Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Interesujące, oparte na ciekawym pomyśle i stojące na bardzo wysokim poziomie, powieściowe fantasy - tak właśnie ma się rzecz z najnowszą książką Łukasza Kucharskiego pt. „Kwestia wiary”, która jednocześnie stanowi sobą drugą odsłonę „Cyklu Halworyjskiego”. To literatura przygody, akcji i wielkich emocji, która jednocześnie czerpie z bogactwa naszej słowiańskiej mitologii, co zawsze warto docenić. Tytuł ten ukazał się nakładem Wydawnictwa Warbook.

Wraz z niniejszym zbiorem opowiadań, które oczywiście składają się na spójną, fabularną całość, powracają dwaj znani nam już dobrze bohaterowie - Dalebor i Rogost. To właśnie ci dwaj przyjaciele i towarzysze podróży walczą na swej drodze ze złem, ratując niewinnych i dając za dość sprawiedliwości tam, gdzie to możliwe. Kieruje ich również trop demona, który doprowadził do śmierci ukochanej jednego z nich i którego to odnalezienie staje się dla nich całym sensem bycia. Jednakże wkrótce okaże się, że niezwykle ważną rolę w ich relacji odegra pewna skrywana od dawna tajemnica, która może zmienić wszystko...

Łukasz Kucharski zaoferował nam naturalną kontynuację pierwszego tomu cyklu, kreśląc dalsze losy i przygody wspominanej wyżej pary bohaterów. Te przyjmują postać czterech rozbudowanych opowiadań, przedzielanych niezwykle ważnymi retrospekcjami, które znaczą losy jednego z nich. I w każdym przypadku - opowiadań i tych krótkich przebłysków przeszłości, jest ciekawie, niezwykle klimatycznie, czasami naprawdę mrocznie, ale czasami też i pięknie humorystycznie. Jednakże w całościowym ujęciu nie można nie zauważyć, że jest to zdecydowanie bardziej dramatyczna opowieść, aniżeli pierwsza część tej serii.

Niezwykłe spotkanie z Leszym vel Lasowym, które przychodzi odbyć naszym wędrowcom w imieniu mieszkańców pewnej podleśnej osady, w której dochodzi do ogromnej tragedii, znaczonej śmiercią, ale też i chorą miłością...; Wizyta w pięknym mieście, gdzie dochodzi do makabrycznego zabójstwa, gdzie pojawia się niezwykła kobieta i gdzie wielka polityka łączy się z demonami losu...; Odwiedziny miasta i jego mieszkańców, którzy mają na swych sumieniach najgorsze z ludzkich czynów i grzechów, dyktowanych chęcią zemsty, strachem przed nieznanym, chorym pożądaniem....; Wreszcie piekło śmiertelnej epidemii w środku miasta, z którego nie ma ucieczki i w którym oprócz zarazy zamieszkało najprawdziwsze złe... - to zarysy każdej z mini opowieści, które nas tu intrygują, wielokrotnie zaskakują i trzymają w niezwykłym napięciu, udzielając również odpowiedzi na kluczowe pytanie, jakie zostało zawarte w prologu...

I podobnie, jak miało to miejsce w przypadku pierwszej odsłony cyklu, tak i tym razem zachwyca nas kreacja tego literackiego świata, gdzie mamy walczące ze sobą krainy, gdzie zachwyca nas obraz quasi średniowiecznej codzienności życia, jak i gdzie jest wreszcie słowiańska magia z bogami i demonami w tle, które czasami sieją śmierć i zniszczenie, ale niekiedy też i wymierzają należną sprawiedliwość. To również religia - na czele z tą nową, podbijającą w coraz większym stopniu ten świat, która ma za nic wiarę w dawne bóstwa, co nie koniecznie może przynieść coś dobrego. To piękny, malowniczy, dopracowany w każdym względzie, fascynujący obraz świata fantasy.

Dwaj bohaterowie - opanowany, skrywający sekrety, posiadający niezwykły dar widzenia i rozumienia więcej Dalebor..., jak i również nieco bardziej porywczy, znakomicie władający mieczem, poczciwy Rogost. To właśnie tych dwoje bohaterów odkrywa przed nami ten świat, ukazuje swoje równie niezwykłe losy, jak i w naturalny sposób przekonuje do tego, by nie tylko obdarzyć ich sympatią i zrozumieniem, ale też w nich uwierzyć. To ludzie z krwi i kości, z pewnością nie idealni, ale za to starający się być dobrymi.

Opowieść tę wypełnia magia, walka z mieczem w ręku, ludzie dramaty i namiętności oraz niezwykle prawdziwe spojrzenia na los człowieka. Owszem, jest to literatura fantasy, ale tak naprawdę znajdziemy w niej uniwersalne odniesienia do życia każdego z nas, gdzie każdy chciałby kochać, gdzie wszyscy popełniamy mniejsze lub większe błędy, jak i gdzie przychodzi nam zawsze za nie płacić. To również symboliczne odniesienia do tego, czym jest polityka i władza, czym jest populizm i naiwność tłumu, czy też jak bardzo przewidywalne są ludzkie zachowania w chwili najdramatyczniejszych prób.

Spotkanie z tą powieścią, to autentyczna przyjemność kontaktu ze znakomitą literaturą fantasy, która jest tak bardzo nasza, słowiańska. To nie tylko atrakcyjność fabuły, moc barwnych przygód i naprawdę wielkie emocje, ale również i niezwykła dbałość o to, by w historiach tych znalazło się coś jeszcze, co w piękny sposób odnosi się do ludzkich losów, życia, prawideł natury. I myślę, że to właśnie ten aspekt czyni tę książkę i ten cały cykl tak dobrym i zarazem innym od wielu podobnych pozycji. To z kolei przekłada się na to, że czerpiemy z tej lektury tyleż zabawę, co i nawet swoistą lekcję mądrego, dobrego życia.

Słowem podsumowania – jeśli tylko cenicie sobie dobre, intrygujące i świetnie napisane literackie fantasy w naszym rodzimym wydaniu, to powieść Łukasza Kucharskiego pt. „Kwestia wiary” będzie dla was idealnym wyborem. To jakość fabuły, znakomite kreacje bohaterów, fascynujący świat magii i średniowiecza oraz emocje, które dogłębnie poruszają. I dlatego też z jak największym przekonaniem polecam i zachęcam was do sięgnięcia po ten tytuł.

Interesujące, oparte na ciekawym pomyśle i stojące na bardzo wysokim poziomie, powieściowe fantasy - tak właśnie ma się rzecz z najnowszą książką Łukasza Kucharskiego pt. „Kwestia wiary”, która jednocześnie stanowi sobą drugą odsłonę „Cyklu Halworyjskiego”. To literatura przygody, akcji i ...

Rozwiń

Zwiń

Zanim sięgniecie po powieść Michaela Grothausa pt. „Piękni lśniący ludzie” musicie wiedzieć to, że lektura ta nie pozwoli wam zapomnieć o sobie przez bardzo długi czas, powracając w myślach dniami i nocami. Taka jest już bowiem ta książka - piękna, mocna, zaskakująca, rodząca setki pytań i każąca dociekać odpowiedzi na każde z nich. Pozycja ta ukazała się w naszym kraju nakładem Wydawnictwa StoryLight.

