Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pamiętam, że to była moja ulubiona część tej historii. Przpełniona nowymi postaciami oraz tymi mi już znanymi, a także zapraszająca mnie do Lavenum, które jest królestwem lawendowych pól. I jacie, przyjęłam to zaproszenie i nie pożałowałam tego.

Początek był mi znany, a mimo tego było mi smutno, zostałam zaciekawiona wydarzeniami, które się działy i jacie, dobrze się bawiłam. Tylko prawie końcówka mi się trochę ciągnęła, ale jacie, końcowe rozdziały mnie zadziwiły.

Aricia, raz jej współczułam, bo było mi jej przykro, ale potem mnie irytowała. Najbardziej chyba swoim uporem. Miałam wrażenie, że była trochę zagubiona, a ja razem z nią. Starałam się wraz z nią odnaleźć w tej historii, w relacjach z innymi i w Lavenum. Edmund, o jacie. Ja go po prostu uwielbiam za to, jaki jest. Za to, że stara się zmieniać i za różne jego oblicza.

Czytając „Płonącą różę”, spędziłam też czas z Ilianą, która skradła moje serce. Z Clarice, której współczułam. Z Maired, której słowa zawsze dobrze podsumowywała sytuację, a także z Henrym, Julianem, Riley i Williamem. I każda z tych postaci zapadła mi w pamięci.

Moją uwagę zwrócił też motyw Białej Róży, która nie tylko poważyła się na poważniejsze ruchy, ale także wciągnęła mnie w grę i doszukiwanie się wyjaśnień.

Ta historia zawsze była, jest i będzie w moim sercu. I jestem pewna, że tak pozostanie na wiele, bardzo wielu dni.

Pamiętam, że to była moja ulubiona część tej historii. Przpełniona nowymi postaciami oraz tymi mi już znanymi, a także zapraszająca mnie do Lavenum, które jest królestwem lawendowych pól. I jacie, przyjęłam to zaproszenie i nie pożałowałam tego.

Początek był mi znany, a mimo tego było mi...

Rozwiń

Zwiń

Nie spodobała mi się za bardzo. Może miałam wobec niej zbyt wysokie oczekiwania i spodziewałam się zbyt wiele, bo czytałam wiele świetnych opinii. Nie potrafiłam wczuć się w ten klimat, nie czułam go. Końcówka mnie trochę zaskoczyła, ale za to reszta książka się strasznie ciągnęła. I może zapamiętam na te kilka dni Rowan, Ellie i Maddie, ale to dla mnie trochę za mało bym się wciągnęła.

Nie spodobała mi się za bardzo. Może miałam wobec niej zbyt wysokie oczekiwania i spodziewałam się zbyt wiele, bo czytałam wiele świetnych opinii. Nie potrafiłam wczuć się w ten klimat, nie czułam go. Końcówka mnie trochę zaskoczyła, ale za to reszta książka się strasznie ciągnęła. I może ...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy kupowałam tę książkę, wiedziałam, że to będzie pierwsza książka Marty Łabęckiej w moim domu. Nie wiedziałam jednak, że będzie też tą, najlepszą i taką, którą złamie mi serce. I jacie, ja już żałuję, że zarwałam dla niej nockę, że tak szybko wciągnęłam się w tę historię i że już jest ona za mną, bo z wielką chęcią przeczytałabym ją jeszcze raz, nie wiedząc, co się w niej wydarzy.

A moja przygoda z tą historią zaczęła się spokojnie. Początek poznałam już na Wattpadzie i to tam urzekła mnie ona swoim spokojem. Przeniosłam się do Sangatte, małego miasteczka i hotelu, o którym tak szybko nie zapomnę. Powoli poznawałam tę historię, noc mijała, a strony książki miały coraz większą liczbę, a ja się wciągałam. Odpowiedzi na moje podejrzenia znalazłam dopiero pod koniec, a także prawdziwą twarz bohaterów. Niektórych rzeczy się domyśliłam, inne mnie zaskoczyły, a jeszcze inne sprawiły, że miałam łzy w oczach. I taka końcówka chyba na zawsze zostanie w mojej pamięci.

September, o jacie, z nią miałam maleńki problem. Ciekawiła mnie jej postać, każda jej perspektywa zawierała coś, co zwracało moją uwagę, a ja się zastanawiałam, jak minęło jej życie. Kim była? Jednak też mnie irytowała. Najbardziej chyba tym, że była jak słońce, które przyciąga uwagę innych. Nie potrafiłam jej polubić. Było mi jej żal, ale tylko tyle. Był też Julien. Bohater, którego w pewnym stopniu rozumiem i się z nim zżyłam. Jego zagubienie, wycofanie i powolne otwieranie się na innych jest czymś, co chwyta za serce i trudno mi będzie o tym zapomnieć.

Pojawiło się też kilka innych bohaterów, którzy może na kilka dni zapadną w mojej pamięci. Theo, który był takim drugim promykiem słońca. Stephanie, która strasznie mnie irytowała. Corianne, która mnie pod koniec zaskoczyła.

„September Sun” to książka, która skradła moją uwagę swoją prostotą, zaciekawiła mnie spokojem i klimatem hotelu, a także złamała moje serce relacją pomiędzy Julienem a September.

