Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Zabójcza nadzieja” Marty Guzowskiej to drugi tom trylogii Trzy Cnoty, tryptyku kryminalnego.

Postacią centralną jest Franka Kruk, prywatna pani detektyw. Jej mąż zginął w wypadku samochodowym, więc losowo została samotną matką z nastoletnią córkę. Finansowo, rodzicielsko, emocjonalnie niezbyt sobie radzi.
Pewnego dnia do Franki zgłasza się żona byłego komendanta policji w Brwinowie, który kilka dni wcześniej popełnił samobójstwo. Jednak kobieta upiera się, że został on zamordowany. Z pewnym oporem zaczyna jednak prowadzić śledztwo w rodzinnej miejscowości, które jest trudne, gdyż pełne znaków zapytania, zatrzaśniętych drzwi i milczących ust.
✨
„Już dawno przestałam wnikać w cudze motywacje i dziwić się temu, że coś, co dla kogoś nie ma znaczenia, dla kogoś innego jest ważne”.
✨
„Mówienie o śmierci bliskich nie jest łatwe, wiem to z autopsji. Są słowa, które miesiącami, czasem nawet latami nie chcą przejść przez gardło”.

Fachowo skonstruowana fabuła, właściwe tempo, intryga, szczerość w odczuciach i poglądach bohaterki, taka prawdziwa relacja samotnej matki i nastolatki przekonały mnie do pióra autorki. To, co jeszcze zasługuje na uwagę, to ukryta między wierszami wartość.
✨
„Fajnie było uśmiechnąć się na chwilę, chociaż na chwilę. Szkoda tylko, że chwila to tak krótki czas”.

"Zabójcza nadzieja” Marty Guzowskiej to drugi tom trylogii Trzy Cnoty, tryptyku kryminalnego.

Postacią centralną jest Franka Kruk, prywatna pani detektyw. Jej mąż zginął w wypadku samochodowym, więc losowo została samotną matką z nastoletnią córkę. Finansowo, rodzicielsko, emocjonalnie niezbyt sobie radzi.
Pewnego dnia do Franki zgłasza się żona byłego komendanta policji w...

Moc fantazji i potęgę literatury znajdziecie w tej cudownie wydanej książęce od @wydawnictwoliteratura

„Niebieski dywanik” zabiera dzieci w świat nieograniczonej, kolorowej, swobodnej wyobraźni.
💙📖💙
„Granatowe niebo, na nim gwiazdy złote,
Zobaczyć je z bliska wielką mam ochotę.
Kiedy będę duży, wszystkie szkoły skończę,
Do gwiazd ruszę w podróż, spotkam się ze słońcem.
Tyle różnych myśli w głowie mi wiruje,
Nie wiem, czy je spełnię, lecz wiem, że spróbuje”.

Głównym bohaterem opowiadań jest Jasiek, pięcioletni chłopiec, który mieszka w niewielkim bloku w całkiem sporym mieście nad morzem. Chłopiec nie ma rodzeństwa, ale ma za to coś, czego nie mają inni- piękny, mechaty, niezwykły dywanik.
Tytułowy „Niebieski dywanik” pewnego dnia przemówił do małego bohatera ludzkim głosem. I od tego momentu zaczęły się czary… Ich enigmatyczna więź zaowocowała ciekawymi podróżami. Razem odwiedzają baśniowe krainy, przeżywają wiele przygód i przy okazji uczą się nowych rzeczy.
Myślę, że dużym plusem lektury są krótkie rozdziały, ich kolorystyka- dominuje niebieski- pobudzające wyobraźnię historie.

Oprócz magii podróży i fantazji wasze przedszkolaki znajdą tu magię literatury dziecięcej. Przytoczone fragmenty wierszy, rymowanek znanych pisarzy i pisarek pięknie wprowadzają lub przeplatają klimat kolejnych opowiadań.

„Pożył się Dyzio na łące,
przygląda się niebu błękitnemu
i marzy…”.

Ciepła, wartościowa, spokojna książeczka, która będzie idealnym zakończeniem intensywnego dnia przedszkolaka.

Niebieski dywanik
Autor: Ewa Chotomska
Ilustrator: Anna Simeone
Kategoria wiekowa: 5+
Ilość stron: 56

Moc fantazji i potęgę literatury znajdziecie w tej cudownie wydanej książęce od @wydawnictwoliteratura

„Niebieski dywanik” zabiera dzieci w świat nieograniczonej, kolorowej, swobodnej wyobraźni.
💙📖💙
„Granatowe niebo, na nim gwiazdy złote,
Zobaczyć je z bliska wielką mam ochotę.
Kiedy będę duży, wszystkie szkoły skończę,
Do gwiazd ruszę w podróż, spotkam się ze...

