Teatr pod Białym Latawcem

"Teatr pod Białym Latawcem" to moje kolejne spotkanie z twórczością Ilony Gołębiewskiej. Książkę udało mi się znaleźć w bibliotece. Zaintrygowana tytułem bez dłuższego zastanowienia zdecydowałam się na jej lekturę. Czy było warto?

Zuzanna Widawska jest dziennikarką. Niestety w oparach skandalu została zwolniona z prestiżowego dziennika. Obciążona długiem finansowym musiała sprzedać swoje luksusowe mieszkanie. W jednej chwili stała się osobą bezrobotną i bezdomną.
Znalezienie nowej pracy nie było łatwe, ale na szczęście zlitowała się nad nią redaktorka kobiecego pisma. Udało jej się również znaleźć nowe lokum. Sytuacja w jakiej się znalazła nie pozwala na wybrzydzanie.
W tej samej starej kamienicy mieszka Elena Nilsen, sławna aktorka z minionej epoki. Zuza była, i nadal jest jej wielką fanką. To właśnie dzięki niej trafia do wyjątkowego teatru, któremu grozi likwidacja. W budynku swoją siedzibę ma również Fundacja Złote Serce. Dziewczyna wpada na pewien pomysł...

Lokalny biznesmen, Jakub Bielewicz przeżywa swój osobisty dramat. Kilka lat temu w tragicznym wypadku zginęła jego żona, a syn z powodu odniesionych obrażeń stał się niepełnosprawny. Mimo prowadzonego na dużą skalę śledztwa, sprawcy do tej pory nie udało się ustalić. Mężczyzna ma jednak nadzieję, że kiedyś będzie mógł temu komuś spojrzeć prosto w oczy. Do dramatu doszło w pobliżu teatru i od tej pory to miejsce stało się dla Jakuba przeklęte.
Niespodziewanie na swojej drodze spotyka Zuzannę...

Jak ja się ogromnie cieszę, że zauważyłam tę książkę na bibliotecznym regale. Z trudem ją odkładałam w trakcie lektury, żeby zająć się innymi obowiązkami.
"Teatr pod Białym Latawcem" to powieść z niepozorną okładką, ale za to, posiada w sobie wysmakowane wnętrze, któremu nie sposób się oprzeć. Wsiąknęłam w nią już od pierwszej strony.
W dużej mierze przyczynił się do tego sposób kreacji bohaterów. Postacią grającą pierwsze skrzypce jest Zuzanna Widawska, młoda i zdolna dziennikarka. Kocha to co robi, a pisanie sprawia jej satysfakcję. Przyznam się wam, że na początku nie obdarzyłam jej sympatią.
Wysoka samoocena i wyniosłość od razu rzuciła mi się w oczy. Jakiekolwiek skrupuły moralne zwyczajnie dla niej nie istniały. Była na samym szczycie kariery, ale jeden błąd wystarczył żeby z hukiem z niego spaść.
Z czasem obserwujemy jej wewnętrzną metamorfozę. Staje się wrażliwą, czułą kobietą, która otwiera swoje oczy na innych ludzi. Momentami byłam na nią wkurzona, bo podejmowała tak głupie decyzje, że głowa mała. Znajomość z Eleną i wizyty w teatrze bardzo ją zmieniają.
Osoba Eleny jest wyjątkowa pod wieloma względami. Bije od niej niewyobrażalne ciepło i miłość. Kiedyś odnosiła sukcesy na teatralnych scenach, a teraz dzieli się aktorskim talentem z dziećmi tworząc podwórkowy teatr. Jest również wolontariuszką w fundacji. Jej zaangażowanie, bezinteresowność zasługuje na jak największe uznanie oraz szacunek. Po latach opowiedziała Zuzannie historię swojego dotychczasowego życia w którym nie brakowało radosnych, jak i bolesnych momentów.
Jakub Bielewicz, cóż jeszcze można o nim powiedzieć? Z pewnością to, że bardzo cierpi po stracie żony. Zamknął się na cały otaczający go świat. Żyje tylko dla ukochanego syna i za wszelką cenę pragnie odnaleźć sprawcę wypadku.
Zuzannę Widawską znał z widzenia, i co nieco słyszał o jej poczynaniach dziennikarskich. Gdy do niego przychodzi w pewnej sprawie, odwzajemnia się tajemniczą propozycją.
Pragnę zaznaczyć, że Jakub to nie jedyna męska postać w tej książce. Autorka nie skupiła swojej uwagi tylko na kobiecych osobowościach.
Wszyscy bohaterowie zasługują na pochwałę. Są wyraziści i szalenie prawdziwi. Posiadają swoje wady i zalety. Tak jak my, zmagają się z trudnościami życia. Cała grupa tworzy jedną wspólną całość i wzajemnie się uzupełniają.

