Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety rozczarowanie.

Niestety rozczarowanie.

"Człowiek produkuje zło jak pszczoła miód" powiedział w jednym z wywiadów Golding. Ta książka jest w pewnym sensie potwierdzeniem tej opinii. I jest to jedna z najlepszych książek poruszających temat zła i przyczyn jego istnienia w tak prosty, a zarazem przejmujący sposób.
Wyobraźmy sobie grupę chłopców - najstarsi mają około dwunastu lat - którzy, w wyniku katastrofy lotniczej, znajdują się nagle na bajkowej wyspie jak z marzeń każdego dziecka. Ciepła woda, słońce, owoców w bród, żadnych dzikich zwierząt i żadnych dorosłych. wydawać by się mogło - nieustające wakacje...
No właśnie - co zrobią te dzieci z nieograniczoną wolnością? Będą budować cywilizację? Zapanuje anarchia? Zaprowadzą jakiś porządek? Będą po prostu wygrzewać się w słońcu i korzystać z uroków życia bez nadzoru dorosłych?
Golding tak prowadzi swą opowieść, że natychmiast dajemy się jej uwieść. Co zrobią te małe ludzkie istoty ze swoją wolnością? Czy piękna koncha może stać się symbolem triumfującego porządku i cywilizacji? Czy raczej prawdę o tych chłopcach symbolizuje kałuża, w której więżą morskie żyjątka?
Czy Władca Much zawsze nam towarzyszy czy jesteśmy lepsi niż Golding uważa?
Ciekawą dyskusję na temat tej książki można znaleźć w tomie Transgresji "Dzieci" profesor Janion.

"Człowiek produkuje zło jak pszczoła miód" powiedział w jednym z wywiadów Golding. Ta książka jest w pewnym sensie potwierdzeniem tej opinii. I jest to jedna z najlepszych książek poruszających temat zła i przyczyn jego istnienia w tak prosty, a zarazem przejmujący sposób.
Wyobraźmy sobie grupę chłopców - najstarsi mają około dwunastu lat - którzy, w wyniku katastrofy...

Sienkiewicz jednak by się chyba powstydził...
Wielkie rozczarowanie.
To moje pierwsze spotkanie z prozą Jacka Piekary, niestety nie zachęca do dalszego ciągu.
Oto książka zachwalana jako "thriller spod znaku kontusza i karabeli", podobno sam "Sienkiewicz by się nie powstydził"... Zachęcona tak pochlebnymi opiniami i, nie ukrywajmy, promocją w Znaku, zasiadłam do lektury. Prolog zapowiadał interesujący ciąg dalszy. Niestety, na prologu się skończyło. Dalej już nic. Serio, dawno nie czytałam tak nudnej książki. Na dodatek wyjechałam z dala od cywilizacji i nic innego ze sobą, poza II tomem pt. "Szubienicznik. Falsum et verum", do czytania nie wzięłam. Tragedia po prostu.
Cóż otrzymujemy? Opowieść o nudziarzu Jacku Zarembie, który przyjeżdża do innego nudziarza, starosty Ligęzy. Spotyka tam jeszcze trzech nudziarzy, niebawem nadciągnie czwarty... Cóż robią ci panowie szlachta? Jedzą, piją, opowiadają facecje, przerywają sobie tysiącem dygresji, gadają, gadają, gadają...jedzą, jedzą, jedzą, piją, piją, piją, gadają, ga... i tak w kółko.
Jest i tajemnicza historia - która nic mnie nie obeszła, niestety, może dlatego, że zanudziły mnie kolejne dygresje...
Autor coś tam kombinuje z narracją, rozróżniając opowieści gości inną czcionką, ale nie wiadomo, po cóż to czyni, ponieważ owa narracja dalej w trzeciej osobie i wcale nie z punktu widzenia opowiadacza jest prowadzona. Ot, taki pomysł, który niczemu nie służy, ale jest. Tylko po co?
Dużo tam mądrości w stylu:"... polityka jest jak gnojówka..." albo "Nikt nie zna wyroków bożych (...) Czasem wszak nawet włóczęga zżarty chorobami i głodem dłużej pożyje niż król lub kardynał(...)". Zaiste, niezwykle odkrywcze te dialogi panowie bracia prowadzili... potrafili przerwać śledztwo w najciekawszym momencie z powodu toastów... To kolejna ciekawostka o ludzkiej naturze, której się z tej wychwalanej księgi dowiedziałam - ciekawość na pewno nie była cechą polskiej szlachty, panowie bracia odkładali na następny dzień najciekawsze nawet wydawałoby się śledztwa...
Nudy. Ot, co. Kolejny tom jeszcze nudniejszy. A to nie koniec. myślę, że autor może tak jeszcze długo, niestety. Nudziarze i ludzie pozbawieni poczucia humoru ci panowie szlachta. Autor chyba również? Przez dwa tomy nie skłonił mnie do uśmiechu, może tak być miało? Może to cel autora? Zanudzić na śmierć? dobrze, że nie mam trzeciego tomu i że wróciłam do cywilizacji, gdzie innych książek mam pod dostatkiem.
Odradzam, szczerze odradzam.

Sienkiewicz jednak by się chyba powstydził...
Wielkie rozczarowanie.
To moje pierwsze spotkanie z prozą Jacka Piekary, niestety nie zachęca do dalszego ciągu.
Oto książka zachwalana jako "thriller spod znaku kontusza i karabeli", podobno sam "Sienkiewicz by się nie powstydził"... Zachęcona tak pochlebnymi opiniami i, nie ukrywajmy, promocją w Znaku, zasiadłam do lektury....