Rakowiska zwykła, niewielka wioska, w której życie toczyło się leniwym rytmem do momentu … zbrodni. Według przekazu medialnego z 2014 r. 18- latek wraz ze swoją przyjaciółką, z zimną krwią zamordował swoich rodziców. Podobno to Zuzanna zmanipulowała Kamila, który pozostawał pod jej ogromnym wpływem i zabił, ale czy tak było w rzeczywistości?

Oparta na faktach powieść Magdalena Majcher porusza szereg problemów, przede wszystkim polskiego systemu edukacji, uprzedzeń, braku akceptacji wśród grup rówieśniczych i znikomego wsparcia psychologicznego w szkołach średnich. O wielu problemach, które zwyczajnie bagatelizujemy.
💔
„Kim tak bardzo chcesz być, skoro nie chcesz być sobą?”
💔
„To w nich jest problem, nie we mnie, to oni mnie nie akceptują. Nie tolerują mnie, bo boją się inności, są zaślepieni…”.

Książka jest podzielona na dwie części- pierwsza poświęcona znalezienia ciał, a druga- czas życia młodych bohaterów do chwili zabójstwa. Autorka daje nam czas na poznanie dusz postaci pierwszoplanowych. Ich myśli, bunt, emocjonalność są bardzo wiarygodne i muszę przyznać, dla mnie zrozumiałe.

Kacper - dobrze zapowiadający się uczeń, otoczony wieloma znajomymi, ma mądrą dziewczynę, Natalię.
Maja z kolei to zdecydowanie typ buntowniczki. Butna, ma na wszystko swoje zdanie, nielubiana przez rówieśników i nauczycieli. W pewnym momencie książki przyznaje, że to wszystko, to była powolna śmierć.
📖📍
„Człowiek. Najlepsze źródło informacji. Żadne dowody nie powiedzą śledczemu tyle, co ludzie”.

Poruszyła bardzo mnie ta lektura. Po fakcie zapewne cała wieś szukała odpowiedzi: kto zawinił? A jak zapytam inaczej? Kto nawalił? Dlaczego nikt nie połączył kropek, nie rozmawiał z młodymi, niedojrzałymi, pogubionymi ludźmi? A nauczyciele, czy wykazali się pedagogicznym podejściem?

Lektura zdecydowanie nie do poduchy. Tytuł mocny, szczery, o podłożu refleksyjnym.
Dla mnie 💣.

Rakowiska zwykła, niewielka wioska, w której życie toczyło się leniwym rytmem do momentu … zbrodni. Według przekazu medialnego z 2014 r. 18- latek wraz ze swoją przyjaciółką, z zimną krwią zamordował swoich rodziców. Podobno to Zuzanna zmanipulowała Kamila, który pozostawał pod jej ogromnym wpływem i zabił, ale czy tak było w rzeczywistości?

Oparta na faktach powieść...

Uwielbiam literaturę dziecięcą, gdyż pokazuje świat i problemy młodego czytelnika w nieco innej odsłonie. I muszę Wam się przyznać, że często po wspólnej lekturze, stwierdzam, że duże problemy małych ludzi można omówić w ciekawy i kreatywny sposób. Przykładem tego jest książeczka „STWORCIO nie lubi swojej pupy!”

(Współpraca z @babaryba_wydawnictwo )

Niesamowicie wartościowy tytuł poświęcony samoakceptacji i wzmacnianiu poczucia własnej wartości.

Tytułowy Stworcio mieszka w szafie pewnego chłopca i za każdym razem, kiedy spogląda w lustro, widzi… nowy problem.
Mój Stworcio uważa, że jest za gruby, nie lubi swojej sierści, oczu, rogów, brwi, podbródka, kształtu policzków, pupy… denerwuje się, że jest za niski…
Więc sami widzicie, chłopczyk ma poważne zadanie. Musi przekonać swojego współlokatora, że jest jedyny w swoim rodzaju, doskonały i wspaniały.

„Mój Stworcio nie lubi swojej sierści. Rośnie mu wszędzie, nawet w uszach, pod pachami oraz na stopach. Po prostu jest wrażliwy, że czułość wychodzi mu nawet uszami. Jego futro to jakby mnóstwo maluteńkich ramion gotowych do przytulana. Wcale mnie nie dziwi, że w tuleniu i mizianiu jest największym ekspertem!”.

