Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rok 2008 był już 16 lat temu i osobiście jak przypomnę sobie, że było to tak dawno temu, a ja wtedy również zasiadałam w licealnych ławkach, to przyprawa mnie to chyba o ból głowy. Dlatego też tak świetnie mogłam się odnaleźć w świecie wykreowanym przez Adriannę Szymańską-Zacheję. Pomimo, że ten powrót jest dla mnie czymś słodkim, bo osobiście uwielbiałam czasy liceum, to z drugiej strony wkroczenie w strefę watahy zadawało mi ostre ciosy nożem w serce, lecz tylko dlatego, że bardzo zżyłam się z watahą i w sumie mogłabym być w ich gronie.

Powrót do rzeczy które się zna, jak poi, gadu gadu, doładowywanie telefonu i uwielbiane przeze mnie stwierdzenie zw - zaraz wracam/bycie za chmurką (w sumie kompletnie o nim zapomniałam) to wielki, wspaniały wehikuł czasu. Kocham i ubóstwiam autorkę za wrzucenie czytelnika w wir szkolnych wydarzeń, i wybranie właśnie tych lat, jako tych najciekawszych. Wszystkie smaczki, z "dawnych" lat były co chwilę wrzucane i naprawdę stworzyły ciekawą otoczkę, które samo wspomnienie wraz z zakamuflowaną muzyką, mogłoby stworzyć wartość samą w sobie, nawet jakby historia nie miała czegoś więcej do przekazania. Ale jest tu coś ważniejszego, i to właśnie wataha odgrywa tutaj główne skrzypce.

Każdy ma tutaj coś za uszami, każdy musi walczyć ze swoimi demonami. Bardzo podobała mi się kreacja Wagana, ponieważ nie tylko wydarzenia były ciekawe i znaczące, ale kształtowanie się jego charakteru, jego rozterek, a przede wszystkim twierdzenie że coś jest z nim nie tak, dało mi bardzo dużo do myślenia. Tamte czasy, były dość brutalne, żadnych terapeutów, zaściankowość i strach przed nowymi rzeczami - nie twierdzę że teraz tak nie ma, ale patrząc z własnej perspektywy myślę, że autorka wyciągnęła z tych czasów najbardziej kąśliwe rzeczy i zachowania.

Sądzę, że liczba tragedii i rozterek, a w szczególności poruszanych tutaj tematów jest zbyt duża. Myślę, że skupienie się na kilku z nich i większe ich rozpracowanie, również wpłynęłoby pozytywnie na historię. Przez liczbę wątków, wydawała mi się ta historia dość nierealna. Bo z tyłu głowy dźwięczała mi myśl: no bez jaj, nie możliwe, że w tak małym gronie występowały tak zróżnicowane tematy, w szczególności te złe. Ale z drugiej strony, może właśnie każdy walczył wtedy z własnymi demonami, tylko nie wszystko wypływało na powierzchnię?

Odkrywanie siebie samego, walka z innymi, nie tylko jeżeli mówimy o fizyczności, ale przede wszystkim walka z samym sobą, to tematy, który cały czas dźwięczą mi w głowie i w tym wypadku Dzwonek na długą przerwę jest wart poznania, a skoro to tylko pierwsza część, to jestem ciekawa co pojawi się w kontynuacji.

Rok 2008 był już 16 lat temu i osobiście jak przypomnę sobie, że było to tak dawno temu, a ja wtedy również zasiadałam w licealnych ławkach, to przyprawa mnie to chyba o ból głowy. Dlatego też tak świetnie mogłam się odnaleźć w świecie wykreowanym przez Adriannę Szymańską-Zacheję. Pomimo, ...

Rozwiń

Zwiń

Tak, tak, zdecydowane tak daję tej pozycji. W tym roku, pierwszy raz śmiałym krokiem sama staram się uprawiać swój ogródek, cały czas myślę, co się uda, na co pozwoli pogoda. Kto wie, może coś wyhoduję? I o dziwo, nie robię tego sama, moja pięciolatka i trzylatek również chętnie mi pomagają.