"Teatr pod Białym Latawcem" to bardzo dobrze napisana powieść obyczajowa w której nie brakuje ważnych, i zarazem wartościowych tematów. Jednym z nich jest niepełnosprawność, w tym przypadku dotykająca dzieci i młodzież. Ilona Gołębiowska przedstawiła ją w sposób delikatny, z ogromną dozą wrażliwości i wyczucia. Takie osoby mają prawo spełniać swoje marzenia, rozwijać pasje i zainteresowania, odnosić sukcesy na arenach sportowych. Po prostu cieszyć się życiem, a choroba nie stanowi tutaj żadnej przeszkody. I właśnie to, pragnie nam pokazać autorka. Podeszła do tego wątku niezwykle profesjonalnie i z pietyzmem.
Kolejną kwestią o której warto wspomnieć jest teatr. Ten z dużą scena, jak i z tą trochę mniejszą. Na obu dzieje się magia w wykonaniu aktorów. Dzięki tej historii możemy zajrzeć za kulisy takich przedstawień. Ile pracy wymaga przygotowanie jednej sztuki. Uszycie kostiumów, zrobienie dekoracji. Do tego dochodzi nauka tekstu.
Pomysł z podwórkowym teatrem dla najmłodszych podbił moje serce. Byłam nim zachwycona. Dzieciaki, które nie zawsze mogły cieszyć się szczęśliwym i rodzinnym domem znalazły swoje miejsce pod przewodnictwem cudownej Eleny. Miałam ogromną ochotę wziąć w tym przedsięwzięciu udział i posmakować przepysznych, pachnących drożdżówek.
Żyjemy z dnia na dzień. Wstajemy rano i od razu wpadamy w wir codziennych spraw. Dzieci, praca, zakupy. Lubimy narzekać i marudzić. Po prostu nie potrafimy doceniać tego co mamy, pragniemy za to jeszcze więcej. Niestety gdzieś w tym wszystkim zagubiła się cała nasza spontaniczna radość. Los czasami bywa przewrotny i w jednej krótkiej sekundzie wszystko może ulec diametralnej zmianie. Dlatego czerpmy z naszego życia garściami. Cieszmy się każdą chwilą, spędzajmy jak najwięcej czasu z najbliższymi. Właśnie to, powinno być dla nas najważniejsze. Warto wziąć głęboko do serca przesłanie jakie wysyła do nas autorka.

"Teatr pod Białym Latawcem" to jedna z piękniejszych książek z jakimi do tej pory miałam do czynienia. Ja zostałam nią oczarowana. Klimat, nastrój jaki w niej panuje jest cudowny. Autorce udało się stworzyć coś nieprawdopodobnie zachwycającego, wręcz magicznego. Zawiera w sobie mnóstwo mądrych sentencji i cytatów, które warto zapamiętać.
Jest to powieść obyczajowa, ale ze szczyptą kryminału i romansu. Uczucie rodzące się między dwójką bohaterów (nie zdradzę o kogo chodzi) zostało nam przedstawione w bardzo subtelnej formie, nie przytłoczyło głównego wątku. Za coś takiego należy się autorce duży plus. Co do sprawcy domyślałam się o kogo chodzi.
Mimo trudnych tematów jest to ciepła, wzruszająca i niebywale życiowa historia dająca nadzieję na lepsze jutro. Wszystko jest tutaj przemyślane i dopracowane w najmniejszym szczególe.
Polecam wszystkim tę jakże wyjątkową, wypełnioną po brzegi emocjami książkę.

"Teatr pod Białym Latawcem" to moje kolejne spotkanie z twórczością Ilony Gołębiewskiej. Książkę udało mi się znaleźć w bibliotece. Zaintrygowana tytułem bez dłuższego zastanowienia zdecydowałam się na jej lekturę. Czy było warto?

Zuzanna Widawska jest dziennikarką. Niestety w oparach skandalu została zwolniona z prestiżowego dziennika. Obciążona długiem finansowym musiała...

Była to całkiem przyzwoita książka. Niestety jakoś specjalnie mnie nie porwała, choć temat, który poruszała jest jak najbardziej ważny i zasługujący na uwagę. Najbardziej bliski okazał się dla mnie wątek między Jakubem i Zuzanną, reszta mniej.