Dojrzewanie, dorastanie, każda zmiana w ciele młodych ludzi to niesamowity stres, związany bardzo często z nieakceptowaniem tego procesu. Do tego wizerunki idealnych ludzi w reklamach, trendy w Internecie, narzucane kanony piękna, cukierkowy świat i… mamy katastrofę. Social media mogą namieszać młodemu/ małemu człowiekowi w główkach.

Ciałopozytywność, czyli akceptacja własnego ciała i szacunek dla innych to główny temat tej przepięknie wydanej książeczki. Lektura zachwyca pod każdym względem: graficznym, dydaktycznym, językowym, emocjonalny. Cudownie, mądrze, pięknie i prosto tłumaczy: jak pogodzić się ze swoimi kompleksami, zapomnieć o kanonach piękna i cieszyć się życiem.
🩵
„Każdego dnia będę powtarzać mojemu Stworciowi, że jest wspaniały(…), bo dla mnie Stworcio jest wprost DOSKONAŁY!”

Moim skromnym zdaniem, ta lektura, powinna znaleźć się w każdym przedszkolu i szkole. To wspaniały materiał do rozpoczęcia ważnej rozmowy z dziećmi i młodzieżą na temat samoakceptacji.
Szczerze i gorąco polecam.

Uwielbiam literaturę dziecięcą, gdyż pokazuje świat i problemy młodego czytelnika w nieco innej odsłonie. I muszę Wam się przyznać, że często po wspólnej lekturze, stwierdzam, że duże problemy małych ludzi można omówić w ciekawy i kreatywny sposób. Przykładem tego jest książeczka „STWORCIO nie lubi swojej pupy!”

(Współpraca z @babaryba_wydawnictwo )

Niesamowicie...

Dzień Dziecka za rogiem. Pluszak, gra, puzzle, a może książeczka czeka już naszykowana?
Czym obdarowujecie swoje dzieciaki?

Jeśli jeszcze stoicie przed tym dylematem, to podsyłam propozycję 📖 dla najmłodszych.

Czy już Wasze szkraby mówią na głos, kim chcą zostać w przyszłość? Maszynistą, strażakiem, lekarzem, policjantem, a może elektrykiem? Tyle pięknych i potrzebnych zawodów czeka.
📖📍
„ Rolnik orze na traktorze,
bo o ziemie dba, jak może,
I co roku tak się dzieje,
że z pół zbiera, co dojrzeje”.

Te proste wierszyki uzmysławiają dzieciom, jak potrzebna, ważna jest praca każdego z nas, czym zajmuje się wspomniany rolnik. A piękne, duże, rzeczowe, ciepłe ilustracje dopełniają całości przekazu.

"Czy już wiesz kim zostać chcesz?" to kartonowa książeczka, z zaokrąglonymi brzegami. Zawiera rymowane teksty autorstwa Marcina Brykczyńskiego i w humorystyczny sposób opisuje dwanaście różnych zawodów.

Tytuł: "Czy już wiesz kim zostać chcesz?"
Autor: Marcin Brykczyński
Ilustracje: Daniel Włodarski
Wiek: 3+
Ilość stron: 26
Wydawnictwo: Literatura
Seria: Poduszkowce
Cena: korzysta – obecnie trwa promocja - 9.00 zł
🤭😘

Dzień Dziecka za rogiem. Pluszak, gra, puzzle, a może książeczka czeka już naszykowana?
Czym obdarowujecie swoje dzieciaki?

Jeśli jeszcze stoicie przed tym dylematem, to podsyłam propozycję 📖 dla najmłodszych.

Czy już Wasze szkraby mówią na głos, kim chcą zostać w przyszłość? Maszynistą, strażakiem, lekarzem, policjantem, a może elektrykiem? Tyle pięknych i potrzebnych...

"Woda w jeziorze nigdy nie jest słodka” pióra włoskiej pisarki Giulii Caminito to niesamowita lektura. Mimo iż przepełniona bóle, żalem, rozczarowaniem wobec rodziny, szkoły, otoczenia, świata i opowiadająca o trudach dorastania, nie zawsze o dobrych relacjach w rodzinie, to jednak niosąca iskierkę nadziei.
💔
„Nie wiem, czy współczują mi z powodu braków, czy cieszą się z nich, bo daje im to poczucie wyższości, myślę, że po trochu jedno i drugie, ja umiem zajmować swoją przestrzeń, nauczyłam się w domu, że kiedy nie przekraczasz granic, kiedy pozostajesz w wyznaczonym miejscu- pudełku, szafie, szafce nocnej- nie jesteś uciążliwy, nie wzbijasz kurzu, to cię tolerują i nie będą się na tobie wyżywać”.

