Recenzja może zawierać spojlery dotyczące pierwszej części pt. „Projekt Riese”

















— Teraz wszystko jest możliwe.
— Właściwie.. zawsze było

„Operacja Mir” to druga część dylogii (póki co ;)) traktującej o świecie post-apo, z nutą science-fiction i zalążkiem historii.
Ponownie zjawiamy się w świecie Parkera i Nataszy. Zakończenie „Projektu Riese” zostawia czytelnika z jedną wielką niewiadomą, natomiast początek kolejnej części wcale ich nie rozwiązuje, a nawet powoduje jeszcze większą dezorientację.

Parker budzi się na stacji metra, w której ewidentnie doszło do wybuchu. Nie wie w jakiej ZL się znajduje, ani co właściwie miało miejsce. Czuje jedynie silne poczucie wykonanej misji, która sprowadziła niemałą katastrofę na świat, w którym się znajduje. Ta rzeczywistość znacznie różni się od każdej innej, w której kiedykolwiek był. Podróże między liniami czasu to powszechna wiedza, a obcych przybyszów traktuje się torturami, chcąc dowiedzieć się wszystkich tajemnic, jakie mogą skrywać. Kierowany rządzą przetrwania postanawia wcielić się w rolę „tutejszego” Parkera, ale nawet to okazuje się nie być proste.

W innej ZL Natasza tymczasem robi wszystko, aby odnaleźć swojego wybranka, jednakże coraz większa destabilizacja światów skutecznie jej to utrudnia. Dochodzi do motywu, w którym przez Die Glocke, w świecie Nataszy zaczyna pojawiać się coraz więcej Parkerów. Ale czy któryś z nich jest tym właściwym? Jak właściwie rozpoznać tego jedynego?

Fabuła „Operacji Mir” jest dużo bardziej zawiła niźli jej poprzedniczka. Pojawia się dużo więcej nowych postaci, a destabilizacja światów i pojawianie się wielu wersji, tej samej osoby, które różnią się jedynie niewielką zmianą w decyzjach, może doprowadzić czytelnika do zawrotów głowy. Losy Parkera i Nataszy nie rozwiązują się tak naprawdę nawet w samym zakończeniu, co od początku sugeruje powstanie kolejnej części.
Osobiście nigdy nie przepadałam za tematyką post-apo czy sci-fi, ale pozycje od Remigiusza Mroza zaczęły skutecznie mnie przekonywać do tego gatunku. Zawiłe intrygi, wymiar wieloświatowy, podróże między liniami czasu i alternatywne zakończenia różnych realnych wydarzeń (covid-19, wojna w Ukrainie) to coś co sprawiło, że czytałam i słuchałam tę książkę z zapartym tchem.

Język autora w większości przypadków jest wręcz poetycki i swobodnie brnie się przez wypisane zdania. Jedynym wyjątkiem jest budowa postaci Ołeny, której język bynajmniej możemy nazwać poetyckim, jednakże dla mnie było to ciekawe przełamanie założonej konwencji. Tworzenie relacji między bohaterami i ich charakterów jest dla mnie czymś niesamowitym. Autor przedstawia dużo treści w krótkim zdaniu, co w dzisiejszych czasach jest niestety rzadko spotykane.

Książkę przesłuchałam częściowo w formie słuchowiska, a częściowo przeczytałam i muszę przyznać, że pierwsza część robi niemałe wrażenie, jednakże mnogość efektów tła, spowodowała u mnie przebodźcowanie, przez co dużo przyjemniej jednak kartkowało mi się strony. Bez efektów i lektorów cała historia była dla mnie bardziej przejrzysta (a mam wrażenie, że przy konwencji wieloświatowej, gdzie pojawia się wiele, wiele postaci, klarowność jest bardzo potrzebna)

Historia Parkera i Nataszy pozostawiła otwarte zakończenie, więc z niecierpliwością czekam na kolejną część, która może uchyli czytelnikowi jakieś rozwiązanie. Cała lektura była dla mnie przyjemna i emocjonująca. Jest to zdecydowanie coś innego, niż poprzednie, „standardowe” twory pana Remigiusza, przez co zwroty akcji były mniej przewidywalne, zachowując swoją dość charakterystyczną (pozytywną) manierę.

Jeśli interesuje was klimat post-apo, który potrafi namieszać w głowie i trzyma w napięciu, a losy bohaterów nie idą tak, jak czytelnik by sobie wymarzył to dylogia (a może przyszłościowo trylogia?) o wieloświatach Parkera i Nataszy może być pozycją, przy której nie będziecie się nudzić.

Ig: stan_pozaksiazkowy

Recenzja może zawierać spojlery dotyczące pierwszej części pt. „Projekt Riese”

















— Teraz wszystko jest możliwe.
— Właściwie.. zawsze było

„Operacja Mir” to druga część dylogii (póki co ;)) traktującej o świecie post-apo, z nutą science-fiction i zalążkiem historii.
Ponownie zjawiamy się w świecie Parkera i Nataszy. Zakończenie „Projektu Riese” zostawia...

