Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta jedna ciotka wyjeżdża do Ciechocinka. Już w pociągu zawiera nowe znajomości. Ocenia ludzi od pierwszego spojrzenia, nadając im ksywki. Jej otyłe koleżanki zyskują miano żab. Do żab przyczepia się ta ruda, która chwali się efektami odchudzania. Poleca im rewolucyjne tabletki o nieznanym składzie, których nie ma w aptekach. Brałabyś?

Ta jedna ciotka na wszystko ma dobrą radę i zachowuje się jakby zjadła wszystkie rozumy. Wierzy w zabójczą moc skórki od pomidora i inne ludowe przesądy. Chce zabłysnąć mądrością, lecz ciągle myli słowa. Jak w tym starym dowcipie:

"- Słuchaj, fama głosi, że używasz słów, których znaczenia nie rozumiesz.

- Powiedz famie, że jest głupia i vice versa".

Ta jedna ciotka zaczyna każdy rozdział słowami "Boże, Beata!", po których następuje sprawozdanie z pobytu.

Jak łatwo się domyślić cudowne tabletki rudej nie były substancją legalną ani bezpieczną. Jedna z zażywających je kobiet trafiła do szpitala a ciotka na komisariat policji jako współwinna.

Z początku nie przepadałam za bohaterką, zarozumiałą i niezbyt mądrą, lecz przed końcem powieści dała się poznać jako osoba o wielkim sercu, skłonna do pomocy. Szukała sposobu zdemaskowania handlarzy i sama w końcu polubiła osoby, którym tak szybko przypięła łatki, nawet Tadeusza, który zwinął jej sprzed nosa taksówkę.

W postaci tytułowej ciotki możecie odnaleźć cechy znajomej osoby. Książka pełni głównie funkcję rozrywkową, choć można powiedzieć, że jest to kabaret z morałem. A może raczej stand up, bo narrację prowadzi jedna osoba.

Widzimy z jednej strony, że nie należy oceniać po pozorach a z drugiej, że warto zachować ograniczone zaufanie do nowo poznanych osób i ich ofert.

Ta jedna ciotka wyjeżdża do Ciechocinka. Już w pociągu zawiera nowe znajomości. Ocenia ludzi od pierwszego spojrzenia, nadając im ksywki. Jej otyłe koleżanki zyskują miano żab. Do żab przyczepia się ta ruda, która chwali się efektami odchudzania. Poleca im rewolucyjne tabletki o nieznanym ...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli chcecie się pośmiać razem z dzieckiem to polecam tę bajkę. Może lepiej słuchać audiobooka, bo ja bym nie utrzymała powagi czytając. Z drugiej strony wersja papierowa ma piękne ilustracje.

W Szepczącym Lesie ktoś rzuca czary, pechowo myląc zaklęcia. To uczennica Czarownicy Jajecznicy. W efekcie pszczoły boją się niedźwiedzia zamiast on ich a drzewa w lesie zmieniają kolory na tęczowe. Leśne Przedszkole jest cudownym miejscem, gdzie młode drzewka odbierają pierwsze życiowe lekcje.

Dzielny Tappi chce ruszyć na wielką przygodę, lecz renifer Chichotek wolałby zostać na miękkiej kanapie. Wypracowują kompromis i wyruszają w świat na meblu.

Chichotek boi się smoków, w końcu byłby dla nich łakomym kąskiem. Na szczęście gad, którego spotykają, woli dżem. Napotykają też marudzącego łosia, którego uwagi tak autentycznie mi przypominały zachowanie niektórych osób, że nie mogłam przestać się śmiać. To taki ktoś, kto narzeka, że nic się nie dzieje, ale jeśli zostaną zorganizowane jakieś zajęcia we wszystkim znajdzie jakieś wady i wymówki, żeby nie skorzystać, tylko dalej narzekać.

Z książeczki dzieci mogą dowiedzieć się, że warto czesać włosy a złą wiedźmę można rozbroić śmiechem.

Jeśli chcecie się pośmiać razem z dzieckiem to polecam tę bajkę. Może lepiej słuchać audiobooka, bo ja bym nie utrzymała powagi czytając. Z drugiej strony wersja papierowa ma piękne ilustracje.

W Szepczącym Lesie ktoś rzuca czary, pechowo myląc zaklęcia. To uczennica Czarownicy Jajecznicy...

