Czerwona ziemia

Panie Marcinie, czuję się literacko zgwałcony. Był duży potencjał. Niestety, sos, którym ta nieźle zapowiadająca się powieść została polana, okazał się niestrawny.
Link do mojej recenzji http://wczytany.eu/2023/11/30/czerwona-ziemia/

Panie Marcinie, czuję się literacko zgwałcony. Był duży potencjał. Niestety, sos, którym ta nieźle zapowiadająca się powieść została polana, okazał się niestrawny.
Link do mojej recenzji http://wczytany.eu/2023/11/30/czerwona-ziemia/

"Czerwona ziemia" to powieściowy debiut Marcina Mellera, który po kilku książkach reporterskich zapragnął spróbować sił jako autor powieści gatunkowej.
Wiktor Tilszer jest mężem i ojcem, zaś zawodowo spełnia się jako redaktor naczelny pisma "Reflektor". Przygotowuje właśnie materiał mający zachwiać środowiskiem koalicji rządzącej. Jednak ten poukładany świat wali się w gruzy, gdy znika Marcin, dorosły syn Wiktora, który jak niegdyś jego ojciec wyjechał do Ugandy - i ślad po nim zaginął.
Debiut powieściowy Mellera dzieje się w kilku planach czasowych, na dwóch kontynentach i odwołuje się do polskiej rzeczywistości przełomu XXI wieku. Przeczytałam go bez nadmiernego wysiłku szarych komórek. W książce kuleje to, co związane z formą fabularną. Nie ma dramaturgii, nie ma napięcia i brak zwrotów akcji. Dobrze, że wydawca zamieścił na okładce słowo thriller, bo czytając sama bym na to nie wpadła. Na początku mamy prolog jak z Bonda - samochód spada z wysokiego mostu do rzeki. Jeśli bohater siedzący w środku zginie - to spoiler, jeśli przeżyje - to znaczy, że jest nieśmiertelny. To taki chwyt mający przyciągnąć uwagę czytelnika, kiedy wiadomo, że potem długo nic ciekawego się nie będzie działo.
Muszę otwarcie przyznać, że mam mieszane uczucia odnośnie tej książki. Mam wrażenie, że Marcin Meller nie potrafił zdecydować, który temat ma być siłą napędową tej powieści. Mamy tu historię ojca budującego relację z nastoletnim synem, którego porzucił, gdy ten był dzieckiem, miłosne perypetie głównego bohatera, dziennikarskie śledztwo oraz wątek dotyczący zaginięcia młodszego Tilszera. No i Afrykę - jej piękno, dzikość i wojnę.
Bez wątpienia książkę tę wyróżniają ciekawe opisy Afryki i panującej w niej sytuacji politycznej.
Mimo wielu uwag nie żałuje, że poświęciłam czas dla "Czerwonej ziemi" - dzięki niej mogłam poznać choć odrobinę Afrykę i realia pracy reporterskiej. Książka przyciąga uwagę tytułem i okładką. To jednak ten typ literatury, który może służyć odprężeniu, czyta się szybko i zapomina też dość szybko.

"Czerwona ziemia" to powieściowy debiut Marcina Mellera, który po kilku książkach reporterskich zapragnął spróbować sił jako autor powieści gatunkowej.
Wiktor Tilszer jest mężem i ojcem, zaś zawodowo spełnia się jako redaktor naczelny pisma "Reflektor". Przygotowuje właśnie materiał mający zachwiać środowiskiem koalicji rządzącej. Jednak ten poukładany świat wali się w...

Bardzo pozytywne zaskoczenie. Lubię pana Mellera, ale nie spodziewałam się, że taki sprawny z niego pisarz. Książka ciekawa, trzymająca w napięciu, oddająca klimat i przybliżająca czytelnikowi miejsce akcji. Szacunek za świetny resarge, doskonale przybliżenie sytuacji panującej w Afryce, a wszystko to podane w bardzo przystępny, interesujący sposób. Historia kryminalna przeplatana z wątkiem romantycznym to taka wisienka na torcie. Zdecydowanie polecam.

Bardzo pozytywne zaskoczenie. Lubię pana Mellera, ale nie spodziewałam się, że taki sprawny z niego pisarz. Książka ciekawa, trzymająca w napięciu, oddająca klimat i przybliżająca czytelnikowi miejsce akcji. Szacunek za świetny resarge, doskonale przybliżenie sytuacji panującej w Afryce, a wszystko to podane w bardzo przystępny, interesujący sposób. Historia kryminalna...

Dwie perspektywy przeplatają akcję ukazując to młodego dziennikarza Wiktora, to starszego już redaktora Tilszera dwadzieścia lat później. Obie historie mają wspólny mianownik - Afryka, Uganda.

Wiktor Tilszer, tytułowy bohater, powraca do
niegdyś opuszczonego kraju, by przeżyć jak się okazuje kolejną ekstremalną przygodę.