Przykro mi Panie Mróz dla mnie dramat 😢

Książkę czytałam w formie audiobooka. I już tutaj zaczęły się schody. Rozpraszały mnie głosy różnych lektorów, za dużo ich było ( może weszłam już w fazę starej daty, bo dla mnie dwójka lektorów to max )
Jednak najbardziej przeszkadzały mi "efekty specjalne " skrzywienie drzwi, dźwięki aparatury, stękanie, wzdychanie... Nie, nie kupuje tego.
Czułam się jakbym słuchała film tylko ktoś zapomniał ekran włączyć.
Długo trwało nim się do tych dźwięków przyzwyczaiłam na tyle, by skupić się na słuchaniu książki.
Niestety w tej części historia też mnie nie urzekła. Bardzo dużo wątków, mnóstwo Natalii, Parkerów, Owen.. Za dużo. Wszystkiego było za dużo.
Zazwyczaj nie mam problemów ze skupieniem. Tutaj totalnie nie umiałam tego zrobić.

" Operacja Mir" to jedna z najcięższych książek jaką miałam okazję czytać. Męczyła mnie.
I z ręką na sercu przyznaje: gdyby to nie była książka Mroza już dawno rzuciłabym ją w kąt.

Chętnie przeczytam kolejne książki autora, ale trzecią część tej serii z przyjemnością sobie odpuszczę.

Przykro mi Panie Mróz dla mnie dramat 😢

Książkę czytałam w formie audiobooka. I już tutaj zaczęły się schody. Rozpraszały mnie głosy różnych lektorów, za dużo ich było ( może weszłam już w fazę starej daty, bo dla mnie dwójka lektorów to max )
Jednak najbardziej przeszkadzały mi "efekty specjalne " skrzywienie drzwi, dźwięki aparatury, stękanie, wzdychanie... Nie, nie...

Druga część za mną, bardziej zawiła niż pierwsza, bardziej trzeba było się skupić, aby się nie pogubić. Mimo wszystko czekam na cześć 3. Ciekawe czy wróci Ołena, która mimo wszystko uzyskała moją sympatię 😉

Druga część za mną, bardziej zawiła niż pierwsza, bardziej trzeba było się skupić, aby się nie pogubić. Mimo wszystko czekam na cześć 3. Ciekawe czy wróci Ołena, która mimo wszystko uzyskała moją sympatię 😉

Projekt Rise spodobał mi się. Co do Operacji mir mam mieszane uczucia. Bardzo przeciętna. Momentami strasznie się ciągła, że nie raz miałam ochotę się poddać i ją odłożyć. Za dużo kombinacji, za dużo różnych Natalii i Parkerów, momentami musiałam się cofać, bo straciłam wątek o co właściwie chodzi.
Jak dla mnie na tą chwilę najsłabsza książka Pana Mroza. A przeczytałam już ich na prawdę sporo. Mało co już mi zostało do przeczytania z jego twórczości.
Cieszę się, że udało mi się do końca przebrnąć przez tą książkę.

Projekt Rise spodobał mi się. Co do Operacji mir mam mieszane uczucia. Bardzo przeciętna. Momentami strasznie się ciągła, że nie raz miałam ochotę się poddać i ją odłożyć. Za dużo kombinacji, za dużo różnych Natalii i Parkerów, momentami musiałam się cofać, bo straciłam wątek o co właściwie chodzi.
Jak dla mnie na tą chwilę najsłabsza książka Pana Mroza. A przeczytałam już...

Nie moja bajka.
Bardzo się męczyłam czytając ją.

Nie moja bajka.
Bardzo się męczyłam czytając ją.

Już pierwsza część, czyli „Projekt Riese” wskazywała, że prawnik, kompulsywny pisarz porywa się z motyka na słońce. Postacie papierowe, na siłę wciskane covidowe pandemonium, fizyka z rodzaju "gdzieś to słyszałem, nie rozumiem, ale brzmi nieźle. Pożyczam". Ale to coś, to dramat. Książka jest po prostu zła. Nudzi. Gdzieś w 1/3 zaczęły mi do głowy przychodzić myśli "a gdyby tak ich wszystkich pozabijało"? Drętwy język, drętwa narracja, totalitarny industrial-komunizm w wersji pana Mroza nudzi i żenuje zamiast trwożyć i przestraszać..
OK, przyznaję się, nie dobrnąłem do końca. To jedna, dosłownie z kilku, książek, którym nie dałem szansy. Może kiedyś. But not yet, not yet..

Już pierwsza część, czyli „Projekt Riese” wskazywała, że prawnik, kompulsywny pisarz porywa się z motyka na słońce. Postacie papierowe, na siłę wciskane covidowe pandemonium, fizyka z rodzaju "gdzieś to słyszałem, nie rozumiem, ale brzmi nieźle. Pożyczam". Ale to coś, to dramat. Książka jest po prostu zła. Nudzi. Gdzieś w 1/3 zaczęły mi do głowy przychodzić myśli "a gdyby...