Rozwiń

Zwiń

Jesteś szefem zespołu zatrudnionego w Instytucie Północnym. Podlegają ci dwie osoby: Gibbs i Cline. W budynku znajduje się także naukowiec Gilroy, prowadzący badania nad istotą zimna. Zimno jest tam cały czas, bo termostat został przykręcony. Ziąb i pustka za oknami, chłód i nuda wewnątrz. W trójkę wykonujecie powierzone wam przez Kay zadania. Raz w tygodniu otwierasz kopertę i sprawdzasz w jaki sposób będziecie tym razem zabijać czas. Sprawdzać stabilność krzeseł, gładkość blatów stołów czy działanie żaluzji?

Siedzisz w Instytucie tak długo, że tracisz poczucie czasu i nie wiesz kiedy przypadają święta a kiedy twoje urodziny. Nigdy nie zmienia się pogoda, nie widać słońca.

Nagle na bezkresnej połaci śniegu pojawia się ta rzecz. Ciemny punkt. Wszyscy spekulujecie co to może być, próbujecie ją opisać możliwie dokładnie. Problem polega na tym, że nie wolno wam wychodzić na zewnątrz.

Obserwujecie "intruza" z zaniepokojeniem, nie wiedząc, że prawdziwy nieproszony gość jest wewnątrz budynku.

Spodziewałam się po tej książce więcej emocji, tymczasem mogłaby być przepisywana jako środek nasenny. Dominują w niej rozważania głównego bohatera, Harta, na temat rzeczy w śniegu oraz jego własnej roli w zespole. Opowiada o fabule czytanej serii książek, którą zabrał z sobą dla zabicia czasu. Pomimo niewielkiej objętości powieści jej przeczytanie zajęło mi sporo czasu. Nie otrzymałam zapowiadanego w opisie humoru. Miałam wrażenie, że postaci popadają pomału w obłęd, tak absurdalne były ich rozmowy. Żyli w ekstremalnych warunkach, bez żadnych wygód, bez kontaktu ze światem zewnętrznym. Raz w tygodniu mogli odebrać zapasy i przekazać list do Kay - przedstawicielki firmy, która ich zatrudniła. Raz na pół roku odwiedzał ich lekarz, by ocenić ich stan zdrowia psychicznego i fizycznego, lecz pani doktor sama wydawała się szalona. Pracodawca grupy Harta nie wykupił pakietu premium a w standardzie nie zaoferowano im nawet niezbędnego minimum. Brak dokładności badań podważał całkowicie ich sens.

Ta książka to studium absurdu. Porównywana jest do stylu Monty Pythona, więc może spodoba się jego fanom. Na mnie nie zrobiła wielkiego wrażenia.
Jedynym istotnym punktem był przylot Kay, która wyjaśniła wiele spraw, ale to dopiero pod sam koniec.

Jesteś szefem zespołu zatrudnionego w Instytucie Północnym. Podlegają ci dwie osoby: Gibbs i Cline. W budynku znajduje się także naukowiec Gilroy, prowadzący badania nad istotą zimna. Zimno jest tam cały czas, bo termostat został przykręcony. Ziąb i pustka za oknami, chłód i nuda wewnątrz....

Rozwiń

Zwiń

To gratka dla miłośników historii Gdańska. Autorka z wielką szczegółowością opisuje życie codzienne w Danzig w XVIII wieku. Możemy przenieść się w wyobraźni na ulice miasta, w którym urodził się Artur Schopenhauer a nawet do wnętrza jego domu.

Szesnastoletnia Frida właśnie została najęta jako pomoc kucharki Anny. Niewiele jeszcze umie, ale broni się entuzjazmem i ambicją. Choć jest uboga marzy o sławie kuchmistrzyni i własnej karczmie. Jest trzeźwo myślącą kobietą, która nie pozwoli się zaślepić porywom serca.

Dwaj młodzi złodzieje, Ben i Robert, właśnie dotarli do Gdańska. Zatrzymują się w domu wuja jednego z nich. Henryk jest wyjątkowo odpychającym typem, który bije swoją żonę a dzieci wysyła na żebry. Liczy się dla niego tylko pełna flaszka. Szybko się okazuje, że przyjaciele nie mogą liczyć na jego pomoc. Wręcz przeciwnie, przykłada on rękę do wtrącenia Bena do więzienia.

