Jesteśmy społecznością, która kocha książki

”... świat jest beznadziejny, a ludzie to już całkiem. Jestem samotnym wilkiem i nikt mnie nie rozumie”.

Mimo iż powyższy cytat jest tylko ironią dotyczącą jednego z bohaterów, czasem jestem w stanie odnaleźć w nim odzwierciedlenie rzeczywistości. Kiedy do takich chwil dochodzi – najlepiej sięgnąć po którąś z książek Pauliny Świst. To idealna dawka rozrywki i humoru, podszyta nutą erotyzmu. „Masz łeb i ch*j to kombinuj”.

Czytałem już wszystkie książki Pauliny, i owszem, w pewnym momencie czułem, że format się wyczerpuje, że z tomu na tom dostaję zbyt podobny kontent. Mimo że przecież za stylem Świst wręcz przepadałem. Tymczasem Oblitus jest dowodem na to, że... można. Można się jeszcze zmieniać, rozwijać i nadal ciekawić czytelników, pozostając przy swoim charakterystycznym stylu.

Tak jak i w poprzednich częściach tej serii, w powyższym tytule również dominował wątek kryminalny. Ku mojej uciesze więcej tu jednak scen erotycznych, niż poprzednio. Choć warto dodać, że więcej wcale nie musi znaczyć dużo. W każdym razie to zamknięcie (?) trylogii, więc trzeba było rozwiązać wątek pewnego trójkąta.

A propos, sprawdźmy Waszą wiedzę matematyczną. Wiecie jaki jest wzór na podstawę trójkąta? Żeby nie krzyżować pewnej części ciała z kolegą.

Paulina, znów czytałem Cię ekspresowo i przyjemnie. Muszę też oddać wyrazy szacunku za cytat z dissu Płomienia na Tedego. Och, poruszyłaś tym cytatem nostalgiczną stronę mej duszy.

„Słowa mają niestety te magiczną moc, że raz wypowiedziane, zostają już w atmosferze. Nabierają ciała i nie można już udawać, że nie padły i ich nie ma”. Zważajcie na słowa moi drodzy. Ja tymczasem, z pełną ich świadomością i odpowiedzialnością, polecam Wam „Oblitus”.

@wydawnictwomuza dzięki za kolejną współpracę. A dla chętnych polecam też wersję do posłuchania w @audioteka.

”... świat jest beznadziejny, a ludzie to już całkiem. Jestem samotnym wilkiem i nikt mnie nie rozumie”.

Mimo iż powyższy cytat jest tylko ironią dotyczącą jednego z bohaterów, czasem jestem w stanie odnaleźć w nim odzwierciedlenie rzeczywistości. Kiedy do takich chwil dochodzi – najlepie...

Rozwiń

Zwiń

”Nie zasłużyła na życie. Nikt, kto je odbiera, na nie nie zasługuje”.

98% Klary to brutalna historia, nie dla czytelników o słabych nerwach. Z mojej perspektywy nie dostrzegam w tym jednak przekroczenia granicy dobrego smaku. Mimo mojej wrażliwej duszy, lubię czasem sięgnąć po tego typu mocniejszą lekturę. Szczególnie, kiedy refleksji poddaje się moralność.

Problemem była jednak wiarygodność tej historii, która bądź co bądź jest dla mnie istotnym elementem w literaturze i szeroko pojętej sztuce. I choć autorka stara się bronić swojego dzieła niczym lwica, sugerując, że każde wydarzenie jest w stanie obronić „z naukowego punktu widzenia”, to zdecydowanie wolę bardziej realistyczne historie i... mam do tego prawo, tak samo, jak do lubienia (bądź też nie) na przykład zupy pomidorowej🍅😉 Przeczytałem w życiu setki książek, chodzę po tym świecie już „kilka ładnych” lat i jestem w stanie mniej więcej określić, co jest wiarygodne, a co nie.

Mimo iż powyższa historia czasem raziła mnie swoją sensacyjnością, muszę docenić warsztat autorki. Bynajmniej nie jest to żadna kurtuazja. Już od pierwszych stron byłem pod wrażeniem tego, w jak ciekawy i profesjonalny sposób Kamila potrafi konstruować zdania. Jestem pełen uznania i chętnie przeczytałbym spod pióra autorki książkę, która byłaby napisana w nieco innym gatunku literackim.

Powyższy tytuł zaskoczył mnie gloryfikacją zawodu programisty. Odczuwam tu jakieś prywatne sympatie autorki. Z bólem serca muszę także stwierdzić, że było mi tu mało Gdańska w Gdańsku. Niestety topografia miasta została oddana w bardzo skromny sposób.

Podsumowując, nie jest to historia, która skradła moje serce, choćby niczym inne sensacyjne dzieje, niejakiego Jamesa Bonda, ale oceniam 98% Klary po prostu, jako dobrą książkę. Doceniam to, w jaki sposób pisze autorka i muszę przyznać, iż jestem ciekaw dalszych losów Klary, Maksa i Dominika.

Kamila, dziękuję za książki i rozmowę na żywo na ich temat 😉

”Nie zasłużyła na życie. Nikt, kto je odbiera, na nie nie zasługuje”.

