakałam, bo już tęskniłam. Płakałam, bo wiedziałam, że ta chwila zaraz przeminie i stanie się wspomnieniem, slajdem, który będę odtwarzać w myślach."

Fio, Kostek, Hanna, Wenus i Robin decydują się po ukończeniu szkoły średniej pojechać do domku położonego głęboko w lesie, w którym mieszka przyrodni brat Kostka - Adam. Hipochondryczna Fio odczuwa pełen wachlarz emocji gdy poznaje ekscentrycznego właściciela Domku z Drewna i Szkła. Ekscyt...

Rozwiń

Zwiń

Autorka "Służących do wszystkiego" wraca do tematu wiejskich kobiet, ale tym razem to opowieść zza drugiej strony drzwi chłopskiej chałupy. Podczas, gdy Maryśki i Kaśki wyruszają do miast, by usługiwać w pańskich domach, na wsiach zostają ich siostry i matki: harujące od świtu do nocy gospodynie, folwarczne wyrobnice, mamki, dziewki pracujące w bogatszych gospodarstwach. Marzące o własnym łóżku, butach, szkole i o zostaniu panią. Modlące się o posag, byle „nie wyjść za dziada” i nie zostać wydane za morgi. Dzielące na czworo zapałki, by wyżywić rodzinę. Często analfabetki, bo „babom szkoły nie potrzeba”. Nasze babki i prababki."[opis wydawcy]

Minął rok odkąd "Chłopki" pojawiły się na rynku. Nieczęsto zdarza mi się sięgnąć po reportaże, właściwie od lat nie miałam styczności z tym gatunkiem literatury. Mimo, że zwykle skłaniam się ku fantastyce czy romansom, to nie raz wpadałam na pozytywne opinie na temat dzieła Kuciel-Frydryszak. Nie dość, że zostałam tym zachęcona do lektury, to jeszcze oczekiwania miałam spore.

Nie będę ukrywać - nie była to łatwa opowieść. Pragnę w tym miejscu wyjaśnić, że bolesna była otwartość w przedstawianiu trudnych tematów, a nie styl i język autorki, które są bardzo przyjemne w odbiorze. Joanna nie ukrywa niczego za cukierkowym woalem - nasze prababki były wykorzystywane, pogardzane, wycieńczone fizycznie oraz psychicznie. Poza (czasem chaotycznym) prześledzeniem życia bohaterek reportażu, pisarka przybliża szarą codzienność całego chłopstwa - opisów ubioru, chat, posiłków czy chorób nie brakuje.

Podczas lektury nie byłam w stanie skupić się na niczym innym, kolejne rozdziały pochłaniałam jeden za drugim. Przyglądanie się dramatom i ogromnej sile wspominanych kobiet sprawiło, że zyskałam nowe spojrzenie na najstarsze pokolenia społeczeństwa. Dzięki Kuciel-Frydryszak było mi dane lepiej poznać źródła pewnych traum, których ślady są dostrzegalne po dziś dzień, za co jestem jej ogromnie wdzięczna.

"Chłopki" odkrywają te karty historii, których wielu woli nie ruszać. Nikt nie chce patrzeć w stronę biednych, często zgwałconych, pobitych kobiet, które jeśli nie zostały sprzedane w ramach małżeństwa, to zaharowywały się byle tylko przeżyć, a przy odrobinie szczęścia wywalczyć sobie i dzieciom lepszą przyszłość. Reportaż porusza dzieje nie tylko przykładowych chłopek, ale i konkretnych rodów, dzięki czemu przedstawione kobiety stają się jeszcze bliższe, a ich życie namacalne. Jest to pozycja niezwykle wartościowa i poruszająca, która pomimo całej brutalności życia swoich bohaterek daje nadzieję i inspiruje, by pomimo trudności iść do przodu - jeśli nie dla samych siebie, to dla następnych pokoleń.
"Kiedy pojawia się w inwentarzu syn chłopa, podane jest jego imię: gdy jest to dziewczyna, wystarczy hasło: córka. jako mniej ważna pozostaje bezimienna"

Autorka "Służących do wszystkiego" wraca do tematu wiejskich kobiet, ale tym razem to opowieść zza drugiej strony drzwi chłopskiej chałupy. Podczas, gdy Maryśki i Kaśki wyruszają do miast, by usługiwać w pańskich domach, na wsiach zostają ich siostry i matki: harujące od świtu do nocy gosp...

Rozwiń

Zwiń

Po burzliwym konklawe Citra skupia się na byciu Kosiarz Anastazją. Nie jest to proste zadanie, gdyż wraz ze swoją mentorką staje się celem tajemniczych zabójców. W tym samym czasie Rowan, pomimo braku oficjalnego tytułu kosiarza, decyduje się przyjąć imię Lucyfer i zgotować piekło sędziom, którzy zboczyli ze ścieżki prawości. Gdy Kosodom drży od spisków, Thunderhead zmaga się z własnymi ograniczeniami. Czy wszechwiedzący system znajdzie luki w prawie i ochroni ludzkość przed jej zepsuciem?

Po wielkim wrażeniu jakie wywarł na mnie pierwszy tom serii, nie mogłam się doczekać "Thunderheada". Neal przekonał mnie do swej wizji świata i ponownie od pierwszych stron przykuł moją uwagę tak, że pomimo obszerności tej książki bardzo szybko miałam ją za sobą. O ile wprowadzenie do serii było iście porywające, nietuzinkowe, o tyle druga część to już nieco wolniejsze tempo. Nie była to jednak nudna książka, emocji dodawały spiski na każdym kroku, zdrady i pozytywne zaskoczenia.

