Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Praca spełnia swoje zadanie przybliżenia dziejów gałęzi dynastii Rurykowiczów panujących na terenach Rusi Czerwonej i Wołynia i widać, że Autor wykonał tutaj solidną pracę na materiale źródłowych złożonym z ruskich latopisów. Na pochwałę zasługuje także fakt opracowania tablic i drzew genealogicznych znacznie rozrodzonych dynastii Giedyminowiczów oraz (szczególnie!) Rurykowiczów. Znacznym minusem opracowania jest jednak jego forma - zdania mają czasem mało zrozumiałą konstrukcję i wyglądają jakby wycięto z nich pojedyncze słowa. Rezygnacja z podrozdziałów oraz chaotyczna miejscami narracja i przedstawianie chronologii wydarzeń (jakkolwiek zdaję sobie sprawę, że klarowne przedstawienie zamętu wokół kijowskiego tronu w XII wieku jest karkołomnym zadaniem) mogą wpływać nużąco i zniechęcająco na lekturę. Jest to zatem książka raczej dla osób siedzących już w temacie średniowiecznej Rusi, podczas gdy nowicjusze, by nie ryzykować "odbicia się" od ruskich zagadnień, powinni raczej sięgnąć po bardziej przystępne pozycje.

Praca spełnia swoje zadanie przybliżenia dziejów gałęzi dynastii Rurykowiczów panujących na terenach Rusi Czerwonej i Wołynia i widać, że Autor wykonał tutaj solidną pracę na materiale źródłowych złożonym z ruskich latopisów. Na pochwałę zasługuje także fakt opracowania tablic i drzew genealogicznych znacznie rozrodzonych dynastii Giedyminowiczów oraz (szczególnie!)...

Jeden z lepszych przeczytanych dotąd przeze mnie HaBeków. Sam opis bitwy zawiera się na kilku stronach, jednak nie jest to zaskoczeniem wobec nader skromnych wzmianek źródłowych na temat kampanii zawichojskiej. Większość zawartości książki wypełnia natomiast opis zmagań kolejnych pokoleń Rurykowiczów, Piastów i Arpadów o bogate ziemie między Sanem a Dniestrem, zwane Rusią Czerwoną. Opowieść o rozgrywkach politycznych i militarnych rozpoczyna Autor od X wieku by doprowadzić ją do lat 1245-1247, kiedy to Daniel Romanowicz utwierdził władzę swej dynastii na tych ziemiach na kolejne sto lat. Moje uznanie wzbudza fakt, że Autorowi udało się jasno i ze swadą opisać skomplikowane konfiguracje polityczne, zmienne sojusze i przyprawiające o zawrót głowy tempo zmian na tronie halickim po bitwie zawichojskiej. Wysoko oceniam także rozdział o wojskowości poświęcony kolejno Rusinom, Polakom i (tu dość pobieżnie) Węgrom. Podsumowując: oby więcej takich HaBeków o średniowiecznej Rusi. Może teraz "Kałka 1223" lub coś z walk dzielnicowych podzielonej Rusi?

Jeden z lepszych przeczytanych dotąd przeze mnie HaBeków. Sam opis bitwy zawiera się na kilku stronach, jednak nie jest to zaskoczeniem wobec nader skromnych wzmianek źródłowych na temat kampanii zawichojskiej. Większość zawartości książki wypełnia natomiast opis zmagań kolejnych pokoleń Rurykowiczów, Piastów i Arpadów o bogate ziemie między Sanem a Dniestrem, zwane Rusią...

Czytając opinie na temat tej książki widzę, że wielu czytelników nie rozumie bądź nie chce zrozumieć, że nie jest to przedstawienie aktualnego stanu wiedzy o mitologii słowiańskiej, a jedynie swobodne interpretacje Autora i jego wizje jak mógł wyglądać świat wierzeń naszych przodków. Z tego też powodu nie oceniam ich zgodności z ustaleniami Gieysztora czy Szyjewskiego. Poszczególne mity, przedstawione są dość zręcznie i barwnie w fabularyzowanej formie, zazwyczaj nie kłócą się też rażąco z naszą aktualną wiedzą na temat słowiańskich wierzeń. Mamy tu nieco ciekawych interpretacji i pomysłów, choć zdarzają się także zbyt daleko idące zapożyczenia z innych kręgów, jak np. skopiowanie germańskiej opowieści o Sigurdzie i Brunhildzie.
Negatywnie na odbiór książki wpływa jednak sam sposób postrzegania przez Autora wierzeń słowiańskich, który został zaprezentowany we wstępie pracy. Witold Jabłoński mimo przytaczania jak najbardziej sensownej literatury tematu, daje się tu najwyraźniej porwać fantazjom rodzimowierców spod znaków hippisowsko-liberalnych. Według Autora Słowianie byli oczywiście w sprawach religijnych "otwarci i tolerancyjni" (wbrew przekazom o składaniu ofiar z innowierców), "na ogół nie lubowali się w okrutnych kaźniach" (bizantyjskie źródła opisujące migracje Słowian na Bałkany miały na ten temat inne zdanie) no i oczywiście, kobiety cieszyły się znaczną swobodą i wysoką pozycją społeczną co miało się skończyć dopiero wraz z przyjęciem chrześcijaństwa. To ostatnie jest tak wierutną bzdurą, że Autor stara się bronić tej tezy pisząc o jakichś "niezwykle szanowanych" wiedźmach i wieszczkach oczywiście bez przytoczenia choćby jednego dowodu źródłowego.
Zdaję sobie sprawę, że nie jest to praca naukowa, a tematem pracy nie jest opis społeczeństw słowiańskich przed chrystianizacją. Z drugiej jednak strony jasne jest dla mnie, że Autor na pierwszych, wprowadzających czytelnika kartkach, przemyca swoją (bądźmy szczerzy - spaczoną) wizję Słowiańszczyzny przedstawiając to jako stanowisko środowiska naukowego, co jest zachowaniem zbliżającym niebezpiecznie pana Jabłońskiego do zagrywek stosowanych przez turbolechickich "bardów".
Z mocno mieszanymi uczuciami: 6/10

Czytając opinie na temat tej książki widzę, że wielu czytelników nie rozumie bądź nie chce zrozumieć, że nie jest to przedstawienie aktualnego stanu wiedzy o mitologii słowiańskiej, a jedynie swobodne interpretacje Autora i jego wizje jak mógł wyglądać świat wierzeń naszych przodków. Z tego też powodu nie oceniam ich zgodności z ustaleniami Gieysztora czy Szyjewskiego....