Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ostatnia powieść z cyklu „Kingsbridge” za mną. Ostatnia jaką przeczytałem choć chronologicznie jest umiejscowiona na pierwszym miejscu, ponieważ opisuje wypadki z końca pierwszego tysiąclecia i początku drugiego a zatem na przełomie X i XI wieku. Co mogę powiedzieć? Również i tym razem się nie zawiodłem. Ken Follett tworzy świetne postaci z wyraźnym podziałem na tych dobrych i tych złych (o czym pisałem już wcześniej) i wymyśla świetne intrygi, gdzie mieszają się ze sobą walki o wpływy, wielkie pieniądze i seks. Powieść daje świetną rozrywkę, czyta się ją z napięciem i niepewnością o losy bohaterów. Czy zło i nikczemność zostaną ukarane? Czy dobro i miłość zatriumfują? A może dla niektórych stanie się to dopiero w przyszłym życiu?
„Niech się stanie światłość” to intrygująco napisana książka w stylu do jakiego przyzwyczaił nas Autor. Nic dziwnego, że pojawili się naśladowcy, którzy z mniejszym bądź większym sukcesem tworzą dzieła mocno inspirowane tym stylem i choć radzą sobie nieźle, to niekwestionowanym królem tego typu powieści (historyczno- przygodowej?) jest bezsprzecznie Ken Follett. Co jeszcze mogę dodać? Cykl „Kigsbridge” obejmuje obecnie pięć książek i udało mi się je wszystkie przeczytać, bo według mnie każda z nich jest warta poznania i poświęcenia jej czasu. Siedem gwiazdek (bardzo dobra).

Ostatnia powieść z cyklu „Kingsbridge” za mną. Ostatnia jaką przeczytałem choć chronologicznie jest umiejscowiona na pierwszym miejscu, ponieważ opisuje wypadki z końca pierwszego tysiąclecia i początku drugiego a zatem na przełomie X i XI wieku. Co mogę powiedzieć? Również i tym razem się...

Rozwiń

Zwiń

„Kroniki Czarnej Kompanii” to właściwie nie jedna książka a trzy, z tym, że zebrane w jedną całość. Na ten zbiór składają się:
1. Czarna Kompania.
2. Cień w ukryciu.
3. Biała Róża.
Jako, że z natury jestem leniwy to nie będę ich oceniał osobno a pokuszę się o jedną zbiorczą opinię. Książka Glena Cooka przyniosła podobno przełom w literaturze fantasy, ale jest to dla mnie o tyle dziwne, ponieważ nie rozumiem jej fenomenu. Dla mnie jest to niestety całkiem przeciętne czytadło, nie angażujące zbyt emocjonalnie ani nie niosące ze sobą jakichś głębszych treści. O ile dwie pierwsze części byłem jeszcze w stanie jakoś przełknąć to przy trzeciej (Biała Róża) całkowicie poległem i nie doczytałem jej do końca. Rzecz pisana na siłę i bez większego polotu. Może jeśli ktoś zadowala się ogólnikami to będzie zadowolony, ale już w przypadku bardziej wymagającego czytelnika powieść nie zdaje egzaminu. Nic mnie niestety do niej nie przekonuje. Ani wydarzenia ani postaci, których jest multum i wszystkie są do siebie podobne a jak by tego było mało to mają jeszcze idiotyczne pseudonimy. Zdecydowanie nie moja bajka, toteż nie będę czytał kolejnych tomów, ale nie wykluczam, że komuś może spasować tego rodzaju dzieło. Jak dla mnie jednak słabo. Pięć gwiazdek (przeciętna).

„Kroniki Czarnej Kompanii” to właściwie nie jedna książka a trzy, z tym, że zebrane w jedną całość. Na ten zbiór składają się:
1. Czarna Kompania.
2. Cień w ukryciu.
3. Biała Róża.
Jako, że z natury jestem leniwy to nie będę ich oceniał osobno a pokuszę się o jedną zbiorczą opinię. Książka...

