Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cieszę się, że nie kupiłam. Być może w oryginale jest zabawniejsza.

Cieszę się, że nie kupiłam. Być może w oryginale jest zabawniejsza.

Mój problem z tą książką polega na wznoszeniu niszowych, marginalnych zachowań do rangi priorytetowych problemów, które dotykają co najmniej większość, jeśli nie wszystkie kobiety.
Cytat: "Pomysł, by w najbliższych piętnastu latach wejść w trwały związek z silikonową lalką lub seksrobotem, ma jeden na czterech badanych Amerykanów" nie posiada przypisu. Nie wiadomo, skąd została wzięta statystyka i czy wspomniane badanie istnieje.
Znając wycinek społeczeństwa polskiego i amerykańskiego, a także główne nurty debaty medialnej w obu tych krajach, zjawisko zastępowania partnerek lalkami lub robotami bynajmniej nie wydaje się mieć znaczącego liczbowo udziału.
Książka porusza tematy, którym zdecydowanie warto się przyjrzeć - od rytualnego palenia wdów na stosie w Indiach, po sprzedaż dziewictwa przez kobiety w krajach rozwiniętych. Myślę jednak, że wartość dodaną stanowiłby większy dystans i obiektywizm autorki - tak, aby tekst nie sprawiał wrażenia, że na przeciętną kobietę za każdym rogiem czyha prawdziwe niebezpieczeństwo.

Mój problem z tą książką polega na wznoszeniu niszowych, marginalnych zachowań do rangi priorytetowych problemów, które dotykają co najmniej większość, jeśli nie wszystkie kobiety.
Cytat: "Pomysł, by w najbliższych piętnastu latach wejść w trwały związek z silikonową lalką lub seksrobotem, ma jeden na czterech badanych Amerykanów" nie posiada przypisu. Nie wiadomo, skąd...

"Sama myśl, że mogłoby dotknąć ją dziecko, napawa ją obrzydzeniem. Czasem zdarza się, że musi wziąć udział w jakimś evencie z udziałem dzieci. Po takim dniu jest wręcz fizycznie chora. Zdarzało jej się z tego powodu wymiotować, a potem wrzucać do pralki wszystkie ubrania, które miała na sobie. Chciała zmyć z siebie to wszystko. Niektórzy mówią jej: "Idź do psychiatry, to nie jest normalne". Obrusza się. Czy ktoś w ogóle zapytał ją, czy sama chce to zmienić?"

Jest to cytat z książki, który uważam za najgorszy. Brakuje rozsądnego komentarza do tej relacji. Cały rozdział jest utrzymany w tonie pochwalania decyzji o nieposiadaniu dzieci i akceptacji nielubienia dzieci. I to jest w porządku.
Nie w porządku jest uznawanie, że wymiotowanie po dotknięciu przez dziecko jest normalne i że nikt nie powinien w to ingerować.

"Sama myśl, że mogłoby dotknąć ją dziecko, napawa ją obrzydzeniem. Czasem zdarza się, że musi wziąć udział w jakimś evencie z udziałem dzieci. Po takim dniu jest wręcz fizycznie chora. Zdarzało jej się z tego powodu wymiotować, a potem wrzucać do pralki wszystkie ubrania, które miała na sobie. Chciała zmyć z siebie to wszystko. Niektórzy mówią jej: "Idź do psychiatry,...