Dzieje imperium perskiego

Książka "Dzieje Imperium Perskiego" autorstwa profesora Olmsteada jest dziełem, które najlepiej można opisać jako nierównomiernie rozłożone. Autor z pewnością posiada ogromną wiedzę odnośnie najnowszych (jak na tamte czasy) odkryć archeologicznych oraz stara się odejść od opisywania historii Persji przez pryzmat greckiego dziejopisarstwa. W samej książce możemy znaleźć masę informacji na tematy związane nie tylko z podbojami, ale również traktujące o gospodarce, religii i życiu społecznym ówczesnych ludów. Jednakże jeżeli ktoś myśli, że autor napisał swoje dzieło tym samym językiem, do którego przyzwyczaili nas nasi rodzimi filologowie klasyczni, tacy jak Krawczuk, Zieliński czy Świderkówna, to może się srogo rozczarować. Książki nie czyta się jak powieści popularno naukowej, lecz bardziej jak podręcznik akademicki. Nie zawiera ona map czy drzew genealogicznych, które pomogły by czytelnikowi nadążać za całym potokiem dość często archaicznych nazw miast, regionów, krajów, imion, dat i panteonu rozmaitych bóstw. Co więcej, autor bardzo chaotycznie przedstawia losy poszczególnych postaci czy wydarzeń, wprawiając przy tym czytelnika w zakłopotanie. Narracje nie są spójne i jednolite, dość często się ze sobą przeplatają, rozchodzą się aby po dłuższym czasie znów złączyć się w całość, co utrudnia stworzenie adekwatnego obrazu sytuacji. Również język potrafi się zmieniać jak pogoda w górach, raz to używając stonowanej relacji, by zaraz przejść w wyegzaltowaną tyradę. Osobiście nie mogłem przebrnąć przez poszczególne części książki, dlatego je ustawicznie omijałem. Jednakże pomimo tych wszystkich niedoskonałości uważam, że książka w dalszym ciągu jest godna polecenia jako punkt wyjścia w dalszych studiach nad historią Persji. Dla mnie jako laika w tym temacie, książka dostarczyła solidną dawkę wiedzy odnośnie starożytnego imperium Cyrusa i jego następców.

Książka "Dzieje Imperium Perskiego" autorstwa profesora Olmsteada jest dziełem, które najlepiej można opisać jako nierównomiernie rozłożone. Autor z pewnością posiada ogromną wiedzę odnośnie najnowszych (jak na tamte czasy) odkryć archeologicznych oraz stara się odejść od opisywania historii Persji przez pryzmat greckiego dziejopisarstwa. W samej książce możemy znaleźć masę...

Stara, ale nadal doskonała monografia o czasach achemenidzkich imperium perskiego. Ma dzisiaj przeszło 70 lat, ale nadal można ją czytać ze sporym pożytkiem. Nie ulega wprawdzie żadnej wątpliwości, że nasza wiedza o czasach perskich króli królów znacznie wzrosła od czasów, gdy Albert Olmstead rozpoczął w Chicago pracę nad swoim opus magnum. Jednak lektura „Dziejów...” to czynność bardzo... ekonomiczna. Za pomocą jednego tomu przybliżona została fascynująca historia pierwszego imperium z prawdziwego zdarzenia w naszym kręgu kulturowym. Autor oczywiście korzystał przede wszystkim ze źródeł greckich najeźdźców i zdobywców, jak całe generacje historyków przed nim. Ale nie tylko. W tej książce do głosu dopuszczono samych Persów a znaleziska z wykopalisk w dawnych stolicach ich imperium (Parsagady, Suzy i Persepolis) okazały się wspaniałym źródłem dla narracji. Olmstead poszedł o wiele dalej i wplótł w swoją wizję również relacje z innych części perskiego imperium. Obok dzieł matematyków babilońskich, korespondecji żydowskiego garnizonu w Górnym Egipcie, czy objawień założyciela nowej wiary Zoroastra znajdą się tutaj również źródła stosunkowo egzotyczne: karyjskie, fenickie, licyjskie, armeńskie czy lidyjskie. Wszystkie one tworzą wspaniałą mozaikę, z której można wyczytać sporo – i to nie tylko o władcach, spiskach, intrygach pałacowych, wojnach i podbojach. Równie ciekawie pisze Olstead o niesłychanie wysokim stanie chaldejskiej matematyki i astronomii, przybliża nam życie codzienne biednego babilońskiego chłopa czy pokazuje realia służby w wojsku perskim.

