Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podobnie jak w przypadku np. "Niespodziewanego gościa" jest to sztuka teatralna Agathy Christie, która dopiero później została wydana w literackiej formie. Warto to zaznaczyć, nie wiadomo bowiem, czy za jej jakość należy winić samą Christie, czy Charlesa Osborne’a. Coś, co pewnie dobrze sprawdzało się na deskach teatru, już gorzej wypada jako książka. Gdy pojawiają się poszlaki, są bardzo mocno podkreślane przez autora, jakby palcem wskazywał, na co czytelnik ma zwrócić uwagę. Trudno więc o tak znamienne dla kryminałów Christie zaskoczenie, gdy właśnie te szczegóły okazuję się kluczowe dla ujawnienia sprawcy. Jak na ironię właśnie w tej książce główny bohater wspomina wizytę w teatrze, gdy domyślił się na długo przed zakończeniem, kto stoi za zbrodnią. Przez pewien czas miałem nadzieję, że może powiewem świeżości będzie brak morderstwa, zaś Hercules Poirot będzie miał tylko za zadanie wydedukować, kto jest złodziejem. Szybko jednak fabuła skręca na znajome tory, mamy więc oprócz kradzieży również zabójstwo, a obie sprawy prawdopodobnie są powiązane. Opisane jest to jednak w dość nużący sposób, autor zbyt wiele czasu poświęca mało istotnym dygresjom, jak choćby dyskusja między domownikami o ich gustach muzycznych. Sam Poirot natomiast wydaje się znacznie mniej sympatycznym bohaterem. Jest zadufanym w sobie bucem, podkreślającym w zarozumiały sposób swoją wyjątkowość. W tym konkretnym przypadku jednak nie czuje się, by musiał szczególnie nadużywać swojego intelektu, by ustalić, kto za wszystkim stoi.