Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsze, co muszę napisać, to że chylę czoła przed ogromną pracą wykonaną przez pana Andrzeja, by zachować dla nas prawdziwą muzykę wsi. Niesamowite, że przez kilkanaście lat pan Andrzej miał zacięcie, by szukać muzykantów, osób zazwyczaj w podeszłym wieku, by namawiać je do nagrań, organizować dla nich instrumenty, itd. Wspaniała praca!
Książka opowiada o muzyce wsi. Nie o tej, o której usłyszymy w telewizji czy radiu - to jest zazwyczaj "miejskie" wyobrażenie, jak muzyka wsi powinna brzmieć. O tej prawdziwej. A przede wszystkim o tych, którzy od swoich najmłodszych lat ją grali i uczyli nowe pokolenia tej muzyki. Chyba zdecydowana większość bohaterów tej książki już od dawna nie żyje. W książce widzimy ich daty urodzenia lub wiek - wielu pod koniec lat 80ych i w 90ych miało 70-80 lat.
Dowiadujemy się od nich, jak wyglądała nauka grania na skrzypcach i harmoniach. Jak wyglądało granie na weselach i jak to było trudne, a zarobek czasem niezbyt duży. Jak różniły się muzycznie regiony na Mazowszu (bo zapomniałem wspomnieć, że pan Andrzej szukał muzykantów przede wszystkim na Mazowszu). Jak muzykanci podchodzili do innych muzykantów, o rywalizacji, o ocenianiu rywali, itd.
A także, dlaczego wielu z nich już nie grało od lat, gdy zajrzał do nich pan Andrzej.

Książka dobrze napisana, z załączonymi wieloma fotografiami. Pokazująca świat, który wydaje się niepoznany, inny, obcy - no bo przecież ludowe granie, to zespoły folklorystyczne, kolorowo ubrani śpiewacy i tancerze.. no nie do końca. W niektórych miejscach bardzo smutna, bo przecież starsze osoby na wsi żyły często w skrajnej biedzie w latach, w których odwiedzał je pan Andrzej. A często rodzina, małżonkowie, dzieci, wnuki, szydziły z tego, że dziadek gra, że babcia śpiewa - bo przecież są za starzy na to. Chyba tylko w wypadku jednej rodziny opisanej w książce widzimy odmienny obraz, gdzie wszyscy z rodziny chcą usłyszeć, jak ich dziadek-muzykant gra, a na koniec mamy wielką imprezę, bo młodzi ze wsi przychodzą i dołączają się do grania. Ale to wyjątek.

Jeszcze raz podkreślę - książka bardzo ciekawa, pokazująca to, co niby znamy, w prawdziwym świetle. Polecam!

Pierwsze, co muszę napisać, to że chylę czoła przed ogromną pracą wykonaną przez pana Andrzeja, by zachować dla nas prawdziwą muzykę wsi. Niesamowite, że przez kilkanaście lat pan Andrzej miał zacięcie, by szukać muzykantów, osób zazwyczaj w podeszłym wieku, by namawiać je do nagrań, organizować dla nich instrumenty, itd. Wspaniała praca!
Książka opowiada o muzyce wsi. Nie...

W tym roku założyłem, że przeczytam wszystkie 6 książek z klasycznego cyklu Kroniki Diuny - czyli te książki, które były napisane przez twórcę cyklu, Franka Herberta. Pierwszy tom przeczytałem po raz drugi w życiu. Pierwszy raz czytałem tę książkę jakieś 23 lata temu. Jednym z moich najmocniejszych odczuć podczas czytania było to, że nie pamiętam wielu wydarzeń. Ale minęło dużo czasu, więc to chyba normalne.
Jest to kolejna pozycja, o której mogę napisać, że jest wciągająca i trudno się od niej oderwać. Śledzenie losów nastoletniego Paula Atrydy, dziedzica rodu Atrydów, jest dość uzależniające. Ponieważ nie pamiętałem całej historii, czekałem na kolejne wydarzenia niemal z zapartym tchem - dlatego, znowu zamiast czytać ustalone 15-20 minut dziennie, niektóre moje sesje czytania trwały często 2 razy dłużej.
Nie dziwię się, że Kroniki Diuny stały się tak ikoniczne. Frank Herbert stworzył swoje własne uniwersum, a także całą historię i mitologię zarówno samej planety Arrakis (Diuny), jak i też Wszechświata. Wydarzenia, które śledzimy, wydają się mieć miejsce w bardzo bardzo odległej przyszłości w stosunku do naszych czasów. Ludzie rozprzestrzenili się po Wszechświecie, zaludniając tysiące planet. Powstała Gildia, która ma monopol na podróże międzygwiezdne. Religie, monarchie, powstawały i upadały, ale zawsze da się znaleźć jakieś pierwiastki nawiązujące do Ziemi (czy, jeśli dobrze pamiętam, Starej Ziemi, jak jest ona nazwana w Kronikach).

Jeśli lubicie połączenie intryg i spisków politycznych z mistycyzmem, religią, a także plemiennymi zwyczajami, to polecam zacząć od Diuny i jeśli Wam podejdzie, zapoznać się z następnymi tomami.

W tym roku założyłem, że przeczytam wszystkie 6 książek z klasycznego cyklu Kroniki Diuny - czyli te książki, które były napisane przez twórcę cyklu, Franka Herberta. Pierwszy tom przeczytałem po raz drugi w życiu. Pierwszy raz czytałem tę książkę jakieś 23 lata temu. Jednym z moich najmocniejszych odczuć podczas czytania było to, że nie pamiętam wielu wydarzeń. Ale minęło...

Paul zostaje imperatorem i podąża za swoim przeznaczeniem. Ponieważ we Wszechświecie jest wiele sił o różnych interesach powstaje spisek mający obalić Paula i przywrócić poprzednią równowagę sił.
Po pierwszej części Kronik Diuny stwierdziłem, że faktycznie jest to bardzo ciekawy pomysł i bardzo dobrze napisana książka. Dlatego z ochotą zabrałem się za czytanie tomu drugiego. Muszę przyznać, że Frank Herbert umiał pisać. Książkę się połyka, nie chce się od niej oderwać. Wspomniana powyżej intryga jest trochę zagmatwana, ale na szczęście nie przekracza ona zdrowego rozsądku, choć momentami miałem wrażenie, że autor przekombinował. Na zakończenie wszystkie klocki wskakują na własne miejsce i ta historia układa się w całość.
Dałem niższą ocenę właśnie przez to wrażenie, że spisek był trochę zagmatwanie przedstawiony i poprowadzony. Ale z drugiej strony, może właśnie o to chodziło, by nie było od początku jasne, kto, co i dlaczego?
Książka, jak już napisałem, wciągająca, dobrze napisana.

Ponieważ mam w planie w tym roku przeczytać wszystkie 6 tomów napisanych przez Franka Herberta, zabieram się za tom 3.

Paul zostaje imperatorem i podąża za swoim przeznaczeniem. Ponieważ we Wszechświecie jest wiele sił o różnych interesach powstaje spisek mający obalić Paula i przywrócić poprzednią równowagę sił.
Po pierwszej części Kronik Diuny stwierdziłem, że faktycznie jest to bardzo ciekawy pomysł i bardzo dobrze napisana książka. Dlatego z ochotą zabrałem się za czytanie tomu...