Główna bohaterka- Gai mieszka w Anguillarze, niedaleko Rzymu wraz z rodziną. I powiedzmy szczerze, wychowuje się rodzinie trudnej…
💔
"Myślę o nas, że jesteśmy wybrakowanym materiałem".
Matka- Antonia- to silna osobowość. Kobieta dumna i uparta, chorobliwie kontrolująca niepełnosprawnego męża i czwórkę dzieci. Dzielnie walczy o pomoc materialną, o przetrwanie rodziny, ale nie zdaje sobie jednak sprawy, jakie emocje przeżywa/ ukrywa córka.
Środowisko uczniowskie potrafi dobitnie wyrazić swoją opinię o Gai, o jej strojach, figurze, kompleksach, a ona po prostu chce być tylko szczęśliwa, akceptowana, zauważalna.
💔
„Czuję się jak biała kropka w nicości ciemnej nocy”.

Książkę czyta się ekspresowo i z każdą stroną wchodzimy coraz mocniej w psychikę bohaterki. Czujemy jej emocjonalny ból. To szczere odczucia. Dobrane słownictwo potęguje odczucia. Brawo! Wiele scen odzwierciedla tęsknotę młodej kobiety za normalnością. A Ona czeka na moment, kiedy będzie mogła zawalczyć o siebie.

Oryginalna. Wspaniała. Nieodkładalna… toteż mocno polecam!
Tłumacz: Tomasz Kwiecień 👌

"Woda w jeziorze nigdy nie jest słodka” pióra włoskiej pisarki Giulii Caminito to niesamowita lektura. Mimo iż przepełniona bóle, żalem, rozczarowaniem wobec rodziny, szkoły, otoczenia, świata i opowiadająca o trudach dorastania, nie zawsze o dobrych relacjach w rodzinie, to jednak niosąca iskierkę nadziei.
💔
„Nie wiem, czy współczują mi z powodu braków, czy cieszą się z...

Zabrakło Wam kiedyś tchu przy czytaniu?
Mnie, zdarzyło się to drugi raz. Przeżyłam każde słowo na temat tytułowego ośrodka. Szokująca historia dwudziestowiecznych sierocińców, w których przez dekady skrywano to, co najgorsze: przemoc, bestialstwo, molestowanie seksualne, a nawet śmierć.

„Jesteście śmietnikiem społeczeństwa” powtarzało się jak refren. Jedzenie własnych wymiocin, zwracanie się do dzieci nie imionami, tylko numerami, zabieranie inhalatorów, spanie w określonej pozycji, bicie, „smażenie” na krześle, krzywdzenie małych dzieci w najokrutniejszy sposób.
To w głowie się nie mieści! A to niestety prawda. 😢
Dziennikarka, Christine Kenneally poświęciła dziesięć lat, starając się odkryć potworną prawdę. Skupiając historię wokół Sierocińca Świętego Józefa, katolickiej placówki w amerykańskim stanie Vermont, Kenneally spisała porażającą listę zbrodni i niegodziwości.
Przez całą książkę czułam ucisk w klatce. Nie mogę pojąć, jakim trzeba być człowiekiem, żeby zafundować drugiemu człowiekowi taką traumę. Zniszczyć godność i psychikę małych dzieci. Okaleczyć na całe dorosłe życie.
Nie przytoczę żadnego cytatu, gdyż to zbyt trudne.

Sądzę, że największą zaleta reportażu jest szczerość, dotarcie do wielu osób i oddanie im głosu. Głosu ofiar, których należy wysłuchać i potraktować jako apel o czujności. Dziennikarskie śledztwo wskazuje, jak łatwo nas oszukać, ukryć tragedię rozgrywającą się za murami tak istotnych instytucji.

Niewypowiedzianie smutna tragedia. 💔Szczegółowość, emocjonalność, autentyczność, tragizm to atrybuty tego dokumentu, który zdaję sobie sprawę nie każdy da radę przeczytać. Jednak odważnych - zachęcam.

Zabrakło Wam kiedyś tchu przy czytaniu?
Mnie, zdarzyło się to drugi raz. Przeżyłam każde słowo na temat tytułowego ośrodka. Szokująca historia dwudziestowiecznych sierocińców, w których przez dekady skrywano to, co najgorsze: przemoc, bestialstwo, molestowanie seksualne, a nawet śmierć.

„Jesteście śmietnikiem społeczeństwa” powtarzało się jak refren. Jedzenie własnych...

