Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja nie wiem co się stało, bo pierwsza część mi się nawet podobała. To co tam mnie delikatnie uwierało - tutaj sprawiało, że nie mogłam przejść dalej.

Nie do przejścia dla mnie: język (dialogi Chase`a z Babcią to jakaś abstrakcja), ogrom wulgaryzmów, normalizowanie palenia papierosów, brania i chlania przez uczniów szkoły średniej. Wielokrotne opisy zdejmowania i zakładania vansów, ale przede wszystkim plot twisty (w mojej ocenie robione na siłę). Ja już nie wiem co kto wiedział, czego nie wiedział, po co to wszystko. Przewlekanie na 50 różnych stron tego samego w relacji Chase`a i Lizzy. Nie rozumiem po co tyle zbędnych opisów - prawie zawsze śledzimy drogę z auta do domu Lizzy, ale nie wiemy jak ludzie naprawiają relacje między sobą. Szkoda.

Najlepsza część to rozdziały pisane okiem małego Chase`a. Naprawdę poruszające.
Jeśli dokończę serię to z ciekawości na wątek Omara.

Ja nie wiem co się stało, bo pierwsza część mi się nawet podobała. To co tam mnie delikatnie uwierało - tutaj sprawiało, że nie mogłam przejść dalej.

Nie do przejścia dla mnie: język (dialogi Chase`a z Babcią to jakaś abstrakcja), ogrom wulgaryzmów, normalizowanie palenia papierosów, bran...

Rozwiń

Zwiń

Jak ktoś pyta o mojego ulubionego bohatera literackiego, to na szczycie listy pojawia się Nick Nelson. Z ogromnym uśmiechem sięgnęłam więc po 5 tom historii Charliego i Nicka.

Muszę przyznać, że pierwsze 4 tomy komiksu skradły moje serce.
Serial - podbił miłość do tej historii, zaś nowela "Nick i Charlie" ostudziła moje gorące uczucia do tej historii. Po 5 tom sięgałam więc już spokojniej, z pewną dozą ostrożności, ale przede wszystkim z uśmiechem na twarzy.

Książki Alice tworzą tak comfort zone, że człowiek czuje się jak na spotkaniu z dawno niewidzianym przyjacielem. Wspaniałe ilustracje, ogrom ciepła i dynamiczna akcja sprawiają, że przez historię się wprost płynie.

Nick i Charlie w tym rozdziale stają przed nowymi wyzwaniami: zaczynają wchodzić w dorosłe życie. Otwierają się na swoją cielesność, Nick planuje swoją przyszłość, obaj zaś muszą nauczyć się otwierać nie tylko na siebie, ale też na innych.

Fajnie, że bohaterowie poboczni pojawili się (choćby na chwilę) i mogliśmy dowiedzieć się co u nich. Fajny wątek Tori. <3

Tom 6 ma być ostatnim jeśli chodzi o historię tych dwóch nastolatków - sięgnę po niego z przyjemnością!

Jak ktoś pyta o mojego ulubionego bohatera literackiego, to na szczycie listy pojawia się Nick Nelson. Z ogromnym uśmiechem sięgnęłam więc po 5 tom historii Charliego i Nicka.

Muszę przyznać, że pierwsze 4 tomy komiksu skradły moje serce.
Serial - podbił miłość do tej historii, zaś nowela...

Rozwiń

Zwiń

Tym razem głównymi bohaterami i narratorami są dwaj z Braci Hawthorne`ów - Jemerson i Grayson. Każdy z nich ma swoją alternatywną historię.

Zdecydowanie lepiej bawiłam się na części, prowadzonej przez Graysona.
Akcja toczyła się wartko, intryga była sensowna, nowi bohaterowie - fantastyczni!
Gigi - nowa postać dodała kolorytu tej części powieści. Jest świetnie napisana i dodaje uroku całości.

Fajnie było zobaczyć Graysona z jego własnej perspektywy. To co podobało mi się równie mocno jak jego historia to przemiana bohatera. Mierzenie się ze swoimi słabościami i ewolucja w kontekście budowania relacji z innymi ludźmi.

Jeśli chodzi o wątek Jamesona - podobał mi się dużo mniej. Zdawał się być stworzony na siłę. Brakowało mi w nim logiki, sensu i uzasadnienia.
Całość - mimo, że paradoksalniej była bardziej trzymająca w napięciu - męczyła mnie i nudziła.

Jameson jako postać wydał mi się jeszcze mniej interesujący niż w trylogii i w dalszym ciągu pozostaje na ostatnim miejscu jeśli chodzi o mój prywatny ranking braci.

