Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgnąłem po książkę, która ponoć stanowi najlepsze wprowadzenie do twórczości bardzo popularnej amerykańskiej pisarki. Jak to zwykle bywa, gdy ktoś jest wręcz postrzegany z nabożną czcią, trochę się zawiodłem. Myślałem, że odkryje nowy świat, nowy zbiór idei. "Czytanie to dla mnie rozrywka, oderwanie myśli, pocieszenie, małe samobójstwo". Dla czytelnika chyba najbardziej zaskakujące będą przemyślenia odnośnie choroby, związane z jej książką “choroba jako metafora”. Z tym, jak bogate jest słownictwo związane z chorobami, które niekoniecznie odnosi się do zmienionego stanu medycznego ciała, czy komórek. "Kiedy stwierdzam, że mam ochotę mieszkać w Nowym Jorku, mam na myśli, że chce przebywać w miejscu, w którym ludzie żyją, ponieważ tak postanowili". Czułem się podobnie, kiedy 8 lat temu przeprowadzałem się do Warszawy. Dzięki tej książce, za każdym razem, jak robię zdjęcie, myślę jak ono będzie postrzegane z perspektywy czasu i kto będzie je oglądał. Kto wie, czy ta aplikacja przetrwa próbę czasu, ale jeśli przetrwa, to ktoś zobaczy moje zdjęcia i może spróbuje odgadnąć, jakim byłem człowiekiem, co czułem w danym czasie. Autorka zaznacza, że tym właśnie różni się fotografia od malarstwa, które nie jest oceniane przez upływ czasu. Autorka uważa, że aby osiągnąć ogromny, międzynarodowy sukces, trzeba się w czymś zatracić. Porzucić podróże, pasje, towarzyszy życiowych i po prostu twórczo pracować w domu przez dwie dekady. Najbardziej podobała mi się mądrość autorki, która wiele przeszła i z wieloma rzeczami się pogodziła. Była zagorzałą przeciwniczka solipsyzmu i wszelkie ruchy, mówiące że świat istnieje tylko w naszej głowie, uznawała za szkodliwe.