Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem bardzo zaskoczona jak można w tak nudny sposób opisać taką wyspę jak Islandia, która oferuje tak dużo różnorodnych doświadczeń i widoków.
Podobno inne pozycje autora są ciekawsze, ale w związku z tym, że zaczęłam od tej za inne podziękuję.

Jestem bardzo zaskoczona jak można w tak nudny sposób opisać taką wyspę jak Islandia, która oferuje tak dużo różnorodnych doświadczeń i widoków.
Podobno inne pozycje autora są ciekawsze, ale w związku z tym, że zaczęłam od tej za inne podziękuję.

Książka była już bardzo dobra podczas pierwszej połowy, w której autorka nakreśliła obraz Breivika, jego dzieciństwo, lata młodzieńcze i dorosłość, a także pozwoliła nam zapoznać się z jego przyszłymi ofiarami, dzięki czemu jest tu bardzo mało postaci bez twarzy, a prawdziwi ludzie z krwi i kości, mający swoje marzenia, plany, pasje, jak również wady.
Kiedy doszłam do opisu masakry z dnia 22.07.2011 nie byłam w stanie odłożyć książki, chociaż jednocześnie cała się trzęsłam w środku. Wszystko wewnatrz mnie krzyczało, że już starczy. Czytałam szybko, żeby dojść do momentu, kiedy policja w końcu przerwie ten koszmar. I to jest coś co uderzyło mnie tak mocno... Policja nawaliła na całej linii. Ile młodych ludzi można było uratować, gdyby nie zostało popełnionych tak wiele, tak ważnych błędów! Co za bezsilność! Ciężko się z tym pogodzić. I to jest coś czego w ksiazce mi zabrakło - konsekwencji dla służb, które powinny sprawnie opanować sytuację, a przez swoją nieudolność pozwolili terroryście na wykonanie swojego planu. Czy ktoś poniósł odpowiedzialność za to jak wtedy prowadzona była akcja?
Opisy żałoby rodzin i przeżycia ludzi, którzy przetrwali są bardzo bolesne i poruszajace, a proces ABB interesujący z punktu widzenia czytelnika.
Temat trudny, który wywołuje uporczywe myśli: czy można było temu zaradzić, bądź przynajmniej zminimalizować rozmiary tej tragedii?
Powiem szczerze też, że zszokowało mnie podejście AUF do rodzin ofiar po tym co się wydarzyło. Zszokowało.

Książka była już bardzo dobra podczas pierwszej połowy, w której autorka nakreśliła obraz Breivika, jego dzieciństwo, lata młodzieńcze i dorosłość, a także pozwoliła nam zapoznać się z jego przyszłymi ofiarami, dzięki czemu jest tu bardzo mało postaci bez twarzy, a prawdziwi ludzie z krwi i kości, mający swoje marzenia, plany, pasje, jak również wady.
Kiedy doszłam do...

Czytało mi się naprawdę dobrze mimo wielu szczegółów, takich jak nazwy ulic albo elementów umeblowania kossakówki. Początek książki trochę trudniejszy w odbiorze. Przynajmniej dla mnie, która lubi czytać o zwierzętach. Książka się rozkręciła gdy Simona zamieszkała w Puszczy.
Ogólnie co do samej postaci mam mieszane uczucia, nie ujmując inteligencji i prozwierzecej działalności bohaterki. Tak jak lubię i szanuję ludzi, którzy kochają zwierzęta tak mocno mi się wydaje, że nie umiałabym się dogadać z Panią Simoną. Wydaje mi się wręcz antypatyczna.
Autorka bardzo mocno skupia się na Simonie. To w końcu jej życie opisuje, ale brakowało mi opowieści o zwierzętach, które tak bardzo były ważne dla Pani Kossak. Chciałam poznać więcej historii związanych z np. krukiem czy sową, które się z nią "przyjaźniły". One niestety stanowią tylko tło.
Poza tym uważam, że lektura jest ciekawa, a bohaterka warta poznania.
Mam duży szacunek do Pani Simony Kossak, ale ograniczoną sympatię 😉

Czytało mi się naprawdę dobrze mimo wielu szczegółów, takich jak nazwy ulic albo elementów umeblowania kossakówki. Początek książki trochę trudniejszy w odbiorze. Przynajmniej dla mnie, która lubi czytać o zwierzętach. Książka się rozkręciła gdy Simona zamieszkała w Puszczy.
Ogólnie co do samej postaci mam mieszane uczucia, nie ujmując inteligencji i prozwierzecej...