“Można być samemu, w spokojnej samotności, nie czując się osamotnionym; można też być osamotnionym w tłumie ludzi”.

„Ból jest zły nie tylko sam w sobie, ale też dlatego, że odbiera dostęp do wszystkiego, co dobre”.

"Life Is Hard. Filozofia na trudne czasy” to ekscytująca, intrygująca, wieloaspektowa, prowokująca do myślenia opowieść o mocy umysłu. Znakomita rozrywka filozoficzna prowadząca przez: zdrowie, osamotnienie, stratę, porażkę, niesprawiedliwość, absurd i nadzieję.
Siedem czynników składających się na definicję człowieczeństwa.

„Być bez przyjaciół to mieć poczucie kurczenia się, znikania z ludzkiego świata. Jesteśmy stworzeni do miłości i bez niej gubimy się”.

Cała książka to takie uświadomienie czytelnikowi, że filozofia nie może obiecać szczęścia albo życia idealnego, ale może ulży w ludzkich cierpieniach. Autor książki szczerze i wszechstronnie obnaża prawdę o nas samych, daje dowody filozoficzne na to, że prawda jest taka, że nie powinniśmy dążyć do osiągnięcia stanu szczęścia, tylko żyć najlepiej jak umiemy.

Musimy pamiętać, że życia żadnego człowieka nie można zredukować do jednego wydarzenia, jednego projektu, jednej ambicji. Każde składa się z wielu faktów.

Polubiłam filozofie Immanuela Kanta. który pisał słusznie o „nietowarzyskiej towarzyskości ludzi”.
„Osamotnienie nie jest więc dla nas złe dlatego, że z powodu braku kontaktów tracimy pełną świadomość”.

Poznałam Diogenesa z Synopy, który na pytanie, co jest najcenniejsze w życiu, odpowiedział: nadzieja.
„Nadzieja to ustępstwo na rzecz czegoś, czego nie możesz kontrolować”.

Lubię taką literaturę. W tych dziwnych czasach warto zatrzymać się, złapać oddech i przez chwilę spojrzeć „bardziej” racjonalnie na świat. Lektura zdecydowanie poprawia jakość myślenia i daje przestrzeń do otwartego myślenia.

“Można być samemu, w spokojnej samotności, nie czując się osamotnionym; można też być osamotnionym w tłumie ludzi”.

„Ból jest zły nie tylko sam w sobie, ale też dlatego, że odbiera dostęp do wszystkiego, co dobre”.

"Life Is Hard. Filozofia na trudne czasy” to ekscytująca, intrygująca, wieloaspektowa, prowokująca do myślenia opowieść o mocy umysłu. Znakomita rozrywka...

"Ona tam jest”.

„Ludzie zaczynają ginąć”.

Uzdrowisko kojarzy się z wypoczynkiem, relaksem, jeziorkiem, spokojem, ale nie do końca tak wygląda kurort niedaleko wsi Dobrowola. Zmiana wizerunku tego słynnego niegdyś ośrodka następuje w 1986 roku. To właśnie wtedy, zaginęła bez śladu piętnastoletnia Justyna Dobrowolska. Została wysłana z listem do ekskluzywnej willi, w której spędzali wczasy komunistyczni oficjele. Nastolatka zniknęła, a jedyne, co po niej zostało, to zaparkowany przed willą rower i charakterystyczna torebka, którą dopiero po roku odnaleziono u miejscowego handlarza starociami.

Rok 2005, do Dobrowoli przyjeżdża oficer Piotr Werner, który planuje rozwiązać sprawę z pogróżkami, a to zaczyna łączą się ze zniknięciem Justyny sprzed 19 lat. I nagle na tarasie tej samej willi, przy której kiedyś zaginęła Justyna, zostają odkryte zwłoki innej kobiety. Czy ten zbieg okoliczności ma wspólny mianownik?

Czyta się szybko, przyjemnie, z zaangażowaniem.

Akcja dość szybko nabiera tempa. Lokalne społeczeństwo, jak to bywa w małych grupach, przygląda się prowadzonemu śledztwu, owszem rozmawiają, udzielają odpowiedzi, ale... Pytania rodzą kolejne pytania.
Retrospekcja pomaga w pewien sposób spojrzeć na ten problem z szerszej perspektywy, jednak tajemnice chyba zaczynają przerastać wszystkich.

Jaki detal pomoże rozwikłać zagadkę? 🤔
Sprawdźcie. Idealna lektura na majóweczkę.

"Ona tam jest”.

„Ludzie zaczynają ginąć”.