Kucharka z kamienicy Schopenhauerów została zgwałcona i zamordowana w drodze na targ. Mieszkańcy miasta szepczą między sobą, że sprawcami jest trzech synów zamożnych kupców. Wiedzą jednocześnie, że to biedni płacą za grzechy bogatych.

Robert i Frida niezależnie od siebie postanawiają wszcząć bunt wśród gminu. Ich działania rozpalają serca ludzi domagających się sprawiedliwości.

Czy Ben zostanie stracony czy też sąd przyjrzy się sprawie i osądzi bananową młodzież?

Końcówka książki przypada na czas pruskiej okupacji. Rodzina Schopenhauerów wyjeżdża z miasta. Co będzie dalej z ich służbą oraz dwójką złodziei? Dowiemy się z kolejnej części cyklu.

Duża część akcji toczy się w kuchni. Gdy Anna i Frida przygotowują posiłki prawie czuje się ich zapach.

Także klimat epoki jest wręcz wyczuwalny. Widzimy każdy drobiazg, od sprzętów używanych w kuchni i strojów noszonych przez bohaterów po zdobienia kamienic i bruk rynku. Słyszymy krzyki obnośnych sprzedawców. Nazwy ulic są zapisane w języku niemieckim, lecz w przypisach otrzymujemy tłumaczenie.

Kto zna Gdańsk ten odnajdzie na myślowej mapie trasy naszych postaci. Książka rozbudza wyobraźnię i emocje, gdy trzymamy kciuki za pozytywne zakończenie.

To gratka dla miłośników historii Gdańska. Autorka z wielką szczegółowością opisuje życie codzienne w Danzig w XVIII wieku. Możemy przenieść się w wyobraźni na ulice miasta, w którym urodził się Artur Schopenhauer a nawet do wnętrza jego domu.

Szesnastoletnia Frida właśnie została najęta ...

Rozwiń

Zwiń

To bardzo nietypowa książka. Zwykle gdy mamy do czynienia z naprzemienną narracją mężczyzny i kobiety sprawa jest oczywista - przed końcem powieści będą parą. Ta książka jednak zaskakuje. To nie jest romans, choć jest w nim erotyka. Jak napisała w posłowiu autorka to nie jest casting matrymonialny.

To długa historia wzajemnego podkładania sobie świń przez dwóch skłóconych braci.

Chris pomagał matce prowadzić rodzinną pizzerię, bawiąc się w kucharza, choć sercem był przy swojej kolekcji kamieni. Jego brat, Derek, wychuchany Beniaminek mamusi, darzył Chrisa serdeczną nienawiścią, choć przed rodzicami udawał niewiniątko.

Ojciec chłopaków jest schorowany i niezdolny do zarabiania na rodzinę.

Chris zatrudnia z pizzerii młodą i ładną dziewczynę, Livię. Zdaje mu się, że są przyjaciółmi, dopóki przez przypadek nie podsłucha jej rozmowy z Derekiem. Livia od początku do końca była w rzeczywistości głupiutką, pustą laleczką.

Miarka się przebrała gdy Derek celowo zniszczył skarby Chrisa. W niepozornym kucharzu zagotowała się krew i spuścił manto swojemu braciszkowi, po czym wyjechał.

Gdy wrócił po latach był innym człowiekiem. Zrzucił sadło, zrobił sobie tatuaże, wygląda dobrze. Teraz może konkurować z bratem. Derek jest już znanym sportowcem a rodzinna pizzeria zmieniła swoje oblicze.

Chris twierdzi, że żałuje swojego uczynku i wrócił, by naprawić błąd. W rzeczywistości chce się zemścić za wszystkie zniewagi.

Jego matka wciąż jest zapatrzona w Dereka a on to wykorzystuje. We dwie z Livią skaczą wokół niego i mu usługują.

Chris wraz z przyjacielem, Fredem, układają plan zemsty. W jego realizacji pomoże im także siostra Livii oraz kot. To plan rozgrywany na zimno, jak partia szachów a "fujka" może okazać się czarnym koniem turnieju.

To nie jest romantyczna opowieść o poszukiwaniu tej jedynej, ale o odnajdowaniu własnej godności. O tym, że nie wolno błagać o miłość. Zakończenie bardzo mi się podobało. Pojawiła się nowa osoba, która trwała w ukryciu przez cały czas. Ta, którą Chris bardzo chciał poznać, choć niewłaściwie interpretował jej tożsamość.

