Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Interesująca perspektywa jaką przyjmuje autor, nie przełożyła się na dobrą literaturę wojenną.
Narratorem jest młody chirurg, uczestnik powstania warszawskiego. Ponieważ po intensywnych operacjach ratujących życie rannym powstańcom i cywilom ma nadwyrężone ścięgno, przełożony daje mu do ręki aparat fotograficzny, asystenta i kieruje do zupełnie innego, ważnego zadania: ma dokumentować zbrodnie esesmanów i Wermachtu w czasie powstania. Ten zupełnie niewiarygodny pomysł co prawda daje autorowi pretekst do pędzenia od jednego do drugiego miejsca walk i zbrodniczych mordów, ale w efekcie narracja także szybko biegnie od miejsca do miejsca, od sceny do sceny i nawet koszmarne zbrodnie czy śmierć kolejnych osób (także bliskich narratorowi) stają się w książce "migawkami" prezentującymi kolejne zbrodnie Niemców i bohaterstwo powstańców. Sporo także opisów interwencji lekarskich, ratowania rannych, operacji wykonywanych w polowych warunkach - autor to lekarz, chętnie wykorzystuje swoją fachową wiedzę tworząc takie opisy.
Paradoksalnie, mimo setek opisywanych ofiar i tragicznych scen, ta książka nie porusza. Może za dużo jest w niej słabo skrywanego ego autora, może zbyt sztuczny jest sam konstrukt narracyjny, a może brak czasu, skupienia na konkretnych postaciach, ich historiach, emocjach...
Szanując temat - literacko ta książka broni się słabo.

Interesująca perspektywa jaką przyjmuje autor, nie przełożyła się na dobrą literaturę wojenną.
Narratorem jest młody chirurg, uczestnik powstania warszawskiego. Ponieważ po intensywnych operacjach ratujących życie rannym powstańcom i cywilom ma nadwyrężone ścięgno, przełożony daje mu do r...

Rozwiń

Zwiń

Chyba najtrudniejsza w odbiorze, ale bardzo dobra książka autorki. Tym razem ruszamy na północ Grenlandii, do niewielkich, najdalej na północ wysuniętych osad Innuitów. Struktura książki jest inna niż np. "Hen" - nie ma tu osobno prowadzonych, rozbudowanych opowieści o wyrazistych bohaterach. Osób przewija się tu kilka, jednak wątki ich życia przemieszane są ze sobą i z doświadczaniem polarnej codzienności w momencie zapadania arktycznej nocy. Autorka wycofuje się w tło, unika eksponowania siebie, dając przestrzeń na głosy bohaterów, ich doświadczenia, ich reakcje. Całość tworzy rodzaj kolażu postaw i życiowych wyborów ostatnich mieszkańców północnej Grenlandii, opisywanych subtelnie i bez prób dramatyzacji. Jest w tym miejsce na opowieści o zdobywaniu pożywienia - polowaniach , jest na gorycz osobistej straty, jest dojmujące poczucie samotności. Niełatwa, ale wartościowa lektura.

Chyba najtrudniejsza w odbiorze, ale bardzo dobra książka autorki. Tym razem ruszamy na północ Grenlandii, do niewielkich, najdalej na północ wysuniętych osad Innuitów. Struktura książki jest inna niż np. "Hen" - nie ma tu osobno prowadzonych, rozbudowanych opowieści o wyrazistych bohatera...

Rozwiń

Zwiń

Szybki przegląd maszyn (samochodów, samolotów, okrętów a nawet obiektów inżynieryjnych), które dobrze znany dziennikarz, celebryta i showman obdarza "duszą". Kryteria, jak to u Clacksona są czysto subiektywne - podoba mu się, fascynuje go, uważa konstrukcję za przełomową, albo... nieudaną, ale piękną. I już.
Styl Jeremiego jest tak dobrze znany, że nie ma co o nim wspominać - jedni go lubią, drudzy nie znoszą. Ja stoję gdzieś pośrodku - czasem mnie bawi, chyba równie często irytuje. Może o to mu właśnie chodzi?
Zaletą książki jest zwrócenie uwagi na naprawdę ciekawe osiągnięcia inżynierii - niezwykłe, nie zawsze oczywiste przykłady sukcesów konstruktorów i projektantów wojennych okrętów czy samolotów, albo słynnych modeli samochodów. Wadą - ogromna powierzchowność opisów powstania każdego z tych cudów techniki. To w zasadzie tylko ciekawostki (często naprawdę zaskakujące), okraszone mniej lub bardziej rubasznym, czasem aroganckim humorem autora. Jako wstęp do dalszych poszukiwań - czemu nie? Ale jako wartościowa pozycja warta zatrzymania po jednorazowym przeczytaniu - nie sądzę.

Szybki przegląd maszyn (samochodów, samolotów, okrętów a nawet obiektów inżynieryjnych), które dobrze znany dziennikarz, celebryta i showman obdarza "duszą". Kryteria, jak to u Clacksona są czysto subiektywne - podoba mu się, fascynuje go, uważa konstrukcję za przełomową, albo......

Rozwiń

Zwiń

Świadectw o tym co działo się w obozach koncentracyjnych systemów totalitarnych - tak nazistowskich jak i komunistycznych jest sporo, niektóre z nich należą do wybitnych osiągnięć literatury.
Ta niewielka książka, będąca efektem pobytu autora w Buchenwaldzie, przez kilka miesięcy na przełomie 1938 i 1939 roku, jest jednak wyjątkowa. Autor to Niemiec, popularny i ceniony w latach 20 i 30 pisarz pochodzący z Prus Wschodnich. Jego nieprzychylna nowej, hitlerowskiej władzy postawa skończyła się dla niego zamknięciem w miejscu, do którego w tym czasie trafiali nieprawomyślni obywatele III Rzeszy. Byli wśród nich komuniści, socjaliści, antyhitlerowcy, ale także Żydzi, homoseksualiści, niepełnosprawni umysłowo... i wreszcie zwykli przestępcy. W Polsce nie znamy tego etapu terroru, skierowanego przeciw własnym obywatelom. Naturalnie sytuujemy wszystkich Niemców tego czasu po stronie nazistów. Dlatego ta relacja jest unikalna, pokazuje system nazistowski w momencie narodzin, jeszcze przed wojną. Oglądamy go z pozycji rozgoryczonego kierunkiem jaki obrał jego własny kraj intelektualisty: osoby o wysokiej pozycji społecznej, upokarzanego i niszczonego (bezskutecznie) przez wyniesionych z dołów społecznych apologetów nowej władzy i zwykłych karierowiczów. Interesujące i napisane pięknym, literackim językiem, nawet jeśli chwilami nieco zadufane w swojej wierze w hart prawego, intelektualnego ducha.

Świadectw o tym co działo się w obozach koncentracyjnych systemów totalitarnych - tak nazistowskich jak i komunistycznych jest sporo, niektóre z nich należą do wybitnych osiągnięć literatury.
Ta niewielka książka, będąca efektem pobytu autora w Buchenwaldzie, przez kilka miesięcy na przeł...

Rozwiń

Zwiń