Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem zdziwiona tak wysoką oceną tej książki. Jak dla mnie jest to jedna z słabszych pozycji Cobena, taki trochę przerost formy nad treścią. Wszystkiego jest tu za dużo, mam wrażenie że autor chciał przejść samego siebie w konstruowaniu misternych intryg, ale jak wiadomo – co za dużo, to niezdrowo. Fabuła doskonale pasowałaby na scenariusz jakiegoś psychologicznego thrillera, z tym, że w ostatniej scenie główna bohaterka znajduje się w przytulnym pokoju bez klamek, przyodziana w gustowne wdzianko z dłuuugimi rękawami.

Ale, największą fuszerę odwalił pan tłumacz. Pewnych imion zdecydowanie nie powinno odmieniać się przez przypadki, zwłaszcza jeśli mają tylko jedną, dość miękką formę. To ciągłe „Mayu” doprowadzało mnie do szaleństwa, nieważne czy zwraca się do ciebie śmiertelny wróg czy najlepszy przyjaciel – w obu przypadkach powie oczywiście „Mayu”. Taa, jasne. Przełóżmy to na polskie podwórko:
- Kasiu, kocham Cię/Kasiu, chcesz deserek po obiadku?/Kasiu, czy mogłabyś mi pomóc w xyz – ok.
- Kasiu, ty głupia, tępa, nadęta strzało/ Kasiu, dlaczego wiecznie się spóźniasz, do cholery?/ Kasiu, poderżnę ci gardło i wypruję flaki za te wszystkie zdrady, latawico! – bardzo, bardzo nie ok.

Jak zwykle wiem, że to nie wina autora, mimo wszystko jednak pozytywne wrażenie w odbiorze chwieje się i drży w posadach.

Jestem zdziwiona tak wysoką oceną tej książki. Jak dla mnie jest to jedna z słabszych pozycji Cobena, taki trochę przerost formy nad treścią. Wszystkiego jest tu za dużo, mam wrażenie że autor chciał przejść samego siebie w konstruowaniu misternych intryg, ale jak wiadomo – co za dużo, to niezdrowo. Fabuła doskonale pasowałaby na scenariusz jakiegoś psychologicznego...

Bardzo lubię przygody Jima Rooka - seria ta charakteryzuje się szybką akcją, nietuzinkowym bohaterem i mnogością wrogich bytów, dzięki czemu możemy zapoznać się z całą plejadą gwiazd mrocznych urban legends.

Ale proszę powiedzieć czym kierował się tłumacz nadając tak beznadziejnie nieadekwatny tytuł? Przecież nawet w treści książki mamy do czynienia z Pływakami, a nie żadnymi syrenami. Zepsuło to całą przyjemność z czytania, bo nastawiłam się na krwiożercze syreny, a nie wodne twory. Wiem, że to nie wina autora, jednak cały smaczek ulotnił się bezpowrotnie.

Bardzo lubię przygody Jima Rooka - seria ta charakteryzuje się szybką akcją, nietuzinkowym bohaterem i mnogością wrogich bytów, dzięki czemu możemy zapoznać się z całą plejadą gwiazd mrocznych urban legends.

Ale proszę powiedzieć czym kierował się tłumacz nadając tak beznadziejnie nieadekwatny tytuł? Przecież nawet w treści książki mamy do czynienia z Pływakami, a nie...

Wielkie nadzieje i wielkie rozczarowanie. Na premierę książki czekałam jak pies na resztki obiadu, niestety okazało się, że na talerzu został tylko sos i rozgotowane warzywa.

Emocji w tym jak na lekarstwo, bohaterowie drętwi i niewzbudzający sympatii - z zidiociałą Ewą na czele. „Oszpicyn” brzmi magicznie, przywołuje na myśl czasy przedwojenne, kiedy to Żydzi funkcjonowali jako pełnoprawni członkowie społeczeństwa, mający swoje przyzwyczajenia i legendy. Jednak ciągłe powtarzanie „Oszpicyn”, „oszpicyńskie” „w Oszpicynie” cały ten urok odbiera, naprawdę nikt nie używa polskiej nazwy „Oświęcim”?

To mogła być TAAAKA historia, z TAAAKIM potencjałem, a wyszło jak zwykle. Po prostu nudno i bez polotu (to wszystko już przecież było).

Wielkie nadzieje i wielkie rozczarowanie. Na premierę książki czekałam jak pies na resztki obiadu, niestety okazało się, że na talerzu został tylko sos i rozgotowane warzywa.

Emocji w tym jak na lekarstwo, bohaterowie drętwi i niewzbudzający sympatii - z zidiociałą Ewą na czele. „Oszpicyn” brzmi magicznie, przywołuje na myśl czasy przedwojenne, kiedy to Żydzi funkcjonowali...