„Woda w jeziorze nigdy nie jest słodka”. Historia zawarta w tej książce również nie jest słodka. Jest bolesna i przejmująca. Opowiada o trudach dorastania i nie zawsze o dobrych relacjach w rodzinie.
Gaia mieszka wraz z rodzeństwem, mamą i jej niepełnosprawnym mężem nieopodal Rzymu. Jej warunki domowe dalekie są od normalnych. Antonia, jej matka robiła wszystko by dać swoim bliskim lepsze jutro. Nie było to jednak łatwo. Gaia również stara się być zwykłą nastolatką. Przeżywa swoją pierwszą miłość. Ale również rozczarowania. Próbuje radzić sobie z kłamstwami innych i własną samotnością. Nie chce być jak matka. Jej największym marzeniem jest być kim innym.
Książka przepełniona jest emocjami. Determinacją i siłą kobiety, która ma odwagę podążać za marzeniami. Znajdziemy w niej wiele bólu i cierpienia związanego z trudnym dzieciństwem i chęcią zmiany, która nie jest łatwa. Wiele tutaj tęsknoty za tym co inni mają. Ale właśnie to wszystko popycha bohaterkę do tego by zawalczyć o siebie.
Książka napisana jest pięknym, barwnym językiem. Zdecydowanie należy do tych, które trudno odłożyć. Autorka w precyzyjny sposób oddaje emocje te wewnętrze, ale również widocznie na twarzy bohaterów. Niemal widzi się ich przed sobą. Opisy te oddane są w sposób nie nurzący, co czasami ma miejsce w powieściach z gatunku literatura piękna.
Książka oczarowała mnie zarówno stylem pisania, jak również ogromem emocji, który z niej płynie. I jeśli lubicie sięgnąć po ten gatunek to bardzo polecam, „Woda w jeziorze nigdy nie jest słodka”. Długi tytuł, ale książka warta uwagi.

„Woda w jeziorze nigdy nie jest słodka”. Historia zawarta w tej książce również nie jest słodka. Jest bolesna i przejmująca. Opowiada o trudach dorastania i nie zawsze o dobrych relacjach w rodzinie.
Gaia mieszka wraz z rodzeństwem, mamą i jej niepełnosprawnym mężem nieopodal Rzymu. Jej warunki domowe dalekie są od normalnych. Antonia, jej matka robiła wszystko by dać swoim...

Może się wydawać, że o trudach dorastania napisano już wszystko, gdy jednak skuszona opisem zaczęłam czytać „Woda w jeziorze nigdy nie jest słodka” włoskiej autorki Giulii Caminito i każde zdanie przeszywało mnie na wskroś, a ulubione cytaty zajęły cztery strony, wiedziałam, że trafiłam na historię wyjątkową i że w tym temacie z pewnością nie powiedziano jeszcze ostatniego słowa.

Autorka przenosi nas na przedmieścia Rzymu i do umiejscowionej nad jeziorem niewielkiej Anguillary, ale nie rysuje przed nami klimatycznych Włoch przyciągających tłumy turystów, a codzienną walkę o przetrwanie biednej, wielodzietnej rodziny.

"Myślę o nas, że jesteśmy wybrakowanym materiałem"

Jak wygląda życie dziecka naznaczonego od najmłodszych lat piętnem biedy? Opartym na cudzej pomocy i dobroczynności, składającym się z resztek i odpadów innych? O tym opowiada nam Gaia, którą poznajemy, gdy wchodzi w okres nastoletni i której towarzyszymy aż po osiągnięcie dorosłości. Codzienność dostarcza jej gorzkich pigułek, odbijających się obrzydzeniem, litością lub pogardą innych. Obciążeniem oczekiwaniami matki przelewającej na nią własne marzenia. Upokorzeniem i wstydem.

"Każdego dnia trzeba było toczyć nową bitwę w obronie przed osądem i roszczeniami ludzi, którzy posiadali więcej niż my”

Rówieśnicy nie dadzą jej zapomnieć, że w uszytym przez matkę za ciasnym kostiumie kąpielowym, babcinym czepku i z nieogolonymi nogami jest „zwykłą bidulą, kujonką z łatami na dupie… gościem, intruzem, dzieckiem niezasłużonego szczęścia”, czy może więc dziwić jej "pragnienie, by zostać docenioną, by nie rozczarować, by zaistnieć”?