Oto świat za kilkadziesiąt lat, który poznajemy na przykładzie nigdy nie śpiącego miasta Tokio. Siedemnastoletni John jest informatycznym geniuszem, który poza pracą ma tylko swoją samotność, lęk przed ludźmi, własne myśli. Podczas pewnej nocnej przechadzki trafia on do małego, urokliwego baru, gdziem spotyka niezwykłą kobietę o imieniu Neotnia, która ma równie niezwykłego psa o okrągłej głowie. To przypadkowe (a być może wcale nie) spotkanie sprawia, że John zacznie dostrzegać wokół siebie to, czego wcześniej nie widział. I ten fakt zmieni jego życie już na zawsze...

Powieść ta jest niezwykłą z wielu względów - począwszy od tego, że łączy w znakomity sposób literackie science fiction spod znaku cyberpunka z piękną opowieścią o miłości, gdzie znalazło się również miejsce na dramaty, wzruszenia, jak i niezwykle inteligentny humor...., poprzez uczynienie język tej książki niezwykle poetyckim i zarazem jak najbardziej przystępnym dla odbiorcy..., zaś kończąc na tym, że opowieść ta ma wiele zaskakujących twarzy, ukazując nam obraz wypaczonego świata przyszłości, zadając pytania o granice technologicznego postępu, jak i wreszcie ukazując gorzką rolę ludzi w tworze, który sami wykreowali ku lepszego życiu...

Fabułę powieści można określić mianem szkatułkowej, gdzie pozornie niewinne wydarzenie, jak wizyta w nocnym barze z usługą czyszczenia uszów, rozpoczyna całą serię niezwykłych wydarzeń z udziałem głównego bohatera, z których to każde kolejne otwiera zupełnie nowe, fabularne ścieżki. Bo jest tu fascynującą podróż po Tokio i Japonii, są sensacyjne wątki, które napędzającą tę całą relację, jak i nie brak historii o miłości, która nigdy nie powinna zaistnieć, a jednak rodzi się do życia. Wszystko to prowadzi zaś do dramatycznego finału, po którym naprawdę niełatwo jest dojść do siebie - tak bohaterem, jak i nam, czytelnikom.

Świat i ludzie - to coś, co znaczy jakość tej powieści, gdy oto z jednej strony mamy rzeczywistość pozornie przypominającą nasze czasy, ale po bliższym przyjrzeniu się jej widzimy ogrom technologicznego postępu, gdzie sztuczna inteligencja i jej fizyczne twory stały się czymś tak oczywistym, że aż niezauważalnym. To smutny, mroczny, w mej ocenie obdarty z uczuć świat, na który to na szczęście nie wszyscy się zgadzają - na czele z Johnem, Neotnią i jakże poczciwym Goeido, którzy niejako nadają temu światu piękna, wrażliwości, ludzkości - na tyle, na ile to możliwe. I fascynuje nas zarówno to miejsce, jak i jego mieszkańcy, gdzie tym samym wierzymy w nie i w nich.

To literatura wybitna - owszem, uciekająca klasycznym gatunkowym podziałom i nacechowana potężną porcją fantastyki, co w oczach wielu osób dyskwalifikuje ją do pretendowania ku mianu wybitności..., ale w mej ocenie taką ona jest. Jest z uwagi na głębię zawartych tu emocji, mądrość dostrzeżenia tego, w jakim kierunku zmierza świat i ludzkość oraz iście magiczną lekkość opowiedzenia o rzeczach trudnych i smutnych w taki sposób, że mimo wszystko uśmiechamy się sami do siebie. I to jest wspaniałe, gdyż po dobrnięciu do ostatniej strony wciąż chcemy się uśmiechać, wspominając konkretne sceny, dialogi, rysujące się oczyma naszej wyobraźni obrazy.

Jak wspominałam na wstępie, spotkanie z powieścią „Piękni lśniący ludzie” zmienia nas i nasze spojrzenie na to, co w życiu jest najważniejszym. Można powiedzieć o tej książce bowiem to, że stanowi ona sobą coś na kształt pięknej lekcji o tym, czym jest nasze człowieczeństwo, jakie ma ono prawa i jak niezwykłym jest darem w tym już nawet i naszym świecie coraz większej sztuczności. I dlatego też z jak największym przekonaniem polecam i zachęcam was do tego, byście odbyli za sprawą tej powieści niezwykłą podróż do Japonii świata przyszłości, która kto wie, być może odmieni także i wasze życie…

Zanim sięgniecie po powieść Michaela Grothausa pt. „Piękni lśniący ludzie” musicie wiedzieć to, że lektura ta nie pozwoli wam zapomnieć o sobie przez bardzo długi czas, powracając w myślach dniami i nocami. Taka jest już bowiem ta książka - piękna, mocna, zaskakująca, rodząca setki pytań i...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo cenię Wydawnictwo Kultura Gniewu za to, że myśli ono w równym stopniu o swoich dorosłych, jak i dziecięcych czytelnikach. Otóż obok znakomitych, dramatycznych opowieści wydaje ono także wspaniałe, mądre, wartościowe komiksy dla najmłodszych - dokładnie takie, jak premierowa pozycja pt. „Kacper i spółki. Zagajnik przejścia”, o której to mam przyjemność opowiedzieć wam więcej w poniższej recenzji.

I tak oto doskonale nam znany Kacper wraz z dwojgiem przyjaciół prowadzą niekończącą się rywalizację z bandą Lipy - m.in. o to, kto przejmie fajną miejscówkę w postaci wraka samochodowej Syreny. Jednak pewna niefortunna chwila sprawia, że Kacper, Zośka i Bosman przeniosą się do przedziwnego świata, świata potworów. Tam przyjdzie walczyć im o przetrwanie oraz odnalezienie powrotnej drogi do domu... I gdy będzie już naprawdę, ale to naprawdę źle..., wówczas z pomocą przybędzie im ktoś, kogo w tej przedziwnej krainie potworów mogliby spodziewać się najmniej...

Twórca tego komiksu - Adam Święcki, zaprosił nas do kolejnego spotkania z bohaterami tej serii (mogliśmy ich poznać za sprawą pierwszego tomu pt. „Uroczysko Szyszymory”), którzy kolejny też raz zetkną się z przygodami rodem z fantastycznej baśni. To z jednej strony znakomity, ciepły i mądry humor, zaś z drugiej właśnie wartka akcja, barwna przygoda i niczym nie ograniczona wyobraźnia autora, która tworzy naprawdę niezwykłe światy i ich mieszkańców. Do tego jest i coś jeszcze - piękne spojrzenie na to, jak wspaniałą jest dziecięca przyjaźń, na dobre i na złe...

Opowieść tę możemy podzielić na dwie główne części - pierwszą, ukazującą zwyczajne, dziecięce perypetie dwóch rywalizujących grup, które walczą o swoje sielskie terytorium, jak i drugą, w której mamy już wyprawę do świata potworów i moc przygód, jakie stają się udziałem bohaterów. I na obu tych polach jest dobrze, ciekawie, niezwykle klimatycznie i zabawnie, choć nie da się ukryć, że ta druga część przyjmuje nieco mroczniejszą scenerię. Na szczęście - bo jakże by inaczej, jest i piękny happy end.

