Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dalej nie mogę uwierzyć, że debiutant był w stanie napisać tak genialną książkę. Gdybym mogła spełnić jedno swoje życzenie to cofnęłabym się w czasie do czwartkowego popołudnia, kiedy zaczęłam przygodę z tą niezwykłą powieścią i znów weszłabym w świat szachowego arcymistrza z historią upadającego imperium w tle.

Dalej nie mogę uwierzyć, że debiutant był w stanie napisać tak genialną książkę. Gdybym mogła spełnić jedno swoje życzenie to cofnęłabym się w czasie do czwartkowego popołudnia, kiedy zaczęłam przygodę z tą niezwykłą powieścią i znów weszłabym w świat szachowego arcymistrza z historią upadającego imperium w tle.

Czuję się oszukana. Mam wrażenie, że w drukarni postanowili zażartować sobie ze mnie i pod tytułem "Ukraiński kochanek" wydrukowali nie porywającą powieść a wynurzenia egzaltowanej nastolatki. Przed lekturą przejrzałam recenzję, kilka razy przeczytałam opis książki na okładce i szykowałam się na powieść na miarę "Nadberezyńców". Miałam nadzieję, że autor stworzył bohaterów z krwi i kości i pokazał trudną historię Kresów z wrażliwością godną pisarza. A teraz czuję się, jakby ktoś ze mnie, czytelnika, zadrwił.

Patrzę jeszcze raz na opis książki z okładki. "Wielka i tragiczna miłość polskiej dziewczyny i ukraińskiego chłopca ujawnia sens ludzkiej egzystencji w poszukiwaniu prawdy w podzielonym świecie". Właściwie to już ten bełkot powinien mnie ostrzec. A jednak założyłam, że ktoś z redakcji ma po prostu zbyt egzaltowany sposób wyrażania się i te słowa mogą jednak pokrywać się choć trochę z treścią książki.

Może zacznę od tej miłości górnej i chmurnej. Sama postać Mitii i to "namiętne uczucie" przypominało mi jakieś tragiczne fan fiction nastolatki, która po obejrzeniu "Ogniem i mieczem" śni po nocach o ukraińskich kochankach. Watażka (a jakże!), do tego człowiek inteligenty, zdolny, z prawdziwą ułańską fantazją, kochający do obłędu, nieco szalony. Wypisz, wymaluj Bohun na swym czarnym ogierze, patrzący w dal ukraińskich stepów. A żeby było jeszcze piękniej to odpowiedzialny gospodarz, kochający mąż, ojciec i zięć. Namiętne uczucie? Miłość Kasi i Mitii była opisana w tak nieporadny sposób, że czytając opisy ich buszowania po okolicznych chaszczach pokładałam się ze śmiechu.

Dalej w opisie książki pojawia się wzmianka o sensie ludzkiej egzystencji, poszukiwaniu prawdy i czymś równie wzniosłym. Może coś przeoczyłam, a może autor zapomniał dodać paru akapitów zawierających głębsze prawdy i sensy. Cały ten podniosły bełkot, którym czytelnik był raczony co parę stron, streszczał się w tym, że w życiu najważniejsza jest miłość, ale w miłości nie można się zatracić (jeden z ostatnich rozdziałów - rozmowa głupiego Lolka z duchem) czy jakoś tak. A może to, że miłość ci wszystko wybaczy albo "amor vincit omnia"?

Co my tam jeszcze mamy na tej okładce... A! "(...)klarowny i piękny język, a przede wszystkim głębia psychologiczna nadają koloryt i smak autentycznym wydarzeniom". Jeśli chodzi o język to da się zauważyć, że autor żywi głęboką niechęć do zdań złożonych i całkowicie lekceważy szyk zdań. I tutaj warto chyba przytoczyć jakiś przykład tego pięknego języka - "To co, że nawiedziły nas kłopoty. Wkrótce miną. Bo wszystko mija. Zbyt długo czekałam na szczęście, by się teraz zagryzać i rezygnować z niego. Chcę żyć. Chcę kochać. Czuję, jak wzbiera we mnie pragnienie. Jak wracają soki młodości. (...) mój oddech na znak miłości przyspiesza.". W moim odczuciu niewiele się to różni od wycinka z bloga przypadkowej nastolatki.