Pierwszy raz moja opinia opiera się w tak dużej mierze na cytatach, ale chciałam i Wam dać choć niewielką próbkę mocy zawartej w słowach Autorki. Bo historię dorastającej Gai choć wypełnioną, jak u każdego dziecka, zabawą, przyjaźniami, później pierwszą miłością, zdradą i stratą determinuje w dużej mierze jej sytuacja społeczna i rodzinna. A Autorka tka tę opowieść bez upiększeń, ale i przerysowań. Kipiącą od złości, naznaczoną samotnością i aktami przemocy, emocjami zaklętymi w kamień w dole brzucha.

Ten szczególny, dojmujący, bezpośredni i trafiający głęboko pod skórę styl urzekł mnie od pierwszego zdania - „Każde ludzkie życie zaczyna się od kobiety” i trzymał w zachwycie aż do ostatniego, którego Wam nie zdradzę. Słowa jednak nie oddadzą siły i złożoności tej historii, zanurzcie się więc wraz z Gaią w wodach jeziora Bracciano i sprawdźcie sami, jaki mają smak.

Może się wydawać, że o trudach dorastania napisano już wszystko, gdy jednak skuszona opisem zaczęłam czytać „Woda w jeziorze nigdy nie jest słodka” włoskiej autorki Giulii Caminito i każde zdanie przeszywało mnie na wskroś, a ulubione cytaty zajęły cztery strony, wiedziałam, że trafiłam na historię wyjątkową i że w tym temacie z pewnością nie powiedziano jeszcze ostatniego...

Lubicie literaturę piękną?

Ja od czasu do czasu lubię i to bardzo! Uwielbiam w literaturze pięknej delektować się językiem, często bolesna historia a także to, że wracam myślami do tej historii…

Jeśli też tak macie to koniecznie przeczytajcie książkę Giulia Caminoto „Woda w jeziorze nigdy nie jest za słodka”.
Jest to przepiękna książka, która swoją fabułą i językiem powoduje rodzaj radość przez łzy i błogość na sercu.

Jest to chyba jedna z piękniejszych książek o trudach dorastania i różnorakich relacjach jaką miałam okazję przeczytać. Historia ta pokazuje jak sytuacje w naszym życiu wpływają na nas, i jak często trzeba iść pod prąd aby walczyć o siebie i o swoje marzenia.

Dodatkowym atutem tej książki była sceneria tej powieści… Włochy zawsze trafiają do mojego serca, powodując że książka podoba mi się bardziej… a okolice Rzymu w którym jestem zakochana, spowodowały wielokrotnie szybsze bicie serca.
Bardzo Wam polecam ten tytuł!

Lubicie literaturę piękną?

Ja od czasu do czasu lubię i to bardzo! Uwielbiam w literaturze pięknej delektować się językiem, często bolesna historia a także to, że wracam myślami do tej historii…

Jeśli też tak macie to koniecznie przeczytajcie książkę Giulia Caminoto „Woda w jeziorze nigdy nie jest za słodka”.
Jest to przepiękna książka, która swoją fabułą i językiem...

Dla osób tęskniących za klimatem „Genialnej przyjaciółki”,choć tu bardziej czasy współczesne i zamiast Neapolu mamy rzymskie przedmieścia. Pięknie napisana opowieść o dorastaniu z dużą dawką goryczy. Pochłonęłam ją bardzo szybko, choć pod koniec nieco traci impet przez przeskoki czasowe.

Dla osób tęskniących za klimatem „Genialnej przyjaciółki”,choć tu bardziej czasy współczesne i zamiast Neapolu mamy rzymskie przedmieścia. Pięknie napisana opowieść o dorastaniu z dużą dawką goryczy. Pochłonęłam ją bardzo szybko, choć pod koniec nieco traci impet przez przeskoki czasowe.

To piękna i boleśnie prawdziwa historia Gai i jej najbliższych. To opowieść o bezbronny dzieciństwie, o trudnym dorastania, pierwszej zdradzie, pocałunku o odwadze na to, aby dokonać rzeczy niemożliwych i podążać za marzeniami. Polecam bardzo.

To piękna i boleśnie prawdziwa historia Gai i jej najbliższych. To opowieść o bezbronny dzieciństwie, o trudnym dorastania, pierwszej zdradzie, pocałunku o odwadze na to, aby dokonać rzeczy niemożliwych i podążać za marzeniami. Polecam bardzo.

Wspaniała.
Nieodkładalna.

Wspaniała.
Nieodkładalna.