Dziecięcy bohaterowie - to oni nadają tej opowieści wyjątkowego uroku, gdy mamy poczciwego Kacpra, zawsze gotową do walki Zośkę, stojącego nieco na uboczu Bosmana, czy też wreszcie mającego się za lepszego od innych, Lipę. To dzieciaki, którymi kiedyś sami byliśmy lub też których dobrze znaliśmy z własnego podwórka, dzięki czemu też i młodzi czytelnicy znajdą z nimi bardzo szybko wspólny język.

Nie sposób nie powiedzieć dobrych słów także o świecie tego komiksu - znów z jednej strony o obrazie naszego polskiego, sielskiego, kojarzącego się z wakacjami u dziadków i wypełnionego beztroską dzieciństwa..., zaś z drugiej wizji dziwnych krain, potwornych mieszkańców, niezwykłych zasad i magii, która koniec końców odgrywa tu bardzo ważną rolę. Przyjemnie odwiedza i odkrywa się tę komiksową rzeczywistość, która ma w sobie coś niezwykle urokliwego.

Jeśli chodzi zaś o ilustracje, to mamy tu urocze, proste w swej postaci, bardzo fajnie skadrowane i przede wszystkim okraszone dużą dozą humoru, ładne dla oka rysunki. Nie ma tu być może wielkich fajerwerków, ale jest dokładnie wszystko to, co dziecięcy czytelnik powinien zobaczyć, czyli akcja, dynamika, emocje, piękno natury itd. Całości efektu dopełnia bardzo bogata paleta kolorów, które w pierwszej części kojarzą się z czasem letnich wakacji, zaś w drugiej z baśnią.

To wielka frajda, gdy oto zaczytujemy się w tę opowieść, gdy zaśmiewamy z dialogów bohaterów i gdy u ich boku udajemy się w podróż do przedziwnego świata fantazji. I naturalnie jest to komiks dla dzieci i młodzieży, ale i dorosły czytelnik też może się przy nim świetnie bawić. Bardzo wielkim plusem jest także to, że nie ma tu niepotrzebnej, głupiej i tak bardzo dziś obecnej wszędzie przemocy - owszem, są psoty i żarty, ale wszystko to przyjmuje tu lekką, familijną, naprawdę śmieszną postać. I warto to docenić.

Słowem podsumowania – komiks „Kacper i spółki. Zagajnik przejścia”, to kolejna udana odsłona tej serii i zarazem kolejna udana propozycja dla młodego czytelnika, jaką to oferuje nam Kultur Gniewu. To przygoda, humor, piękne emocje i wspaniałe ilustracje – czegóż chcieć więcej?

Bardzo cenię Wydawnictwo Kultura Gniewu za to, że myśli ono w równym stopniu o swoich dorosłych, jak i dziecięcych czytelnikach. Otóż obok znakomitych, dramatycznych opowieści wydaje ono także wspaniałe, mądre, wartościowe komiksy dla najmłodszych - dokładnie takie, jak premierowa pozycja ...

Rozwiń

Zwiń

Przepiękna opowieść o miłości do książek, człowieczeństwie i poświęceniu dla przyszłych pokoleń... - tak przedstawia się oto znakomita, zaskakująca swoją postacią i przede wszystkim napawającą wiarą i nadzieją z ludzką mądrość, komiksowa opowieść pt. „Bibliomulica z Kordoby”, którą to możemy poznać dziś w naszym kraju za sprawą Wydawnictwa Kultura Gniewu. I uwierzcie mi, że po tej lekturze spojrzycie zupełnie inaczej na waszą domową, biblioteczną półkę...

Oto średniowieczna Kordoba, roku 976. Z rozkazu panującego władcy mają spłonąć wszelkie niereligijne dzieła zgromadzone w ogromnej bibliotece, w której znajdują się księgi i dokumenty z całego świata. W obronie zbiorów staje bibliotekarz Tardi, który wraz z niezwykle upartą mulicą pragnie wywieźć i tym samym ocalić jak najwięcej książek. Z pomocą przyjdzie mu pewna zakochana w książkach młoda dziewczyna, jak i również młody złodziejaszek, którego los połączy się z wyżej wymienioną parą. Wspólnie podejmą oni niebezpieczną podróż, która na zawsze już zmieni ich życie...

Mamy przed sobą coś naprawdę interesującego - z jednej strony komediową historię pełną niezwykłych przygód, ucieczek, zadziwiających spotkań i cudownych ocaleń z sytuacji wydawałoby się bez wyjścia..., zaś z drugiej fascynującą lekcję historii o średniowiecznej Hiszpanii, w której władają islamscy władcy przeciwni wszelkiemu, naukowemu postępowi. I efektem jest komiksowa opowieść, która zachwyci absolutnie każdego z nas - począwszy od nastoletnich miłośników barwnej rozrywki, jak i kończąc na dorosłych sympatykach mądrych historii o tym, co w życiu człowieka jest i co powinno być najważniejszym.

Scenarzysta tego komiksu - Wilfrid Lupano, bardzo lekko wprowadza nas w tę komiksową rzeczywistość, ukazując okoliczności podjęcia próby ratowania zbiorów biblioteki, zapoznając nas z trójką głównych bohaterów, jak i wreszcie kreśląc ich podróżnicze losy, które wypełnia akcja, walka, spryt oraz nierzadko dramatyczne chwile. To wszystko prowadzi nas do bardzo zaskakującego i dającego wiele do myślenia finału, o którym to uwierzcie mi, bardzo trudno będzie wam zapomnieć. Całość relacji przyjmuje zaś lekką, inteligentną i niezwykle emocjonującą postać, gdzie czasami rozbawimy się do łez, innym razem wielce poruszymy, jak i jeszcze niekiedy zamyślimy nad tym, czym jest chora wiara i religia.

Bohaterowie są wspaniali - począwszy od poczciwego bibliotekarza Tardiego, poprzez gotową do największych poświęceń dla literatury kopistkę Lubnę, jak i kończąc na myślącym głównie o sobie - przynajmniej do czasu, Marwanie. Jednak tak naprawdę całe show kradnie tu tytułowa mulica, której humory, upartość i zawziętość w byciu nieposłuszną naszej ludzkiej trójce wędrowców, są godne największego podziwu. I powiem wam, że poznać taką grupę bohaterów, to jest najczystsza przyjemność.

Nie sposób nie zachwycić się kreacją świata tej opowieści, gdzie mamy dzisiejszą Hiszpanię pod władzą muzułmanów, coraz większy wpływ religii na życie mieszkańców Kordoby, trudną politykę oraz zwykłe dni zwykłych ludzi, które zostały tu tak ładnie przedstawione. Oczywiście jest i piękno krajobrazów tego zakątka globu, z pustynną i skalistą scenerią, przełamywaną od czasu do czasu zielenią niewielkich oaz, które odkrywamy wraz z podróżującymi bohaterami. To piękny obraz, w który po prostu się wierzy.

Jednocześnie jest tu także cenna, jakże ważna lekcja życia, że oto kulturowe dziedzictwo poprzednich pokoleń jest czymś o wiele wartościowszym, niż panujące w danej chwili prawa, zasady, polityczne tezy, czy też nawet religia. I to, by ów dorobek ratować przed zawsze obecnym w życiu człowieka barbarzyństwem, jest jednym z największych możliwych poświęceń. I wspaniałym jest także to, że lekcja ta została przedstawiona tu w postaci komiksowej, przygodowej bajki, co w naturalny sposób daje nadzieję, że trafi ona do serc młodych czytelników w naszym kraju, którzy podobnie jak bohaterowie tej opowieści, zawsze staną w obronie książek, kultury i sztuki.