98% Klary to brutalna historia, nie dla czytelników o słabych nerwach. Z mojej perspektywy nie dostrzegam w tym jednak przekroczenia granicy dobrego smaku. Mimo mojej wrażliwej duszy, lubię czasem sięgnąć po tego typu m...

Rozwiń

Zwiń

Życie nie zawsze jest usłane różami. Czasami spotykamy na swojej drodze pająki. Choćby i takie metaforyczne. Jednak czy pająk musi być synonimem i ucieleśnieniem zła?

Heinrich Vogel, albo... no właśnie, ktoś kto posługiwał się kiedyś innymi personaliami, był innym człowiekiem. W każdym razie to postać wyjątkowa, nietuzinkowa i nieszablonowa. A takich bohaterów chyba najbardziej cenimy w literaturze, prawda?

Książka nosi tytuł Ptasznik i ma być początkiem serii o Iwonie Banach, jednak z mojej perspektywy Henryk ewidentnie zdominował tę część. Zresztą, relacja głównych bohaterów wydawała mi się w tej sytuacji dość dziwna. Mało realistyczna.

A o czym jest ta historia? W pewnym stopniu, to refleksja o ulicznych bójkach i samosądach. Nie będę krył, jest to temat, który co jakiś czas zaprząta moje myśli. Na szczęście przynajmniej nie muszę borykać się z tak okropnymi problemami rodzinnymi, jak główny bohater tego kryminału.

A propos rodziny, mój brat w dzieciństwie smonstruował podobną "kolkę", o której mowa w książce. Nomen omen przedmiot ten ma duże znaczenie dla powyższej historii. Czym jeszcze jest Ptasznik? To także gratka dla żeglarzy.

Mimo mojej duszy malkontenta, ciężko się przyczepić do czegokolwiek w tym tytule. To szybka i przyjemna lektura. Oby jak najwięcej takich na mojej drodze.

I nie bójcie się pająków. Albo przynajmniej nie bardziej, niż jest to wskazane.

Książkę poznałem dzięki uprzejmości @audioteka.

Życie nie zawsze jest usłane różami. Czasami spotykamy na swojej drodze pająki. Choćby i takie metaforyczne. Jednak czy pająk musi być synonimem i ucieleśnieniem zła?

Heinrich Vogel, albo... no właśnie, ktoś kto posługiwał się kiedyś innymi personaliami, był innym człowiekiem. W każdym ra...

Rozwiń

Zwiń

Dźwięki. Mimo iż lektura, nad którą się dzisiaj pochylę, jest częścią serii Kolory Zła, to nie kolory, a właśnie dźwięki są dla mnie kwintesencją książki pod tytułem Żółć.

Literaturę Małgorzaty Oliwii Sobczak słychać w naszej wyobraźni. Zapisane przez nią słowa dźwięczą, niczym nuty na pięciolinii naszej percepcji. Wspomniana autorka mogłaby pisać bez fabuły, a i tak odpływam między jej zdaniami. Czy kryminały, to wyłącznie literatura rozrywkowa? Według mnie twórczość Sobczak jest swoistym dziełem sztuki.

Tymczasem oprócz pięknych zwrotów stylistycznych, mamy tu także całą masę merytorycznych informacji, popartych rzeczowym researchem. To jeden z ulubionych etapów tworzenia książek powyższej pisarki, co z resztą widać gołym okiem.

Oczywiście tradycyjnie już, Megi w swoich książkach porusza całe mnóstwo współczesnych problemów społecznych, skłaniając czytelnika do refleksji i pobudzając jego aksjometr emocji. Tym razem szczególnie bliskie memu sercu były przemyślenia na temat przeżywania żałoby. To bardzo głęboka kwestia, która została wkomponowana w powyższą lekturę bardzo subtelnie i klasą. Co istotne, to jednak tylko jeden z wielu wątków społecznych, które znajdziemy w Żółci. Autorka sporo czasu poświęca także ludziom borykającym się z problemami psychicznymi.

Na koniec zostawiłem sobie element, który najbardziej zauroczył mnie w Żółci. Poświęcając się lekturze wręcz na własnej skórze przeżywałem emocje, które towarzyszyły głównemu bohaterowi, Leopoldowi Bilskiemu. Wypełniała mnie jego radość. Niszczył mnie jego smutek. To niesamowite, że autorka potrafiła wzbudzić we mnie aż tak silną empatię.

Z pewnością nie będzie to dla Was żadne zaskoczenie, jeśli po raz kolejny stwierdzę: czytajcie Sobczak. Autorka po raz kolejny udowodniła dlaczego jest topem wśród moich ulubionych pisarzy.

Dźwięki. Mimo iż lektura, nad którą się dzisiaj pochylę, jest częścią serii Kolory Zła, to nie kolory, a właśnie dźwięki są dla mnie kwintesencją książki pod tytułem Żółć.

Literaturę Małgorzaty Oliwii Sobczak słychać w naszej wyobraźni. Zapisane przez nią słowa dźwięczą, niczym nuty na pi...

Rozwiń

Zwiń