Joanna Karyś

Przyznam szczerze, że ta książka to jedna z tych kontynuacji, na które bardzo czekałam. Niedawno robiłam reread pierwszej części, żeby wszystko sobie odświeżyć. Czy „Krwawe przeznaczenie” dorównuje poprzedniemu tomowi? Ogromnym plusem jest to, że w stosunku do „Sekretów władców” dostajemy tutaj znacznie więcej akcji. Zdecydowanie nie mogę powiedzieć, żebym się nudziła. Dzięki temu książka najzwyczajniej w świecie wciągała i pochłonęłam ją jednego dnia. Były jednak takie momenty, gdy akcja ta pędziła aż za szybko. Niektóre sceny wyłącznie by zyskały, gdyby dostały kilka stron więcej. Czuję więc delikatny niedosyt przez ten brak chwili na oddech. I dla mnie i dla bohaterów. Sami bohaterowie… Cóż, cieszę się, że Lorcana nie było tak wiele, jak się obawiałam, bo mam gościa zwyczajnie dosyć. Już sama nie wiem, czy on jest takim prostakiem, czy może aż tak weszło mu w krew udawanie prostaka. Nieważne co by to było, nie trawię go. Co do reszty nie mam większych zastrzeżeń. Główna bohaterka zdecydowanie dojrzała, a w dużej mierze wpływ na to miały wydarzenia umiejscowione pomiędzy zakończeniem pierwszego, a początkiem drugiego tomu. Brakowało mi trochę towarzyszących temu konsekwencji psychicznych, jednak sama jej przemiana na plus. Najbardziej nie pasowało mi to, że bohaterowie mieli za dużo szczęścia w wielu sytuacjach. Lubię, gdy muszą dojść do czegoś, ciężko o to walcząc. Tutaj zbyt wiele rzeczy działo się na ich korzyść, zbyt często los się do nich uśmiechał. Podsumowując, trochę rzeczy mi tutaj nie pasowało, jednak książka ta sama w sobie jest świetną rozrywką. Z pewnością będziecie dobrze się przy niej bawić. #współpracareklamowa z @wydawnictwoexcalibur #barter