Komiks ten cieszy oko także pod kątem swej ilustracyjnej postaci, która jest dziełem Leonarda Chemineau. To niezwykle urokliwe, malownicze, pociągnięte lekką i płynną kreską oraz opatrzone zabawną porcją karykatury, niezwykle bajkowe rysunki. Ich kształt, sposób kadrowania oraz przyjemna kolorystyka sprawiają, że od pierwszych chwil lektury czujemy się z nimi bardzo dobrze, bezpiecznie, trochę jak w odkrywanej w naszym dzieciństwie baśni.

Opowieść ta bawi, rozśmiesza, zapewnia wielkie emocje i jednocześnie uczy miłości do książek. I chyba nie można wymarzyć sobie lepszej rekomendacji ku sięgnięciu po rozrywkowy komiks, aniżeli właśnie te powyższe słowa. Bo też i tytuł ten łączy w sobie to, co ważne i wartościowe z tym, co najzwyczajniej jest ciekawym i porywającym od pierwszych chwil czytelniczego spotkania. I podkreślę to raz jeszcze, że opowieść ta jest naprawdę dla każdego, bez wyjątku.

„Bibliomulica z Kordoby”, to komiks piękny, ważny, zaskakujący swoim przesłaniem i wyróżniający się na tle wielu innych tytułów. I dlatego w mej ocenie po prostu trzeba go poznać. Polecam.

Przepiękna opowieść o miłości do książek, człowieczeństwie i poświęceniu dla przyszłych pokoleń... - tak przedstawia się oto znakomita, zaskakująca swoją postacią i przede wszystkim napawającą wiarą i nadzieją z ludzką mądrość, komiksowa opowieść pt. „Bibliomulica z Kordoby”, którą to może...

Rozwiń

Zwiń

Każda podróż musi dobiec kiedyś końca, gdy oto strudzeni wędrowcy dotrą tam, dokąd zaprowadzi ich los... I nie inaczej ma się rzecz z klimatyczną, komiksową podróżą spod znaku znakomitej serii Joanna Sfara pt. „Klezmerzy”, której to najnowsza i zarazem finalna odsłona w postaci albumu „Kiszyniów szaleńców”, ukazała się właśnie w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Kultura Gniewu.

Yaakov, Baron, Vincenzo, Hava i Tchokola.. - wszyscy oni znajdą się, z różnych przyczyn i za sprawą różnych zbiegów okoliczności, w składzie pociągu jadącego do Kiszyniowa. Tam doszło bowiem do przerażających, żydowskich pogromów, zaś pasażerowie składu jadą tam by walczyć, by udokumentować zbrodnię niewinnych mieszkańców żydowskich dzielnic, by wyrazić sprzeciw poezją słowa... I to właśnie ten czas w wagonach okaże się tym, by wszystko zrozumieć, by wybaczyć, by kochać jak nigdy przedtem i jak zapewne już nigdy potem....

To inna odsłona tej komiksowej serii - bardziej poetycka, w mej oceni wręcz metafizyczna, ukazująca przeznaczenie doskonale nam znanych bohaterów, które być może nie jest tu oczywistym, ale jednak chyba nie rysującym się w najjaśniejszych barwach. To jedna rzecz, gdyż drugą stanowi załączony na końcu niezwykle poruszający, wiele wyjaśniający i skłaniający do ważnych przemyśleń, żydowski poemat. I by było jeszcze ciekawiej, mamy tu także swego rodzaju odpowiedzi autora na pytania, które sami chcielibyśmy mu zadać względem jego twórczości, tej serii i znaczeń, jakie ona sobą nabiera. I uwierzcie mi, że w każdym z tych trzech przypadków czeka nas fascynująca lektura.

Namiętności, trudne dysputy, odkrywanie i poznawanie siebie na nowo - wszystko to pojawia się na kolejnych stronach tej opowieści, by w ten sposób kreowała się ta podróżnicza, kolejowa relacja. Jednocześnie nie brak tu także i wartkiej akcji, barwnej przygody i walki, gdy oto jeden z podróżników oddali się nieopacznie podczas postoju od składu pociągu, wikłając tym samym w naprawdę wielkie kłopoty... I oczywiście miesza się tu tradycyjnie jawa ze snem, czego efektem jest poetycka, oniryczna, pięknie zagadkowa historia o ludziach, świecie którego już nie ma i miłości...

Wszystko to zaś przyjmuje klasyczną, jakże charakterystyczną dla tej serii, ilustracyjną postać, gdzie mamy zamierzenie niechlujną, nieidealną technicznie, czasami wręcz trudną w ujęciu wzrokiem, ale przy tym i piękną kreskę..., jak i też swobodnie nachodzące na siebie kadry i obrazki, co wywołuje poczucie pewnego chaosu, ale takiego przyjemnego, artystycznego, znakomitego chaosu. I te kolory - pastelowe, czasami bardziej intensywne w swych barwach, zaś niekiedy otulające tylko lekko biel i kontur kreski. To poetycka opowieść i równie poetyckie ilustracje.

Oczywiście, jak wspomina sam autor, nie można mieć pewności, że to już naprawdę koniec tej opowieści, choć wiele na to wskazuje. W mej ocenie byłby to dobry finał, gdyż tak naprawdę niczego nie przesądzający, jedynie sugerujący, a to zawsze daje nadzieję. Jednocześnie jest to także gorzkie poczucie tego, że tak naprawdę droga naszych znakomitych bohaterów nie mogła być zwieńczona happy endem - znamy wszakże historię Europy tamtego okresu. I dlatego też moim zdaniem autor i tak postąpił z tymi pięknymi ludźmi, porządnie, jakkolwiek to słowo nie oddaje chyba owej sprawiedliwości, by nic nie zamykać, a jedynie czynić być może tylko i aż, trudniejszym.

Te komiksy nigdy nie były najprostszymi w odbiorze i ten tom też takim jest - być może nawet najtrudniejszym. Bo też zawarte tu słowa i obrazy mówią wiele, ale nie wszystko, gdyż emocje, znaczenia i refleksje kryją się tu gdzieś obok, i to do nas należy, byśmy je odnaleźli. I w mej ocenie jest to bardzo fair, ponieważ w takich opowieściach nic nie może być podanym wprost, gdyż to bardzo by je zubożyło. I jest to rozrywka - trudna, ambitna, wymagającą i wreszcie piękna rozrywką, którą mogliśmy cieszyć się przez tyle lat.

Komiksowa opowieść pt. „Kiszyniów szaleńców”, to rzecz ciekawa, niezwykła w swej fabularnej i emocjonalnej wymowie, jak i ważna w tym pięknym przesłaniu, że religie i polityki będą zawsze różne, ale ludzie nigdy się nie zmienią. Sięgnijcie po ten tytuł i całą niniejszą serię – polecam.

Każda podróż musi dobiec kiedyś końca, gdy oto strudzeni wędrowcy dotrą tam, dokąd zaprowadzi ich los... I nie inaczej ma się rzecz z klimatyczną, komiksową podróżą spod znaku znakomitej serii Joanna Sfara pt. „Klezmerzy”, której to najnowsza i zarazem finalna odsłona w postaci albumu „Kis...

