Camila Sosa Villada

Pierwsze pytanie, które zadaję sobie dotyczy tego, o czym jest ta książka. Z opisu: „Camila Sosa Villada opowiada w niej o doświadczeniu transpłciowości”. Nie czuję, że tak to jest do końca. Bo niby książka jest o osobie transpłciowej funkcjonującej wśród innych osób transpłciowych. Ale to tak, jakby książką o całej służbie zdrowia nazwać książkę o pielęgniarkach z poradni POZ. Cała „barwna hałastra”, wśród której żyje bohaterka, stanowi tylko pewien specyficzny wycinek społeczności osób nieheteronormatywnych. Do tego ze sporym akcentem na sexworking w jego najbardziej dla mnie frustrującej i wulgarnej formie. Świadczenie usług w miejscach publicznych, typu krzaki w parku czy zaparkowane auto, stanowi formę mało akceptowalną chociażby ze względy na charakter higieniczny i estetyczny i mało mi się kojarzy z wymiarem zawodowym, tylko bardziej z popędowym. Tak samo jak nie każdy streetfood zjem, gdyż nie będzie mi odpowiadała forma przygotowania. Książka całkiem dobrze wybrzmiewa w formie literackiej. Pasuje do niej określenie literatura piękna, chociaż też zastanawiam się czy nie nosi bardziej formę artystycznego i fabularyzowanego reportażu. Natomiast wciąż nie jestem w stanie przekonać się tematycznie. Co czuję po przeczytaniu – smutek w aspekcie „bycia” oraz niesmak w zakresie „sposobu bycia”. Jak też po przeczytaniu towarzyszy mi zmęczenie formą i treścią oraz trochę żalu do siebie z tym podejmowaniem wyzwań czytania książek nieoczywistych i ambitnych. PS słuchanie „Lubiewo” wynikło w trakcie sięgania po „Kurewny”. W konsekwencji tylko spotęgowało niesmak.