Jako naczelna fanka styli pisania Lynn Barnes muszę pochwalić sposób budowania fabuły. Prosty, dynamiczny język. Umiejętnie dobieranie słów i realistyczne dialogi dalej zagrały.

Jak zawsze - świetnie się bawiłam i z przyjemnością sięgnę po kolejną część!

Tym razem głównymi bohaterami i narratorami są dwaj z Braci Hawthorne`ów - Jemerson i Grayson. Każdy z nich ma swoją alternatywną historię.

Zdecydowanie lepiej bawiłam się na części, prowadzonej przez Graysona.
Akcja toczyła się wartko, intryga była sensowna, nowi bohaterowie - fantastyc...

Rozwiń

Zwiń

Młoda dziewczyna ląduje w Wielkiej Brytanii, gdzie ucieka przed swoimi problemami.
Mimo młodego wieku Elizabeth Parker wpadła w poważne kłopoty. Wyjazd za ocean ma jej pomóc złapać chwilę wytchnienia i umożliwić poukładanie sobie wszystkiego w głowie.

Lizzy trafia do rodziny jak z obrazka. Wspaniały dom, sympatyczni ludzie i nowy początek dają jej motywację do odnalezienia radości z życia. Okazuje się jednak, że nie tylko dziewczyna ma swoje tajemnice, a nic nie jest tak łatwe, jak wydaje się na pierwszy rzut oka.

Zasadniczo styl pisania autorki jest przystępny i sprawia, że przez książkę się mknie.
W mojej ocenie - takie proste pisanie ma swój urok. Nie podobały mi się jednak zapełniacze, przydługie opisy.

Dialogi były dość naturalne, jednak w przypadku głównych bohaterów teksty "Jesteś głupia", "Ty jesteś głupszy" w wieku 18, czy 19 lat wydają się infantylne i mało naturalne. I tak jak Chase słynął z przewracania oczami, tak i ja wyćwiczyłam tę umiejętność do perfekcji przy praktycznie każdej interakcji Elizabeth i Chase`a.

Przeszkadzało mi też normalizowanie palenia fajek wśród nastolatków - nie było ani jednej osoby w paczce znajomych ze szkoły, która nie paliłaby papierosów. Nie było nic dziwnego w paleniu w rodzinnych domach, pod szkołą, przed klubem sportowym.

Na plus zasługują plot twisty - choć wolę jak ujawniają się w trakcie książki (jak wątek Caroline) niż pod koniec i to nie do końca - ostatni rozdział jest dla mnie dalej zupełnie niezrozumiały.

Sięgnę po kolejną część, bo to była całkiem niezła rozrywka, ale nie będzie to moja ukochana seria.

Młoda dziewczyna ląduje w Wielkiej Brytanii, gdzie ucieka przed swoimi problemami.
Mimo młodego wieku Elizabeth Parker wpadła w poważne kłopoty. Wyjazd za ocean ma jej pomóc złapać chwilę wytchnienia i umożliwić poukładanie sobie wszystkiego w głowie.

Lizzy trafia do rodziny jak z obrazka...

Rozwiń

Zwiń

Nietypowa zbieżność imion i nazwisk (różnica po jednej literce w imieniu i nazwisku) sprawia, że przez pomyłkę dyżurnego Shy dostaje sprawdzian nie swój - a nowej koleżanki.

Ten incydent sprawia, że chłopak zaczyna przyglądać się rudowłosej Sky, która około miesiąca wcześniej dołączyła do jego klasy. Kiedy zgłaszają się do nauczyciela matematyki z prośbą o sprawdzenie, czy oceny są wstawione prawidłowo chłopaka dopada "sycylijski piorun" niczym w Ojcu Chrzestnym. Z miejsca zakochuje się w głosie, zapachu i wyglądzie nieznanej mu dziewczyny, a następnie postanawia ją w sobie rozkochać.

Jest to o tyle problematyczne, że dziewczyna za wszelką cenę chce uniknąć rozgłosu i trzyma się w cieniu. Jest też uprzedzona do "takich jak Shy" - popularnych sportowców, którzy są wizytówką szkoły, nigdy nie czekają w kolejkach i są królami korytarzy.

Parę łączą korepetycje z matematyki i dzięki tej znajomości zaczynają inaczej postrzegać nie tylko świat wokół, ale też siebie samych.

Pomysł na książkę jest całkiem fajny, historia przyjemna. Mamy tu dwie narratywy - do mnie bardziej przemawiała ta Sky (w formie wpisów z pamiętnika). Jeśli chodzi o części opowiadane przez chłopaka - w moim odczuciu, są maksymalnie przegadane. Wtrącenia na temat rodziny, historie przedmiotów, wspominki - przeplatane w trakcie dialogu jako stronnicowe didaskalia są uciążliwe i zatrzymują akcję. Przy pierwszych 100-150 stronach miałam wrażenie, że gadam z kimś kto na siłę chce mi udowodnić jaki jest fajny i mówiąc o tym co planuje zjeść na obiad streszcza historię życia.