Rozwiń

Zwiń

Nie ma przypadku w tym, że oto dziś możemy cieszyć się kolejnym, trzecim już wydaniem znakomitego komiksu Guya Delisle pt. „Kroniki jerozolimskie”. Komiksu, przedstawiającego wspomnienia autora z jego ponad rocznego pobytu w tym tytułowym mieście, łączącym w sobie izraelską i arabska kulturę, wiarę, prawa. Dziś wiemy wszyscy, co dzieje się w tamtym zakątku świata, który to raz jeszcze pogrążył się w wojennym piekle i chaosie, z którego chyba nikt nie potrafi wybrnąć zwycięsko. I dobrze jest poznać, bądź też przypomnieć sobie tę graficzną opowieść, która mówi więcej o tamtej rzeczywistości, aniżeli dziesiątki naukowych opracowań. Pozycja ta ukazała się nakładem Wydawnictwa Kultura Gniewu.

Jako słowo się rzekło, mamy tu wspomnienia autora z jego pobytu w Jerozolimie w latach 2008 - 2009, gdy wraz z żoną i dziećmi starał się on żyć tam na tyle normalnie, na ile było to możliwe. Praca, wychowanie, szkolna edukacja, zwyczajne zakupy i rozmowy z ludźmi... - to jedno z obliczy tej relacji, gdyż na drugie składa się trudna polityka, policyjna kontrola każdego kroku oraz wojna, która była wówczas jedynie uśpioną, ale z pewnością wciąż żywą, czego namacalnym dowodem była seria terrorystycznych ataków Hamasu na Izrael, a chwilę potem jego odpowiedź w postaci dramatycznego operacji wojskowej „Operacja Płynny Ołów”... O tym jest ta opowieść.

Guy Delisle dał nam kolejny raz to, z czego słynie jego literacka twórczość - opowieść o pięknym i zarazem strasznym zakątku świata, podaną w sposób szczery, bezpośredni, mocny..., ale też i z poczuciem inteligentnego humoru, który niejako łagodzi ów ciężar wymowy. I jest to chyba jeszcze bardziej fascynująca, czytelnicza podróż w czasie i przestrzeni - właśnie teraz, gdy Jerozolima i cały ten styk żydowskiego i arabskiego świata znajduje się znów w ogniu, którego próba zrozumienia stanie się być może nieco łatwiejszą, właśnie dzięki tej graficznej opowieści.

Najbardziej uderzyło mnie w tej wspomnieniowej relacji to, jak łatwo łączy się tu humor z najprawdziwszym dramatem. Z jednej strony są to zabawne ograniczenia dla Żydów ze strony Arabów i na odwrót, słowne potyczki i próby uprzykrzenia życia, czy też jakże widoczny kontrast pomiędzy mimo wszystko zachodnimi, żydowskimi dzielnicami i arabską częścią miasta..., ale z drugiej jest i najprawdziwsza śmierć, terror i wojna, która wybrzmienia na stronach tego komiksu już wcale nie w komediowy sposób. I co najważniejsze, wszystko to jest prawdą o Jerozolimie, gdzie śmiech i krew idą często ze sobą w nierozłącznej parze...

Jednocześnie jest tu także i polityka, której to bynajmniej Delisle - czy to dobrze, czy też źle, to już pozostaje kwestią naszego odbioru, nie unika. Jednakże gdzieś tam z tyłu głowy pojawia się myśl, że być może w nieco bardziej obiektywnym i nieangażującym ujęciu, opowieść ta byłaby jeszcze lepszą. Oczywiście nie wiem, czy byłoby to w ogóle możliwym po półtorarocznym pobycie z Jerozolimie, które to miasta z pewnością wiele zmienia w życiu człowieka i postrzeganiu przez niego prawideł otaczającego go świata.

Co zaś do ilustracyjnej postaci tego komiksu, to mamy tu znane nam już doskonale z twórczości tego autora niezwykle proste, lekko kanciaste, pociągnięte surową kreską i zarazem nacechowane dużą dawką ironii i pastiszu, rysunki. Co interesujące, najładniej dla oka przedstawiają się tu widoki miasta i jego słynnych obiektów, zaś nieco gorzej mam się rzecz z ludźmi i ich życiem, co też wydaje się być zamierzonym przez autora, który w ten sposób mówi nam o tym, że miasto jest takim samym dla każdego, zaś jedynie ludzie czynią go innym dla każdej z dwóch stron konfliktu. Warto docenić tu także dobre kadrowanie oraz niezwykle subtelną, oscylującą głównie wokół szarości, ale od czasu przełamywaną bardziej optymistycznymi barwami, kolorystykę tych ilustracji.

To ciekawa, wielokrotnie zaskakująca i niezwykle klimatyczna historia, która za sprawą komedii, dramatu i zarazem prawdy o tamtym świecie, niesie nam tyleż rozrywkę i przyjemność, co i skłania do ważnej refleksji nad tym, czy kiedykolwiek Jerozolima stanie się miastem pokoju, normalności, należnym jej miejscem religijnego kultu. Wnioski nie napawają optymizmem, ale oczywiście jak zawsze, to czas pokaże. Niemniej z pewnością po lekturze tego komiksu wiemy więcej o tym, czym jest konflikt żydowsko-arabski, a to już bardzo wiele.

„Kroniki jerozolimskie” Guya Delisle, to rzecz znakomita, ważna, godna zdobytych przez nią komiksowych nagród i wyróżnień. I dlatego cieszmy się, że Kultura Gniewu przypomniała nam tę opowieść właśnie teraz. Polecam.

Nie ma przypadku w tym, że oto dziś możemy cieszyć się kolejnym, trzecim już wydaniem znakomitego komiksu Guya Delisle pt. „Kroniki jerozolimskie”. Komiksu, przedstawiającego wspomnienia autora z jego ponad rocznego pobytu w tym tytułowym mieście, łączącym w sobie izraelską i arabska kultu...

Rozwiń

Zwiń

Kalinka, ach ta Kalinka.. - nie dość, że już kilkukrotnie uratowała swoją piękną dolinę przed psotami różnej maści potworów, to jeszcze udało jej się utrzymać wszystko w wielkiej tajemnicy przed mamą - zuch dziewczyna! Jednakże przychodzi taki dzień... - ale o tym opowiada już najnowsza część komiksowego cyklu „Kalinka” - album o tajemniczym tytule „Koniec wszystkiego (i całej reszty)”, który ukazał się właśnie nakładem Kultury Gniewu. Zapraszam was do poznania recenzji tej pozycji.

Już miało wszystko być dobrze i pięknie - Król Zimy miał przekazać Koronę Szczytów Królowej Wiośnie..., aż pojawiła się mama Kalinki i doszło do niemałej katastrofy. Oto Korona Szczytów uległa zniszczeniu, a to grozi powrotem doskonale znanych nam złych potworów - z Dżinem Parszywcem, na czele. By tak się nie stało, Kalina udaje się do magicznej Kuźni, gdzie może powstać nowa Korona..., ale po drodze nie wszystko pójdzie tak, jak powinno. Wystarczy wspomnieć o Labiryncie Złudzeń, do którego przyjdzie jej trafić...

Wszelkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że opowieść ta stanowi sobą koniec tego znakomitego, bajkowego cyklu. Choć z drugiej strony, wieńczy ją takie zdarzenie, że kto wie... Jakby jednak nie było, mamy oto przyjemność cieszyć się naprawdę świetną historią, w której natężenie akcji, przygód i magicznych scen jest tak wielkie, jak chyba w żadnej z poprzednich części. Tu po prostu dzieje się cały czas i to dzieje naprawdę spektakularnie, co z pewnością zachwyci każdego dziecięcego czytelnika.

Po zabawnym, pełnym chaosu i rodzinnych komplikacji wstępie, mamy niezwykłą podróż Kalinki, w którą to tym razem musi udać się ona sama. W ten sposób trafia do niezwykłego Labiryntu, poznaje pewną tajemniczą dziewczynkę oraz wdaje się w swego rodzaju konflikt z bandą małych ludzików..., a to dopiero początek przygód z jej udziałem. Co więcej, pojawiają się tu znani nam z poprzednich tomów bohaterowie z drugiego planu - ci dobrzy i ci nieco mniej pozytywni, którzy także wnoszą tu wiele interesujących wątków i scen. Na koniec mamy piękny, ale też i zaskakujący finał.

Twórca tej bajkowej serii - Thom Pico, dał nam kolejny raz moc barwnych przygód, pięknych emocji, nawiązania do baśniowych wierzeń i legend oraz mądrą lekcję tego, jak ważną jest w życiu przyjaźń i rodzina. I oczywiście tym razem jest tu wszystkiego jeszcze więcej, gdyż skoro już ma to być finalna odsłona losów rezolutniej Kalinki, to i musi być podana ona z przytupem - i jest. Bo mamy więcej bohaterów - nowych i starych, mamy nawet kilka innych, niezwykłych światów, jak i wreszcie nie brak jeszcze większej ilości magii, która łączy się oczywiście z siłami natury.

Ilustracje - autorstwa Karensac, są niezmiennie urokliwe, malownicze, nacechowane ciepłymi emocjami i humorem. Tu nawet złe potwory wyglądają ładnie, nie mówiąc już o pięknie tego całego świata natury i magii. I warto kolejny raz docenić ten bajkowy charakter, lekkość kreski, prostotę kadrowania i piękne kolory, które zostały idealnie dobrane do danej sekwencji scen.

I szkoda, gdyby to miałby być już naprawdę koniec - choć ja uparcie wierzę, że jednak tak się nie stanie. Szkoda, bo to naprawdę dobra, łącząca zabawę z mądrą lekcją życia, niezwykle zabawna opowieść o przygodzie i sekretach świata, które przybierają iście magiczną postać. I szczerze zazdroszczę dzieciom, że mają dziś dostęp do takich komiksów, które po prostu czynią ich dzieciństwo jeszcze piękniejszym. Oczywiście jako dorosła osoba w pełni to sobie rekompensuję, sięgając po tę serię z wielką przyjemnością.

„Kalinka. Koniec wszystkiego (i całej reszty)”, to znakomity, bajkowy, fantastyczny komiks dla dzieci, który w mej ocenie stanowi sobą z pewnością najbardziej dynamiczną odsłonę tej serii, co nas czytelników może tylko i wyłącznie cieszyć. I dlatego też gorąco polecam i zachęcam was do sięgnięcia po ten tytuł, jak i również po wszystkie poprzednie części opowieści o Kalince i jej przygodach – naprawdę warto.

Kalinka, ach ta Kalinka.. - nie dość, że już kilkukrotnie uratowała swoją piękną dolinę przed psotami różnej maści potworów, to jeszcze udało jej się utrzymać wszystko w wielkiej tajemnicy przed mamą - zuch dziewczyna! Jednakże przychodzi taki dzień... - ale o tym opowiada już najnowsza cz...

Rozwiń

Zwiń

„NOC SPRAWIEDLIWYCH” - pod tym niezwykle wymownym tytułem kryje się najnowsza, trzecia już część komiksowego cyklu „Zamek zwierzęcy”. Cyklu, będącego znakomitą refleksją nad słynną powieścią George'a Orwella, która jednocześnie wydaje się być bardziej nam współczesną, poruszającą, ważniejszą. Album ten ukazał się w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Taurus Media.

Stało się - zmęczone zwierzęta doprowadziły do śmierci Numeru Jeden - najważniejszego psa z zamkowej milicji pana i władcy tego miejsca, byka Silvio. Jednakże zdarzenie to nie zmieniło losu zwierząt, które nadal muszą pracować na rzecz zamku pod groźbą utraty wolności, zdrowia i życia. Oto jednak biała kotka Miss B. podejmuje kolejną próbę walki z dyktatorem - tym razem nie za pomocą siły, ale słów, dobroci i kwiatów, będących symbolem oporu. Stawką jest szansa na wolne wybory nowego prezydenta, co z wiadomych względów nie jest w smak bykowi Silvio...

I tak też Xavier Dorison kontynuuje tę piękną, bajkową, ale też i wielce dramatyczną opowieść o świecie zwierząt bez ludzi, w którym to jednak pozostały bardzo ludzkie demony władzy, ucisku i terroru. I czyni on w naprawdę znakomity sposób, łącząc w tej historii dramaty z komediowymi scenami oraz wspaniałą lekcją o tym, czym jest solidarność w walce o słuszną sprawę. Tym samym też kolejny raz możemy powiedzieć o tej komiksowej serii to, że stanowi ona sobą idealną propozycję dla dziecięcego i dorosłego odbiorcy, co w mej ocenie mówi bardzo wiele o jakości i wadze tego tytułu.

Fabułę wypełnia kolejny rozdział walki niewolonych zwierząt z podstępnym bykiem Silivio i jego psią gwardią. Walki, którą ze strony zwierząt znaczy wiara, nadzieja i determinacja trwania w swej niezłomności, zaś ze strony byczego prezydenta terror, przekupstwo, manipulacja. I podobnie, jak to miało miejsce w dwóch poprzednich częściach, tak i tym razem centralną postacią w tej relacji jest kotka Miss B., która na własnej skórze poczuje nie tylko pazur psiej milicji, ale też i ciężar odpowiedzialności za innych. Jednocześnie pojawia się i druga ważna postać - królika playboya, Cesara, który odegra tu również ważną rolę. Całość wieńczy zaś piękny finał, zapowiadający jednocześnie interesującą kontynuację.

Kolejny też raz zachwyca nas mądrość przełożenia ludzkiej codzienności życia - ale też i historii nas wszystkich, na pole zwierzęcej rzeczywistości, gdzie są władcy i ciemiężeni, gdzie trzeba walczyć o wolność i gdzie cena za jej wywalczenie jest ogromną. To odbicie nas ludzi w zwierzętach, które z jednej strony napawa dumą, że oto w nasz los wpisaną była i zapewne zawsze już będzie determinacja w dążeniu do bycia wolnym, ale z drugiej strony pojawia się też i ta bardziej gorzka prawda, że trzeba to robić przez ludzi i ich chore pragnienia. To słodko-gorzki portret, z którego warto wynieść kilka mądrych refleksji...

