Podtytuł monologi wskazuje że warto czytać na głos i wsłuchać się w mówiącego To powoduje, że zaczynamy choć trochę rozumieć zachowania nietypowe lub dziwne. Na mnie największe wrażenie zrobiły tytułowe Głosy bo po pierwsze studium obłędu ale metaforycznie współczesna tendencja do wirtualizacji, dystansu, idealizacji relacji (ma być zawsze pięknie a jak nie to zmiana) i doskonałości ( precz z brzydotą, bakteriami, pospolitością i naturalnością ciała)

Podtytuł monologi wskazuje że warto czytać na głos i wsłuchać się w mówiącego To powoduje, że zaczynamy choć trochę rozumieć zachowania nietypowe lub dziwne. Na mnie największe wrażenie zrobiły tytułowe Głosy bo po pierwsze studium obłędu ale metaforycznie współczesna tendencja do wirtualizacji, dystansu, idealizacji relacji (ma być zawsze pięknie a jak nie to zmiana) i...

MÓWIENIE DO SNU, CZYLI O MONOLOGACH CLAUDIO MAGRISA

Nie będę ukrywać, że do tej pory Claudio Magris (ur. 1939),pochodzący z Triestu włoski pisarz, był postacią zupełnie mi nieznaną, podobnie jak przeciętnemu polskiemu czytelnikowi. Omawiana książka „Głosy. Monologi” jest pierwszym polskim wydaniem opowiadań autora, co więcej, tomik z 2010 roku został skomponowany specjalnie z myślą o czytelniku polskim i zadedykowany jego tłumaczce – Joannie Ugniewskiej. Tym tłumaczyć należy obecność słowa wstępnego „Od autora”, który jest chyba jedynym negatywnym elementem książki – Magris postanowił ze szczegółami streścić polskiemu czytelnikowi każde z czterech zamieszczonych opowiadań i wyjaśnić użyte w nich motywy. To, jak sądzę, jednak błąd w sztuce – to trochę tak, jakby autor powieści kryminalnej na wstępie ujawnił kto będzie w jego książce zabójcą. Dlatego radziłbym odłożyć lekturę wstępu na koniec, po zapoznaniu się z tekstem opowiadań i skonfrontować go z uzupełniającym tekstem „Od tłumaczki”.

Znajdziemy tu cztery opowiadania, które łączy wspólna forma – monolog. We wszystkich czterech przypadkach mamy do czynienia z jednym bohaterem, który opowiada swoją historię w pierwszej osobie liczby pojedynczej – bez najmniejszej choćby interwencji narratora. Za każdym razem jest to postać samotna i, co istotne - bezimienna, jak pisze autor, fakt ten przywraca im godność i nadaje uniwersalnego charakteru, tak jak Nieznany Żołnierz symbolizuje całe pokolenie żołnierzy. „Ale fakt nieposiadania imienia oznacza nie tylko wymazywanie, lecz przede wszystkim głęboką godność; oznacza poczucie uniwersalności”. Cztery postacie z prozy Magrisa charakteryzuje swoista drugoplanowość, co zresztą sygnalizuje sam autor we słowie wstępnym: „(...) wolę statystów – aby posłużyć się językiem teatralnym – od aktorów grających główne role. A to dlatego, że sądzę, iż wszyscy, również wielcy, żyją zawsze w cieniu kogoś większego od nich, i tym kimś jest statysta (...)”. Statystami, zaludniającymi niepokojącą prozę Magrisa są kolejno: przyjaciel wirtuoza gitary, który popełnił samobójstwo („Mieć życie za sobą”),pomocnik wyławiacza zwłok („Conde”),mężczyzna zakochany w głosach kobiet, nagranych na automatyczne sekretarki („Głosy”) i kobieta, przebywająca w tajemniczym Domu Opieki (tożsamym z zaświatami),wspominająca swojego ukochanego („Teraz chyba Pan zrozumie”).

Pomimo swej dość eksperymentalnej formy, „Głosy. Monologi” to proza od której naprawdę trudno się oderwać. Nie jestem natomiast przekonany, czy jest to dobra książka do rozpoczęcia przygody z twórczością Claudio Magrisa, skoro jeśli wierzyć słowu wstępnemu, są to teksty diametralnie różne od dłuższych utworów triesteńskiego pisarza. Magris nazywa je „produktami bezsenności” i „napisanymi lewą ręką” – „chodzi o teksty sytuujące się w obrębie owego «nocnego pisma» (...). W piśmie nocnym pisarz konfrontuje się z czymś, c pojawia się niespodziewanie w jego wnętrzu, on zaś dotąd nic o tym nie wiedział: niepokojące, czy wręcz budzące grozę uczucia i impulsy (...)”. Aż prosi się w tym miejscu przytoczyć fragment wiersza Stachury: „Zapiszę siebie nocnego spróbuję/ choć nie po to by wieści pobiegły/ mi chimery litosne apele/ ale nie jest to jednako tarcza/ ani tarcza jakoby na odwrót/ albo inne chronne przywdziewanie („Śpiewanie przez sen”).

Nie sposób nie docenić walorów niepokojącej, gatunkowo granicznej prozy Claudio Magrisa, toteż zbiorowi „Głosy. Monologi” wystawiam wysoką ocenę i polecam wszystkim miłośnikom lektur nieoczywistych.

MÓWIENIE DO SNU, CZYLI O MONOLOGACH CLAUDIO MAGRISA

Nie będę ukrywać, że do tej pory Claudio Magris (ur. 1939),pochodzący z Triestu włoski pisarz, był postacią zupełnie mi nieznaną, podobnie jak przeciętnemu polskiemu czytelnikowi. Omawiana książka „Głosy. Monologi” jest pierwszym polskim wydaniem opowiadań autora, co więcej, tomik z 2010 roku został skomponowany...

Jak na Magrisa, lekkie rozczarowanie.

Jak na Magrisa, lekkie rozczarowanie.

Jeden z niewielu zbiorów opowiadań, które przeczytałam i muszę powiedzieć, że jestem pod ogromnym wrażeniem. Serdecznie polecam, lektura zmuszająca do refleksji, którą dość szybko się czyta.

Jeden z niewielu zbiorów opowiadań, które przeczytałam i muszę powiedzieć, że jestem pod ogromnym wrażeniem. Serdecznie polecam, lektura zmuszająca do refleksji, którą dość szybko się czyta.