Rozwiń

Zwiń

„Pieśń miecza” to czwarty tom o walecznych wikingach Bernarda Cornwella i jak dotąd oceniam go najniżej spośród wszystkich. Dlaczego? Niby wszystko jest na swoim miejscu- są intrygi, polityczne rozgrywki, krwawe potyczki, jest namiętność i przygoda, ale zabrakło mi tutaj jakiejś iskry, która rozpaliłaby tą historię i uczyniła powieść fascynującą. Być może Autor popadł już w niebezpieczną rutynę i zaczyna powielać samego siebie, nie wiem. Faktem jest jednak, że brakuje tu świeżych pomysłów i ciekawych rozwiązań fabularnych. Większość książki to walka, która nie przeczę jest opisana sprawnie, ale bez większych zaskoczeń czy zwrotów akcji. Więc tych elementów mi tutaj zabrakło, choć książka prezentuje przyzwoity i dobry poziom, poniżej którego pan Cornwell nie schodzi. Niestety jest trochę nużąco i wydaje mi się, że dało się wycisnąć więcej z tej historii. Czy będę dalej czytał tą serię? Raczej tak, z tym, że jeśli w dalszym ciągu będę znużony to ją sobie po prostu odpuszczę. A na razie jestem umiarkowanie zadowolony. Sześć gwiazdek (dobra).

„Pieśń miecza” to czwarty tom o walecznych wikingach Bernarda Cornwella i jak dotąd oceniam go najniżej spośród wszystkich. Dlaczego? Niby wszystko jest na swoim miejscu- są intrygi, polityczne rozgrywki, krwawe potyczki, jest namiętność i przygoda, ale zabrakło mi tutaj jakiejś iskry, któ...

Rozwiń

Zwiń

Choć literatura jest niewątpliwie zdominowana przez anglojęzycznych autorów, to czasem sięgam po coś z naszego podwórka, aby przekonać się, że w kraju nad Wisłą również powstają ciekawe i wartościowe książki. A taką jest niewątpliwie „Chrobot” Tomasza Michniewicza czyli zbiór reportaży na temat życia w najróżniejszych rejonach świata. Poznajemy tutaj: Ugandyjkę, mieszkańca Zimbabwe, Amerykanina, Kolumbijkę, Hinduskę, Fina i Japonkę. Możemy towarzyszyć im od momentu bycia nastolatkami przez wchodzenie w dorosłość po doczekanie się przez nich dzieci a w niektórych przypadkach nawet i wnuków. Autor jest przy tym dość mocno zaniepokojony kondycją współczesnego świata. Czy materializm i pogoń za pieniądzem zawsze mają sens? Czy poszukiwanie szczęścia za wszelką cenę jest tego warte? A może czasem warto zwolnić i obejrzeć się dookoła siebie, docenić to co się ma? Odpowiedzi na te pytania są raczej niejednoznaczne, bo w różnych częściach świata różnie pojmuje się szczęście i poczucie spełnienia. Bohaterowie reportażu będą poszukiwać, błądzić aż w końcu będzie dane im odnaleźć własną ścieżkę. Czy wszystkim będzie dane spełnić swoje marzenia lub chociaż niewygórowane cele życiowe?
„Chrobot” to reportaże, które czyta się z przyjemnością, ale i nie bez pewnej refleksji. Jak to ktoś powiedział, że jeśli ktoś jest najmądrzejszy to wcale nie oznacza, że ma najwięcej pieniędzy, bo tak naprawdę tym światem rządzi przypadek. Jeśli urodziłeś się w danym kraju to może być to dla ciebie przekleństwem bądź też szczęściem. Charakter też jest wynikiem genów i środowiska, w którym się dorasta. Tak więc przypadek i nic więcej. Trochę to smutna refleksja, ale człowiek ma jeszcze wolną wolę i może zawsze starać się być najlepszą wersją samego siebie. Sęk w tym, aby nie mierzyć zbyt wysoko, bo tym łatwiej się rozczarować a do celu dążyć metodą małych kroków i jeśli jest się wytrwałym to można dojść do zadziwiających rezultatów. Tak odczytuję przesłanie książki, którą pragnę z tego miejsca polecić. Osiem gwiazdek (rewelacyjna).

Choć literatura jest niewątpliwie zdominowana przez anglojęzycznych autorów, to czasem sięgam po coś z naszego podwórka, aby przekonać się, że w kraju nad Wisłą również powstają ciekawe i wartościowe książki. A taką jest niewątpliwie „Chrobot” Tomasza Michniewicza czyli zbiór reportaży na ...

