Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie spodziewałam się po sobie, że sięgnę po new adult. Ale opis najnowszej książki Marcela Mossa był naprawdę intrygujący.

Wypadek z przeszłości, bezsenność, nowa, studencka rzeczywistość. Beverly dużo przeszła w swoim życiu, zanim trafiła na Harvard. Ta dość wrażliwa dziewczyna już od pierwszych dni wpada w wir fajnego towarzystwa, imprez i adoratorów. Coś, co w wielu książkach mi przeszkadza, to właśnie mnogość potencjalnych partnerów, ale Marcel w swojej książce ograł to w sposób naturalny i szczery. Nie przeszkadzały mi nieudolne umizgi Ethana ani to, że Beverly nie chce ich zobaczyć.

Czas na kilka słów o Vianie, bo to jeden z najbardziej niesztampowych bohaterów, jakich znam. Student filozofii, odrabiający dług u swojego ojczyma i wielki fan świadomego snu. Beverly poznaje go na blogu, i choć początkowo podchodzi sceptycznie do jego teorii, to postanawia do niego napisać. I z pewnością ten krok zmienia w jej życiu wszystko.

Jestem w szoku ze względu na ten wątek. Świadomy sen to nie jest dziedzina, w której wiele wiem, więc z zaciekawieniem czytałam wiadomości Księcia i zachodziłam w głowę, czy aby to na pewno jest możliwe. Uważam więc, że do lektury tej książki musicie mieć otwarty umysł, nawet jeśli na razie uważacie to za szarlatanerię.

Na koniec: to subtelnie napisana historia. Oczywiście, są momenty, od których można się zarumienić, ale wszystko opisane jest ze smakiem. Nie było chwili, bym poczuła zażenowanie jakąś sceną. To również przyjemna w odbiorze całościowym historia, pokazująca jak prostymi słowami Autor potrafi oddać głębokie uczucia.

[Współpraca barterowa: @wydawnictwofilia]

Nie spodziewałam się po sobie, że sięgnę po new adult. Ale opis najnowszej książki Marcela Mossa był naprawdę intrygujący.

Wypadek z przeszłości, bezsenność, nowa, studencka rzeczywistość. Beverly dużo przeszła w swoim życiu, zanim trafiła na Harvard. Ta dość wrażliwa dziewczyna już od pi...

Rozwiń

Zwiń

Dzisiejsza premiera, na którą czekałam zbyt długo.

Przygoda, która kończy się zbyt szybko.

Cyryl Sone stworzył historię kompletną. Mimo wszystko polecam zacząć przygodę z Autorem od pierwszego tomu, bo choć we “Wszystkim, co widziałeś” nawiązania są subtelne i nie zaburzają fabuły, to warto je znać. Wtedy ogląd sytuacji jest szerszy i trochę jednak zmienia.

Jestem zachwycona pomysłem na fabułę tego tomu. A najbardziej cieszy mnie to, że Autor nie wyłożył wszystkich kart na stół na początku książki. Cieszę się, że bohaterowie mieli tropy, nawet mylne. Choć wydawało się, że gonią króliczka, ale go nie złapią, to kolejne strony tylko utwierdzały mnie w przekonaniu, że się pomylę. Ale żeby odtwarzać… (no sami musicie przeczytać)? No ja jestem zajarana tym, co tu się wydarzyło.

Poziom zbydlęcenia ludzi w tym tomie przeszedł moje wszelkie granice. Ciężko czytało się o “koceniu” nowych licealistów, o wyśmiewaniu się z nich z różnych, wyimaginowanych powodów. Autor ciekawie pokazał problemy współczesnej młodzieży. W tym cieszy też postać Patryka, który chciał faktycznie pokazać stan psychiczny społeczeństwa w swoich artykułach. Szkoda mi było jego i jego klepanych na szybko clickbaitowych nagłówków.

Mniej tu procedur, mniej siedzenia w aktach. Choć Kroon o tym nie zapomina, to wie, że złapanie mordercy było jednak najważniejsze. Nawet kosztem utracenia sprawy.

W połowie czytania “Wszystko, co widziałeś” dotarły do mnie słowa z okładki. OSTATNI tom serii o prokuratorze Konradzie Kroonie. Zaraz, zaraz, jak to ostatni…? Nie chcę, nie mam zamiaru żegnać się z tym charyzmatycznym bohaterem i jego trudnymi zawodowymi i prywatnymi losami.

Dzisiejsza premiera, na którą czekałam zbyt długo.