Nietypowa zbieżność imion i nazwisk (różnica po jednej literce w imieniu i nazwisku) sprawia, że przez pomyłkę dyżurnego Shy dostaje sprawdzian nie swój - a nowej koleżanki.

Ten incydent sprawia, że chłopak zaczyna przyglądać się rudowłosej Sky, która około miesiąca wcześniej dołączyła do...

Rozwiń

Zwiń

Dawno nie czytałam biografii.
A tak dobrej biografii nie czytałam bardzo dawno!

Jurek Górski to ewenement na skalę światową.
Po 14 latach brania narkotyków, po wielu odsiadkach w więzieniu i po totalnym wyniszczeniu organizmu zdecydował się na leczenie w Monarze i w ten sposób odmienił swoje życie.
W wieku prawie 30 lat zaczął biegać i dzięki swojej determinacji stał się maratończykiem oraz zwyciężył w Double Ironmanie w USA (prawie 8km pływania, 360 km jazdy rowerem i 84 km biegania).

Łukasz Grass bez ogródek opisuje bujne życie Jerzego Górskiego.
Książka pokazuje najczarniejsze lata w sposób obrazowy i realistyczny.
To jak bohater się stacza, jak niewiele może zrobić współuzależniona matka, jak ogromnym problemem była w Polsce narkomania - wywołuje w czytelniku ogromne wrażenie.

Fakt, że jeszcze kilkadziesiąt lat temu polscy rolnicy hodowali pola maku, który był kradziony przez uzależnionych ludzi i wykorzystywany do gotowania chałupniczo heroiny - jest dla mnie teraz niewyobrażalny.

Idea Monar-ów i trudy wychodzenia z uzależnienia w czasach PRL nie mieszczą mi się wprost w głowie. Książka jest napisana ciągiem, nie zawiera prawie wcale dialogów, a mimo to czyta się ją z zapartym tchem. Ja musiałam dzielić ją na części, bo przytłaczały mnie emocje.

Film, który oglądałam wiele lat temu jest bardzo dobry. Książka jest fantastyczna.

Dawno nie czytałam biografii.
A tak dobrej biografii nie czytałam bardzo dawno!

Jurek Górski to ewenement na skalę światową.
Po 14 latach brania narkotyków, po wielu odsiadkach w więzieniu i po totalnym wyniszczeniu organizmu zdecydował się na leczenie w Monarze i w ten sposób odmienił sw...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli chodzi o historię - jest dość ciekawa.
Bree, po tragicznej śmierci ojca musi zmienić otoczenie. Trafia do małej ale urokliwej miejscowości, w której próbuje dojść do siebie. Tam poznaje Archera - młodego mężczyznę, który trzyma się na uboczu. Chłopak został w dzieciństwie postrzelony w szyję, w związku z czym nie może mówić. Mieszka samotnie na obrzeżach miasteczka.

Czytając kolejne strony dostajemy standardowy pakiet budowania się relacji miłosnej. Trochę zwrotów akcji, trochę emocjonalnego uzależnienia, trochę cielesności - dla mnie nie było tu niestety nic nowego.

Archer był najmocniejszym punktem książki. Odtrącony przez otoczenie, naiwnie uroczy, oddany. Przechodzący przemianę wewnętrzną.

To, czego mi zabrakło to głębia i powierzchowność. Para przez długi czas nie pomyślała o tym, że co prawda Archer nie może rozmawiać przez telefon, ale może wysyłać SMS-y. Dopiero ktoś z ich otoczenia o to zadbał. Dziewczyna (mając głuchoniemego ojca) nie potrafiła wyobrazić sobie Archera w pracy. Tu mi to nie siadło.

Nie lubię też przesłodzonych do granic możliwości zakończeń.
Końcowy plot twist przewidziałam już na początku (a nie jestem mistrzem przewidywania).

Oddać trzeba jednak, że kilka scen było całkiem uroczych i z przesłaniem, a język też był nienajgorszy.

Jeśli chodzi o historię - jest dość ciekawa.
Bree, po tragicznej śmierci ojca musi zmienić otoczenie. Trafia do małej ale urokliwej miejscowości, w której próbuje dojść do siebie. Tam poznaje Archera - młodego mężczyznę, który trzyma się na uboczu. Chłopak został w dzieciństwie postrzelo...

