Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sundial to obłęd.
Robisz pierwszy krok w fabułę i już wiesz, że nie wiesz nic. Wydawać się może, że to jest dobre, a tamto złe, lecz to tylko iluzja, a między wierszami unosi się zapach fałszu. Wyłożysz się na własnych teoriach, zobaczysz.

Sundial to przemoc.
Może nie makabryczna, ale odrzucająca. Przemoc wobec człowiek i przemoc wobec zwierzęcia. Może nie uronisz łzy, ale może pomyślisz: to chore.

Sundial to wyjątkowo udany thriller psychologiczny. Inny, niespieszny, pogmatwany. Główną rolę odgrywają tu relacje rodzinne z rodzaju tych toksycznych. Można odnieść wrażenie, że nikt w tej historii nie jest do końca zdrowy, że każdy zmaga się z zaburzeniami psychicznymi, że trauma goni tu traumę, a przeszłość upomina się o swoje, pogrążając teraźniejszość w mroku...

Nie wybitna, nie ulubiona, ale szalenie intrygująca. Jest coś w tej powieści, w tych bohaterach, w tej atmosferze. Coś, co nie pozawala odłożyć tej książki, dopóki nie pozna się zakończenia.

Sundial to obłęd.
Robisz pierwszy krok w fabułę i już wiesz, że nie wiesz nic. Wydawać się może, że to jest dobre, a tamto złe, lecz to tylko iluzja, a między wierszami unosi się zapach fałszu. Wyłożysz się na własnych teoriach, zobaczysz.

Sundial to przemoc.
Może nie makabryczna, ale odrzucająca. Przemoc wobec człowiek i przemoc wobec zwierzęcia. Może nie uronisz łzy,...

"Białą elegię" można postawić na półce BOLESNE, a smutkiem, który się z niej wylewa napełnić studnię. Lektura na godzinę, a myśli po niej musiałam zbierać tydzień i nadal nie czuję, żebym zebrała właściwe...

Z wierzchu lekka, ładnie wydana, w środku natomiast kryje się historia z rodzaju tych trudnych, stworzona ku pamięci siostry żyjącej zaledwie dwie godziny, której główna bohaterka poznać nie zdążyła, lecz o której zapomnieć nie potrafi. Cała ta opowieść została ubrana w biel różnorodną i nieoczywistą; biel mleka, biel pierwszego kaftanika, biel śniegu i wiele innych bieli. Autorce udało się uchwycić kruchość i cierpienie, ból i stratę. Ze zlepków myśli stworzyła krótką, ale treściwą historię o dziecku, które umarło i o dziecku, które dzięki temu mogło się urodzić.

Nie będę jej wybielać, bo idealna nie była. Zabrakło mi w tej książce emocji niszczących. Znalazłam takie, które skłoniły mnie do refleksji, ale to nie wystarczyło, czuję niedosyt. Historia na swój sposób piękna, lecz nie udało mi się jej w pełni poczuć. Nie mój ból, a ciężko oceniać cudzy.
Zostawiam sobie tę opowieść w pamięci, a swój egzemplarz puszczam dalej.

"Białą elegię" można postawić na półce BOLESNE, a smutkiem, który się z niej wylewa napełnić studnię. Lektura na godzinę, a myśli po niej musiałam zbierać tydzień i nadal nie czuję, żebym zebrała właściwe...

Z wierzchu lekka, ładnie wydana, w środku natomiast kryje się historia z rodzaju tych trudnych, stworzona ku pamięci siostry żyjącej zaledwie dwie godziny, której...

Jak zacząć rok to tylko z udanym debiutem!
"Kraina złotych kłamstw" to polski kryminał ze Szwajcarią w tle. Były policjant pomaga rozwikłać zagadkę zaginięcia dziewczyny znanego aktora, nieoczekiwanie robi się z tego duet detektywistyczny, a sama zagadka zaczyna się zmieniać w paskudną zbrodnię. Tyle fabularnie, emocjonalnie natomiast mogę rzec, że zaczęło się raczej niepozornie, a później przyjemnie rozkręciło i finalnie wyszedł z tego bardzo dobry wstęp do, być może, bardzo dobrej serii kryminalnej. Choć oczywiście, gdyby nie wyszła z tego seria to i tak książka daje radę jako jednotomówka! Miałam mikroskopijne obawy, bo to mój pierwszy bądź jeden z pierwszych kryminałów, w którym polskość miesza się z inną narodowością, ale na szczęście nie było żadnych zgrzytów, pełna profeska.

To nie jest szybki kryminał. Ani krótki. "Kraina złotych kłamstw" to pokaźna lektura, raczej na więcej niż dwa wieczory, w której sporo się dzieje, akcja nie zamula, ale jednak są w tej historii fabularne progi zwalniające, które nieco rozwlekają całość. Czy to źle? Pewnie ktoś uzna, że bez spowalniaczy by się obyło, ja osobiście nie uważam, żeby coś można było stąd wyrzucić. Autorka włożyła w tę książkę dużo pracy i jeszcze więcej pasji, co czuć. Podoba mi się kreacja bohaterów i kierunek w jakim poszli, choć momentami ten kierunek był dla mnie dość nieoczekiwany. Samo rozwiązanie zagadki było zaskakujące, nie tego się spodziewałam, więc element zaskoczenia na plus.
Na kryminalnej skali "Kraina złotych kłamstw" plasuje się gdzieś pośrodku, choć zdecydowanie bliżej tych ulubionych niż słabych. Czas spędzony z tą książką, nie był czasem straconym i chętnie sięgnę po kolejne tytuły od Anny Górnej.

Jak zacząć rok to tylko z udanym debiutem!
"Kraina złotych kłamstw" to polski kryminał ze Szwajcarią w tle. Były policjant pomaga rozwikłać zagadkę zaginięcia dziewczyny znanego aktora, nieoczekiwanie robi się z tego duet detektywistyczny, a sama zagadka zaczyna się zmieniać w paskudną zbrodnię. Tyle fabularnie, emocjonalnie natomiast mogę rzec, że zaczęło się raczej...