Książka o poszukiwaniu porwanego syna i historia pewnego wyjazdu do Ugandy w latach 90-tych zgrabnie wkomponowana w liczne opisy tego kraju, jego kultury, historii i obyczajów. Dla laika w tematach Afryki nie lada gratka do odkrycia nowych zakątków i zachęta do dalszego odkrywania.

Ciekawa historia. Choć z początku nudnawa, zdecydowanie rozkręca się w drugiej połowie.

Dwie perspektywy przeplatają akcję ukazując to młodego dziennikarza Wiktora, to starszego już redaktora Tilszera dwadzieścia lat później. Obie historie mają wspólny mianownik - Afryka, Uganda.

Wiktor Tilszer, tytułowy bohater, powraca do
niegdyś opuszczonego kraju, by przeżyć jak się okazuje kolejną ekstremalną przygodę.

Książka o poszukiwaniu porwanego syna i historia...

Książka dobra, jeśli przymknie się oko na drobne nieścisłości i niedociągnięcia. Czyta się szybko, fabuła mocno wciąga, a rozwiązanie zagadki nie rozczarowuje.

Książka dobra, jeśli przymknie się oko na drobne nieścisłości i niedociągnięcia. Czyta się szybko, fabuła mocno wciąga, a rozwiązanie zagadki nie rozczarowuje.

Oczekiwania przyznam były duże, ale niestety. Książka jest przeciętna. To dla mnie idealne określenie. Zapowiadało się intrygująco, ale było monotonnie, bez zaskoczeń, a i finał jakoś nie porwał. Żałuję, że nie mogę ocenić tej książki wyżej, bo bardzo lubię i cenię autora, a jego żonę wprost uwielbiam.

Oczekiwania przyznam były duże, ale niestety. Książka jest przeciętna. To dla mnie idealne określenie. Zapowiadało się intrygująco, ale było monotonnie, bez zaskoczeń, a i finał jakoś nie porwał. Żałuję, że nie mogę ocenić tej książki wyżej, bo bardzo lubię i cenię autora, a jego żonę wprost uwielbiam.

Nie miałam żadnych oczekiwań wobec tej książki. Autora lubię jako dziennikarza, i muszę przyznać że też polubiłam jego debiut książkowy. Dałam się ponieść w dzikość afrykańskiego serca i niemal czułam czerwony kurz wzbity przez bohaterów. Jasne, że można zarzucić autorowi nazbyt bujną wyobraźnię w stylu Jamesa Bonda....ale po ta są właśnie thrillery. Panie Marcinie czekam na kolejną powieść . Szacuneczek

Nie miałam żadnych oczekiwań wobec tej książki. Autora lubię jako dziennikarza, i muszę przyznać że też polubiłam jego debiut książkowy. Dałam się ponieść w dzikość afrykańskiego serca i niemal czułam czerwony kurz wzbity przez bohaterów. Jasne, że można zarzucić autorowi nazbyt bujną wyobraźnię w stylu Jamesa Bonda....ale po ta są właśnie thrillery. Panie Marcinie czekam...

Dobrze się bawiłem czytając tę książkę. Uznałem, że tym razem nie będę zwracał uwagi na nielogiczne zachowania, czy inne błędy tylko oddałem się przygodzie. To było coś nowego, pomysł poszukiwania syna okazał całkiem znośny, opisy zupełnie innego świata - na tyle pięknego co okrutnego - wciągnęły mnie. Ale nawet takie nastawienie do książki nie pomogło w tym jak bardzo zgrzytała mi końcówka... Bardzo zgrzytała...

Dobrze się bawiłem czytając tę książkę. Uznałem, że tym razem nie będę zwracał uwagi na nielogiczne zachowania, czy inne błędy tylko oddałem się przygodzie. To było coś nowego, pomysł poszukiwania syna okazał całkiem znośny, opisy zupełnie innego świata - na tyle pięknego co okrutnego - wciągnęły mnie. Ale nawet takie nastawienie do książki nie pomogło w tym jak bardzo...

Trzyma w napięciu,
dosyć łatwo się czyta,
"dwa tory" czasu dla mnie były dość ciekawą metodą literacką.
Miałem wrażenie że całość zaczęła się rozkręcać się po około 100 stronach.
Książka może i warta przeczytania :)

Trzyma w napięciu,
dosyć łatwo się czyta,
"dwa tory" czasu dla mnie były dość ciekawą metodą literacką.
Miałem wrażenie że całość zaczęła się rozkręcać się po około 100 stronach.
Książka może i warta przeczytania :)

Z całym uznaniem i szacunkiem dla Marcina Mellera, które lubię ale książka jest słaba. Początek wciąga ale po 100 stronach nudzi, dwutorowa akcja wręcz męczy. Na plus na pewno wiedza, znajomość tematu i problemów miejsca akcji, doceniam. Całość niestety na nie.

Z całym uznaniem i szacunkiem dla Marcina Mellera, które lubię ale książka jest słaba. Początek wciąga ale po 100 stronach nudzi, dwutorowa akcja wręcz męczy. Na plus na pewno wiedza, znajomość tematu i problemów miejsca akcji, doceniam. Całość niestety na nie.