Była to całkiem przyzwoita książka. Niestety jakoś specjalnie mnie nie porwała, choć temat, który poruszała jest jak najbardziej ważny i zasługujący na uwagę. Najbardziej bliski okazał się dla mnie wątek między Jakubem i Zuzanną, reszta mniej.

Bardzo mi się podobała jej miłość do teatru, sam lubię czasami obejrzeć sobie spektakl. Tylko, co z tego skoro powieść sama w sobie jest ogromnie nudna. Główna bohaterka, Zuzanna Widawska, ma bardzo wybuchowy charakter, zdecydowanie nie potrafi zapanować nad swoimi emocjami. Wogóle poza jej największym zainteresowaniem, czyli teatrem - kompletnie nie do życia i wścieka się, gdy nie mówią o teatrze. Powinna podejrzewać siebie o spektrum autyzmu. No i sam seks, którego też było dużo. Przecież pisać o takich rzeczach to jak opowiadać pannie orgazm, zamiast z nią iść do łóżka. Polecam tylko zatwardziałym czytelnikom, którzy przeczytają wszystko bez względu na fabułę.

Bardzo mi się podobała jej miłość do teatru, sam lubię czasami obejrzeć sobie spektakl. Tylko, co z tego skoro powieść sama w sobie jest ogromnie nudna. Główna bohaterka, Zuzanna Widawska, ma bardzo wybuchowy charakter, zdecydowanie nie potrafi zapanować nad swoimi emocjami. Wogóle poza jej największym zainteresowaniem, czyli teatrem - kompletnie nie do życia i wścieka się,...

Temat ciekawy, ale akcja bardzo przewidywalna.

Temat ciekawy, ale akcja bardzo przewidywalna.

Przeniosłam się w magiczny, cudowny świat w powieści Ilony Gołębiewskiej opowiada o młodej dziennikarce Zuzannie bohaterka bardzo ciepła sympatyczna natychmiast polubiłam ją.
Klimat oddała mi ta książka klimatyczna, piękna, niezwykła i poruszająca ważne tematy życiowe.
Skradła moje serce, zachwycona jestem lekturą.

Przeniosłam się w magiczny, cudowny świat w powieści Ilony Gołębiewskiej opowiada o młodej dziennikarce Zuzannie bohaterka bardzo ciepła sympatyczna natychmiast polubiłam ją.
Klimat oddała mi ta książka klimatyczna, piękna, niezwykła i poruszająca ważne tematy życiowe.
Skradła moje serce, zachwycona jestem lekturą.

lekka,łatwa i przyjemna...ale też skłaniająca do zastanowienia i zatrzymania się w codziennym biegu. O ludzkich demonach i słabościach, o sile marzeń i znaczeniu woli walki.

lekka,łatwa i przyjemna...ale też skłaniająca do zastanowienia i zatrzymania się w codziennym biegu. O ludzkich demonach i słabościach, o sile marzeń i znaczeniu woli walki.

Miałam wrażenie że książka napisana według schematu- napisz o niepełnosprawności, masz sukces muroany....Całość szablonowa, rozwleczona, niby wątek kryminalny, ale nieciekawie poprowadzony.....bardzo takie sobie.

Miałam wrażenie że książka napisana według schematu- napisz o niepełnosprawności, masz sukces muroany....Całość szablonowa, rozwleczona, niby wątek kryminalny, ale nieciekawie poprowadzony.....bardzo takie sobie.