Jako mozaika posiadają „Dzieje imperium perskiego” pewne wady. Autor postanowił trzymać się kurczowo chronologii wydarzeń – z pewną stratą dla klarowności przekazu. Narracja rzuca się czasami zbyt gwałtownie od zagadnień militarnych po gospodarcze, od dokładnego spojrzenia na ówczesną sztukę po pałacowe intrygi. Sposób w jaki Olmstead odgranicza cytaty jest mało zadowalający, czasami wręcz nieco mylący. Boleśnie odczuwam brak map oraz szkiców wykopalisk. Czasami jedna grafika mówi więcej niż tysiąc słów – a autor dosyć często o tym zapomina.

Facyt: Uwględniając podeszły wiek tej publikacji, uważam ją nadal za bardzo dobrą lekturę i stosunkowo wyczerpujące wprowadzenie w temat.

Stara, ale nadal doskonała monografia o czasach achemenidzkich imperium perskiego. Ma dzisiaj przeszło 70 lat, ale nadal można ją czytać ze sporym pożytkiem. Nie ulega wprawdzie żadnej wątpliwości, że nasza wiedza o czasach perskich króli królów znacznie wzrosła od czasów, gdy Albert Olmstead rozpoczął w Chicago pracę nad swoim opus magnum. Jednak lektura „Dziejów...” to...

Wspaniałe dzieło holistycznie pokazujące dzieje imperium perskiego do momentu spotkania się go z Aleksandrem Wielkim. To nie tylko historia terenu Iranu i okolic - to opowieść, analiza społeczna i ekonomiczna, historia sztuki, religii i kontaktów Europy z Azją i Egiptem... no i wplecione w powyższe dzieje Persji. Szeroki kontekst, masa wiedzy z najróżniejszych źródeł... Jestem pełna podziwu jakości książki i tego, że zasadniczo czytało się je bardzo przyjemnie. Standardowo brakowało tylko mi więcej mapek ;)

Wspaniałe dzieło holistycznie pokazujące dzieje imperium perskiego do momentu spotkania się go z Aleksandrem Wielkim. To nie tylko historia terenu Iranu i okolic - to opowieść, analiza społeczna i ekonomiczna, historia sztuki, religii i kontaktów Europy z Azją i Egiptem... no i wplecione w powyższe dzieje Persji. Szeroki kontekst, masa wiedzy z najróżniejszych źródeł......

A. T. Olmstead w swoim wielkim dziele opowiedział historię państwa Achemenidów od jego powstania za Cyrusa Wielkiego po jego koniec w płomieniach pałaców Persepolis zimą 330 roku p.n.e. Jest to opowieść bardzo ciekawa, oparta raczej o źródła niż opracowania. Autor umieszcza imperium perskie w ciągu rozwojowym Bliskiego Wschodu, omawia wpływy innych państw na królestwo Cyrusa i jego następców. Przenikanie się kultur, długie trwanie i nagłe przemiany zostają w tej książce bardzo ciekawie opisane. Rozdziały poświęcone historii politycznej przeplata Autor ekskursami o religii, nauce czy budownictwie. Przy okazji omawiania dziejów całego imperium swoje miejsce mają też jego poszczególne prowincje, np. Egipt, Judea, Babilonia czy Azja Mniejsza. Dużo miejsca poświęcono wszelakim kontaktom persko-greckim, przy czym perspektywa nie jest bynajmniej zawsze europocentryczna. Do tego książka ma bardzo interesującą, prowokującą do zastanowienia konkluzję. Niedostatkiem pracy jest brak przypisów (nie można śledzić źródeł!) oraz map, które znacznie ułatwiłyby lekturę. Mimo iż książka ta jest już naprawdę stara (70 lat!),bardzo dobrze się ją czyta, warto ją polecić osobom zainteresowanym dziejami starożytnej Persji.

Tomasz Babnis

A. T. Olmstead w swoim wielkim dziele opowiedział historię państwa Achemenidów od jego powstania za Cyrusa Wielkiego po jego koniec w płomieniach pałaców Persepolis zimą 330 roku p.n.e. Jest to opowieść bardzo ciekawa, oparta raczej o źródła niż opracowania. Autor umieszcza imperium perskie w ciągu rozwojowym Bliskiego Wschodu, omawia wpływy innych państw na królestwo...

Trzeba przyznać, że to naprawdę jest dobra monografia - solidna, rzeczowa, dość przystępna mimo stareńkiego tłumaczenia, nie koncentrująca się tylko na polityce, ale wprowadzająca w świat wierzeń i zwyczajów starożytnych Persów, stworzona wprost dla tych, którym książki o historii starożytnej koncentrującej się na Grekach i rzymianach zostawiły pewien niedosyt.

Trzeba przyznać, że to naprawdę jest dobra monografia - solidna, rzeczowa, dość przystępna mimo stareńkiego tłumaczenia, nie koncentrująca się tylko na polityce, ale wprowadzająca w świat wierzeń i zwyczajów starożytnych Persów, stworzona wprost dla tych, którym książki o historii starożytnej koncentrującej się na Grekach i rzymianach zostawiły pewien niedosyt.