Przygoda, która kończy się zbyt szybko.

Cyryl Sone stworzył historię kompletną. Mimo wszystko polecam zacząć przygodę z Autorem od pierwszego tomu, bo choć we “Wszystkim, co widziałeś” nawiązania są subtelne i nie zaburzają fabuły, to w...

Rozwiń

Zwiń

Co można napisać o książce, która jest tak intymna, że czytelnik chwilami wręcz wstydzi się ją czytać?

Ba, w której czytelnik nie czuje się czytelnikiem, a towarzyszem historii i jej bohaterów.

To nie jest ta słynna już małeckość w stylu czy w konstrukcji powieści. W tej książce jest po prostu pan Jakub Małecki.

Historia, w której szukasz siebie w bohaterach. W której czekasz, aż dotrze do Ciebie, że jesteś nimi wszystkimi i żadną z postaci jednocześnie. W której czujesz, że znalazłeś/ znalazłaś swoje miejsce, a kolejne strony “Korowodu” otulą miękimi słowami, w których czai się każda emocja, o jakieś możesz myśleć.

Jestem przeczołgana emocjonalnie ostatnimi dwiema częściami tej historii. Czuję, że tą książką weszłam w rejony, w których nigdy nie byłam. I nie chcę tego miejsca opuszczać, chcę zostać w “Korowodzie” z tymi bohaterami i dopisać swoją część, idąc ich śladami.

Co można napisać o książce, która jest tak intymna, że czytelnik chwilami wręcz wstydzi się ją czytać?

Ba, w której czytelnik nie czuje się czytelnikiem, a towarzyszem historii i jej bohaterów.

To nie jest ta słynna już małeckość w stylu czy w konstrukcji powieści. W tej książce jest po...

Rozwiń

Zwiń

Ciężko mi polubić się w jakimkolwiek stopniu z tą książką. Co boli mnie mocno, szczególnie, że film cenię bardzo.

Sam książkowy pierwowzór stoi klimatem. I niestety tylko klimatem, bo fabularnie to historia o kłamstwach i zepsuciu społeczeństwa, które zachłysnęło się bogactwem tytułowego Gatsby’ego.

O ile Autor potrafił wszystkie wydarzenia ubrać w barwne szaty powojennego świata, gdzie jazz, imprezy i tajemnice stanowią podstawę życia, o tyle sama fabuła nie wnosi wiele. Mi nie przekazała ta książka tylu przemyśleń, ilu się spodziewałam, i to mnie smuci.

Nie podoba mi się również kreacja bohaterów. O tyle o ile tolerowałam narratora historii, a pozostałe postaci, na czele z tytułowym bohaterem, wzbudzali trochę litość, trochę znużenie. Uważam, że każdy był napisany na jedno kopyto, a jedynie postać Toma była dodatkowo irytująca.

“Wielki Gatsby” to historia, na którą przychylniejszym okiem patrzę w wersji filmowej, nie książkowej.

Ciężko mi polubić się w jakimkolwiek stopniu z tą książką. Co boli mnie mocno, szczególnie, że film cenię bardzo.

Sam książkowy pierwowzór stoi klimatem. I niestety tylko klimatem, bo fabularnie to historia o kłamstwach i zepsuciu społeczeństwa, które zachłysnęło się bogactwem tytułowego...

Rozwiń

Zwiń

Po fenomenalnej trylogii z Antonią Scott przyszedł czas na prequel serii, związany z Iriną, jedną z postaci znanej z “Czarnej Wilczycy”. Jaka jest jej przeszłość, co spowodowało, że stała się tym, kim jest obecnie? Ale również jak odnajdzie się w relacji z introwertycznym geniuszem Simonem?

Juan Gomez Jurado po raz kolejny dowozi najwyższej klasy historię akcji. Technologiczny start-up, który upadnie bez wsparcia wielkiej firmy, miłość odnaleziona na stronie internetowej, śmierć przyjaciela, mafia… dużo, co nie? Ale wszystko jest tak poukładane, tak logiczne. Czytelnik ma szansę wybrać, czy kibicuje Simonowi, czy jednak nie chce jego szczęścia. Introwertyczny bohater skupiony na algorytmach może budzić mieszane uczucia.

A co najważniejsze – mimo połączenia z trylogią o Czerwonej Królowej, nie trzeba znać historii Antonii Scott, by sięgnąć po “Bliznę”. To prequel niezależny, choć uważam, że warto znać całą twórczość Autora.

