Gra Geralda

Gra Geralda to najsłabsza pozycja Kinga, jaką do tej pory czytałem. Pikantna historia i horror w tle ... całkiem spoko ale jak dla mnie za dużo opisów, czyta się mozolnie. Sama fabuła mnie interesowała ale żeby ją przejść musiałem się namęczyć.

Gra Geralda to najsłabsza pozycja Kinga, jaką do tej pory czytałem. Pikantna historia i horror w tle ... całkiem spoko ale jak dla mnie za dużo opisów, czyta się mozolnie. Sama fabuła mnie interesowała ale żeby ją przejść musiałem się namęczyć.

Zwykle uznawałam powieści Kinga za swego rodzaju pewnik, wiedząc, że nigdy się na nich nie rozczaruję. Cóż, najwyraźniej się myliłam.
W wielkim skrócie historia składa się z traumatycznych wspomnień Jessie z czasów dzieciństwa, bezcelowym i notorycznie powtarzanym w jej myślach słowotoku alter ego (lub niezdiagnozowanej schizofrenii),oraz oczywiście żałosnych próbach wydostania się z przykutych do łóżka kajdanek. Czemu żałosnych? Otóż tak, jak powieść skupia się na powyższym przez całą długość książki (co jest nieporozumieniem, gdyż ilość powtórzeń i powrotów do tych samych tematów, bez jakichkolwiek zmian sprawia istne wrażenie siłowego wypełniania książki tekstem),tak główna bohaterka jest do bólu tempa, czego wręcz nie da się znieść biorąc pod uwagę fakt ogromnie ciągnącej się historii i ewidentnych, o wiele łatwiejszych rozwiązań tuż przed jej nosem. Haczykiem jest fakt, iż Jessie cały ten czas ma wolne nogi, cóż za problem wtem użyć ich do zaparcia o kajdanki? Lub chociażby podnieść je aby utrzymać krążenie krwi w rękach? Nie wspomnę już o momencie w którym w celu zmniejszenia tarcia, starała się dłonią zdjąć z półki i otworzyć słoiczek z kremem, (co w rezultacie oczywiście przyniosło porażkę, gdy krem spadł na podłogę) zamiast pomóc sobie stopą. Podniesienie kremu stopami z podłogi również nie powinno stanowić aż takiego problemu. Generalnie jest tu tyle irracjonalności, że ciężko nie łapać się za głowę podczas czytania. Zakończenie stanowi apogeum rozczarowania, będąc powtórzeniem całej monotonnej historii jeszcze raz, tym razem inną czcionką, w formie powieści Jessie. Mam wrażenie, że autor zapomniał o kontrakcie na książkę a gdy deadline naglił, w ciągu godziny napisał ową opowieść, licząc usilnie, że nazwisko go obroni.

Zwykle uznawałam powieści Kinga za swego rodzaju pewnik, wiedząc, że nigdy się na nich nie rozczaruję. Cóż, najwyraźniej się myliłam.
W wielkim skrócie historia składa się z traumatycznych wspomnień Jessie z czasów dzieciństwa, bezcelowym i notorycznie powtarzanym w jej myślach słowotoku alter ego (lub niezdiagnozowanej schizofrenii),oraz oczywiście żałosnych próbach...

Ciekawa książka. Zdecydowanie lepsza od filmu.

Ciekawa książka. Zdecydowanie lepsza od filmu.

Książka opowiada o małżeństwie, które chcąc urozmaicić swój związek pod kątem seksualnym, wyjeżdża do domku letniskowego znajdującego się zdala od cywilizacji. Jednakże nie wszystko idzie zgodnie z planem. Główna bohaterka Jessie, w trakcie zabawy, zmienia zdanie i chcę ją przerwać, ale niestety na to jest za późno. Otóż mąż, tytułowy Gerald, umiera. I w tym momencie historia mogłaby się zakończyć, ale oczywiście byłoby to zbyt proste. Niestety Jessi pozostaje przykuta kajdankami do łóżka. I tu powstaje poważny problem. Ponieważ kobieta nie może się z nich wyswobodzić. Co więcej nie może liczyć na niczyją pomoc, ponieważ została całkiem sama. No może nie licząc tego co kryję się w ciemności...... I oto domek letniskowy staje się dla Jessie jej własnym grobem.

W mojej ocenie fabuła książki jest bardzo ciekawa oraz rozbudowana.
Autor świetnie przedstawił desperację głównej bohaterki oraz jej wolę życia. Jednakże najbardziej podobał mi się wątek tego co kryło się w ciemności.
To było tak przerażające, że nie mogłam spać trzy dni. Ogólnie książkę czytało mi się przyjemnie, choć w pewnych momentach opisy bywały dla mnie nużące. Mimo tego polecam czytelnikom lubiącym się bać.

Książka opowiada o małżeństwie, które chcąc urozmaicić swój związek pod kątem seksualnym, wyjeżdża do domku letniskowego znajdującego się zdala od cywilizacji. Jednakże nie wszystko idzie zgodnie z planem. Główna bohaterka Jessie, w trakcie zabawy, zmienia zdanie i chcę ją przerwać, ale niestety na to jest za późno. Otóż mąż, tytułowy Gerald, umiera. I w tym momencie...

