Shogun. Tom III

Duży intelekt głównego bohatera i liczne relacje sprawia, że czyta się to wspaniale.

Duży intelekt głównego bohatera i liczne relacje sprawia, że czyta się to wspaniale.

Dlaczego wybitna (9)? Jeśli ktoś w roku 1975 pisze o Japonii roku 1600 tak, jakby właśnie stamtąd powrócił, to nie jest to zwykłe pisanie. Niesamowicie realna, przekonująca, wciągająca w magiczny świat feudalnej Japonii. Doskonałe dialogi. Świetne przedstawienie zderzenia kultur. Mnóstwo humoru sytuacyjnego.
Co ciekawe: obejrzenie serialu Disneya nie psuje rozrywki, wręcz jej pomaga, bowiem do lektury przystępujemy z obrazem głównych bohaterów oraz zarysu fabuły, którą książka poszerza znacząco, dodając mnóstwo scen, które w serialu po prostu się nie zmieściły. A szkoda, bo są to genialne sceny! Polecam zdecydowanie!

Dlaczego wybitna (9)? Jeśli ktoś w roku 1975 pisze o Japonii roku 1600 tak, jakby właśnie stamtąd powrócił, to nie jest to zwykłe pisanie. Niesamowicie realna, przekonująca, wciągająca w magiczny świat feudalnej Japonii. Doskonałe dialogi. Świetne przedstawienie zderzenia kultur. Mnóstwo humoru sytuacyjnego.
Co ciekawe: obejrzenie serialu Disneya nie psuje rozrywki, wręcz...

Super :)

Super :)

Wspaniała powieść. Ma wszystko, co dobra historia powinna mieć. Wręcz hipnotyzuje swoim rytmem, kunsztowną japońskością oraz nieziemsko wykreowanymi postaciami. Po przeszło tysiącu stronach nadal nie chciałam, żeby opowieść o Szogunie się kończyła.

Wspaniała powieść. Ma wszystko, co dobra historia powinna mieć. Wręcz hipnotyzuje swoim rytmem, kunsztowną japońskością oraz nieziemsko wykreowanymi postaciami. Po przeszło tysiącu stronach nadal nie chciałam, żeby opowieść o Szogunie się kończyła.

Bardzo spodobał mi się serial Shogun,więc postanowiłam sięgnąć po książkę. Nie zawiodłam się. Polecam :)

Bardzo spodobał mi się serial Shogun,więc postanowiłam sięgnąć po książkę. Nie zawiodłam się. Polecam :)

Taj Pan podobał mi się bardziej, a już najbardziej to Król Szczurów, którego czytałem chyba ze trzy razy.

Taj Pan podobał mi się bardziej, a już najbardziej to Król Szczurów, którego czytałem chyba ze trzy razy.

Dobre ale mogło być krótsze, wolałbym inne wątki rozwinąć pod koniec

Dobre ale mogło być krótsze, wolałbym inne wątki rozwinąć pod koniec

Na początku szło mi dosyć ciężko, ale przez ostatnie 500 stron nie mogłem się oderwać. Clavell w Shogunie świetnie oddaje klimat Japonii na przełomie XVI/XVII wieku. Wraz z pilotem Blackthornem poznajemy zwyczaje Japończyków, ich sposób życia i relacje między różnymi warstwami społecznymi (chłopi - samuraje). Uczymy się podstaw mówionego języka japońskiego i zagłębiamy w intrygi walczących o wpływy daimyo. Właśnie losy pilota Blackthorne'a (Anijn-sana) to główny temat powieści. Ale mamy też Mariko, Toranagę, Omiego, Yabu, których myśli i historie poznajemy również dosyć dokładnie. Wiele w tej książce zaskakujących zwrotów akcji i niesamowitych przygód. Zatem nic tylko brać i czytać, ne? :)

Na początku szło mi dosyć ciężko, ale przez ostatnie 500 stron nie mogłem się oderwać. Clavell w Shogunie świetnie oddaje klimat Japonii na przełomie XVI/XVII wieku. Wraz z pilotem Blackthornem poznajemy zwyczaje Japończyków, ich sposób życia i relacje między różnymi warstwami społecznymi (chłopi - samuraje). Uczymy się podstaw mówionego języka japońskiego i zagłębiamy w...

Być może wielu przerazi długość, ale warto, zdecydowanie warto. Jest to złożona historia, gdzie nic nie jest pewne ani oczywiste. I w zasadzie, wbrew temu co na okładce, nie ma tu jednego głównego bohatera. Rzekłabym, że jest ich dwóch: John oraz Toranaga, potem cała paleta postaci pobocznych, które przez cały czas przewijają się na kartach.
W raz z rozwojem fabuły poznajemy postacie coraz lepiej, obserwujemy ich przemiany tak samo jak przemiany zachodzące w Japonii. Mamy więc i politykę, spiski, zdrady, knowania, plany w planach, romanse, tragedie, piękno i brzydotę.

Przy czym akcja nie pędzie, toczy się leniwi jak strumień po skałach, więc jest czas na obserwacją jak kamień rośnie. Spektakularnych bitew też tu nie będzie. Za to jest ciekawie stylizowany japoński, dużo o kulturze i krajobrazie, zwykle na zasadzie kontrastów, przez co całość ma ten klimat. I łatwiej trafia do wyobraźni.

Polecam gorąco, chociaż nie łatwe to w odbiorze i grube.

Być może wielu przerazi długość, ale warto, zdecydowanie warto. Jest to złożona historia, gdzie nic nie jest pewne ani oczywiste. I w zasadzie, wbrew temu co na okładce, nie ma tu jednego głównego bohatera. Rzekłabym, że jest ich dwóch: John oraz Toranaga, potem cała paleta postaci pobocznych, które przez cały czas przewijają się na kartach.
W raz z rozwojem fabuły...

Dobra książka.

Dobra książka.