W kreacji bohaterów czegoś mi brakowało, nie byli tak charakterni jak w "Kosiarzach". Darzę ich jednak pewną sympatią i nie ukrywam, że zastanawiałam się czy autor utrzyma wszystkich przy życiu i - nie zdradzając za wiele - złamał mi serce więcej niż raz. Odczucia, które pojawiły się podczas lektury tj. żal, smutek, troska, ulga, złość, świadczą o tym, że nie potrafiłam z obojętnością podejść do tej historii, z czego bardzo się cieszę. Miałam obawy co do Thunderheada (któremu również autor udzielił głosu), ale początkowy sceptycyzm zastąpiła ciekawość.

Książka ta jest na tyle intrygująca, że kilka niedociągnięć, naiwnych schematów nie jest w stanie jej dla mnie zepsuć. Obserwowanie świata, w którym wszechwiedzący Thunderhead jest "zbawcą", a równocześnie może stanowić pewne niebezpieczeństwo czy pozostać bierny w obliczu pewnych zbrodni w imię wyższego dobra, było emocjonalnym rollercoasterem. Jeśli lubicie spokojne wieczory bez zbędnych rozważań i emocji, to "Thunderhead" nie jest dla Was. Do lektury tej serii zdecydowanie zachęcam wszystkich, których ciągnie do przygody, wstrzymywania oddechu, zaciskania zębów i totalnej rozsypki po przeczytaniu kulminacyjnych stron powieści. Nie czekajcie - czytajcie!
" Zezwolenie to nadęty trup wolnego wyboru."

Po burzliwym konklawe Citra skupia się na byciu Kosiarz Anastazją. Nie jest to proste zadanie, gdyż wraz ze swoją mentorką staje się celem tajemniczych zabójców. W tym samym czasie Rowan, pomimo braku oficjalnego tytułu kosiarza, decyduje się przyjąć imię Lucyfer i zgotować piekło sędziom,...

Rozwiń

Zwiń

Po pamiętnym zamachu z 11 września, życie Shirin stało się jeszcze trudniejsze niż wcześniej. Ludzie od zawsze widzą jej inność i nie ukrywają wrogiego nastawienia do nastolatki, jednak obecnie przeżywa tego apogeum. By chronić swoje serce przed wszechobecną nienawiścią, muzułmanka odcina się od ludzi i skupia całą swoją uwagę na nauce breakdance'u. Gdy w szkole zostaje przydzielona do pary laboratoryjnej z Oceanem, czuje, że dzieje się coś niespodziewanego - w jej grubym murze pojawiają się pęknięcia, których za wszelką cenę chce uniknąć, choć serce podpowiada jej coś innego.

"Gdyby ocean nosił twoje imię" zainteresował mnie przede wszystkim nazwiskiem na okładce - Tahereh Mafi. Czytałam kiedyś "Dotyk Julii" (którego planuję reread) i dobrze wspominam czas spędzony z jej prozą. Nie miałam pojęcia czego się spodziewać, gdyż celowo nie przeczytałam opisu, ani żadnych recenzji na temat tej książki - chciałam poznać ją z czystą kartą.

Historia Shirin pełna jest przeróżnych emocji, ale przeważa wśród nich złość. Złość na ludzi, złość na system, złość na rasizm i stereotypy. Bardzo podobało mi się to, że dziewczyna nie jest wszystkowiedząca, a wręcz odwrotnie - jak każda szesnastolatka czuje się czasem zagubiona, niezrozumiana czy po prostu wkurzona. Bez przeszkód mogłam identyfikować się z bohaterką, czy widzieć w jej przemyśleniach moje własne, niegdysiejsze, nastoletnie bolączki. Choć nigdy nie mierzyłam się z rasizmem, to tak jak Shirin sabotowałam własne szczęście, więc potrafiłam naprawdę wczuć się w tę powieść.

Ważnym elementem "Gdyby ocean nosił twoje imię" jest tworząca się relacja głównej bohaterki z Oceanem. Skradło moje serce to, jak Tahereh poprowadziła ich losy - nie raz jest niezręcznie, niepewnie i (co bardzo do mnie przemawia) nie jest to relacja skupiona na erotyzmie. W dodatku nie jest to typowy związek dwójki nastolatków i byłam zaskoczona tym, jak potoczyła się fabuła. Dzięki tej naturalności, stworzona przez Mafi powieść może dotrzeć do szerszego grona odbiorców i wiele młodych osób wyciągnie z niej coś dobrego dla siebie.

"Gdyby ocean nosił twoje imię" czytało mi się lekko i przyjemnie, pomimo poruszonej już wyżej kwestii, że jest to historia nastolatki, która zmaga się z wykluczeniem. Z pewnością nie było to łatwe zadanie, a Tahereh Mafi mu sprostała. Jest to wciągająca historia o tym, jak czasami sami stajemy się odbiciem przekonań z którymi walczymy. Jeśli jeszcze nie czytaliście, to gorąco zachęcam Was do lektury niezależnie od tego, czy macie 13 czy 26 lat. Natomiast jeśli już poznaliście tę historię, to koniecznie dajcie znać, czy Wy również odnaleźliście w niej cząstkę siebie.

Po pamiętnym zamachu z 11 września, życie Shirin stało się jeszcze trudniejsze niż wcześniej. Ludzie od zawsze widzą jej inność i nie ukrywają wrogiego nastawienia do nastolatki, jednak obecnie przeżywa tego apogeum. By chronić swoje serce przed wszechobecną nienawiścią, muzułmanka odcina ...

Rozwiń

Zwiń