Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Widzicie, panowie — mówił na przykład, gdy był z nimi sam — jakimi jesteśmy nędznymi prostakami, jakimi smętnymi i zatwardziałymi mieszczuchami w porównaniu z tym genialnym paranoikiem. My jesteśmy spętani, on jest opętany; nas pętają doświadczenia innych, jego opętały własne. Samiuteńki jak palec krąży niby Ziemia po swej orbicie. Jemu wolno się bać. On zużywa więcej bystrości do wyjaśnienia i obrony swego toru, niż my wszyscy razem wzięci dla naszego. On wierzy w to, czym go jego zmysły mamią. My nie dowierzamy naszym zdrowym zmysłom. Ta garstka wierzących wśród nas kurczowo czepia się przeżyć, które zdarzały się innym przed tysiącami lat. Nam potrzeba wizji, objawień, głosów, błyskawicznych zbliżeń do przedmiotów i ludzi, i jeśli nie mamy ich w sobie, ściągamy je z przekazów tradycji. Wskutek własnego ubóstwa stajemy się wierzącymi. Jeszcze ubożsi rezygnują nawet z tego. A on? On jest Allachem, prorokiem i wyznawcą w jednej osobie. Czy cud dlatego przestaje być cudem, że nakleiliśmy na nim etykietkę paranoika? Rozpieramy się na naszym tęgim rozumie niczym skąpcy na swoich pieniądzach. Rozum, tak jak my go rozumiemy, jest nieporozumieniem. Jeśli istnieje życie czysto duchowe, to prowadzi je ten chory!

Widzicie, panowie — mówił na przykład, gdy był z nimi sam — jakimi jesteśmy nędznymi prostakami, jakimi smętnymi i zatwardziałymi mieszczuchami w porównaniu z tym genialnym paranoikiem. My jesteśmy spętani, on jest opętany; nas pętają doświadczenia innych, jego opętały własne. Samiuteńki jak palec krąży niby Ziemia po swej orbicie. Jemu wolno się bać. On zużywa więcej bystrości...

W jakiż to sposób katolicyzm jest wiarą niechrześcijańską? — Poruszyl się na krześle Jan Piotrowicz. — Jakaż więc? — Po pierwsze jest to wiara niechrześcijańska! — W niezwykłym wzburzeniu i nad miarę ostro znów zaczął mówić książę. — To przede wszystkim, a po wtóre, katolicyzm rzymski jest nawet gorszy od samej niewiary w Boga; takie jest moje zdanie! Tak! Takie jest moje zdanie! Ateizm wyznaje tylko nicoś, religia katolicka zaś posuwa się dalej: głosi Chrystusa spaczonego, przez samą siebie okłamanego i zbeszczeszczonego, Chrystusa odmiennego! Antychrysta głosi, przysięgam na to, wierzcie mi państwo! To jest moje osobiste, od dawna ugruntowane przekonanie, które mnie samego wymęczyło… Religia rzymskokatolicka wierzy, że bez wszechświatowej władzy państwowej Kościół na ziemii się nie ostoi i woła „Non possumus!”. Jestem zdania, że katolicyzm rzymski to nawet wcale nie wiara, a wprost dalszy ciąg Zachodniego Państwa Rzymskiego i wszystko w nim jest podporządkowane tej idei, od wiary począwszy. Papież zagarnął ziemię, tron świata i ujął za miecz: do tego czasu tak też idzie, tylko do miecza dodano kłamstwo, matactwo, fałsze, fanatyzm, zabobony, łotrostwo, grano na najświętszych, najszczerszych, ufnych i płomiennych uczuciach ludu, wszystko, wszystko przefrymaczono za pieniądze, za podłą świecką władzę. Czyż to nie jest nauka antychrysta? Jakże nie miał wyjść od nich ateizm? Oni stworzyli ateizm, katolicyzm rzymski był źródłem ateizmu! Ateizm od nich samych przede wszystkim się zaczął, bo czyż mogli samym sobie wierzyć? A wzmocnił się ze wstrętu do nich; jest on tworem ich kłamstwa i nędzy duchowej! Ateizm! U nas nie wierzą zaledwie niektóre klasy, jak się znakomcie wyraził niedawno Eugeniusz Pawłowicz, te co korzenie potraciły, a tam w Europie, już olbrzymie masy ludu samego zaczynają nie wierzyć; poprzednio z ciemnoty i kłamstwa, a teraz już z fanatyzmu, z nienawiści do Kościoła i do chrześcijaństwa!