Uzdrowisko kojarzy się z wypoczynkiem, relaksem, jeziorkiem, spokojem, ale nie do końca tak wygląda kurort niedaleko wsi Dobrowola. Zmiana wizerunku tego słynnego niegdyś ośrodka następuje w 1986 roku. To właśnie wtedy, zaginęła bez śladu piętnastoletnia Justyna Dobrowolska. Została wysłana z listem do ekskluzywnej willi, w której...

A co przez tę smutną niedzielę przeczytałam.
Córka z Grecji 🪄Soraya Lane 🪄 Seria 🪄Wydawnictwo Albatros🪄 Literatura kobieca

Trzeci tom zaplanowanego na osiem powieści cyklu obyczajowego „Utracone córki” za mną. Nie będę ukrywać. Wzruszyłam się i to znacząco.😢 „Córka z Grecji” to chwytająca za serce powieści. To historia przesiąknięta sekretami, piękną miłością do muzyki i drugiej osoby, złymi decyzjami, bólem, ale i sercem, które zawsze wskaże właściwy kierunek. To losy dwojga młodych ludzi, którym wmówiono … i tu ugryzę się w język.
🫢
Z zainteresowaniem śledziłam akcję rozgrywa się w dwóch planach czasowych- współczesny Londyn oraz począwszy od roku 1967, Ateny, losy dwóch bohaterek-jedną z nich jest Isabella Rose (Ella), współczesna mieszkanka Londynu oraz Aleksandra Konstantinidis- Greczynka. Kobiety dzieli mnóstwo aspektów, a łączy jedno małe pudełko znalezione pod deskami podłogi w placówce nazywanej Domem Hope.

Zachwyciłam się wieloma mądrościami lektury:
🗞️ „Zaufanie to coś, na co trzeba zapracować”,
🗞️ „Mama była dla mnie wszystkim (…) dzięki niej warto było żyć"- cudownie opisana miłość do matki.
🗞️" Tylko lustro mówi nam co innego, w nim wyglądamy o wiele starzej, niż jesteśmy w środku”.

Cudowna, emocjonalna, mądra lektura, w której Autorka zaprosiła czytelnika do pauzy, do wykonania wdechu i wydechu, i zastanowienia się, co tak naprawdę jest istotne w życiu, o co walczymy , o czym marzymy.

Pokochałam serię „Utracone córki”, gdyż opowiada o niezwykłych, odważnych kobietach, które los wystawił na ciężką próbę. Rozsiane po świecie starają się odnaleźć swoją tożsamość. Szukają tego, na co w prawdziwym życiu niejednokrotnie nie mamy odwagi. 💕
To niezwykła historia i nie mogę się doczekać, kiedy odkryję- przeżyję kolejny tom z tej serii.

A co przez tę smutną niedzielę przeczytałam.
Córka z Grecji 🪄Soraya Lane 🪄 Seria 🪄Wydawnictwo Albatros🪄 Literatura kobieca

Trzeci tom zaplanowanego na osiem powieści cyklu obyczajowego „Utracone córki” za mną. Nie będę ukrywać. Wzruszyłam się i to znacząco.😢 „Córka z Grecji” to chwytająca za serce powieści. To historia przesiąknięta sekretami, piękną miłością do muzyki i...

W weekend przeczytałam wyśmienity, trzymający w napięciu i mroczny thriller pt. „Pustać” pióra pani Agaty Zamarskiej.
Zachwyciła mnie fabuła, portrety psychologiczne bohaterów, nieszablonowe postrzeganie świata przez młodych ludzi.
📖
„Głód uznania, sukcesu, bycia gwiazdą. Chyba każdy facet to w sobie ma, tylko niektórzy uważają, że nie mają szans, więc możesz tego nie dostrzec. A jak taki zauważy szanse, to będzie dążył do celu za wszelka cenę. Aż zacznie cię przerażać”.

Detale w budowaniu napięciami, skupiały moją czujność czytelniczą, a ujęcie problemu- widziane fakty tak, jak przez mgłę - podsycały ciekawość.
Mieszanka charakterów i osobowości młodych bohaterów odsłaniała wachlarz problemów.

Ada to młoda, szczęśliwie zakochana dziewczyna. Związek z Kamilem wydaje się jej spełnieniem wszystkich marzeń. Chłopak zabiera Adę do swojego rodzinnego miasteczka, żeby przedstawić ją przyjaciołom i rodzinie. Przyjaciele Kamila to bardzo ciekawe środowisko i … niebezpieczne. Ada powoli traci grunt pod nogami. Gdy wszyscy spotykają się w domku letniskowym nazywanym „Pustać”, sytuacja wymyka się spod kontroli.
📖
"Naprawdę myślałaś, że mój brat będzie z takim czymś w związku? Takie jak ty nigdy nie zdobywają fajnych facetów, pogódź się z tym, szaraczko”.