Ilustracje są piękne - malownicze, niezwykle klimatyczne, bardzo bajkowe i zarazem mające w sobie wiele realizmu, gdy oto widzimy dramaty i krzywdę cierpiących zwierząt. To wprawna kreska, dbałość o detale i szczegóły oraz dość zróżnicowane, dobre kadrowanie. Jednakże nie byłoby tu zapewne tego efektu „wow”, gdyby nie piękne, idealnie dobrane, niezwykle intensywne i zarazem łagodne w swoich odcieniach, kolory.

Komiksy uczą życia - nawet te bajkowe, ze zwierzętami w rolach głównych, podszyte mądrym humorem. W tym przypadku lekcja ta przybiera postać podkreślenia tej jakże ważnej prawdy, że choć wolność jest należną każdemu, to czasami musimy o nią walczyć. I nie sposób nie docenić tego morału właśnie u nas, w naszej ojczyźnie, której dzieje znaczyła niemalże nieustanna walka o to, by być wolnym. Oczywiście dzieci być może nie wszystko zrozumieją z tej czytelniczej lekcji, ale już przy mądrym słowie rodzica, dziadka, czy też starszego rodzeństwa, myślę że tak.

Wielką przyjemność niesie nam zatem spotkanie z komiksem „Zamek zwierzęcy. Noc sprawiedliwych”. Przyjemność płynącą z ciekawej relacji o losach zwierząt w wielkim zamku, z idealnie zachowanych proporcji pomiędzy bajką i gorzkim smakiem dramatu oraz ilustracyjnego piękna, któremu nie można się tu oprzeć. Poza tym najzwyczajniej szkoda jest odmawiać sobie możliwości uczestnictwa w tym zwierzęcym pojedynku dobra ze złem, z którego wiele cennego możemy nauczyć się i my, ludzie.

Sięgnijcie po ten tytuł – dla siebie, dla waszych dzieci, dla piękna komiksowej bajki. Polecam.

„NOC SPRAWIEDLIWYCH” - pod tym niezwykle wymownym tytułem kryje się najnowsza, trzecia już część komiksowego cyklu „Zamek zwierzęcy”. Cyklu, będącego znakomitą refleksją nad słynną powieścią George'a Orwella, która jednocześnie wydaje się być bardziej nam współczesną, poruszającą, ważniejs...

Rozwiń

Zwiń

Trzydzieści lat oczekiwania na ujrzenie dziennego świata i spotkanie z czytelnikiem... - tak oto wyglądały losy znakomitych, komiksowych opowieści Esteban Maroto, opartych na kultowej twórczości H.P. Lovecrafta. I już ten sam fakt sprawia, że patrzymy inaczej na komiksowy album pt. „Mity Cthulhu według Lovecrafta”, w którym zawarto wyczekiwane tyle lat historie i który to ukazał się dziś w pięknym wydaniu w naszym kraju za sprawą Wydawnictwa Elemental. Zapraszam was do poznania recenzji tego tytułu.

„Bezimienne miasto”, „Ceremonia” i „Mithy Thulu” - to właśnie te trzy wielkie opowieści wypełniły sobą strony niniejszego albumu, ukazując mroczne losy ich bohaterów, rysując wizję równie niepokojącego świata ludzi, potworów i zła, jak i wreszcie zachwycając nas tym pięknym, komiksowym spojrzeniem na tą nieśmiertelną literaturę. I nie ma tu absolutnego znaczenia to, czy znamy te historie, czy też odkrywamy je dziś po raz pierwszy, gdyż zawsze będzie to dla nas coś niezwykłego, fascynującego, odmiennego. W tym tkwił geniusz Lovecrafta, który to w mej ocenie udało się tu przenieść Estebanowi Maroto z wielką gracją, mądrością i jakością.

„BEZIMIENNE MIASTO” - to opowieść o pewnym archeologu, który gdzieś na środku pustyni odkrywa pozostałości dawnego miasta. Miasta, które najprawdopodobniej było zamieszkiwane przez przedstawicieli obcej cywilizacji, o czym świadczy to, co kryje się w jego podziemiach. A kryje się tam życie - przerażające, obce, zmuszające do walki o przetrwanie i przebudzone po wiekach, życie...

To bardzo klimatyczna, spowita aurą arabskiej kultury, perfekcyjnie poprowadzona historia, która z każdą kolejną stroną i każdym kolejnym kadrem przybiera coraz bardziej niepokojącą, spowitą aurą grozy i duszności, jak i również nie uciekająca od ważnych, filozoficznych pytań o sens istnienia, postać. Opowieść ta nie tylko idealnie wprowadza nas w całość tego albumu, ale też i poraża od pierwszych chwil enigmatycznością i zarazem geniuszem literackiej twórczości Lovecrafta.

„CEREMONIA” - w drugiej z historii towarzyszymy pewnemu mężczyźnie w jego podróży do nadmorskiego miasteczka o nazwie Kingsport. To właśnie tam przyjdzie trafić mu do tajemniczego, starego, wielkiego, spowitego mrokiem domu. Tam też zostanie on zaproszony do wzięcia udziału z tytułowej ceremonii ku dawnym bogom. Ceremonii, która wkrótce zamieni się w najprawdziwszy koszmar...

I mamy tu kwintesencję twórczości Lovecrafta, czyli stare i budzące niepokój miejsce, jego przedziwnych mieszkańców oraz ich tajemnice, które wymykają się granicom zdrowego rozsądku. I gdy to wszystko już wiemy, znamy i widzimy..., to wówczas rozpoczyna się makabryczna walka o przeżycie, o której zadecyduje nie tyleż siła i spryt wędrowca, ale prawda o tym, kim on jest... To kolejna klimatyczna, wielowymiarowa i wspaniale oddana historia.

„MITY CTHULHU” - to najobszerniejsza, złożona z trzech wątków i chyba zarazem najlepsza opowieść w tym albumie. Przedstawia ona losy pewnego badacza i naukowca, który otrzymuje w spadku po zmarłym dziadku - również badaczu dawnych kultur, skrzynkę z pewną płaskorzeźbą, trudnymi do rozszyfrowania zapiskami i fragmentami gazet. Na ich podstawia odtwarza on ostatnie miesiące życia dziadka, które wiążą się z szaleństwem pewnego rzeźbiarza, rejsem rodem z horroru i tajemnicami znalezionej w skrzynce płaskorzeźby...

I mamy tu absolutnie wszystko to, za co kochamy twórczość Lovecrafta - począwszy od tajemniczej zagadki, poprzez podróż w przeszłość, jak i kończąc na odkrywaniu niecnego, mrocznego, przerażającego sekretu. Ciekawym w tej historii jest również to, że stanowi ona sobą coś na wzór „opowieści w opowieści”, gdzie z tej szkatułkowej postaci wyłania się zaskakujący, mocny finał.

Każdą z tych historii znaczy fabularna jakość, która jednocześnie trzyma się bardzo mocno oryginalnej twórczości Lovecrafta - dla jednych to dobrze, dla innych być może nie, ale w mej ocenie ideału nie powinno się poprawiać, przynajmniej nie zbyt mocno. I jest to groza, ale groza wiążąca się nie tylko z potworami, magią i cudami nie z tego świata, a również z ludzkim szaleństwem, które tak naprawdę dotyka każdego z bohaterów tych historii - w mniejszym lub większym stopniu, ale zawsze.