Tytułowy teatr pod białym latawcem to miejsce schronienia dla dzieci i młodzieży pokrzywdzonej przez los. To miejsce, w którym osoby niepełnosprawne mogą realizować swoje pasje, rozwijać kreatywność i spełniać marzenia.
Główna bohaterka, Zuza Widawska, niegdyś nieustępliwa dziennikarka, zalicza wpadkę stulecia i wypada z obiegu. Z wilczym biletem od dawnego pracodawcy dziewczyna ma trudności ze znalezieniem pracy. Wreszcie zatrudnia się w pisemku kobiecym, gdzie produkuje porady dla kur domowych. Jak łatwo się domyślić nie jest to jej wymarzona praca. W dodatku traci chłopaka i majątek. Zmuszona sprzedać piękny apartament ląduje w zapyziałej klitce, w otoczeniu ekscentrycznych sąsiadów.
Przez przypadek rozpoznaje w starszej kobiecie mieszkającej piętro wyżej byłą diwę teatralną. Dzięki temu spotkaniu Zuzka wpada na pomysł wywiadu dla "Kobiety takiej jak ty". Przez Elenę Nilsen dziennikarka poznaje również jej podopiecznych - ubogie dzieci, dla których była aktorka prowadzi nieodpłatnie warsztaty teatralne oraz piecze pyszne ciasteczka.
Po nitce do kłębka Widawska trafia do podupadającego teatru na Woli, w którym ma odbyć się Festiwal Magicznych Nut, organizowany przez Fundację Złotych Serc.
Teatr to miejsce, w którym łączą się losy wszystkich bohaterów dramatu: jego dyrektora i aktorów, podopiecznych fundacji, Zuzy, Eleny oraz biznesmena Jakuba Bilewicza.
Bohaterowie powieści muszą poradzić sobie z osobistymi dramatami i podjąć trudne decyzje. Nie mogę zdradzić zakończenia tej historii, nie chcąc psuć wam niespodzianki.
Tematyka poruszona przez Ilonę Gołębiewską jest mi szczególnie bliska, ponieważ od paru lat wraz z grupą wspaniałych kobiet angażuję się w działalność charytatywną na Kiermaszu Dobrej Książki - wspierającym chore dzieci na Facebook'u. Zapraszam na naszą stronę i gorąco zachęcam do przeczytania książki.

Tytułowy teatr pod białym latawcem to miejsce schronienia dla dzieci i młodzieży pokrzywdzonej przez los. To miejsce, w którym osoby niepełnosprawne mogą realizować swoje pasje, rozwijać kreatywność i spełniać marzenia.
Główna bohaterka, Zuza Widawska, niegdyś nieustępliwa dziennikarka, zalicza wpadkę stulecia i wypada z obiegu. Z wilczym biletem od dawnego pracodawcy...

Teatr pod Białym Latawcem to książka Ilony Gołębiewskiej.
Kiedy sięgałam po tę pozycję nie wiedziałam czego się spodziewać... tytuł trochę mnie odstraszał... myślałam historia o teatrze to chyba nie dla mnie.
Po lekturze którą czytałam z dużym zainteresowaniem myślę że to najlepsza książka autorki a tytuł nie mógł być inny.

Bardzo dziękuję autorce za poruszenie tak ważnego a często pomijanego tematu... niepełnosprawności dzieci... jako mama takiego dziecka wiem jak często ludzi omijają ten temat, nie wiedzą jak zacząć rozmowę... odwracją się i odchodzą.

Historia zaczyna się od Zuzanny Widawskiej dziennikarki która straciła pracę w dobrej redakcji, musiała sprzedać mieszkanie i zacząć całkiem odmienne od dotychczasowego życie.
Wynajmuje malutkie mieszkanko w kamienicy. Tam poznaje starsza panią Elanę Nilsen.... aktorkę teatralną z dawnych lat... która swoje dobre dni ma dawno za sobą.
Jest też Jakub Bilewicz znany i bogaty biznesmen który w wypadku samochodowym stracił żonę i obecnie jego życie to praca, opieka nad niepełnosprawnym synem i szukanie sprawcy wypadku.
Jest Fundacja Złote Serce zajmująca się niepełnosprawnymi dziećmi z prezes Moniką na czele.
Jest Teatr na Woli...
Co łączy tych wszystkich bohaterów... o tym jak życie jest kruche i nieprzewidywalne... o wspomnieniach z czasów wojny... o wzruszających chwilach... o przyjaźni, miłości, niepełnosprawności ... i o tym że jesteśmy jak latawce na wietrze dowiemy się z lektury.
Polecam tę cudowną, wzruszającą, piękną książkę która na długo pozostanie w mojej pamięci.

Teatr pod Białym Latawcem to książka Ilony Gołębiewskiej.
Kiedy sięgałam po tę pozycję nie wiedziałam czego się spodziewać... tytuł trochę mnie odstraszał... myślałam historia o teatrze to chyba nie dla mnie.
Po lekturze którą czytałam z dużym zainteresowaniem myślę że to najlepsza książka autorki a tytuł nie mógł być inny.

Bardzo dziękuję autorce za poruszenie tak ważnego...

Jestem pozytywnie zaskoczona. Może trochę banalnie i infantylnie, ale czytałam jednym tchem, było mi ciepło na serduchu to chyba jednak nie było źle? Przeczytajcie!

Jestem pozytywnie zaskoczona. Może trochę banalnie i infantylnie, ale czytałam jednym tchem, było mi ciepło na serduchu to chyba jednak nie było źle? Przeczytajcie!