Jedna scena bardzo mnie zaskoczyła a później rozbawiła, gdy okazało się, że to był tylko sen 😹 Miałam takie wrażenie "ale co tu się dzieje"? 😄

Książka spodoba się czytelnikom ceniącym oryginalność fabuły. Nie jest słodko, niektórzy nie zmieniają się aż do końca i pewnie nigdy nie zrozumieją swoich błędów. Jest prawdziwie. Taka historia mogłaby wydarzyć się w rzeczywistości.

To bardzo nietypowa książka. Zwykle gdy mamy do czynienia z naprzemienną narracją mężczyzny i kobiety sprawa jest oczywista - przed końcem powieści będą parą. Ta książka jednak zaskakuje. To nie jest romans, choć jest w nim erotyka. Jak napisała w posłowiu autorka to nie jest casting matry...

Rozwiń

Zwiń

W drugiej części serii Mnich i Robot wspomniani bohaterowie wyjeżdżają z dziczy. Wcześniej Dex poznawał świat natury, teraz wyrusza z Mszaczkiem do cywilizacji.

Gdy ludzie dowiadują się o robocie, który chce nawiązać z nimi kontakt, większość jest bardzo podekscytowana. Na komputer Dexa przychodzą liczne zaproszenia. Mszaczek zadaje napotkanym ludziom jedno pytanie: Czego potrzebujesz? Odpowiedzi plasują się w dwóch kategoriach. Cześć wymienia konkretną przysługę, np. naprawę roweru, część odpowiada bardzo ogólnie, wymieniając "cel", "przygodę" lub "towarzystwo". Mszaczkowi, który pragnie poznawać różne gatunki, trudno zrozumieć ludzi.

Robot za wykonane prace otrzymuje wynagrodzenie. Przy tej okazji autorka przedstawia społeczeństwo żyjące na podstawie wzajemnej wymiany przysług i towarów. Nie ma kary za długi a jeśli ktoś je ma pozostali uznają, że potrzebuje pomocy. To bardzo utopijna wizja.

Gdy jedna z części Mszaczka ulega uszkodzeniu, ten początkowo nie chce się naprawiać. Po zyskaniu świadomości maszyny postanowiły, że w razie awarii pozwolą sobie się rozpaść, by ich części mogły być wykorzystywane do budowy następnych pokoleń a gdy te się skończą ich gatunek wymrze, jak wszystko w przyrodzie. W końcu robot i mnich wypracowują kompromis.

Mszaczka cechuje wielka uważając i Dex mogą się od niego uczyć. Maszyna wykazuje wielką wrażliwość. Wskazując na nieśmiałe korony drzew, odkrywa przed siostratem aspekt rzeczywistości, na który ten nie zwracał wcześniej uwagi.

Celowo przedłużają drogę do Miasta, bo co będzie gdy osiągną cel? Czas będzie się rozstać a żaden z nich nie chce o tym myśleć.

Choć robot wydaje się pod wieloma względami naiwny jak dziecko to jego spojrzenie na świat jest świeże i pełne zachwytu. Maszyna skłania siostrata Dexa do przemyśleń i zmienia jego spojrzenie na sens życia. W finale obaj odnajdują zwykłe, codzienne radości.

Zakończenie dylogii jest piękne jak zorza polarna albo świecący fitoplankton. To coś, co rozświetla noc i zapiera dech swoją urodą.

Książka niesie otuchę jak filiżanka dobrej herbaty w chłodny dzień.

W drugiej części serii Mnich i Robot wspomniani bohaterowie wyjeżdżają z dziczy. Wcześniej Dex poznawał świat natury, teraz wyrusza z Mszaczkiem do cywilizacji.

Gdy ludzie dowiadują się o robocie, który chce nawiązać z nimi kontakt, większość jest bardzo podekscytowana. Na komputer Dexa p...

Rozwiń

Zwiń

Wiosną 2022 roku w okolicy Lądka Zdroju zostają znalezione beczki, w jakich często składowane są odpady. W jednej z nich policja odkrywa ciało kobiety. Nieznana jest tożsamość ofiary.

Śledztwo prowadzi prokurator Feliks Niemiłko przy wsparciu policjantki Anity Starskiej.

W międzyczasie poznajemy kobietę doznającą mobbingu w firmie. Z powodu działań jej szefa Arleta cierpi na nerwicę i bierze coraz większe ilości środków przeciwbólowych.