Po fenomenalnej trylogii z Antonią Scott przyszedł czas na prequel serii, związany z Iriną, jedną z postaci znanej z “Czarnej Wilczycy”. Jaka jest jej przeszłość, co spowodowało, że stała się tym, kim jest obecnie? Ale również jak odnajdzie się w relacji z introwertycznym geniuszem Simonem...

Rozwiń

Zwiń

Śmierć w świecie wydawniczym. Przypadek czy młody, perspektywiczny autor został zamo*rdowany z premerydacją?

Gdy Odra oddaje ciało zdolnego pisarza, jego matka nie może uwierzyć w przypadkową śmierć. Barbara prosi koleżankę zmarłego Huberta, Igę, o zbadanie sprawy śmierci chłopaka. Iga to młoda dziewczyna pracująca w ochronie. Ma aspiracje do prowadzenia własnej agencji detektywistycznej, ale jednocześnie ma dość niską samoocenę - do której z pewnością przyczynił się negatywny wynik testów policyjnych.
Blaski i cienie świata wydawniczego - z jednej strony popularność (granicząca z obsesją) tajemniczych autorów, z drugiej rozpaczliwe próby chociaż minimalnego sukcesu książki przez innych pisarzy. Tak działa rynek i Adam Kopacki w swojej książce bardzo dobrze to oddaje.

Część akcji “Życia za bestseller” rozgrywa się w trakcie targów książki i to się czuje. Te tłumy czytelników wpadających na Halę Stulecia we Wrocławiu - to namacalne, szczególnie jeśli bywa się na podobnych eventach.

Postać głównej bohaterki, Igi Mróz, została bardzo fajnie wykreowana. Miło czyta się o losach śledczego (nawet nieformalnego), który popełnia błędy i szuka nowych rozwiązań do rozstrzygnięcia sprawy. Ale najbardziej doceniam Autora za kreację bookstragramerki Anastazji - nie pamiętam, kiedy ostatnio jakaś postać literacka tak mnie od siebie odrzucała. Co widziałam imię bohaterki, to miałam ochotę powiedzieć jej kilka zbyt brzydkich słów, by się ogarnęła.

Bardzo przyjemnie słuchało mi się tej książki w trakcie spacerów. Przemyślana, z wciągającą fabułą, ciekawymi bohaterami i w intrygującym, wydawniczo- książkowym uniwersum.

Śmierć w świecie wydawniczym. Przypadek czy młody, perspektywiczny autor został zamo*rdowany z premerydacją?

Gdy Odra oddaje ciało zdolnego pisarza, jego matka nie może uwierzyć w przypadkową śmierć. Barbara prosi koleżankę zmarłego Huberta, Igę, o zbadanie sprawy śmierci chłopaka. Iga to...

Rozwiń

Zwiń

Też się tego po sobie nie spodziewałam, ale sięgnęłam po twórczość z zakresu fantastyki.

I przy losach Dory Wilk w pierwszym tomie serii poświęconej tej bohaterce bawiłam się zacnie!

Połączenie świata magicznego i rzeczywistości ludzkiej bardzo mi odpowiada. A jeśli jest w to wpleciony seryjny porywacz i tajemnicza śmierć starszej, niekoniecznie lubianej przez otaczające towarzystwo kobiety to fajny pomysł!

Co prawda w głowie nie wyobrażałam sobie diabłów, aniołów ani wampirów, ale samo przedstawienie tego uniwersum odpowiadało mi. Dora, choć chwilami (czasami długimi chwilami) była irytująca, ale na swój sposób łaknęłam jej dalszych kroków. Czasem taka superwoman- pół-kapłanka płodności poprawia humor i tak było w przypadku “Złodzieja dusz”. Sprawa pani dewotki trochę latała po wadze priorytetów w książce, przez co sama zamotałam się, szukając odpowiedzi na pytanie “kto jest winny”, ale koniec końców i tak byłam usatysfakcjonowana odpowiedzią znalezioną na kartach ebooka.

Jako lekka historia na majówkę “Złodziej dusz” okazał się strzałem w dziesiątkę.

Też się tego po sobie nie spodziewałam, ale sięgnęłam po twórczość z zakresu fantastyki.

I przy losach Dory Wilk w pierwszym tomie serii poświęconej tej bohaterce bawiłam się zacnie!

Połączenie świata magicznego i rzeczywistości ludzkiej bardzo mi odpowiada. A jeśli jest w to wpleciony ...