Intrygująco prowadzona fabuła.
Mega wciągającym wątek z gabinetem terapeutycznym, konceptem na napisanie książki i rozliczeniem się z przeszłością.
📖
„Miłość, młodość, zbrodnia i ogromne cierpienie. Możemy stworzyć bestseller! Musi tylko się pani otworzyć, żeby opisać wszystko dokładnie tak, jak było”.

Zachwyciłam się warstwą psychologiczną lektury, atmosferą, usytuowaniem fabuły i oczywiście finałem.
Książka robi wrażenie! Takie debiuty, mogę czytać cały rok. 👌
Właśnie wcisnęłam ”fan autora” na @lubimyczytac.pl i mocno trzymam kciuki za kolejne książki Pani Agaty Zamarskiej.🤞🤞🤞
Mnie ta lektura pochłonęła, więc szczerze ją Wam polecam.

W weekend przeczytałam wyśmienity, trzymający w napięciu i mroczny thriller pt. „Pustać” pióra pani Agaty Zamarskiej.
Zachwyciła mnie fabuła, portrety psychologiczne bohaterów, nieszablonowe postrzeganie świata przez młodych ludzi.
📖
„Głód uznania, sukcesu, bycia gwiazdą. Chyba każdy facet to w sobie ma, tylko niektórzy uważają, że nie mają szans, więc możesz tego nie...

Witam kawą po turecku ☕😄. Lubicie podróżować? Zanim gdzieś wyruszycie czytacie poradniki, blogi, reportaże?

Ja tak. Szukam inspiracji u innych podróżników. Chętnie też czytam książki w klimacie podróży nieoczywistych i tam często znajduje smaczki regionalne. Szkoda, że przed wyjazdem do Turcji nie przeczytałam tej lektury.

"Turcja. Na wschód od Zachodu" to interesująca i wciągająca lektura. Pełno w niej ciekawostek, historii, przeglądu życia kulturalno- społecznego i mnóstwo pięknych zdjęć.
Bardzo dobry reportaż o wielu elementach tureckiej kultury.
Turecka gościnność, życzliwość, gotowość do pomocy innym- te cechy pochwala autorka i zaprasza na turecki rynek, by odkryć ich moc.

Z książki dowiecie się masę ciekawostek:
- muzułmańska modlitwa wymaga sporego wysiłku. Wielokrotnie trzeba wstać, uklęknąć, pokłonić się.

-Baklawa to królowa tureckiej słodkości.

-Śniadanie to najdłuższy turecki posiłek.

-Oko proroka – to symbol kojarzony najczęściej z Turcją, po turecku nazywane „nazar boncuğu”, ma chronić przed złym, zawistnym i zazdrosnym spojrzeniem, przed rzuceniem przez kogoś uroku na nas. Ma ono za zadanie skupiać w sobie wszelkie złe moce i energie wysyłane przez innych ludzi. Jeśli pęknie, jest to znak, że talizman zadziałał i utrzymał zło z daleka od jego właściciela.

-Tespih – muzułmański różaniec.

Autorka swoją opowieścią, ukazuje barwne obyczaje i ciekawych ludzi, ale przede wszystkim rozdźwięk między rzeczywistością a wyobrażeniem, rozdarcie między tradycją a nowoczesnością, codziennymi sprawami a świątecznym uniesieniem.
Ciekawie,barwnie i emocjonalnie napisana książka.
Marcelina Szumer-Brysz prezentuje Turcję od strony turystki, która zachłysnęła się bogactwem tego kraju.

Witam kawą po turecku ☕😄. Lubicie podróżować? Zanim gdzieś wyruszycie czytacie poradniki, blogi, reportaże?

Ja tak. Szukam inspiracji u innych podróżników. Chętnie też czytam książki w klimacie podróży nieoczywistych i tam często znajduje smaczki regionalne. Szkoda, że przed wyjazdem do Turcji nie przeczytałam tej lektury.

"Turcja. Na wschód od Zachodu" to interesująca i...

Moje nowe odkrycie literackie to pióro pana Tomasza Kieresa i książka pt.: „Przerwana lekcja angielskiego". Cudo! Emocjonalna, dojrzała, cudownie opowiedziana historia.
Podróż aleją wspomnień głównych bohaterów przeniosła mnie troszkę w moje dzieciństwo, kiedy to z kluczem na szyi cały dzień spędzałam na trzepaku.