Rozwiń

Zwiń

"Najlepsza Przyjaciółka" to historia Beaty i Agnieszki. W dniu pogrzebu tej drugiej Beata zostaje bardzo nieładnie potraktowana przez rodzinę zmarłej. Kobieta otrzymuje od nich listy napisane przez Agnieszkę, która otwiera się przed swoją przyjaciółką.

Beata dzięki tej korespondencji zaczyna wspominać swoje dzieciństwo i młodzieńcze lata. Historię swoją i Agnieszki - dwóch dziewczynek, które z czasem stały się sobie bliskie jak siostry.
Niestety - okazuje się, że przyjaciółka Beaty miała przed nią tajemnice (i to takie, które wpłynęły na całe ich późniejsze życie).

Książka niesamowicie mnie porwała i czytało mi się ją niezwykle szybko. Czasy, w których dziewczyny żyły (20-lecie międzywojenne, wojna, później czasy komuny) to historycznie jedne z moich ulubionych książkowych akcji. To jak wtedy wyglądało życie i jak wiele wysiłku kosztowało przetrwanie zawsze wzbudza we mnie podziw. Tło było w mojej ocenie ważną częścią tej opowieści i dodawało jej kolorytu.

Bohaterowie byli z krwi i kości. Zawiłość ludzkiej psychiki, tajemnice, to jak trzeba było zmierzyć się z trudnościami i ograniczeniami bardzo do mnie trafiło. Matka głównej bohaterki - kobieta na pokaz pobożna, a wewnętrznie zgorzkniała i niewyrozumiała była napisana wyjątkowo realnie.

Całość oceniam bardzo dobrze i na pewno będę kontynuowała moją przygodę z twórczością Pani Joanny.

"Najlepsza Przyjaciółka" to historia Beaty i Agnieszki. W dniu pogrzebu tej drugiej Beata zostaje bardzo nieładnie potraktowana przez rodzinę zmarłej. Kobieta otrzymuje od nich listy napisane przez Agnieszkę, która otwiera się przed swoją przyjaciółką.

Beata dzięki tej korespondencji zacz...

Rozwiń

Zwiń

Książkę wypatrzyłam na jednej z wyprzedaży i jako, że chwilę po przeczytaniu Iron Flame miałam fazę na smoki - od razu po nią sięgnęłam.

Zarówno okładka jak i sposób napisania sugerują, że książka kierowana jest do młodszych czytelników. W mojej ocenie - idealnie sprawdzi się dla miłośników fantastyki w wieku 12+.

Mamy tutaj całkiem ciekawie i zręcznie wymyślony świat.
Główna bohaterka to 13- letnia Paisley, która jako jedna z nielicznych nie otrzymała jeszcze swojego przeznaczenia od magicznej machiny, która na nadgarstku wskazuje najważniejsze losy każdego mieszkańca.
Dziewczyna dostaje wezwanie do wypisania swoich losów, jednak okazują się one dramatyczne. Przepowiednia głosi, że nie dożyje kolejnych urodzin.

Na domiar złego jej matka zostaje uprowadzona w fingującym jej śmierć zamachu, a brat ma "smocze znamiona", które ukrywają pod postacią niepełnosprawności (za ich odkrycie grozi bowiem śmierć).

Dziewczyna i jej brat wspólnie z młodym pomocnikiem matki naukowczyni, próbują odbić kobietę i stawić czoła szajce złoczyńców. Dynamika akcji jest całkiem niezła, mamy fajne zwroty akcji, jednak...

...minusów jest niestety sporo. 13-letnia główna bohaterka jest przedstawiona jako dojrzała młoda kobieta, a jej 3-lata młodszy brat jako naiwne i bezbronne dziecko. Opisy scen są dość brutalne i czasami język zdecydowanie nie jest dostosowany do grupy docelowej książki. W tak małej treści wrzucono tak wiele zależności, zawiłości i wymyślonych elementów, że ciężko było się połapać, zaś czarne charaktery były drętwe i w ogóle nieprzerażające. Zakończenie pozostawia wiele do życzenia i jest co prawda otwartą furtką na kolejne części, ale brakuje tu morału lub czegokolwiek co domknie kompozycję.

Ciekawa odskocznia od moich dotychczasowych lektur (dziecięcej literatury nie czytam prawie wcale), ale po kolejną część nie sięgnę.

Książkę wypatrzyłam na jednej z wyprzedaży i jako, że chwilę po przeczytaniu Iron Flame miałam fazę na smoki - od razu po nią sięgnęłam.

Zarówno okładka jak i sposób napisania sugerują, że książka kierowana jest do młodszych czytelników. W mojej ocenie - idealnie sprawdzi się dla miłośnik...

Rozwiń

Zwiń