Powieść Kinga, która kiedyś pewnie by mi się nie podobała. Jej akcja ogranicza się do jednego miejsca, a działania bohaterki skupiają się głównie na mizernych próbach uwolnienia się z niego. Dziś jednak doceniam kunszt ciekawie rozbudowanego thrillera psychologicznego. Opisy myśli i odczuć bohaterki pobudzają wyobraźnię, a także nakłaniają się do zastanawiania nad własną osobą. Dość sugestywne opisy cierpienia Jessie, zarówno te fizyczne jak i psychiczne, powodują, że czytelnik niemal współodczuwa razem z nią i pragnie, by to się wreszcie skończyło. Wbrew pozorom, uważam to za zaletę, a samą przygodę z tą książką jako swojego rodzaju katharsis. Bo pomimo tych wszystkich ciężkich przeżyć, powieść daje nam także małą lekcję psychoterapeutyczną.

Niniejsza powieść nie przypomina typowych horrorów Kinga, lecz utrzymana jest bardziej w duchu "Cujo", "Misery", czy "Dolores Claiborn".

Powieść Kinga, która kiedyś pewnie by mi się nie podobała. Jej akcja ogranicza się do jednego miejsca, a działania bohaterki skupiają się głównie na mizernych próbach uwolnienia się z niego. Dziś jednak doceniam kunszt ciekawie rozbudowanego thrillera psychologicznego. Opisy myśli i odczuć bohaterki pobudzają wyobraźnię, a także nakłaniają się do zastanawiania nad własną...

To jest bardzo nietypowa dla Kinga książka. W zasadzie główna bohaterka walczy sama ze sobą. Wyobraźnia w skrajnym wyczerpaniu, stresie i na granicy śmierci potrafi podsunąć najstraszniejsze i największe potwory.

To jest bardzo nietypowa dla Kinga książka. W zasadzie główna bohaterka walczy sama ze sobą. Wyobraźnia w skrajnym wyczerpaniu, stresie i na granicy śmierci potrafi podsunąć najstraszniejsze i największe potwory.

Z książkami autora jest u mnie różnie. Niektóre kocham, niektóre mnie nudzą, a po niektóre na pewno nie sięgnę. Z tą historią mam jednak dylemat.

Przed przeczytaniem wiedziałam co mnie czeka. Dawno temu widziałam film (świetny!),więc przyszedł i czas na książkę.

Niestety nie odnajduję się w książkach, w których główny bohater rozlicza się sam ze sobą z przeszłości i w głowie toczy ze sobą rozmowy. Takie długie opisy po prostu mnie męczą.

Jednak historia nie jest sama w sobie zła. Jest groza, jest niepewność i odnalazł się również strach o bohaterkę.

Do plusów na pewno mogę zaliczyć to, że autor postarał się, aby jak najlepiej przedstawić nam bohaterkę z każdej strony i przez to ta historia jest ciekawa.

Przebrnięcie przez nią do końca stanowiło problem, a samo zakończenie jak dla mnie mocno przekombinowane. Nawet śmiem twierdzić, że ono zmęczyło mnie najbardziej.

Nie jest to zła historia. Nie znajdziecie drugiej takiej. Nie poznacie tak walecznej bohaterki, która wiele była w stanie wycierpieć. Należy się jednak uzbroić w cierpliwość, bo autor nie szczędzi na opisach.

Z książkami autora jest u mnie różnie. Niektóre kocham, niektóre mnie nudzą, a po niektóre na pewno nie sięgnę. Z tą historią mam jednak dylemat.

Przed przeczytaniem wiedziałam co mnie czeka. Dawno temu widziałam film (świetny!),więc przyszedł i czas na książkę.

Niestety nie odnajduję się w książkach, w których główny bohater rozlicza się sam ze sobą z przeszłości i w...

Nie da się ukryć, że to przede wszystkim horror psychologiczny. Historia skupia się na kobiecie imieniem Jessie, która wraz ze swoim mężem Geraldem wybiera się na weekendowy wypad do ich odległego domu nad jeziorem w Maine.

Podczas pobytu Gerald proponuje perwersyjną zabawę z kajdankami w roli głównej. Początkowo niechętna, Jessie w końcu zgadza się, jednak sprawy przybierają przerażający obrót, gdy Gerald doznaje zawału serca i umiera, a Jessie wciąż jest przykuta kajdankami do łóżka. Zostaje uwięziona i samotna, bez nadziei na ratunek.

Dni mijają, a Jessie stawia czoła fizycznym i psychicznym wyzwaniom, zastanawiając się nad swoją trudną przeszłością. Zaczyna mieć halucynacje, rozmawiając z różnymi przejawami siebie i wyobrażeniem obecności Geralda. Poprzez wewnętrzną walkę konfrontuje się ze swoimi lękami, traumami, trudną relacją z ojcem oraz dniem, w którym było zaćmienie słońca.

