B.V. Larson

Najkrócej można by napisać: James McGill na 30 stronie ładuje karabin, na 500 odkłada, bo brakło amunicji. Ale... co zaskoczyło mnie niezwykle, tak prosto nie jest. W ogóle zaskoczeń jest sporo w tej opowieści. McGill'a poznajemy jako maniaka symulatora walki, który naukę traktuje jako zło konieczne, rodziców jako wieczne źródło utrzymania, a przyszłość jako niezmienną sielankę. Jednym słowem pasożytniczego półgłówka. I tutaj zaskoczenie pierwsze: ani pasożyt, ani półgłówek. Kiedy stabilność finansowa jego rodziny pada na twarz szybko uzmysławia sobie, że dość bycia ciężarem i zaciąga się do wojska – oczywiście kosmicznego. Sam zaciąg nie należy do spektakularnych sukcesów, bo jakoś wojsko stroni od indywidualistów i wolnomyślicieli, więc miast wstąpić w szeregi Bohaterów z reklam, dostaje się do oddziału... straceńców. I tutaj drugie zaskoczenie, bo choć fabuła prosta, świat wykreowany niczym kalka Kawalerii Kosmosu Heinleina, postacie wzorcowo szablonowe, to jednak wciąga ta opera czytelnika jak gąbka wodę. McGill jest bohaterem, którym nie można się znudzić, jest cyniczny, zadziorny, instynkt samozachowawczy u niego kuleje, ale jest kreatywny, szlachetny, odważny. Akcja kiedy się już rozpędzi nie zwalnia, a wręcz ciągle przyspiesza. Nawet przerwy między kolejnymi bataliami są dynamiczne. Do tego świetnie napisane postacie drugoplanowe, i sama otoczka SF doskonale się komponuje z fabułą i ją usprawiedliwia. Póki co zamówiłem tom drugi – czy jest to coś czemu warto poświęcić 13 kolejnych tomów? – nie wiem, pewnie nie. Na pewno jest to doskonała zabawa w małej dawce.