W jakiż to sposób katolicyzm jest wiarą niechrześcijańską? — Poruszyl się na krześle Jan Piotrowicz. — Jakaż więc? — Po pierwsze jest to wiara niechrześcijańska! — W niezwykłym wzburzeniu i nad miarę ostro znów zaczął mówić książę. — To przede wszystkim, a po wtóre, katolicyzm rzymski jest nawet gorszy od samej niewiary w Boga; takie jest moje zdanie! Tak! Takie jest moje zd...

Żuru mi ugotuj. I idź sobie, idź.

Żuru mi ugotuj. I idź sobie, idź.

There is room for words on subjects other than last words.

There is room for words on subjects other than last words.

Znak językowy łączy nie rzecz i nazwę, ale pojęcie i obraz akustyczny. Ten ostatni nie jest dźwiękiem materialnym, czymś czysto fizycznym, lecz psychicznym odbiciem tego dźwięku, wyobrażeniem, jakie nam o nim daje świadectwo zmysłów; jest on sensoryczny i jeśli często nazwiemy go „materialnym”, to wyłącznie w tym znaczeniu i w przeciwstawieniu do drugiego członu asocjacji, tj. pojęcia, które jest na ogół bardziej abstrakcyjne.

Znak językowy łączy nie rzecz i nazwę, ale pojęcie i obraz akustyczny. Ten ostatni nie jest dźwiękiem materialnym, czymś czysto fizycznym, lecz psychicznym odbiciem tego dźwięku, wyobrażeniem, jakie nam o nim daje świadectwo zmysłów; jest on sensoryczny i jeśli często nazwiemy go „materialnym”, to wyłącznie w tym znaczeniu i w przeciwstawieniu do drugiego członu asocjacji, tj. ...

Istotnie, żadne społeczeństwo nie zna i nigdy nie znało języka inaczej niż w postaci odziedziczonego po poprzednich generacjach wytworu, który ma być przyjęty bez zmian. Dlatego też zagadnienie początków języka nie ma tak dużego znaczenia, jakie mu się na ogół przypisuje. Właściwie nie należałoby nawet w ogóle stawiać tego zagadnienia; jedyny realny przedmiot językoznawstwa — to normalne i regularne życie idiomu.

Istotnie, żadne społeczeństwo nie zna i nigdy nie znało języka inaczej niż w postaci odziedziczonego po poprzednich generacjach wytworu, który ma być przyjęty bez zmian. Dlatego też zagadnienie początków języka nie ma tak dużego znaczenia, jakie mu się na ogół przypisuje. Właściwie nie należałoby nawet w ogóle stawiać tego zagadnienia; jedyny realny przedmiot językoznawstwa — t...

Ze wszystkich jednak porównań, jakie tylko możemy sobie wyobrazić, najbadziej wymowne jest porównanie języka z partią szachów. Tu i tam mamy do czynienia z systemem wartości i jesteśmy świadkami ich modyfikacji. Partia szachów jest niejako sztuczną realizacją tego, co język ukazuje nam w postaci naturalnej.

Ze wszystkich jednak porównań, jakie tylko możemy sobie wyobrazić, najbadziej wymowne jest porównanie języka z partią szachów. Tu i tam mamy do czynienia z systemem wartości i jesteśmy świadkami ich modyfikacji. Partia szachów jest niejako sztuczną realizacją tego, co język ukazuje nam w postaci naturalnej.

Co jest twoim celem w filozofii? - Wskazać muszce wyjście ze szklanej muchołapki.

Co jest twoim celem w filozofii? - Wskazać muszce wyjście ze szklanej muchołapki.