Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Robiłam dwa lub trzy podejścia do tej książki. Początkowo nie mogłam odnaleźć jej rytmu i byłam przekonana, że porzucę jej lekturę (a coraz częściej tak robię).

W pewnym momencie jednak coś mnie trafiło. Uderzyło, zgniotło, zmiażdżyło. Opowieść to bowiem bezkompromisowa i brutalna. W niewielu słowach przedstawia bezmiar bestialstwa wojennego, szczególnie przemoc wobec kobiet.

Powtórzenia wzmacniają wrażenie, jakie opowiadanie wywiera na czytelniku. Okrucieństwo jest ponadczasowe i nie ma końca, dopuszczają się go wszystkie strony.

Warto przeczytać, chociaż w odpowiednim momencie.

Robiłam dwa lub trzy podejścia do tej książki. Początkowo nie mogłam odnaleźć jej rytmu i byłam przekonana, że porzucę jej lekturę (a coraz częściej tak robię).

W pewnym momencie jednak coś mnie trafiło. Uderzyło, zgniotło, zmiażdżyło. Opowieść to bowiem bezkompromisowa i brutalna. W niewielu słowach przedstawia bezmiar bestialstwa wojennego, szczególnie przemoc wobec...

Czym jest dla człowieka pamięć i kim staje się człowiek, który swą pamięć utraci? Czy nieszczęśnikowi może pomóc pobyt w klinice pamięci?

Bohaterów tej osobliwej pamięci jest dwóch: główny bohater i tajemniczy Gaustyn (co do ich tożsamości można oczywiście snuć różne przypuszczenia, zastanawiając się, kto jest wymuszającym, a kto wymyślanym). Upraszczając fabułę znacząco, ten drugi jegomość zakłada wspomniane wyżej kliniki pamięci i robi oczywiście niezły biznes w starzejących się społeczeństwach.

"Schron przeciwczasowy" to powieść przewrotna, niejednoznaczna. Dotyka problematyki tożsamości zarówno jednostki, jak i zbiorowości. Momentami wzrusza, chwilami śmieszy.

Gospodinow udowadnia, że po jego książki warto sięgać bez obaw.

Czym jest dla człowieka pamięć i kim staje się człowiek, który swą pamięć utraci? Czy nieszczęśnikowi może pomóc pobyt w klinice pamięci?

Bohaterów tej osobliwej pamięci jest dwóch: główny bohater i tajemniczy Gaustyn (co do ich tożsamości można oczywiście snuć różne przypuszczenia, zastanawiając się, kto jest wymuszającym, a kto wymyślanym). Upraszczając fabułę znacząco,...

Kiedy myślę o literaturze postapokaliptycznej, przychodzą mi z reguły na myśl nieco inne pozycje. Wojna nuklearna, atak zombie, śmiercionośna zaraza? "Ściana", jeśli włączymy ją do tego nurtu, jest jednak zupełnie inna.

To literatura bardzo powolna, intymna. Katastrofa, czyli pojawienie się ściany, oddzielającej główną bohaterkę od świata, wydarza się zupełnie niespodziewanie. Kobieta zostaje odcięta od świata w małym, wiejskim domku, za jedynych towarzyszy mając psa, koty oraz krowę.

W powieści niewiele się dzieje. Oto główna bohaterka i jej codzienna walka o przetrwanie w skrawku świata, odciętym od cywilizacji. Zwierzęta zastępują jej ludzi, nawiązuje się między nimi wyjątkowa więź. Więź, która dostarcza czytelnikowi wielu wzruszeń.

Tę niespieszną opowieść można jednak rozpatrywać na różnych płaszczyznach. Jest to z pewnością dobra lektura dla osób, które mając dość wyścigu szczurów, chciałyby rzucić wszystko i uciec w Bieszczady. Jest to też pozycja, która skłania do refleksji nad starzeniem się i stawaniem niewidzialnym. A jeśli lubicie psy i koty, to sięgnijcie po "Ścianę" koniecznie.

Kiedy myślę o literaturze postapokaliptycznej, przychodzą mi z reguły na myśl nieco inne pozycje. Wojna nuklearna, atak zombie, śmiercionośna zaraza? "Ściana", jeśli włączymy ją do tego nurtu, jest jednak zupełnie inna.

To literatura bardzo powolna, intymna. Katastrofa, czyli pojawienie się ściany, oddzielającej główną bohaterkę od świata, wydarza się zupełnie...

W takcie lektury "Zmęczenia materiału" przyszła mi na myśl "Dziewczynka z zapałkami" i powyższe skojarzenia nadal mnie nie opuszczają. Dziewczynka, którą widzą wszyscy, ale równocześnie której nie widzi nikt. Tak samo jest uchodźcami z Syrii.

Wydawać by się mogło, że w XXI wieku naszymi czynami kierować powinna empatia i szacunek dla drugiego człowieka. Wszelkie ustalenia i normy społeczne, jakimi powinniśmy kierować się na co dzień, przegrywają w konfrontacji z rzeczywistością.

Šindelka nie moralizuje jednak, lecz zwraca uwagę na przerażającą samotność dwóch chłopców, walczących o przetrwanie. Pokazuje ich walkę o zachowanie życia.

"Zmęczenie materiału" to powieść, która budzi dyskomfort, lęk i gniew. Powieść, która stawia dużo pytań, ale nie daje żadnych odpowiedzi.

W takcie lektury "Zmęczenia materiału" przyszła mi na myśl "Dziewczynka z zapałkami" i powyższe skojarzenia nadal mnie nie opuszczają. Dziewczynka, którą widzą wszyscy, ale równocześnie której nie widzi nikt. Tak samo jest uchodźcami z Syrii.

Wydawać by się mogło, że w XXI wieku naszymi czynami kierować powinna empatia i szacunek dla drugiego człowieka. Wszelkie ustalenia...

Ceglasta książka (której ceglastości mało doświadczyłam, bo czytałam ebooka), którą równie ciężko czytać, co się od niej oderwać. Niekiedy wciągająca, niekiedy niepokojąca, a niekiedy przerażająca.

Biografia chciwości, pasjonujący dramat sądowy. Walka ze złem, której kibicujemy, lecz jesteśmy świadomi, iż wygrana może być tylko częściowa, a życia zmarłym się nie przywróci.

Czytałam "Dreamland", który mnie w temat wprowadził. Oglądam seriale, poruszające podobny problem, a jednak "Imperium bólu" wydało mi się jak dotąd najbardziej rzeczowe i kompletne.

Ceglasta książka (której ceglastości mało doświadczyłam, bo czytałam ebooka), którą równie ciężko czytać, co się od niej oderwać. Niekiedy wciągająca, niekiedy niepokojąca, a niekiedy przerażająca.

Biografia chciwości, pasjonujący dramat sądowy. Walka ze złem, której kibicujemy, lecz jesteśmy świadomi, iż wygrana może być tylko częściowa, a życia zmarłym się nie...