Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wydam opinii o treści książki dopiero co kupionej, ale napiszę ostrzeżenie, bo czuję się jak głupek i chcę Was uchronić przed podobną „wtopą”. Otóż niepomna na „nie oceniaj książki po okładce” kupiłam kompulsywnie i entuzjastycznie, bez zastanowienia, w przekonaniu, że jest to kontynuacja wydanej przez Krytykę Polityczną publikacji pt. „Czy psychodeliki uratują świat?”. Szata graficzna bliźniaczo podobna. Jakież było moje zdziwienie i zaniepokojenie, gdy po przyniesieniu zdobyczy do domu zobaczyłam na tyle okładki patronat medialny czasopism „Czary Mary” i „Czwarty Wymiar”. Sprawdzam. Wyd. Illuminatio. Aha, no nie znam, to patrzę co tam mają… rączki trochę opadły. Jak zobaczyłam tytuły jak „Pandemia kłamstw” czy „Podręcznik psychomagii”, to już się zaczęłam z siebie głośno śmiać. W podsumowaniu powiem tak - jeśli to Wasze rejony, to nie chcę Was obrażać, bierzcie i czytajcie, ale jeśli tak jak ja spodziewacie się czegoś bardziej… mainstreamowego naukowo, to możecie się lekko zirytować, rozpoznawszy swój błąd. Ja sobie obiecałam tę książkę przeczytać i recenzję uzupełnić, ale to może potrwać. Chyba zacznę od dokończenia zaległości z Huxleya jednak.

Nie wydam opinii o treści książki dopiero co kupionej, ale napiszę ostrzeżenie, bo czuję się jak głupek i chcę Was uchronić przed podobną „wtopą”. Otóż niepomna na „nie oceniaj książki po okładce” kupiłam kompulsywnie i entuzjastycznie, bez zastanowienia, w przekonaniu, że jest to kontynuacja wydanej przez Krytykę Polityczną publikacji pt. „Czy psychodeliki uratują świat?”....

Dotychczas znałam jedynie zbiory opowiadań tego autora, które były na tyle udane, że po "Różową mysz" sięgnęłam w ciemno. Czy było warto? Chyba tak. To była dla mnie jedna z tych książek, które same się czytają. I choć momentami wydawała mi się na siłę udziwniona i przekombinowana, to nie potrafiłam jej odłożyć, dawno nie przeczytałam książki tak szybko. Nie opuszczało mnie w czasie lektury poczucie niedorzeczności całej fabuły i nie mogłam się zdecydować, czy tkwi w tym jakimś głębszy zamysł, ale koniec końców spędziłam dwa długie, przyjemne wieczory z książką, która po prostu dawała przyjemność czytania, bez wysiłku, bez szargania nerwów - coś, co czyta się "po prostu". Moja głowa odpoczęła zanurzając się w tej absurdalnej fantazji, w pewnym momencie przestałam doszukiwać się sensu i tego mi chyba było trzeba.

Dotychczas znałam jedynie zbiory opowiadań tego autora, które były na tyle udane, że po "Różową mysz" sięgnęłam w ciemno. Czy było warto? Chyba tak. To była dla mnie jedna z tych książek, które same się czytają. I choć momentami wydawała mi się na siłę udziwniona i przekombinowana, to nie potrafiłam jej odłożyć, dawno nie przeczytałam książki tak szybko. Nie opuszczało...

Przez tę książkę ruszyłam ostro z nauką niemieckiego, ponieważ zdobycie wielu dzieł Ewersa w przekładzie, jak się okazuje, graniczy z cudem.
W książce przeplata się wiele klasycznych motywów typowych dla młodej fantastyki/grozy, jak chociażby wątki wampiryczne, figura kobiety fatalnej etc., które dziś mogłyby już wydać się banalne, ale dzięki właściwej swoim czasom konwencji i ujmującemu stylowi pisarza naprawdę chce się jak najprędzej zdobyć kolejne jego książki.

Korekta tego wydania jest skandaliczna i dziwię się, że ktoś podpisał się swoim nazwiskiem pod takim partactwem. Z moim nędznym niemieckim na poziomie B1/B2 podjęłam się symultanicznej lektury oryginału, posiłkując się jedynie przekładem i tylko dlatego byłam w stanie znieść jego lekturę. Za to wydanie, a nie za treść książki, odejmuję 2 z 3 gwiazdek.

Przez tę książkę ruszyłam ostro z nauką niemieckiego, ponieważ zdobycie wielu dzieł Ewersa w przekładzie, jak się okazuje, graniczy z cudem.
W książce przeplata się wiele klasycznych motywów typowych dla młodej fantastyki/grozy, jak chociażby wątki wampiryczne, figura kobiety fatalnej etc., które dziś mogłyby już wydać się banalne, ale dzięki właściwej swoim czasom...