To dwa główne tematy poruszone w tej książce, poza samą aferą kryminalną. Tak jak we "Wróżdzie", i tu mamy sprawę śmierci dziecka. Wypadek opisany we wstępie będzie miał znaczący wpływ na fabułę.

Mała miejscowość ma swoje tajemnice i lokalnych dziwaków. Przyjezdnemu ludzie niechętnie będą się zwierzać a prokurator został tu zesłany za karę za zawaloną sprawę. Jego arogancja skończyła się czyjąś śmiercią.

Anita marzy o jakiejś trudnej, wymagającej sprawie, ma nadzieję znaleźć trupa i przeżywa zawód, gdy wychłodzone ciało okazuje się jeszcze żywe. Jej życzenie spełnia się jakiś czas później.

Policjantka woli herbatę od kawy i nie lubi rodzynek w serniku, więc mamy całkowicie przeciwny gust kulinarny.

Dwie przeplatające się sprawy - śmierci kobiety i nielegalnego składowania pozostałości po produkcji trotylu - przeplatają się z losami postaci. Mija trochę czasu zanim wszystko połączy się w całość. Zanim to nastąpi musimy cofnąć się w przeszłość i poznać historie lokalnych mieszkańców.

Autorka stworzyła wielowątkową fabułę, obejmującą wiele lat. Do rozwiązania trzeba się dokopać, analizując każdy aspekt minionych wydarzeń a zakończenie nie jest oczywiste.

Wiosną 2022 roku w okolicy Lądka Zdroju zostają znalezione beczki, w jakich często składowane są odpady. W jednej z nich policja odkrywa ciało kobiety. Nieznana jest tożsamość ofiary.

Śledztwo prowadzi prokurator Feliks Niemiłko przy wsparciu policjantki Anity Starskiej.

W międzyczasie p...

Rozwiń

Zwiń

W niewielkim Czersku sensację budzi zaginięcie dwóch nastolatek. Nieopodal powstaje "ośrodek dla bestii", który wywołuje niepokój mieszkańców. Gdy jedna z dziewcząt zostaje znaleziona martwa, zamieszki nasilają się.

W sprawę zaangażowana jest kuratorka z opieki społecznej, Gosia Drobińska, oraz policjant, Robert Grubicki. Historię poznajemy naprzemiennie z dwóch punktów widzenia. Pomiędzy rozdziały wplecione zostały także rozmowy na czacie niejakiego "Patrona" z nastolatkami, które najwyraźniej uwodził. Kim jest ich internetowy przyjaciel i czy ma coś wspólnego z ich zniknięciem?

Obserwujemy pracę funkcjonariuszy policji oraz kuratorki. Kobieta sprawuje nadzór także nad młodą matką, która na pozór dobrze sobie radzi, lecz gdyby nie przeczucie Gosi jej synek mógłby źle skończyć. Widzimy też liczne interwencje, do których wzywany jest Robert.

To nie jest łatwa lektura. Porusza tematy tytułowej deprawacji młodzieży, depresji, zaniedbania dziecka, różnego rodzaju patologii. W porównaniu do wcześniejszych powieści autorki jest bardziej skomplikowana. Ilość wątków może chwilami wydać się przytłaczająca. Zakończenie może zaskoczyć. Sama podejrzewałam o zbrodnię inną osobę.

W niewielkim Czersku sensację budzi zaginięcie dwóch nastolatek. Nieopodal powstaje "ośrodek dla bestii", który wywołuje niepokój mieszkańców. Gdy jedna z dziewcząt zostaje znaleziona martwa, zamieszki nasilają się.

W sprawę zaangażowana jest kuratorka z opieki społecznej, Gosia...

Rozwiń

Zwiń

Dwaj błędziwoje, Przebóg i Psichwost - słowiański, przepraszam, słomiański, pierwowzór błędnych rycerzy, przemierzają trakty pomiędzy wioskami w poszukiwaniu przygód. Pierwsza pojawia się dość szybko w postaci głupkowatych rozbójników, "łupieży", o imionach Opiło i Objadło. Wypisz wymaluj jak tych dwóch z "Kevina samego w domu". Równie łatwo ich przechytrzyć.

Dagon, dowódca najemników z północy, z zamiłowania piroman, porywa urodziwą słomiankę Dziwną.

Lokalny książę Popił, chytry i chciwy jak Sknerus McKwacz, lubuje się w podnoszeniu podatków i tylko nie wie jak się dzieli i mnoży te oddawane w żywym inwentarzu. Wpada na pomysł postawienia we wszystkich podległych mu grodach posągów - skarbonek.

