Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyczytałem w internetach, że bezpośrednie nawiązania fabuły komiksów z serii „Nathan Never” do klasycznych filmów i literatury stały się powodem krytyki cyklu. Jako typowy konsument popkutlury uwielbiam zarówno easter eggi, jak i nawiązania podane prosto w twarz, czerpię z tego frajdę po prostu. Drugi tom przygód Nathana kręci się wokół tytułu, który każdy szanujący się fan sf znać musi. Tak się składa, że wspomniane dzieło bardzo lubię, dostałem więc na starcie super bonus do fabułki komiksu, który teraz, dzięki wydawnictwu TORE czytać możemy chronologicznie i od samego początku.

Przed laty Egmont wydał dziewięć tomików NN, ale wybranych z niemałej kolekcji totalnie przypadkowo. Biorąc pod uwagę, że w kolejnych tomach są nawiązania do fabuły wcześniejszych części, był to spory minus. Być może dlatego pierwsze moje zderzenie z przygodami futurystycznego detektywa nie porwało mnie.

Kiedy wydawnictwo TORE postanowiło publikować serię od pierwszego numeru, zdecydowałem się dać Nathanowi drugą szansę. Okazało się to strzałem w dziesiątkę. Po kupieniu tomu inaugurującego cykl, zainwestowałem też w kolejny. I dobrze, bo bardzo mi się spodobał.

Nie czytałem spoilerów, więc pierwsze kadry przywołujące znane mi doskonale klasyczne dzieło filmowe, były dla mnie zaskoczeniem. Miłym, dodajmy, bo wspomniany film bardzo cenię. Czytając dalej wciąż nie spodziewałem się, że nawiązanie będzie aż tak bezpośrednie, a to właśnie przynoszą kolejne strony. Im bardziej zacieśniały się związku komiku i filmu, tym większą lektura sprawiał mi radochę. Potem doczytałem, ze to, co dla mnie jest wielkim plusem, podobno nie spodobało się wielu czytelnikom. No, cóż, kwestia gustu. Ja niecierpliwie czekam, z jakimi moimi ulubionymi uniwersami w przyszłości los zwiąże Nathana Nevera.

Na bank kupię kolejne tomy wydawane przez TORE i mam nadzieję, że będzie ich sporo. Na tę chwilę we Włoszech ukazało się prawie 400 odcinków przygód Nathana i chętnie przeczytam po polsku jak najwięcej z nich.

Wyczytałem w internetach, że bezpośrednie nawiązania fabuły komiksów z serii „Nathan Never” do klasycznych filmów i literatury stały się powodem krytyki cyklu. Jako typowy konsument popkutlury uwielbiam zarówno easter eggi, jak i nawiązania podane prosto w twarz, czerpię z tego frajdę po prostu. Drugi tom przygód Nathana kręci się wokół tytułu, który każdy szanujący się fan...

Mieliśmy już wcześniej próbę „odświeżenia” serii np. poprzez lansowanie na głównego bohatera zamiast podstarzałego herosa Thorgala, młodego wilczka Jolana. Był też okres mocnego ubaśniowienia serii poprzez umieszczenie akcji dosłownie w świecie bogów Asgardu. Teraz zdecydowano się na kolejną próbę powalczenia: powrót do korzeni, a dokładniej mówiąc - do wątków z początku sagi.

Wydaje mi się, że łagodne przejście do tych wszystkich nowalijek miałoby szansę się sprawdzić, a przynajmniej nie spowodowałoby wstrząsu anafilaktycznego u starych fanów. Gdyby Jolan podczas wizyty w świecie bogów miał jednak przy boku Thorgala jako doradcę, a wątki mistyczne dawkowano w proporcjach nienachalnych, ja narzekałbym zdecydowanie mniej. Teraz powrót Thorgala do statku kosmicznego, którym przybyli na Ziemię jego potomkowie, niesie z sobą karkołomne fajerwerki, które stawiają na głowie wiedzę, z którą żyliśmy od dekad. Tyle, że nowa wersja intencji przybyszów jest w porównaniu z pierwotną raczej kiepska:( Znowu za dużo na raz.

Zarzutów mam więcej, ale nie mam też serca znęcać się nad moją ukochaną serią. Więc napiszę jeszcze tylko, , że niektóre zwroty bohaterów rodem z twardego sf nie pasują mi w ząb do bohaterskiej sagi fantasy (w której oczywiście i wcześnie nie brakowało wątków fantastycznych, dozowanych jednak z umiarem). Po co ich tu aż tyle?

Jestem rozgoryczony. Wciąż czekam, aż ktoś to naprawi. Thorgal na to zasługuje.

Mieliśmy już wcześniej próbę „odświeżenia” serii np. poprzez lansowanie na głównego bohatera zamiast podstarzałego herosa Thorgala, młodego wilczka Jolana. Był też okres mocnego ubaśniowienia serii poprzez umieszczenie akcji dosłownie w świecie bogów Asgardu. Teraz zdecydowano się na kolejną próbę powalczenia: powrót do korzeni, a dokładniej mówiąc - do wątków z początku...

Po zapoznaniu się z treścią poprzednich tomów miałem obawy, że kolejne odsłony sagi całkowicie zdominuje Jolan, a Thorgal zejdzie na margines. Ciężko byłoby mi z tym się pogodzić, bo moim bohaterem jest od dziesięcioleci Dziecko Gwiazd, a do jego jasnowłosego syna jakoś do końca przekonać się nie mogę. Dlatego ucieszyłem się, że choć w tytułowej „Bitwie o Asgard” uczestniczy tylko małolat, to jednak losy taty śledzimy równolegle i w efekcie dostajemy każdego z bohaterów „po pół”.

Nigdy wcześniej nie dostaliśmy bogów nordyckich w takiej dawce, jak w tym tomie. To już nie pojedyncze postacie, jak w tomach wcześniejszych, tu w niektórych kadrach jest ich po kilku. Biorąc takie info „w ciemno” ucieszyłbym się, bo jestem fanem Odyna i spółki, ale po lekturze mam już spory niedosyt. Thor jakiś taki „za miękki”, Loki „za mało sprytny” i jeszcze brzydki na dodatek. Mogło być zdecydowanie lepiej, biorąc pod uwagę, że to jednak „Thorgal”, więc dla mnie poprzeczka wisi wysoko.

Są więc zalety, które cieszą mnie nawet jako zatwardziałego wyznawcy teorii, że tak jak „Metallica skończyła się na Kill'em all”, tak Thorgalowa opowieść już nigdy nie będzie tak magiczna, jak w Zdradzonej Czarodziejce. Oczywiście przejaskrawiam, ale tak jest chyba jaśniej.

Niestety, są też rzeczy które mi przeszkadzają i jest ich naprawdę sporo. Ocena więc nieco wyższa, niż środkowe „pięć gwiazdek”, ale delikatnie.

Po zapoznaniu się z treścią poprzednich tomów miałem obawy, że kolejne odsłony sagi całkowicie zdominuje Jolan, a Thorgal zejdzie na margines. Ciężko byłoby mi z tym się pogodzić, bo moim bohaterem jest od dziesięcioleci Dziecko Gwiazd, a do jego jasnowłosego syna jakoś do końca przekonać się nie mogę. Dlatego ucieszyłem się, że choć w tytułowej „Bitwie o Asgard”...