Tak szybko o niej nie zapomnę.

Kiedy kupowałam tę książkę, wiedziałam, że to będzie pierwsza książka Marty Łabęckiej w moim domu. Nie wiedziałam jednak, że będzie też tą, najlepszą i taką, którą złamie mi serce. I jacie, ja już żałuję, że zarwałam dla niej nockę, że tak szybko wciągnęłam się w tę historię i że już jest ...

Rozwiń

Zwiń

Skończyłam. I jacie, nie było to złe, ale nie było to też dobre. Nie spodziewałam się po tym wiele, ale też wiele nie dostałam. Annika i Lennox najbardziej chyba zapadli mi w pamięci, ale jestem też pewna, że o nich już jutro zapomnę. Albo ewentualnie pojutrze. 


Najbardziej wciągnęłam się chyba na końcówce, bo w niej działo się najwięcej, ale była ona też dla mnie zbyt szybka. Mam wrażenie, że czegoś jej brakowało.

Skończyłam. I jacie, nie było to złe, ale nie było to też dobre. Nie spodziewałam się po tym wiele, ale też wiele nie dostałam. Annika i Lennox najbardziej chyba zapadli mi w pamięci, ale jestem też pewna, że o nich już jutro zapomnę. Albo ewentualnie pojutrze. 


Najbardziej wciągnęłam si...

Rozwiń

Zwiń

Skończyłam ją i jacie, nie mogę uwierzyć, że końcówka okazała się taka. A rozdarła mi ona serce na pół. Z jednej strony nie mogę uwierzyć w to, co się tam wydarzyło. Z drugiej strony mam wiele pytań w głowie. A z trzeciej strony boję się tego, co może się dalej wydarzyć. I jacie, teraz mam po tej książce pustkę, a totalnie się jej nie spodziewałam, bo wiedziałam, że akcja została przeniesiona do Paryża. Wiedziałam, że będzie mniej bohaterów, których kojarzyłam, a wiele nowych. Podejrzewałam, że się wciągnę, ale nie sądziłam, że aż tak bardzo.

A wszystko zaczęło się nawet spokojnie, choć dla mnie już wtedy dużo się działo. Pierwsza strona wciągnęła mnie w ten świat i wypuściła dopiero na ostatniej. Myślami będę wracać do tej części, bo nie tylko działo się w niej sporo, więcej informacji zaczęło się wyjaśniać, ale też jest ona dla mnie ulubioną częścią.

Paige. O jacie, co ja z nią miałam. Bo z jednej strony podziwiałam jej spryt, odwagę i poświęcenie. Jednak z drugiej strony miałam jej dość. Ona przecież nie uczyła się za wielem z poprzednich akcji. Wciąż podejmowała decyzje pod wpływem chwili i choć to było jak najbardziej w jej stylu, było to głupie i niebezpieczezne. Co do Arcturusa, polubiłam go bardziej w tym tomie. Otworzył się, lepiej go poznałam i wiele razy mnie zaskoczył. I jacie, końcówka z nim rozdarła mi serce.

Jedynym, maleńkim minusem dla mnie była liczba postaci. Jest ona ogromna. Lista z tyłu bardzo pomogła, bo mogłam ich sobie jakoś ułożyć w historii. Jednak mimo tego pozostali bohaterowie są dla mnie tylko tłumem. Nie jestem w stanie się z nimi bardziej zżyć albo im współczuć.

Pamiętam, że w poprzednich tomach miałam problem ze stylem pisania. Nie potrafiłam go zrozumieć i się do niego przyzwyczaić. Teraz nie mam pojęcia, co mi w nim przeszkadzało, bo ten styl pisania jest taki Shannon. Niepowtarzalny i zapadający w pamięć.

„Koniec maskarady” to historia, która mnie wciągnęła. Sprawiła, że nie zapomnę o tym świecie i będę wracać do niego myślami. I będę też zapewne wyczekiwać kolejnej części, bo mam wrażenie, że jest na co czekać.

Skończyłam ją i jacie, nie mogę uwierzyć, że końcówka okazała się taka. A rozdarła mi ona serce na pół. Z jednej strony nie mogę uwierzyć w to, co się tam wydarzyło. Z drugiej strony mam wiele pytań w głowie. A z trzeciej strony boję się tego, co może się dalej wydarzyć. I jacie, teraz mam...

Rozwiń

Zwiń

Tę książkę chyba zaliczę na listę: przeczytana, do zapomnienia. Dobrze się przy tej książce bawiłam, trochę się ponudziłam, trochę postrzelałam w akcję i mi się udało, ale zaskoczyłam się też.

Izumi na jakiś czas ze mną zostanie. Jej historia też, bo może jej tak szybko nie zapomnę. Przez krótki czas będę także pamiętać o bliźniaczkach, które pokazały inną twarz. Twarz, która mi się podobała. No i jeszcze Eriku, skradł moje serce.

Tę książkę chyba zaliczę na listę: przeczytana, do zapomnienia. Dobrze się przy tej książce bawiłam, trochę się ponudziłam, trochę postrzelałam w akcję i mi się udało, ale zaskoczyłam się też.

Izumi na jakiś czas ze mną zostanie. Jej historia też, bo może jej tak szybko nie zapomnę. Prze...

Rozwiń

Zwiń