Pierwszoplanowi bohaterowie to para zakochanych nastolatków, których niestety losy rozdziela. Tomek i Ola mimo zadeklarowanej miłości, przebywają daleko od siebie i ta przestrzeń kilometrowa i czasowa zakończyła ich rodzące się uczucie. Układają sobie życie na nowo. Tomek u boku Szwedki. Nieudane małżeństwo kończy się powrotem do Polski, do miasta, w którym spędził dzieciństwo. Wraca z córką. I dziwnym trafem kobieta, która uczy języka polskiego w tutejszej szkole, zostaje wychowawczynią Karin i to właśnie ona… jest pierwszą miłością Tomka.
I tu zaczyna dziać się prawdziwe życie.

Podoba mi się dojrzałość w dialogach bohaterów, ich relacje, przemyślenia, obawy, reakcje ciała i duszy.
💕
„Patrzyli na siebie spojrzeniem, którym tylko młodzi ludzie doświadczający pierwszej miłości mogą się obdarzyć”.
💕
„Moje „kocham” było zawsze zajęte i kiedy je wypowiedziałam, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawił się właściciel tej miłości”.

Cudowna lektura. O życiu, relacjach ludzkich, dojrzewaniu do pewnych decyzji i o miłości, której nigdy nie wolno lekceważyć.
Niezwykle refleksyjna lektura, którą szczerze polecam!

Moje nowe odkrycie literackie to pióro pana Tomasza Kieresa i książka pt.: „Przerwana lekcja angielskiego". Cudo! Emocjonalna, dojrzała, cudownie opowiedziana historia.
Podróż aleją wspomnień głównych bohaterów przeniosła mnie troszkę w moje dzieciństwo, kiedy to z kluczem na szyi cały dzień spędzałam na trzepaku.

Pierwszoplanowi bohaterowie to para zakochanych...

Czy o wojnie można rozmawiać z młodym czytelnikiem? Można. Nawet trzeba, ale w odpowiednim czasie i we właściwej formie.
Sądzę, że dobrym tego przykładem jest właśnie tytuł "Odysejki" Doroty Cembrzyńskiej-Nogala. To powieść osadzona w realiach II wojny światowej.
Mała Ryfka to niezwykła dziewczynka. Bystra, pomysłowa, kreatywna, ma mnóstwo talentów, szybko uczy się języków i jest …niesforna. Petra Wapno, kucharka i opiekunka Ryfki, ledwo może za nią nadążyć. Ale przystaje na wszystkie szalone pomysły dziewczynki, bo kocha ją jak własne dziecko.
📖
„To mój najszczęśliwszy dzień w życiu- chlipnęła, przytulając zadowolone dziecko, a wtulona w nią Ryfka pomyślała, że chyba lepiej jest uszczęśliwiać kogoś niż siebie samego”.

Kilka tygodni później na miasto spadają bomby. Wybucha wojna, powstaje getto i Ryfka musi zmienić imię na Ewka.
📖
„Czasem pieniądze to samo życie”.

Zmienia się świat i wartości…
Książka przybliża młodym czytelnikom klimat wojny, konfliktów, pojęcie zła, ale z drugiej strony
„dziecięcy” punkt widzenia sprawia, że książka napawa optymizmem. I to w literaturze dziecięcej lubię najbardziej.
📖💕
„Przede wszystkim liczą się umiejętności, a nie wzrost”.

Ciekawa lektura, mimo trudnej tematyki i oczywiście z ważnym przekazem. Ktoś dawno, dawno temu powiedział, że historia lubi się powtarzać, więc… warto rozmawiać i wyciągać wnioski, uczyć dzieci empatii, tolerancji, szacunku, życzliwości, miłości -po prostu człowieczeństwa.

„Odysejki” czyta się jednych tchem. Sprawdźcie.
Na koniec doda, że tytuł ten otrzymał nagrodę literacką w konkursie Książka Roku 2023 Polskiej Sekcji IBBY!

Czy o wojnie można rozmawiać z młodym czytelnikiem? Można. Nawet trzeba, ale w odpowiednim czasie i we właściwej formie.
Sądzę, że dobrym tego przykładem jest właśnie tytuł "Odysejki" Doroty Cembrzyńskiej-Nogala. To powieść osadzona w realiach II wojny światowej.
Mała Ryfka to niezwykła dziewczynka. Bystra, pomysłowa, kreatywna, ma mnóstwo talentów, szybko uczy się języków...