Rozwiń

Zwiń

IRA to jeden z moich ulubionych polskich rockowych zespołów. Na dobrą sprawę na jej muzyce wychowywałem się w latach 90-tych. To opracowanie to próba przybliżenia fenomenu radomskiej grupy, która istnieje i działa do dziś. Na czym polega wielkość tego zespołu? Według mnie na dobrych melodiach z rockowym pazurem a także dobrych, zapadających w pamięć tekstach. A także na charyzmatycznym frontmanie i wokaliście Arturze Gadowskim, choć wszyscy członkowie formacji są na swój sposób interesujący i są bardzo sprawnymi muzykami. Moja ulubiona płyta? Chyba „Mój dom” z 1991 roku, chociaż po reaktywacji w 2002 roku nagrali niejeden dobry album. Wielu fanów niestety popełnia błąd mówiąc, że „nowa IRA” to już nie to samo co „stara IRA” i odwraca się od niej plecami. Tymczasem grupa cały czas idzie do przodu i nieustannie się rozwija toteż nic dziwnego, że nie jest w stanie zadowolić wszystkich. W przeciwieństwie do niektórych zespołów, które bardzo się skomercjalizowały, aby przetrwać na rynku muzycznym IRA nie straciła swojej rockowej zadziorności, choć umie też pokazać łagodniejsze oblicze pod postacią nastrojowych ballad. Co do książki to wydaje się być solidną dziennikarską robotą, choć taki fan jak ja nie znalazł w niej wielu informacji, o których by już wcześniej nie wiedział. Ale książka jest fajnie napisana i lekko się ją czyta. Czy polecam? Fanom jak najbardziej a pozostałym osobom na zasadzie muzycznej ciekawostki. Sześć gwiazdek (dobra).

IRA to jeden z moich ulubionych polskich rockowych zespołów. Na dobrą sprawę na jej muzyce wychowywałem się w latach 90-tych. To opracowanie to próba przybliżenia fenomenu radomskiej grupy, która istnieje i działa do dziś. Na czym polega wielkość tego zespołu? Według mnie na dobrych melodi...

Rozwiń

Zwiń

„Upadek Númenoru” to kolejna książka z bogatego uniwersum Tolkiena zredagowana tym razem przez Briana Sibleya. Co można o niej powiedzieć? Bardzo wciągająca historia, rzecz napisana z pietyzmem i z dbałością o szczegóły, ale wypadałoby chyba zacząć od nakreślenia fabuły. To jednak trochę trudne, bo dzieło ma charakter kroniki i opowiada o wzlotach i upadkach, triumfach i porażkach królestwa Númenoru, które przetrwało dwa tysiące lat nim pogrążyło się w morskich odmętach. Wszystko działo się w Drugiej Erze, która zaczęła się jak i zakończyła wojną z panem ciemności Sauronem. Poznajemy więc królów jacy rządzili tym państwem, niektórym z nich poświęcono więcej miejsca a niektórzy tak szybko jak się pojawiają znikają. To epicka saga w której mamy trochę walki o tron, żeglowania, elementy mitów i podań a także wyniszczającą walkę z wrogiem. Możemy dowiedzieć się na przykład dlaczego elfy i ludzie zawarli przymierze przeciw wspólnemu wrogowi jakim był Sauron. Dzieje tej wyspy czy też państwa to też jakby przedsmak „Władcy Pierścieni”, dowiadujemy się co nieco o Pierścieniach Władzy i jak to się stało, że jedyny, najważniejszy Pierścień zaginął.
„UN” to według mnie udana książka, napisana bardzo poetyckim językiem i momentami zachwycająca. Chyba „must read” dla każdego fana uniwersum Śródziemia. Warto wspomnieć też o ładnym i estetycznym wydaniu tej pozycji a całości dopełniają piękne kolorowe i czarno- białe pobudzające wyobraźnię ilustracje. Jak dla mnie super. Siedem gwiazdek (bardzo dobra).

„Upadek Númenoru” to kolejna książka z bogatego uniwersum Tolkiena zredagowana tym razem przez Briana Sibleya. Co można o niej powiedzieć? Bardzo wciągająca historia, rzecz napisana z pietyzmem i z dbałością o szczegóły, ale wypadałoby chyba zacząć od nakreślenia fabuły. To jednak trochę t...

Rozwiń

Zwiń