Rozwiń

Zwiń

Początek majówki spędziłam z “lokalną” literaturą. O “Kryminalnym Wrocławiu” Izy Michalewicz myślałam od dłuższego czasu, i w końcu udało mi się sięgnąć po tę książkę.

Autorka postanowiła opisać kilka spraw, które wstrząsnęły społeczeństwem swego czasu. Najbardziej znana sprawa, to zab*jstwo Agnieszki Kotlarskiej - Miss Polski i zdobywczyni tytułu Miss International. Michalewicz umieściła w książce także sprawy związane ze “Skorpionem”, seryjnym mord*rcą, czy przestępstwo z zazdrości.

Rozstrzał spraw jest dość ciekawy, ale nie uważam, by były to najlepsze reportaże, jakie w życiu czytałam. Uważam, że część z nich była przegadana. Może Autorka miała tak dużo materiałów, i chciała użyć ich wszystkich? Przez to zainteresowanie, czy faktycznie wykryto sprawców danych przestępstw, ulatywało z każdym kolejnym rozdziałem.

Jednocześnie nie uważam, by było to wielkim błędem, bo to jednak reportaż i trzeba docenić za naprawdę mocne zresearchowanie tematów, które Autorka postanowiła umieścić w książce.

Początek majówki spędziłam z “lokalną” literaturą. O “Kryminalnym Wrocławiu” Izy Michalewicz myślałam od dłuższego czasu, i w końcu udało mi się sięgnąć po tę książkę.

Autorka postanowiła opisać kilka spraw, które wstrząsnęły społeczeństwem swego czasu. Najbardziej znana sprawa, to zab*j...

Rozwiń

Zwiń

Co jakiś czas obijała mi się ta książka o uszy. W końcu dorwałam w bibliotece i siadłam do lektury.

I gdybym przeczytała ją zaraz po premierze (w Polsce książka ukazała się w 2015 roku), to byłabym zachwycona.

Teraz była nieco przewidywalna. Ale z plusem w postaci narracji, dość specyficznej.

Sama sprawa jednak nie do końca mnie wciągnęła. Czułam to, co zapewne czuł Daniel, słuchając dość niewyobrażalnej historii z ust własnej mamy. Spiski, śmierć, niesłuszne oskarżenia. Nic w “Farmie” nie jest takie, jakie się wydaje, i nawet jeśli z początku wydaje się to intrygujące, to po czasie czytelnik zaczyna odczuwać przesyt: historią, bohaterami, wszechobecnymi podejrzeniami.

Zakończenie z jednej strony uratowało tę historię, a z drugiej zostawiło mnie rozczarowaną, że większość książki nie była napisana w tak intrygujący sposób.

Co jakiś czas obijała mi się ta książka o uszy. W końcu dorwałam w bibliotece i siadłam do lektury.

I gdybym przeczytała ją zaraz po premierze (w Polsce książka ukazała się w 2015 roku), to byłabym zachwycona.

Teraz była nieco przewidywalna. Ale z plusem w postaci narracji, dość specyf...

Rozwiń

Zwiń

Z początku premiera “Żony lekarza” przeszła obok mnie raczej niezauważalnie. Ale gdy zobaczyłam książkę na bibliotecznej półce postanowiłam zapoznać się z historią opisaną przez Daniela Hursta.

A po lekturze nasuwa mi się głównie jedno słowo. Pretensjonalna.

Nie czułam ani nuty realizmu w tej książce. Bohaterowie szyci pod z góry określoną miarę, dokładnie tacy, jak sama bym ich stworzyła. Mąż nierozumiejący, że jest stalkerem (bo jak określić to, że przeprowadza się z żoną na wieś, by być z kochanką, która go nie chce?) i uważa swoją żonę za głupią i ślepą. Żona podejmująca jakąś chorą gierkę, zamiast odpuścić, rozwieść się i żyć dalej.

Pomysł prosty, wykonanie o nazwie “książka do przeczytania na raz”. Historia choć bolesna, opisana dość lekko, ale nie na tyle, by na długo zapaść w pamięci. Poleciłabym komuś, kto nie chce opuszczać bańki “thriller psychologiczno-obyczajowy”, ale ma ochotę na coś lżejszego.

Z początku premiera “Żony lekarza” przeszła obok mnie raczej niezauważalnie. Ale gdy zobaczyłam książkę na bibliotecznej półce postanowiłam zapoznać się z historią opisaną przez Daniela Hursta.

A po lekturze nasuwa mi się głównie jedno słowo. Pretensjonalna.

Nie czułam ani nuty realizm...

Rozwiń

Zwiń