I do tego wszystkie mamy tu znakomite ilustracje - również autorstwa samego Estebana Maroto. To klimatyczne, sugestywne, pociągnięte ostrą, surową i zarazem pieczołowicie szczegółową kreską, rysunki. Przemawia przez nie groza, ciemność i tajemnica tego literackiego świata, która udziela się także i nam, czytelnikom. I wreszcie jest to czerń i biel, które potęgują tę niezwykłą atmosferę grozy...

Jeśli zanurzysz się już w świat Lovecrafta, to będziesz chciał do niego wracać raz za razem. I ten komiksowy album stanowi potwierdzenie tych słów, gdy z jednej strony oferuje on sobą naprawdę ciekawe wprowadzenie w twórczość tego wybitnego autora, ale z drugiej też i okazję na powrót do niej, do kreowanego na jej stronach świata mroku i szaleństwa, do magii tych fabuł. I jest to niewątpliwa, czytelnicza przyjemność - owszem, specyficzna i dla osób o mocnych nerwach, ale z pewnością warta doświadczenia. Co więcej, podana w nieco innej, gdyż stricte graficznej postaci.

Rzecz całą reasumując – komiksowy album „Mity Cthulhu według Lovecrafta”, to piękna propozycja dla miłośników twórczości H.P. Lovecrafta, ale też i doskonała okazja ku temu, by ją odkryć, poznać, docenić. I to właśnie ta jej graficzna postać wydaje się być idealnym środkiem ku temu, by tak się stało. Dlatego też gorąco polecam i zachęcam was do sięgnięcia po ten tytuł – naprawdę warto.

Trzydzieści lat oczekiwania na ujrzenie dziennego świata i spotkanie z czytelnikiem... - tak oto wyglądały losy znakomitych, komiksowych opowieści Esteban Maroto, opartych na kultowej twórczości H.P. Lovecrafta. I już ten sam fakt sprawia, że patrzymy inaczej na komiksowy album pt. „Mity C...

Rozwiń

Zwiń

Klimatyczna, intrygująca, wypełniona barwną przygodą i osadzona w świecie wczesnego średniowiecza komiksowa opowieść - tak, dokładnie tego było mi trzeba! Od zawsze bowiem uwielbiam tego typu historie, które z jednej strony oferują sobą moc wrażeń i emocji, zaś z drugiej funduję niezwykłą podróż w czasie. I dlatego z tym większą radością powitałam w swych rękach komiksowy album pt. „Brigantus. Wygnaniec”, który ukazał się w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Elemental.

Rok 84 n.e., dzisiejsza Szkocja. Niewielki oddział rzymskich legionistów udaje się do małej osady celem pobrania należnej opłaty. Los sprawi, że wkrótce staną się oni celem ataku miejscowych wojowników, którzy podczas krwawej bitwy wybijają większość oddziału. Ocalało jedynie czterech z nich - dwóch doświadczonych legionistów, jeden żółtodziób i tajemniczy, będący zawsze na uboczu, potężnie zbudowany żołnierz, określany pogardliwym mianem Pikta. Ich wspólnym celem jest dotarcie do obozu legionistów, ale po drodze wydarzy się coś, co odmieni ich los już na zawsze...

Znany nam już dobrze w naszym kraju twórca tego komiksu - Yves Huppen, dał nam tutaj charakterną, bardzo dobrze skrojoną i trzymającą w napięciu do ostatnich stron, przygodową opowieść. To z jednej strony spojrzenie na ostatnie lata rzymskiego panowania na brytyjskich wyspach, z drugiej zaś fascynujący porter ludzkich zachowań w obliczu zagrożenia i postawienia człowieka w roli ofiarnego kozła, któremu pozostaje tylko jedno - zemsta. I mamy tu wspaniałych bohaterów, przekonujący obraz dawnego świata oraz klimat, któremu nie sposób się nie poddać.

Można powiedzieć o tej historii, że jest prostą, niezbyt skomplikowaną, niezwykle klarowną w swej fabularnej postaci. Jednakże wszystko to nie czyni jej mniej interesującą - a wręcz przeciwnie. Oto mamy grupę ocalałych legionistów, rodzące się między nimi relacje - czasami dobre, ale znacznie częściej iście wrogie, jak i wreszcie pojawia się pewna intryga kłamstw i oskarżeń, która niektórych z nich czyni oprawcami, zaś innych ofiarami. I jest to inteligentnie poprowadzona, potrafiąca zaskoczyć i przede wszystkim poruszająca swoimi emocjami, relacja.

To również opowieść o inności i nietolerancji, która wszakże była znakiem tamtych czasów i która takowym pozostała - niestety, do dziś. Mamy tu bowiem samotnika, różniącego się od pozostałych legionistów żołnierza, człowieka będącego ofiarą swojego pochodzenia, który tak naprawdę nie wie do końca, kim jest. Nie trudno się domyślić, że mowa tu o tytułowym Brigantusie, którego poznajemy tak naprawdę za sprawą spotkania z młodym legionistą, który jako pierwszy okazuje mu coś innego, aniżeli tylko pogardę.

Oczywiście w tego typu opowieści nie mogło zabraknąć walki, którą obrazują mocne w swej postaci, niezwykle surowe w przekazie, ale też i ze wszech miar realistyczne sceny potyczek z mieczem w ręku, gdy oto główni bohaterowie walczą o przetrwanie, gdy zabijają miejscową ludność, czy też ukracają cierpienie kompanom broni, którym nie można już pomóc. To obraz tamtej epoki, który znajduje poparcie w historycznych źródłach i który czyni tę komiksową opowieść jeszcze bardziej dramatyczną, czyli dokładnie taką, jaką być tu musiała.

Ilustracyjnie jest pięknie - malowniczo, klimatyczne, odpowiednio surowo na polu kreski i zarazem doskonale technicznie, co znamionuje wielki talent i zarazem wielkie doświadczenie twórcy tych rysunków, Hermanna Huppena. Bo można również docenić tu szczegółowość tych obrazów, znakomite kadrowanie oraz perfekcyjnie dobraną kolorystykę, gdzie przemawiają do nas stonowane, nieco rozmyte, lekko pastelowe barwy.

To nasze pierwsze spotkanie z tym cyklem i z osobą tytułowego bohatera. I spotkanie to nas ciekawi, intryguje, obiecuje wiele na przyszłość oraz przekonuje do tego, by sięgnąć po kontynuację tej historii. Za argumenty ma zaś barwną fabułę, piękne i klimatyczne ilustracje oraz wielkie emocje, które towarzyszą nam podczas lektury. Najważniejsze wydaje się jednak to, że jest to opowieść o człowieku i tym, kim czyni go wojenny, jakże niesprawiedliwy los...

Pozostaje mi już tym samym tylko gorąco polecić i zachęcić was do sięgnięcia po komiks „Brigantus. Wygnaniec”, który w mej opinii usatysfakcjonuje nie tylko miłośników historycznych opowieść o walce i przygodzie, ale też i sympatyków mądrych, życiowych relacji o niesprawiedliwości i zarazem wielkiej przewrotności losu. To naprawdę dobra literatura – polecam.

Klimatyczna, intrygująca, wypełniona barwną przygodą i osadzona w świecie wczesnego średniowiecza komiksowa opowieść - tak, dokładnie tego było mi trzeba! Od zawsze bowiem uwielbiam tego typu historie, które z jednej strony oferują sobą moc wrażeń i emocji, zaś z drugiej funduję niezwykłą ...

Rozwiń

Zwiń