Jest też bard Listek, walczący z rymami i szukający dobrego tworzywa na lirę.

W książce można doszukać się odwołań do utworów Sienkiewicza: "Janka Muzykanta" oraz Longinusa Podbipięty z "Ogniem i Mieczem".

Kto zna choć trochę historię Słowian z łatwością połączy użyte przez autora nazwy i imiona z ich odpowiednikami. Popił - Popiel, Giezło - Gniezno, Giecz - Gicz czy Truso - Trusio. Uśmiałam się ze skojarzenia tego ostatniego z króliczym bóstwem.

Drogi bohaterów przecinają się. Przebóg i Psichwost chcą uratować dziewicę przed Wikingiem i gród przed spaleniem. Opiło i Objadło wciąż ustalają czy lepiej łupić podróżnych w drodze do grodu czy z grodu. Dziewica nie jest bynajmniej bezbronna a rozumu ma więcej niż niejeden woj. Na koniec zresztą bierze swoje przeznaczenie we własne ręce.

Żałuję, że tak mało miejsca w tekście otrzymał Słomian, od którego nazwy pochodzi tytułowe plemię. Był on ciekawą postacią o niewykorzystanym potencjale.

Ubawiłam się czytając tę książkę. Oferuje ona nieskomplikowaną rozrywkę. Szybko się czyta.

Dwaj błędziwoje, Przebóg i Psichwost - słowiański, przepraszam, słomiański, pierwowzór błędnych rycerzy, przemierzają trakty pomiędzy wioskami w poszukiwaniu przygód. Pierwsza pojawia się dość szybko w postaci głupkowatych rozbójników, "łupieży", o imionach Opiło i Objadło. Wypis...

Rozwiń

Zwiń

Osiemnastoletnia Francessa poznaje starszego chłopaka, Dominika. Dziewczyna jest bardzo krucha psychicznie, załamana po śmierci matki, chodzi na terapię. Lubi grać na fortepianie, stresuje ją jazda samochodem. Pechowo wjeżdża w auto Dominika Browna. Chłopak jest wkurzony, czemu trudno się dziwić.

Wszyscy powtarzają Francessie, że to nie jest odpowiednie towarzystwo dla niej. Sam Dominik ją ostrzega i próbuje się od niej odsunąć a ona leci do niego jak ćma do ognia. W końcu się sparzy, ale zanim to nastąpi odmieni przez wszystkie przypadki słowo "tęczówki". Nie liczyłam, ale zostało wymienione chyba ze sto razy. Już przewracałam oczami na kolejne "tęczówki".

Niektóre zdania są kompletnie nielogiczne i słabe stylistycznie. Główna bohaterka jest irytująca. Wie, że przy zażywanych lekach nie może pić, powtarza to wszystkim wokół, po czym zalewa je wódką i popala zioło. Serio?

Dominik ma śmiertelnego wroga, który nie zawaha się skrzywdzić Franceski. Ostrzega ją wiele razy. Ona miała sto okazji, żeby się wycofać i żyć spokojnie, ale wybrała inaczej. Nawet po wyznaniu Dominika nie odpuszcza i pędzi ku zagładzie. Nie rozumiem tej dziewczyny. Hipochondryczka, która robi wszystko na opak. Wciąż mówi, że ma tachykardię lub bradykardię. Gdy wspomniała, że język spuchł jej w ustach myślałam, że ma ciężką reakcję alergiczną i czas wzywać karetkę, a to takie jej określenie emocji. Gdy jej słuchałam odnosiłam wrażenie, że jest ciężko chora na serce a nie tylko na nerwicę.

W zasadzie książka zaczęła mi się podobać pod koniec. Wreszcie coś zaczęło się dziać i kiedy Francessa oberwała nawet nie było mi jej żal. Przede mną druga część i mam nadzieję, że będzie lepsza. Mimo wszystko dzięki zakończeniu jestem ciekawa jak dalej potoczy się ta historia.

Osiemnastoletnia Francessa poznaje starszego chłopaka, Dominika. Dziewczyna jest bardzo krucha psychicznie, załamana po śmierci matki, chodzi na terapię. Lubi grać na fortepianie, stresuje ją jazda samochodem. Pechowo wjeżdża w auto Dominika Browna. Chłopak jest wkurzony, czemu trudno się ...

Rozwiń

Zwiń