Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wspaniała, ważna książka. Czytałam w hipnozie. W głowie - wszystkie osobiste wylinki, wszystkie wersje siebie, z którymi z czasem ma się coraz mniej wspólnego. Wszystkie dawne za i przeciw, decyzje, w które teraz aż trudno uwierzyć. To, że się miało uczucia, a potem inne. I że się było już tyle razy sobą. Wytwarzanie rodziny, raz za razem, od nowa.

Coraz dziwniejsze poczucie pod koniec lektury. Jakby się nagle dogoniło siebie tu i teraz. I że w ogóle jest teraz. Zawsze było teraz.

Koniecznie.

Wspaniała, ważna książka. Czytałam w hipnozie. W głowie - wszystkie osobiste wylinki, wszystkie wersje siebie, z którymi z czasem ma się coraz mniej wspólnego. Wszystkie dawne za i przeciw, decyzje, w które teraz aż trudno uwierzyć. To, że się miało uczucia, a potem inne. I że się było już tyle razy sobą. Wytwarzanie rodziny, raz za razem, od nowa.

Coraz dziwniejsze...

Wspaniale przetłumaczona, odświeżona nie do poznania książka. Jakby ktoś odnowił cenny zabytkowy obraz: wielbiony latami siłą przyzwyczajenia, ostatnio rzadziej oglądany, wyblakły, nagle okazał się pełen najżywszych kolorów, a całość niespodziewanie odsłoniła taki sens, porządek i widok, o którym by się nawet nie myślało, że tam istniał. Z beznadziejnie sentymentalnej, nieznośnie niedzisiejszej powieści dla dziewcząt nagle wyłoniła się obyczajowa powieść rozwojowa w naprawionej, właściwej scenerii. Pyszna lektura, arcysmaczny przekład.

Wspaniale przetłumaczona, odświeżona nie do poznania książka. Jakby ktoś odnowił cenny zabytkowy obraz: wielbiony latami siłą przyzwyczajenia, ostatnio rzadziej oglądany, wyblakły, nagle okazał się pełen najżywszych kolorów, a całość niespodziewanie odsłoniła taki sens, porządek i widok, o którym by się nawet nie myślało, że tam istniał. Z beznadziejnie sentymentalnej,...

Przeczytałam "Pierwszego bandziora" dwukrotnie. Nieustająco pozostaje moją ukochaną książką. Łagodne zstąpienia stylu, taktyka przymiarek (jak bardzo ładnie to nazwała Anita Musioł w rozmowie z tłumaczem), łamanie patosu, kampowa błahość, nawykowa śmieszność i życie w obronie własnej.

Coś wspaniałego. Śmieję się z niektórych fraz bardzo, są idealne, haftowałabym je na makatkach. Nie wiem, czy nie jest to jedna z najważniejszych książek (najważniejszych Mirand) w moim życiu. Blisko jej do "Kosmosu" Gombrowicza i nanizywania performatywów na łańcuszek historii, nadawania znaczeń.

Cheryl to Emma Bovary swoich śmiesznych czasów, wykonuje miłość jako dramatyczne czekanie, aż coś się wydarzy i stanie. Doskonała książka.

Pierwsze z brzegu zdania na makatkę:

„Prowadził samochód tak samo, jak żył: z poczuciem uprzywilejowania, bez migaczy. ”

„Ciekawie było stawać się osobą tak pozbawioną skrępowania i odsłoniętą, tak kobiecą. Dana mogłaby zrobić karierę, gdyby nagrała takie filmy na wszystkie okazje: budzenie się, odbieranie telefonu, wychodzenie z domu. Kobiety mogłyby to oglądać i uczyć się, co robić, kiedy n i e s ą atakowane, jak czuć się w czasie wolnym od napaści.”

Przeczytałam "Pierwszego bandziora" dwukrotnie. Nieustająco pozostaje moją ukochaną książką. Łagodne zstąpienia stylu, taktyka przymiarek (jak bardzo ładnie to nazwała Anita Musioł w rozmowie z tłumaczem), łamanie patosu, kampowa błahość, nawykowa śmieszność i życie w obronie własnej.

Coś wspaniałego. Śmieję się z niektórych fraz bardzo, są idealne, haftowałabym je na...