Nic nie dzieje się bez przyczyny.
„to nie jest tak że nic nie ma a nawet jeśli nie ma to zawsze
można sobie wszystko wyobrazić”

W tomiku Urszula Sieńkowska –Cioch zahacza o politykę i rozgrywki polityczne.

„…rośnie rośnie kolejka po sprawiedliwość
a firmy szukają szukają tańszych biur rosną rosną wydatki
na księży spadają spadają ceny używanych mieszkań idą
idą miliardy na walkę z suszą ich dudniący krok dławi mnie
w gardle popłoch trzepotanie i drżenie oraz brak planu…”

Poświęca sporą część w swoich wierszach kwestii życia i śmierci „dokładnie pięć dni wcześniej zapisałam że dzisiaj on wyjdzie z domu i już nie wróci”, wspomina bliską osobę „wciąż liczę ile lat by żył” i łączącą ich miłość. Mówi o tęsknocie i bólu, „chcę być sama na koniec zawsze byłam sama w życiu nikt mi nie pomagał”, które zostają po śmierci tych, którzy odeszli w zaświaty. Jak wiemy, śmierć bliskich jest bardzo przytłaczająca, a samotna walka to jak walka z wiatrakami. Każdy z nas potrzebuje wsparcia, chociażby najmniejszego zainteresowania, gestu czy drobnej pomocy.

Autorka również wspomina czasy, gdy była szczęśliwa i jak moglibyśmy być szczęśliwsi, „urodzić się tuż po wojnie a umrzeć jeszcze przed końcem świata”- taka mała wizja przyszłości. Powinniśmy cieszyć się drobiazgami, bo życie jest skomplikowane, trudne, niewygodne i mało w nim pięknych i cudownych chwil dlatego, „żyj żyj wreszcie bądź jakaś byle nie taka nieprzezroczysta żyj” i czerpmy z życia to, co najlepsze.

„Na niby” to opowieść o tym, co było, co się zdarzyło i co może się wydarzyć. Sporo w niej magii i środków stylistycznych, które wzbogaciły wiersze, ale też zadziałały na nasze emocje i skłoniły nas do pewnych refleksji. Pierwszy raz spotykam się z taką formą pisania wierszy, gdzie mamy konkretny długi numer wiersza i tytuł. A wiersz jest ni to prozą poetycką, ni to wierszem stychicznym. Brak tu interpunkcji, przez co trochę trudniej o przekaz, gdyż jest pisany ciągiem. Natomiast wizualnie i stylistycznie ciekawie to wygląda. Jest to na pewno dla mnie ciekawe doznanie. Na koniec jeszcze wspomnę, że w tomiku znajdziemy kilka ilustracji Agnieszki Urszuli Cioch, które kryją w sobie rąbek tajemnicy zapisany w wierszach, przynajmniej takie jest moje odczucie, a ilustracje mają ciekawą formę wyrazu i niejednego mogą zaintrygować.

„czy to stanowi jakąś różnicę gdzie się upada chciałabym
dojść do tej chwili kiedy robi się wszystko jedno aby tylko
wtopić się w ziemię”

Nic nie dzieje się bez przyczyny.
„to nie jest tak że nic nie ma a nawet jeśli nie ma to zawsze
można sobie wszystko wyobrazić”

W tomiku Urszula Sieńkowska –Cioch zahacza o politykę i rozgrywki polityczne.

„…rośnie rośnie kolejka po sprawiedliwość
a firmy szukają szukają tańszych biur rosną rosną wydatki
na księży spadają spadają ceny używanych mieszkań idą
idą miliardy...

Poetyckie zapiski z życia, a właściwie obserwacje świata wokół. Życie płynie jednym ciągiem, niezmiennie, nie da się przerwać potoku zdarzeń. I taka jest ta książka. Poszczególne zapiski, opowieści, oznaczone datami, płyną jak czas, którego nie da się zatrzymać. Gdy przeżywamy jakąś chwilę, docierają do nas z każdej strony bodźce, jedne nieważne i tys nie zapamiętujemy, inne nadają chwili dodatkowe znaczenie, albo skłaniaj po prostu do refleksji. Czasem proza życia pozwala zapomnieć o smutkach, czy rozedrganiach umysłu, jak tutaj, gdy przyziemne sprawy pozwalają sfiksować się w rzeczywistości „jest mnóstwo pań które choć starsze ode mnie mają więcej siły bo tutaj nie ma żadnej filozofii jak się chce żeby było czysto to trzeba sprzątać sprzątać sprzątać i sprzątać”.