Kolejne czytadło od Mroza: sequel książki ewidentnie inspirowanej nie tylko Danem Brownem, ale też Długą Ziemią Pratchetta i Baxtera.

Wypada nieco słabiej niż "jedynka", bo nie ma już aspektu rozwiązywani tajemnicy. Fabuła gna do przodu jak durna, bohaterowie podejmują mnóstwo decyzji (z których część jest głupia jak but - ale to dobrze),a tłem jest m. in. ultranacjonalistyczny i zaawansowany technologicznie turbotechnoPRL.

Dałbym chyba sześć gwiazdek, ale sam fakt, że jest to książka oparta na memie zasługuje na to jedno oczko wyżej. Chapeau bas, panie Remigius Frigus.

Kolejne czytadło od Mroza: sequel książki ewidentnie inspirowanej nie tylko Danem Brownem, ale też Długą Ziemią Pratchetta i Baxtera.

Wypada nieco słabiej niż "jedynka", bo nie ma już aspektu rozwiązywani tajemnicy. Fabuła gna do przodu jak durna, bohaterowie podejmują mnóstwo decyzji (z których część jest głupia jak but - ale to dobrze),a tłem jest m. in....

Książka „Operacja Mir” autorstwa Remigiusza Mroza to druga część cyklu Projekt Riese. „Projekt Riese” dla mnie był genialny. „Operacja Mir” też była świetna, ale już nie zachwyciła mnie aż tak bardzo jak pierwsza część cyklu. Może dlatego, że mniej więcej wiedziałam czego mogę się spodziewać. Co nie zmienia faktu, że bardzo lubię klimat tych książek.
Tym razem Parker trafia do zupełnie nieznanego sobie świata, świata, w którym w ogóle nie chce być. Świata, z którego dotychczas wróciła tylko jedna osoba. I to właśnie ta osoba wyrusza w podróż po Parkera. Skoro raz się udało wydostać z tamtej trajektorii czasu to może i drugi raz nie będzie niemożliwy. Z kolei Natasza robi wszystko co w jej mocy, aby odnaleźć Parkera, tego właściwego Parkera bo stanie przed nią ich co najmniej kilku. Jak z tłumu wyglądających prawie tak samo ludzi wybrać tego właściwego?
„Operacja Mir” to podróż poprzez różne, czasem aż dziwne światy, ale gdyby nie jedna czy dwie decyzje sprzed lat to kto tak naprawdę wie, gdzie bylibyśmy dzisiaj? „Operacja Mir” niewątpliwie, mimo wszystko porwała mnie w swój własny bieg i był to dobrze spędzony czas.

Książka „Operacja Mir” autorstwa Remigiusza Mroza to druga część cyklu Projekt Riese. „Projekt Riese” dla mnie był genialny. „Operacja Mir” też była świetna, ale już nie zachwyciła mnie aż tak bardzo jak pierwsza część cyklu. Może dlatego, że mniej więcej wiedziałam czego mogę się spodziewać. Co nie zmienia faktu, że bardzo lubię klimat tych książek.
Tym razem Parker trafia...

No takie sobie w porównaniu z pierwszą częścią. Mocno przekombinowana i pogmatwana fabuła i słabe zakończenie zwiastujące trzecią część. Można przeczytać, ale raczej warto sięgnąć po coś innego.

No takie sobie w porównaniu z pierwszą częścią. Mocno przekombinowana i pogmatwana fabuła i słabe zakończenie zwiastujące trzecią część. Można przeczytać, ale raczej warto sięgnąć po coś innego.

"Operacja Mir" toczy się w zawrotnym tempie, nie dając czytelnikowi chwili wytchnienia. Historia światów dodaje fascynującego klimatu, a wielość wariantów historii sprawia, że czytelnik zostaje wciągnięty w wir niezwykłych przygód jeszcze głębiej niż w części pierwszej. To prawdziwie ekscytująca podróż przez światy pełne tajemnic i niebezpieczeństw!

To hipnotyzująca podróż przez tajemnice, zagadki i niesamowite technologie sci-fi. Zaskakujące zwroty akcji trzymają czytelnika w napięciu, a mnogość wątków zapewnia nieustanne zaskakiwanie. Dodatkowo, zgrabnie wpleciony wątek miłosny dodaje głębi i emocji, tworząc niezapomniane doświadczenie.

"Operacja Mir" toczy się w zawrotnym tempie, nie dając czytelnikowi chwili wytchnienia. Historia światów dodaje fascynującego klimatu, a wielość wariantów historii sprawia, że czytelnik zostaje wciągnięty w wir niezwykłych przygód jeszcze głębiej niż w części pierwszej. To prawdziwie ekscytująca podróż przez światy pełne tajemnic i niebezpieczeństw!

To hipnotyzująca podróż...