Dodam jeszcze trochę o głębi psychologicznej postaci, bo tego tematu nie sposób pominąć. Pomijając Mitię i Kasię, to moją uwagę zwróciły postaci rodziców głównej bohaterki. Egzaltowana matka, jakiś podły archetyp humanisty, która zupełnie lekceważy to, co się dzieje wokół niej i żyje jedynie "sprawami ducha". Obok niej ojciec inżynier, który dla kontrastu nie rozumie sztuki, uczuć i nic wznioślejszego niż polityka i gospodarka.

Chyba jeszcze dość długo mogłabym wymieniać powody, dla których lektura "Ukraińskiego kochanka" była istną katorgą, ale wydaje mi się, że to, co do tej pory napisałam jest wystarczającą przestrogą dla wszystkich czytelników.

Czuję się oszukana. Mam wrażenie, że w drukarni postanowili zażartować sobie ze mnie i pod tytułem "Ukraiński kochanek" wydrukowali nie porywającą powieść a wynurzenia egzaltowanej nastolatki. Przed lekturą przejrzałam recenzję, kilka razy przeczytałam opis książki na okładce i szykowałam się na powieść na miarę "Nadberezyńców". Miałam nadzieję, że autor stworzył bohaterów...

Oj Felek, Felek... mam ja przez ciebie zamęt w duszy!

Urodziłam się już po upadku komunizmu w Polsce, ba! nawet Związek Radziecki już się zdążył zwinąć. Ale pamięć o Dzierżyńskim jako o czerwonym kacie Rosji jest jednak wiecznie żywa wśród Polaków. O Dzierżyńskim wiedziałam od dzieciństwa tyle, że to był zły człowiek - tak samo jak Stalin, jak Lenin, jak Hitler. Koniec - krwawy Feliks mówiło samo za siebie.

I właśnie z takim nastawieniem podchodziłam do książki pani Frołow. Na usta cisnęły mi się słowa utworu Kaczmarskiego "Rehabilitacja komunistów". Od pierwszych stron spodziewałam się niezgrabnych prób ukazania Dzierżyńskiego jako wielkiego człowieka, który zboczył z dobrej ścieżki, przyrównywania go do całego szeregu nieszczęśliwych kochanków, którzy przewijali się przez literaturę. Do tego jeszcze tytuł, zdjęcie autorki - już od pierwszych stron formułowałam w myślach krytyczną opinię.

W połowie książki miałam już poważne problemy z oceną Feliksa - no jak to może być, polubiłam tego krwawego kata. Zaczęłam odczuwać to tak jak autorka, Feliks jawił mi się jak postać z Dostojewskiego. Skomplikowana, wrażliwa natura, zawirowania w duszy. Pod koniec książki już nie zżymałam się na to, że autorka nie używała strasznego a okrutnego "Dzierżyński", a tytułowała bohatera po prostu Feliksem. Bo i dla mnie Felek stał się kimś w jakiś sposób bliskim, przeżywałam razem z nim te boje, współczułam mu. I pojawiały się przerażające myśli - Feliks nie był złym człowiekiem. Feliksa można podziwiać. Ale Feliks był odpowiedzialny za śmierć tylu ludzi, tworzył zbrodniczy system. Co w końcu było dobre, a co nie?

Pani Frołow wykonała według mnie wspaniałą pracę - nie napisała swojej książki, aby wywołać skandal, wzbudzić sensację. Ona przez postać Feliksa pokazała czytelnikom, że historia nie jest czarno-biała. Że nie sposób wskazać palcem i powiedzieć - ten był nieskazitelnym wzorem do naśladowania, temu pomniki. A ten kat, zło wcielone.

Oj Felek, Felek... mam ja przez ciebie zamęt w duszy!

Urodziłam się już po upadku komunizmu w Polsce, ba! nawet Związek Radziecki już się zdążył zwinąć. Ale pamięć o Dzierżyńskim jako o czerwonym kacie Rosji jest jednak wiecznie żywa wśród Polaków. O Dzierżyńskim wiedziałam od dzieciństwa tyle, że to był zły człowiek - tak samo jak Stalin, jak Lenin, jak Hitler. Koniec -...