Autorka nie używa w swoich utworach znaków przestankowych, nie ma początku, ani końca zdania. Treść płynie jak myśl, bo czyż nie tak się dzieje, gdy pozwolimy umysłowi tkać nić myśli, które wtapiając się jedna w drugą podczas obserwacji rzeczywistości tworzą ciąg spostrzeżeń, a te składają się na nasze wyobrażenie o świecie i dziejącym się tu i teraz naszym życiu. Życie nie składa się z samych wzniosłych darzeń, te są nieliczne, reszta to zwykła codzienność, której monotonia może drażnić, ale jednak powtarzalne czynności, wydarzenia, rutynowe spełnianie obowiązków daje poczucie stabilności i pewności, że nasz świat, nasza rzeczywistość jest spójną całością. „Monotonność potrafi przynieść ukojenie żadnych niespodzianek tylko trwanie na jednym dźwięku niech woda stoi jakby cierpliwie czekała”.

Cudowna jest ta książka. Poetycka proza w formie krótkich utworów ma tak ogromny ładunek emocjonalny, że nie można przejść obok niej obojętnie. Dzięki specyficznej formie, za każdym razem przy ponownym czytaniu znajduje się coś nowego, na co nie zwróciło się uwagi wcześniej. Odbiór zależy od nastroju, samopoczucia, ale w każdym momencie czytanie „na niby” daje chwilę relaksu i oddechu od zabieganego świata, pozwala na zatrzymanie się w biegu i spojrzenie z dystansu na rzeczywistość, która przeminie.

Książka jest wzbogacona o rysunki Agnieszki Urszuli Cioch - przepiękne i intrygujące czarno-białe obrazy, z których każdy jest dziełem sztuki. Utwory literackie i rysunki tworzą artystyczną całość, do której będę zaglądać, by wciąż na nowo znajdować w niej coś nowego dla siebie.
www.hossula.pl

Poetyckie zapiski z życia, a właściwie obserwacje świata wokół. Życie płynie jednym ciągiem, niezmiennie, nie da się przerwać potoku zdarzeń. I taka jest ta książka. Poszczególne zapiski, opowieści, oznaczone datami, płyną jak czas, którego nie da się zatrzymać. Gdy przeżywamy jakąś chwilę, docierają do nas z każdej strony bodźce, jedne nieważne i tys nie zapamiętujemy,...

Zastanawiam się, ile jeszcze takich perełek zgubi się chaosie wydawniczym?
Gratuluję autorce i wydawnictwu Ostatnia Sobota Lata. Autorce za wspaniałe, dojrzałe wiersze. Wydawnictwu za odwagę i profesjonalizm.
W poezji Urszuli Sieńkowskiej-Cioch ujęła mnie łączność formy i treści. Mam skojarzenia z twórczością Romana Opałki, nie wiem czy taki był zamysł twórczy? Ale wiersze z tomu " na niby" i "Detale" Opałki łączy próba "przyszpilenia", zmaterializowania czasu.
Autorką pokazuje codzienność przyłapaną na gorącym uczynku: panie pod mammobusem rozmawiają o marynowanych grzybkach, mamy, babcie? robią zapasy z dziecięcego śmiechu, śmierć sunie sankami po zaminowanym moście, rodzice chodzą nago przy zasłoniętych zasłonach, mimo że nie żyją.
Wzruszyłam się, bo odnalazłam tam cząstkę siebie?
I oto chyba chodzi w poezji, wyjść z osobistego doświadczenia do jakiegoś uniwersum. Tylko czy to uniwersum jest konieczne? Czy nie można zatrzymać się nad tym małym, przemijającym, ale czującym i kochającym "ja"?

Zastanawiam się, ile jeszcze takich perełek zgubi się chaosie wydawniczym?
Gratuluję autorce i wydawnictwu Ostatnia Sobota Lata. Autorce za wspaniałe, dojrzałe wiersze. Wydawnictwu za odwagę i profesjonalizm.
W poezji Urszuli Sieńkowskiej-Cioch ujęła mnie łączność formy i treści. Mam skojarzenia z twórczością Romana Opałki, nie wiem czy taki był zamysł twórczy? Ale wiersze...