Christiana Moreau

"Ludzie Zachodu uwielbiają wojny, ale pod warunkiem, że te toczą się daleko od nich. Wywołują wojny z nudów albo dla pieniędzy. I nic się w ich zachowaniu nie trzyma kupy. Są pełni sprzeczności. Są w stanie wiele poświęcić, żeby ocalić jednego ze swoich, przez całe dziesięciolecia zażarcie szukają lekarstw na różne choroby, ale w tym samym czasie bez najmniejszych skrupułów zabijają mnóstwo ludzi, wygłaszając przy tym deklaracje o prawach człowieka! Mają w ustach tysiące pięknych słów, ale ich serca są puste." . . Trudno mi tę książkę jednoznacznie ocenić, bo i dostrzegam wiele wad, i przyjemnie spędziłam z nią czas. Ładna to historia. Przygnębiająca ale też budująca. Bez wątpienia ukazująca wiele prawd o otaczającym nas świecie. Jak to w bajkach bywa, aby bohater zaznał spokoju i spełnienia, mnóstwo złego na jego drodze musi się wydarzyć. Z tego powodu to w głównej mierze smutna opowieść, pełna zawirowań i niesprawiedliwości. Co na minus? Według mnie autorka traktuje losy bohaterów wyjątkowo powierzchownie. W wielu miejscach aż się prosi o "coś więcej", fabuła stwarza mnóstwo możliwości. Dziwi mnie ale jednocześnie rozumiem. Dlaczego? Mam bowiem wrażenie, że fabuła tak naprawdę stanowi pretekst do zabrania głosu w bardzo ważnych kwestiach. Wyzysk pracowników, tania siła robocza, "chińszczyzna" zalewająca rynek. Miejscami wydaje się nawet, że książka napisana została pod jakąś kampanię społeczną, autorka wyjątkowo dobrze przygotowała się do tematu. Co na plus? Zestawienie dwóch różnych kultur. Toskania i dość orientalna dla nas Mongolia. Bardzo interesująco, wnikliwie, wyjątkowo realistyczne. Powieść niczym nie zaskoczy, jej konstrukcja jest prosta i przewidywalna. Przeciętne czytadło, zajmujące, lekkim językiem napisane z głębokim przekazem, ku zastanowieniu. Dlatego nie narzekam, pewnie dobrze, że takie powieści powstają. Wielu czytelnikom otwierają oczy a temu służą książki!