Jak to jednak z dziećmi bywa, zadają mnóstwo pytań, a ja jako świeżynka w temacie ogrodnictwa, nie zawsze jestem w stanie im odpowiedzieć. Może odpowiedzieć mogę, ale nie zawsze w taki sposób, by ich zaciekawić i w szczególności by jak na swój wiek, mieli zaszczepionego bakcyla. Z pomocą przyszła książka wydawnictwa Papilon Co i jak rośnie w ogródku i muszę przyznać, sama się czegoś nauczyłam. Może jednak początkujący ogrodnicy powinni zaczynać od książki dla dzieci? :)

Oczywiście nie jest to kompendium wiedzy o każdej roślinie, lecz każde dwie strony są przeznaczone na jedną roślinę, znajdziemy tutaj wiedzę z następujących roślin: rzeżucha, pomidor, groszek zielony, mięta pieprzowa, borówka amerykańska, ziemniak, nasturcja, ogórek, dynia zwyczajna, truskawka, tulipan. Czyli wszystkiego po trochę, są warzywa, owoce, przyprawy i kwiaty. świetny początek dla małych ogrodników.

Kolorowe ilustracje pozwalają dzieciom na zrozumienie, jak w ogóle jest to możliwe, że z tak małego nasionka, wyrośnie wiele owoców. Pokazany jest rozwój danej rośliny, czyli dzieci mogą doglądać w książce, na jakim już są etapie i co ich za niedługo czeka.

Świetna pozycja i pomimo że nie miałam tego w planach, to już moje dzieci zapowiedziały, że w tym roku chcą wysiać dynię. No cóż, nie pozostaje mi nic innego jak przekopać jakąś część ogródka, bo po zimnej zośce, która przypada 15 maja, będziemy siać dynie.

Nie jest to wyłącznie pozycja dla tych, którzy posiadają dom i kawałek ogródka, dzięki urozmaiceniu przedstawionych tu roślin, znajdują się też takie, które z łatwością można sadzić na balkonie w doniczkach. Dodatkowo jest to pozycja na cały rok, ponieważ jest tu też mowa o tym, co robić jesienią, wiosną i latem, by opiekować się danymi roślinami. Moje dzieci już pokochały tą książkę, a ty?

Tak, tak, zdecydowane tak daję tej pozycji. W tym roku, pierwszy raz śmiałym krokiem sama staram się uprawiać swój ogródek, cały czas myślę, co się uda, na co pozwoli pogoda. Kto wie, może coś wyhoduję? I o dziwo, nie robię tego sama, moja pięciolatka i trzylatek również chętnie mi pomagaj...

Rozwiń

Zwiń

Nie od dziś wiadomo, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła. W przypadku książki Grzechòt nie było wcale inaczej. Jeżeli dodamy do tego dziecięcą ciekawość to już mamy problem murowany.

Nie wiem czy można tak napisać o powieści grozy, ale bawiłam się świetnie. Historia toczyła się płynnie do przodu i z każdą stroną była odkrywana coraz mroczniejsza historia z dreszczykiem. Właśnie określiłabym to jako dreszczyk, trochę lekkiego niepokoju, jednak do strachu w moim mniemaniu trochę jej brakowało.

Niebywałe było zaczerpnięcie inspiracji z miejskich, czy wiejskich legend. Myślę, że każdy z nas słyszał: uważaj bo ktoś cię zabierze. Z punktu psychologicznego i z tego co wiemy teraz, że zasiewanie w dzieciach takiego strachu przed "ukradnięciem" nie jest zbyt dobrym posunięciem, ale w przypadku Grzechòtu świetnie to zagrało i przypadkowy splot różnych zdarzeń sprawił, że zło mogło się narodzić w swojej pierwotnej formie.

Grupka dzieciaków w tym jedna dziewczyna, przywodzi na wzór Stranger Things, ale skoro uwielbiamy taką kreację, to dlaczego tego nie wykorzystać. Nie mam nic przeciwko inspiracjom, tylko trzeba to dobrze rozegrać, w książce Macieja Lewandowskiego było nie najgorzej. Ale pomimo wszystko nie zapałałam większym uczuciem do żadnego z bohaterów. Dla mnie nie wyróżnili się niczym nadzwyczajnym.

Plusem na pewno jest to, że jest to historia do połknięcia na raz, taka dość dobra lektura, na wieczór pod kocem. Oczywiście nie sposób nie wspomnieć o samym wydaniu: piękne zadrukowane brzegi, twarda oprawa i matowa okładka.

Jeżeli macie ochotę na dreszcz niepokoju w pięknym wydaniu, to polecam.

Nie od dziś wiadomo, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła. W przypadku książki Grzechòt nie było wcale inaczej. Jeżeli dodamy do tego dziecięcą ciekawość to już mamy problem murowany.

Nie wiem czy można tak napisać o powieści grozy, ale bawiłam się świetnie. Historia toczyła się pły...

Rozwiń

Zwiń