Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sekretne życie drzew to książka idealna na jesień. Kiedy oglądałam jej magiczną, przywodzącą na myśl stare ryciny okładkę, wyobrażałam sobie jak czytam ją skulona w starym fotelu. Widziałam obok siebie koc, kubek herbaty i otwarte okno z widokiem na las. W rzeczywistości czytałam ją jednak w tramwaju z widokiem na beton i w pokoju z widokiem na biurowiec. W żaden sposób nie umniejszyło to przyjemności, jakiej dostarczyła mi ta lektura.

Pełna recenzja dostępna tutaj: http://mikrozycie.pl/sekretne-zycie-drzew-recenzja-ksiazki/

Sekretne życie drzew to książka idealna na jesień. Kiedy oglądałam jej magiczną, przywodzącą na myśl stare ryciny okładkę, wyobrażałam sobie jak czytam ją skulona w starym fotelu. Widziałam obok siebie koc, kubek herbaty i otwarte okno z widokiem na las. W rzeczywistości czytałam ją jednak w tramwaju z widokiem na beton i w pokoju z widokiem na biurowiec. W żaden sposób nie...

To nie jest szyderczy, ohydny paszkwil. Autor puszcza do czytelnika oczko: da się odczuć, że kpi nie tylko z kraju, który jest dla niego ważny, ale zarazem z samego siebie. A poczucie humoru ma zaiste ogromne - wszystko to razem daje i realizm magiczny, i satyrę, i dobre fantasy. Jeśli ktoś ma ochotę zadumać się nad sytuacją polityczno-społeczną Rosji czy człowieczą duszą wszechruską, to też można. Każdy znajdzie coś dla siebie.

To nie jest szyderczy, ohydny paszkwil. Autor puszcza do czytelnika oczko: da się odczuć, że kpi nie tylko z kraju, który jest dla niego ważny, ale zarazem z samego siebie. A poczucie humoru ma zaiste ogromne - wszystko to razem daje i realizm magiczny, i satyrę, i dobre fantasy. Jeśli ktoś ma ochotę zadumać się nad sytuacją polityczno-społeczną Rosji czy człowieczą duszą...

Czytanie Magdaleny Samozwaniec jest jak wizyta ukochanej ciotki - takiej, przed której pomysłami ostrzega młodą panienkę mama i babka. Jej satyry nie tylko ukazują, jak niewiele zmian zaszło w "zbiorowej duszy kobiecej" mimo upływu lat, ale pozwalają także zaznać cudownego poczucia przynależności i potwierdzenia.

Czytanie Magdaleny Samozwaniec jest jak wizyta ukochanej ciotki - takiej, przed której pomysłami ostrzega młodą panienkę mama i babka. Jej satyry nie tylko ukazują, jak niewiele zmian zaszło w "zbiorowej duszy kobiecej" mimo upływu lat, ale pozwalają także zaznać cudownego poczucia przynależności i potwierdzenia.