W międzyczasie do domu wchodzi głodny, bezpański pies zwabiony krzykami kobiety. Ciało Geralda i jego apetyczna zapach staje się dla Prince'a jeszcze większą zachętą do pozostania w domku. Jessie wykorzystuje swoje ograniczone zasoby, aby odeprzeć psa i przeżyć. Być albo nie być okazuje się maksymą bliższą niż kiedykolwiek wcześniej. Czytałam z duszą na ramieniu i napięcie utrzymywało się przez wszystkie strony. Nie uświadczycie tu nadprzyrodzonych zdarzeń, duchów ani zjaw. Tylko kontury w zacienionym kącie. Cień na tylnym siedzeniu. Tylko wiklinowy kosz ze skarbami. Odcisk buta. Zagubiony kolczyk.

Nie da się ukryć, że to przede wszystkim horror psychologiczny. Historia skupia się na kobiecie imieniem Jessie, która wraz ze swoim mężem Geraldem wybiera się na weekendowy wypad do ich odległego domu nad jeziorem w Maine.

Podczas pobytu Gerald proponuje perwersyjną zabawę z kajdankami w roli głównej. Początkowo niechętna, Jessie w końcu zgadza się, jednak sprawy...

Czy książki Stephena Kinga są straszne? Niby każdy z rozpędu powie, że tak, ale jeśli bliżej się nad tym zastanowić... czy aby na pewno? To zależy. Tu również pojawia się pytanie pokrewne: czy do stworzenia horroru potrzebne jest wplecenie wątku nadprzyrodzonego? Według mnie King po raz kolejny udowadnia, że największe demony skrywają się w nas samych.

"Gra Geralda" to specyficzna książka. Dla mnie strasznie klaustrofobiczna i przytłaczająca. I chyba właśnie dzięki temu okazała się straszniejsza, niż niektóre książki, w których próbowały wystraszyć mnie wampiry, klauny i inne tym podobne.

Jessie i Gerald prowadzą w łóżku perwersyjną grę. On przykuwa ją kajdankami do łóżka i... dostaje zawału. Nieco brutalny zbieg okoliczności, a jeszcze bardziej brutalne jest to, że para na swoje miłosne igraszki wybrała domek letniskowy na odludziu.. w dodatku poza sezonem 😅 Dalej jest już tylko walka z samą sobą. Największym demonem głównej bohaterki okazała się ona sama, tłamsząca ją przeszłość, niezbyt udana relacja z własnym mężem, kończąc na zwidach, które nie do końca okazały się zwidami. To, czym w efekcie okazały się być, wystraszyło mnie o wiele bardziej, niż gdyby w efekcie okazały się być tym, na co były kreowane.

Czy spędziłam dobrze czas przy książce? Oczywiście. Czy mogłaby być dla mnie krótsza? Jak najbardziej ;) ale nie żałuję tego, co otrzymałam. Przyznam, że ja sama na miejscu głównej bohaterki oszalałabym już po kilkunastu minutach bez możliwości ruszenia się z miejsca. Może to dlatego powieść ta tak bardzo mnie przytłoczyła.

W każdym razie polecam. Choć z pozoru jest to teatr jednego aktora, to w pobocznych wątkach otrzymujemy o wiele więcej. Nie myślcie więc, że przez te kilkaset stron będziecie czytać tylko o tym, jak bohaterka panikuje. Nie jest to szczyt umiejętności pisarskich Kinga, ale warta odhaczenia.

(recenzja nie jest współpracą reklamową)

Czy książki Stephena Kinga są straszne? Niby każdy z rozpędu powie, że tak, ale jeśli bliżej się nad tym zastanowić... czy aby na pewno? To zależy. Tu również pojawia się pytanie pokrewne: czy do stworzenia horroru potrzebne jest wplecenie wątku nadprzyrodzonego? Według mnie King po raz kolejny udowadnia, że największe demony skrywają się w nas samych.

"Gra Geralda" to...

Książka bardzo mi się podobała, ale perspektywa psa nudziła mnie okrutnie i wydawała mi się dziwnym zapychaczem, którego spokojnie mogło nie być. Sama historia z pogranicza tych niepokojących i obrzydliwych, budzących w człowieku strach przed ludźmi. Nie zawiodłam się, w zasadzie KING tylko raz mnie zawiódł (przy Wysokiej trawie). Protagonistka i jej kosmiczne głosy bardzo przypadły mi do gustu. Słuchałam jednak audiobooka i zabolało mnie pod sam koniec dwa razy użyte słowo "dilejt". Poza tym bardzo fajnie, przynaje, że podczas jazdy samochodem czasem rezygnowałam ze słuchowiska, bo bałam się, że mną wstrząśnie.

Książka bardzo mi się podobała, ale perspektywa psa nudziła mnie okrutnie i wydawała mi się dziwnym zapychaczem, którego spokojnie mogło nie być. Sama historia z pogranicza tych niepokojących i obrzydliwych, budzących w człowieku strach przed ludźmi. Nie zawiodłam się, w zasadzie KING tylko raz mnie zawiódł (przy Wysokiej trawie). Protagonistka i jej kosmiczne głosy bardzo...